ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 17

ตอนที่17 คนไข้พิเศษ

“หากคุณยินยอมล่ะก็ ตอนนี้ได้เลย” หลินหยางหัวเราะ

“จริงหรือ? ดีเสียจริง ตอนนี้เธอก็ไปดูกับฉันเลยสิ” เธอเอ่ยอย่างดีใจ

“เดี๋ยวรอให้ผมออกใบสั่งยาให้คุณก่อน คุณมาที่นี่จะซื้อยาไม่ใช่หรือ? ถ้าอย่างนั้นก็ซื้อไปพร้อมกันเลยสิ” หลินหยางเอ่ยเตือนเธอ

“ใช่ๆ ฉันจะซื้อยาสงบจิตใจด้วย”

หลินหยางมองไปยังรอบๆ พบว่าข้างๆโต๊ะด้านข้างเคาน์เตอร์นั้นมีปากกาและกระดาษอยู่ จึงเดินไปแล้วหยิบปากกาขึ้นมาเขียนใบสั่งยา

ผู้สูงอายุคนนั้นมองใบสั่งยาของหลินหยางด้วยความสงสัย แววตาส่องประกายความชื่นชม “วัยรุ่นสมัยนี้ เขียนตัวอักษรพื้นฐานแบบนี้ออกมาได้นั้นมีไม่มากนัก”

“ชมกันเกินไปแล้วครับ ความสามารถผมยังไม่ถึงขั้นเลย คงเทียบกับคุณลุงไม่ได้หรอกครับ” สำหรับคนที่สนับสนุนแพทย์แผนจีนอย่างผู้สูงวัยคนนี้แล้วนั้น หลินหยางเองก็รู้สึกประทับใจในตัวเขาเช่นกัน

“อย่าถ่อมตนไปเลย ฉันชื่อหันอวี๋นเทียน ถ้าไม่อย่างนั้นพอจะทิ้งช่องทางการติดต่อไว้เสียหน่อยได้หรือเปล่า ไว้ให้เราได้สร้างความสันพันธ์ที่ดีกันเสียหน่อย” หันอวี๋นเทียนโค้งคำนับ

“เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวผมเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือของผมไว้ให้นะครับ” หลินหยางหยิบปากกาขึ้นมาเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือและชื่อของตัวเองลงบนกระดาษ

เมื่อเก็บกระดาษที่เขาจดไว้ให้แล้วนั้น หันอวี๋นเทียนจึงเดินไปยังเคาน์เตอร์ เปิดลิ้นชักแล้วหยิบบัตรลูกค้าวีไอพีขึ้นมาหนึ่งใบ “ใช้บัตรใบนี้ เธอสามารถซื้อยาในร้านยาสารพัดแห่งนี้ ได้ในราคาพิเศษลด50%”

“ขอบคุณมากนะครับ” หลินหยางยิ้มแล้วรับบัตรมาเก็บไว้ แล้วเดินออกไปยังด้านนอกพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น

“ขึ้นรถสิ” เธอเอ่ยทักหลินหยาง แล้วเดินไปนั่งในตำแหน่งคนขับ

เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นอย่างคุ้นเคย รถค่อยๆเคลื่อนออกจากที่จอดรถ แล้วมุ่งตรงไปยังถนนด้านหน้า

มองดูผู้หญิงตรงหน้า เนื่องจากความเจ็บปวดก่อนหน้านี้ของเธอถูกหลินหยางกำจัดออกไปเสียจนหมดแล้ว ตอนนี้ผิวพรรณของเธอเปล่งประกาย เสื้อผ้าบนเรือนร่างของเธอนั้นดูเรียบง่าย แต่กลับดูมีราคาแพง

“ฉันชื่อจางฟาง หรือจะเรียนฉันว่าอาจางฟางก็ได้นะ” เธอขับรถไปพูดกับเขาไป

จากที่คุยกับจางฟาง หลินหยางจึงได้รู้ว่าคุณหนูที่จางฟางพูดถึงนั้นชื่อเซี่ยหลินหลิน เดิมทีเธอเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง แต่ช่วงระยะหลังมานี้เธอค่อยๆหายไปจากวงการนี้

เมืองเจียงหลิงอยู่ติดกับทะเล แต่คฤหาสน์ของเซี่ยหลินหลินนั้นกลับสร้างอยู่ตรงริมทะเล

รถที่ผ่านการตรวจสอบเรียบร้อยแล้วนั้น มุ่งเข้าไปยังด้านในคฤหาสน์ ผ่านไปประมาณห้านาที รถของจางฟางก็จอดนิ่งลง

ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง ตอนที่เข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้นั้น ด้านในเปิดเพียงไฟดวงเล็กเพียงดวงเดียวเท่านั้น

“นับตั้งแต่หลังจากที่คุณหนูเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น เธอก็ไม่ยอมที่จะเห็นแสงสว่างอีกเลย เพราะฉะนั้นที่บ้านหลังนี้ พอตกกลางคืนก็จะมืดแบบนี้แหล่ะ” จางฟางยิ้มออกมาอย่างรู้สึกเสียใจ พลางพาหลินหยางเดินเข้ามายังด้านใน

เมื่อเดินเข้ามาด้านใน หลินหยางมองไปรอบๆ ถอนหายใจให้กับความหรูหราของบ้านหลังนี้ เพิ่งจะเดินเข้ามายังลานบ้าน ยังมีสระว่ายน้ำอยู่สระหนึ่ง ทั้งยังไม่มีกำแพงกั้น มีเพียงรั้วกันที่มีความสูงเพียงเมตรกว่าๆเท่านั้น สามารถมองเห็นทะเลทางฝั่งตะวันออกได้เลย เสียงคลื่นที่ดังกระทบฝั่ง ทำให้จิตใจรู้สึกสงบยิ่งนัก

“ว้าย..” ขณะที่จางฟางกำลังพาหลินหยางเข้าไปในห้องนั้น เธอไม่ได้ทันระวังขั้นบันได ทำให้ร่างของเธอเกือบจะล้มไปข้างหน้า