ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 106

“อาจือ?” ไป่ฉีตัวสั่นเทา ร่างกายของเขาดูเหมือนจะว่างเปล่าในทันที เหมือนฟ้าผ่าลงที่กลางศีรษะ แรงสั่นสะเทือนทำให้เขาถึงกับหน้ามืดเวียนหัว

เว่ยจือถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา "ทำไมท่านพี่เพิ่งกลับมาตอนนี้? อาจือคิดว่าท่านพี่จะไม่กลับมาแล้ว!"

นี่คือน้องสาวของไป่ฉี ที่อายุเพียงเก้าขวบ ไป่ฉีกำหมัดแน่นและลดเสียงให้ต่ำมากที่สุด เพื่อไม่ให้น้องสาวได้ยินเสียงที่ผิดปกติของเขา "ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย...แล้วออกมา"

"อืม..." เสียงของเว่ยจือแหบแห้ง หัวใจของไป่ฉีก็แตกสลาย

ความโกรธพุ่งออกมาจากช่องว่างในใจของเขา เปลวไฟราวกับงูพิษที่กำลังแลบลิ้นออกมา มันสามารถเผาผลาญทุกสิ่งที่ขวางหน้า!

"ไป่ฉี ยังมีชีวิตอยู่" ไป่ฉีเดินหันกลับไปหาเซียวเฉวียน เขาฆ่าเสิ่นหยางโดยไม่มีท่าทีใด ๆ แต่ในขณะนี้ดวงตาของเขากลับเยือกเย็นมาก น้ำตาคล้ายกำลังจะไหลออกมา เขาแทบจะทรุดลงกับพื้น

ในบรรดาเหล่าทหารสิบนาย ถูกฆ่าตายไปเจ็ดนาย หลบหนีได้หนึ่งนายและมีสองนายที่รอดชีวิตมาได้

สองนายที่รอดชีวิตมาได้มองไปที่ไป่ฉีอย่างสั่นเทา หลังจากที่ไป่ฉีกลายไปเป็นผู้อารักขาทำไมเขาถึงแตกต่างไปจากเมื่อก่อนมาก?

เมื่อพวกเขาได้ยินมาว่าไป่ฉีได้ฆ่าหลางจุนเสิ่นหยางด้วยฝีมือที่ประณีตและรวดเร็ว พวกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ข่าวลือที่เกินจริง เพราะพื้นฐานครอบครัวของไป่ฉีนั้นเป็นที่เลื่องลือกันว่าเป็นครอบครัวที่ถูกรังแกได้ง่ายในเหวอันหยวนแห่งนี้

ไป่ฉีเป็นลูกชายที่ซื่อสัตย์ ครอบครัวของเขามีเพียงแค่แม่และน้องสาว ส่วนพ่อของเขาโชคร้ายเสียชีวิตไปแล้ว ได้ยินมาว่าพ่อของไป่ฉีไม่ใช่ทาสของคุนหลุน แต่เป็นพี่ชายและน้องสาวที่เกิดจากแม่ของไป่ฉีกับคนอื่น

ไป่ฉีไม่เคยตอบโต้เมื่อถูกตีหรือดุด่า เขามีนิสัยอ่อนโยนและใจดีต่อผู้อื่นอยู่เสมอ

เหล่าทหารทำกับไป่ฉีเหมือนหน้ามือเป็นหลังมือ นี่เป็นครั้งแรกที่ไป่ฉีกลับมาหลังจากไปเป็นผู้อารักขา ปกติแล้วเขาจะให้คนนำอาหารและเสื้อผ้าไปส่งให้แม่กับน้องสาว และรวมถึงทาสคุนหลุนคนอื่นๆด้วย

ต้องเป็นเพราะเจ้านายของเขาที่ทำให้ไป่ฉีสามารถเปลี่ยนแปลงไปได้ในเวลาอันสั้นเป็นแน่

เซียวเฉวียนพยักหน้าให้กับไป่ฉี เล็กน้อย"ลำบากเจ้าแล้ว"

เขาปฏิบัติต่อไป่ฉี โดยไม่มีความห่างเหินระหว่างเจ้านายเลยแม้แต่น้อย

ไป่ฉีเพียงพยักหน้า แต่ไม่ตอบสนองใด ๆ เหล่าทหารต่างยืนตัวแข็งทื่อ ถ้าเป็นเจ้านายคนอื่นก็คงโดนตบไปแล้ว

และเซียวเฉวียนไม่เพียงแต่ไม่โกรธเท่านั้น แต่ยังเป็นกังวลมากอีกด้วย เสียงทุ้มๆ ของเซียวเฉวียนพูดเพียง "มีคนรู้จักบ้างไหม?"

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หกคนที่ยืนอยู่ที่ประตูห้อง พวกนางต่างสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ทุกคนอยู่ในชุดผ้าลินินเนื้อหยาบ พวกนางเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แต่พฤติกรรมการแสดงออกของพวกเขาช่างน่าสงสารยิ่งนัก

พวกนางมีใบหน้าที่สวยงามและหากพวกเขาเกิดในครอบครัวธรรมดา พวกนางจะเป็นอัญมณีของตระกูล ถ้านางเกิดในสกุลใด นางก็จะเป็นหญิงสาวผู้สูงศักดิ์และงดงาม

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งก้าวเท้าเดินไปทางไป่ฉี เธอชำเลืองมองดูเซียวเฉวียนและยืนอยู่อย่างประหม่า

สาวน้อยคนนี้น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเซียวจิง

เซียวเฉวียนชี้ไปที่เธอ "นางเป็นน้องสาวของเจ้าหรือเปล่า?"

ไป่ฉีจับฝักดาบแน่น เส้นเลือดของเขาโป่งพอง หน้าอกของเขาร้องเสียงดัง คำพูดนับพันกลายเป็นเสียงถอนหายใจที่พันกันยุ่งเหยิง ก่อนจะกัดฟันพูดว่า "ใช่..."

แต่ทันใดนั้น สีหน้าของเซียวเฉวียนก็เปลี่ยนไป

ถ้าเปรียบกับเมื่อครู่ที่เซียวเฉวียนมีใบหน้าเป็นมนุษย์ ตอนนี้ใบหน้าของเซียวเฉวียนก็กลายเป็นเหมือนปีศาจร้าย

ชายร่างสูงใหญ่ก้มหัวลง ทหารที่เตี้ยกว่าเขารับรู้ได้ถึงการจ้องมองที่ดุร้ายของเขา และร่างกายของพวกเขาก็สั่นสะท้าน "เจ้า เจ้า เจ้า... เจ้าจะทำอะไร?"

เขาจะทำอะไร

เซียวเฉวียนไม่เคยคิดมาก่อน ว่าคนโบราณจะมีความคิดที่ว่าพอได้ยศตำแหน่งนิดหน่อย แม้จะเป็นแค่พลทหาร พวกเขาก็จะใช้ตำแหน่งของพวกเขาทำในสิ่งที่ไม่มีใครจะทำได้!

พลทหารเหล่านี้เป็นแค่ตำแหน่งอะไร? ในค่ายทหารคนเหล่านี้มีสถานะต่ำต้อยที่สุด พูดตรงๆ ก็คือพวกเขาเป็นแค่คนว่างงาน ปฏิบัติงานเฉพาะที่ได้รับมอบหมาย ก็ได้รับยศตำแหน่งและกินอยู่ในราชสำนัก

ทุกคนมีคุณสมบัติที่จะมีชีวิตที่ดีได้ ไม่ว่าจะเป็นสามัญชนหรือลูกคนในตระกูล ไม่ว่าจะเป็นทาส กุลสตรี หรือองค์หญิง ในสายตาของเขา ผู้คนเหล่านั้นต่างก็เป็นมนุษย์เหมือนๆกัน

ทำไมบางคนเกิดมาฐานะสูงส่งอยู่บนพื้นดิน แต่บางคนเกิดมาเพื่อคุกเข่าบนดินแล้วปล่อยให้คนอื่นเหยียบย่ำ?

ใครสมควรเหยียบย่ำใคร?

ไม่มีใครสมควรได้รับ!

“แตะต้องน้องสาวของข้า เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไร?”

เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา เหล่าทหารต่างก็ผงะ ทาสคุนหลุนจะเป็นน้องสาวของเขยผู้มีเกียรติแห่งตระกูลฉินได้อย่างไร?

ไป่ฉีนั้นไม่ได้เป็นทาสแล้ว แต่เว่ยจือยังคงเป็นทาสของคุนหลุนอยู่

ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาตกใจมากแค่ไหน แม้แต่ไป่ฉีเองก็ตกใจ

"พวกเจ้ามีอะไรจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายหรือไม่?"

ปลายดาบอันแหลมคมของไป่ฉีนั้นทรงพลังมาก จนทำให้ดาบหนึ่งเล่มสามารถฆ่าพวกเขาสองคนได้โดยตรง หัวของทั้งสองแยกออกจากกัน และบาดแผลที่คอเรียบเนียน

เป็นไปได้ว่าไป่ฉีนั้นโกรธมาก

คนที่เสียชีวิตด้วยอาการตื่นตระหนก สีหน้าของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองสามคนร้องด้วยความตกใจ เลือดกระเด็นไปทั่วใบหน้าของเซียวเฉวียน เขาสัมผัสเลือดบนใบหน้าของเขาด้วยความรู้สึกขยะแขยงมาก "ชาติหน้า จงเรียนรู้ที่จะเป็นมนุษย์ แล้วค่อยมาบอกกฎกับข้า"

เขาหันมองไปที่ไป่ฉีอย่างลึกซึ้ง "คราวนี้ข้าฝ่าฝืนกฎและฆ่าคนที่ไม่สามารถฆ่าได้"

ไป่ฉียกดาบขึ้นและคุกเข่าลง "ไป่ฉีน้อมรับความผิดที่ฆ่าพวกเขา! เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านเลย!"

"เจ้าทำผิดอะไร"

"พวกข้าไม่สามารถเป็นเหยื่อและวิ่งหนีได้อีกต่อไป"

"จากนี้ไป พวกข้าจะเป็นนักล่า"

เซียวเฉวียนยังคงนิ่งเฉย พร้อมกับจุดไฟแล้วโยนลงบนกองหญ้า เปลวไฟก็ลุกลามกระจายไปทั่ว

ที่ทำการราชสำนักในเหวอันยวนถูกไฟลุกท่วม

เนื่องจากมืดสนิทไม่มีแสงดวงอาทิตย์ เพราะที่นี่เป็นเหวลึก

เมื่อจุดไฟเผาแล้ว

ต้องเผาให้เกลี้ยง!

เซียวเฉวียนหัวเราะอย่างเยือกเย็น

เขาหันกลับมาและมองเห็นบุคคลหนึ่งที่เฝ้าดูเขาอยู่ ที่กำลังมองมาด้วยความชื่นชม แม้ว่าเซียวเฉวียนจะสงบนิ่ง แต่เขาก็เห็นไฟที่กำลังลุกไหม้จากภายในสู่ภายนอกของเซียวเฉวียนได้ ไฟนี้มันเพียงพอที่จะเผาทุ่งหญ้าให้ราบได้เลย

เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา "เจ้ากำลังมองหาข้าอยู่หรือเปล่า?"

"ข้ามาที่นี่เพื่อจะเชิญชวนเจ้า" เจี้ยนซือพูดอย่างตรงไปตรงมา แม้ว่าแต่ก่อนเซียวเฉวียนจะไม่สนใจเขาเลย แต่เขาก็ไม่ใช่คนใจแคบอะไร "ต้องการอะไร เจ้าบอกข้ามาได้เลย!"

“ถ้าข้าไม่สนใจล่ะ?”