ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 107

ด้านนอกหน้าประตูบ้านของตระกูลเซียว มีหญิงร่างเพรียวบางยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่กำลังจุดธูปไหว้บูชาเทพเจ้ากันอยู่

นางสวมผ้าคลุมหน้า และสวมใส่เสื้อผ้าที่เรียบง่ายแต่ดูสง่างามมาก ประตูบ้านของตระกูลเซียวถูกปิดอย่างแน่นหนา นางจึงได้สอดแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งผ่านช่องประตู

คนที่มานั้นคือองค์หญิงต้าถง นางและสาวใช้มาที่นี่เพื่อบอกแม่เซียวเกี่ยวกับเรื่องของซือซือ

บุคคลสำคัญและลูกหลานของตระกูลขุนนางต่างรู้ว่าเซียวเฉวียนได้รับการคัดเลือกจากซือซือ ไม่มีใครเข้าใจเซียวเฉวียน แต่องค์หญิงต้าถงกลับเป็นคนที่เข้าใจเซียวเฉวียนเป็นอย่างดี แล้วเซียวเฉวียนจะถูกคัดเลือกได้ง่ายๆได้อย่างไร?

ยิ่งกว่านั้น องค์หญิงต้าถงยังได้ยินว่าเป็นเพราะเซียวเฉวียนไม่กลับเข้าวัง ซือซือนั้นโกรธมาก เพราะถือว่าเซียวเฉวียนดูหมิ่นเขาอย่างมาก!

ซือซือผู้สูงส่ง จะถูกมองข้ามได้อย่างไร?

เกิดเรื่องใหญ่มักจะมีลางบอกเหตุก่อนเสมอ องค์หญิงต้าถงไม่มีปฏิกิริยาใดๆเมื่อได้เห็นเซียวเฉวียน หรือว่าเธอไม่รู้ว่าตัวเองได้สร้างปัญหาอะไรไว้?

เซียวเฉวียนไม่รู้ว่าซือซือนั้นร้ายกาจแค่ไหน แต่แม่เซียวนั้นรู้ดี องค์หญิงต้าถงเป็นวิตกกังวลจนต้องมาแจ้งให้แม่เซียวทราบ

“ท่านแม่ มีคนยัดกระดาษโน้ตไว้ที่ประตู!”

เซียวจิงที่กำลังเล่นอยู่ประตูหน้าบ้าน ได้เห็นกระดาษแผ่นนั้น

แม่เซียวรู้หนังสือและเมื่อเธอเปิดออก ใบหน้าของเธอก็ซีดเซียวทันที

เธอรีบนั่งลงและถามลูกสาวของเธอว่า “จิงเออร์ ลูกยังจำได้ไหมว่าคนที่ให้ตั๋วเงิน 60,000 ตำลึงในวันนั้นมีหน้าตาเป็นอย่างไร”

วันนั้นเมื่อเซียวจิงกำลังขายบทกวีอยู่ แม่เซียวกำลังง่วนอยู่ในครัวหลังบ้าน เธอเห็นเพียงลูกสาวเดินถือตั๋วเงินเข้ามาอย่างมีความสุข แต่เมื่อเธอเดินออกไป คนขายบทกวีก็จากไปแล้ว

“เป็นชายชรา”

“แต่ผมเป็นสีขาวครึ่งหนึ่งและมีไฝสีแดงที่มุมตาขวา?”

“ท่านแม่รู้ได้ยังไง?”

แม่เซียวถึงกับขาอ่อน เป็นเขาจริงๆ!

“เจ้าลูกคนนี้! ทำไมเจ้าไม่บอกให้มันชัดเจนเสียแต่แรก?”

แม่เซียวหายใจไม่ทั่วท้อง น้ำเสียงของเธอเคร่งขรึมขึ้น พร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความกังวล จนทำให้เซียวจิงกลัวจนทำท่าจะร้องไห้

เธอลูบหัวลูกสาวอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย “แม่ใจร้อนไปหน่อย แม่ไม่ควรพูดกับลูกแบบนี้ ลูกเป็นเด็กดีอยู่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวแม่ออกไปนอกสักครู่”

หลังจากที่แม่เซียวพูดจบ เธอก็รีบออกจากประตูไป

เจ้าหญิงต้าถงซึ่งเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ในความมืดก็ได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อได้เห็นแม่เซียวออกไปเพื่อตามหาคนมาช่วยอย่างแน่นอน

“องค์หญิง เหตุใดพระองค์จึงสนใจฮุ่ยหยวนคนนี้มากขนาดนี้? ชายหนุ่มรูปงามและมากความสามารถในต้าเว่ยนั้นมีมากมาย ตระกูลของเซียวเฉวียนนั้นยากจน ไหนจะเรื่องแต่งงานแล้วอีก...”

องค์หญิงต้าถงหน้าแดงและพูดอย่างเฉียบขาดว่า “ข้าคิดว่าเขาเป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่ง ข้าแค่ไม่อยากให้เขาหลงกลอยู่ในเงื้อมมือของซือซือ! แล้วเรื่องที่เขาเคยแต่งงานแล้วหรือยังไม่แต่งมันเกี่ยวอะไรกัน?”

“มีลูกหลานของตระกูลขุนนางจำนวนมากที่กำลังรอพระองค์อยู่ที่หอจืออี้ แต่ท่านกลับมาที่นี่อย่างลับๆ ด้วยเพราะความเป็นห่วงเป็นใยฮุ่ยหยวนคนนี้เพียงคนเดียว”

สาวใช้นั้นมาจากเขตตะวันตก ผู้หญิงจากเขตตะวันตกพูดอย่างไม่ได้ระมัดระวังตัวเหมือนกับผู้หญิงของต้าเว่ย พวกเธอจะพูดคุยกับเจ้านายอย่างตรงไปตรงมา

องค์หญิงต้าถงไม่สนใจ เพียงแต่ส่ายหน้าไปทางสาวใช้ และบอกนางให้พูดเบาๆ เพราะเกรงว่ากำแพงมีหูประตูมีช่อง คนอื่นอาจจะได้ยินเอาได้

“องค์หญิง ตระกูลเซียวนั้นกำลังตกอับนะเพคะ”สาวใช้กังวลเล็กน้อย “ความสัมพันธ์ระหว่างเซียวเฉวียนและตระกูลฉินนั้นก็แย่มาก ซือซือกำลังโกรธอยู่ เขาตั้งใจจะรับเซียวเฉวียนไว้ แต่เซียวเฉวียนเอาเงินไปแล้วแต่กลับไม่สนใจเรื่องคัดเลือก ตระกูลฉินจะยินดียอมทำให้ซือซือไม่พอใจเพื่อไปช่วยเขาเหรอเพคะ?”

“ข้าหวังว่าพวกเขาจะยินดีช่วยนะ” องค์หญิงต้าถง กระวนกระวายโดยที่นางไม่รู้ตัว...

แม้ว่าตระกูลฉินจะไม่เต็มใจ แต่ตระกูลเซียวก็ยังคงน่าจะมีสหายเก่าที่สามารถยื่นมือเข้ามาช่วยเซียวเฉวียนได้ ซือซือก็น่าจะเห็นแก่หน้าเขาอยู่บ้าง คงไม่ทำอะไรแบบไร้เหตุผลจนเกินไป

ขอเพียงแค่รักษาชีวิตไว้ให้ถึงการทดสอบระดับพระราชวังรอบสุดท้ายให้ได้ก็พอแล้ว!

ถ้าผ่านการทดสอบระดับพระราชวังได้แล้ว เขาก็จะได้เป็นผู้ทรงความรู้ แม้จะไม่ได้ตำแหน่งจอหงวน แต่ก็สามารถเข้าราชสำนักในฐานะของขุนนางได้ ขุนนางเป็นคนของจักรพรรดิ ไม่ว่าจะเป็นบุตรของครอบครัวหรือญาติของจักรพรรดิก็คงไม่กล้าสร้างความยากลําบากให้มากขึ้น

อย่างไรก็ตาม ซือซือนั้นก็ยากเกินกว่าจะรับมือได้

ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าตระกูลเซียวจะมีสหายเก่าที่สามารถช่วยชีวิตเขาได้หรือไม่ และสหายเก่าเหล่านั้นเต็มใจที่จะเสี่ยงทําให้ซือซือขุ่นเคืองหรือไม่

ขุนนางโจวไม่มีอำนาจที่แท้จริงอยู่ในมือ อำนาจและความรับผิดชอบทุกอย่างขึ้นอยู่กับอัครเสนาบดี แต่เรื่องที่เกิดวันนี้เขากลับไม่กล้าบอกอัครเสนาบดี

เซียวเฉวียนเป็นลูกเขยของตระกูลฉิน และได้รับการคัดเลือกโดยซือซือ ขุนนางโจวถือว่าได้ชื่อว่าเป็นทาสที่เชื่องคนหนึ่ง เพียงเพื่อความมั่นคงในหน้าที่ เขาก็ไม่อยากถูกตระกูลฉินกล่าวโทษ และก็ไม่อยากถูกซือซือกล่าวโทษ

“นายท่าน เหวอันหยวนกลายเป็นเช่นนี้ ข้ารับไม่ได้!” ผู้ใต้บังคับบัญชากระทืบเท้าของเขาและพูดด้วยความกังวล

“รับไม่ได้ก็ต้องรับ! มันเป็นแค่สถานที่รวมตัวของทาสคุนหลุน มีอะไรที่ต้องไปสนใจ? ความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์นั้นซับซ้อน รักษาชีวิตไว้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด!” ขุนนางโจวกระทืบเท้า ตระกูลฉินจะไปเก่งกาจอะไร?

ฉินปาฟางเป็นคนที่ไม่มีใครสนใจนอกจากจักรพรรดิ!

แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของอัครเสนาบดี เขาก็ไม่กล้าที่จะล่วงเกินแม่ทัพฉินได้!

อีกทั้งยังมีเรื่องของซือซืออีก?

“นายท่าน ไฟไม่สามารถดับด้วยกระดาษได้ เซียวเฉวียนได้ฆ่าพลทหาร อัครเสนาบดีได้ทีคำสั่งลงมา...”

“ถ้าฆ่าเซียวเฉวียนทิ้ง ซือซือก็จะกล่าวโทษข้า! เจ้าก็รู้นิสัยของท่านอ๋องดี!”

เมื่อคนในจวนว่าการชั้นในกำลังวุ่นวายกันอยู่ ก็มีคำสั่งลงมา

เรือนหวงได้ออกคำสั่งลงมาว่าผู้ใดที่ระรานเหวอันยวน ผู้นั้นต้องถูกประหารชีวิตทันที

ขุนนางโจวตกใจถึงกับเข่าอ่อน หรือว่าเรือนหวงจะส่งคนมาสอดแนมในจวนว่าการชั้นใน? พวกเขาเพิ่งจะรู้ข่าว แต่เรือนหวงกลับรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่เขาจะรายงานอีก?

ขุนนางโจวรีบปิดปากทันที บางทีเรือนหวงอาจรู้ทุกสิ่งทุกที่เขาพูดไปในเมื่อครู่นี้แล้วก็ได้

“ฆ่าก็ฆ่า!” ขุนนางโจวกระทืบเท้าของเขา และพูดอย่างกระวนกระวายกับลูกน้องว่า “เจ้าไปจัดการ! ข้าจะมอบตราสัญลักษณ์แก่เจ้าและนำกองกำลังไป!”

“เอ๊ะ?” ทหารผู้นั้นดูสับสน นั่นไม่ใช่เรื่องดีเลยที่ขุนนางโจวจะไม่ลงมือเอง เจ้านายไม่ลงมือทำแต่กลับสั่งให้ลูกน้องไปแทน ถ้าไม่ใช่เพื่อเป็นผู้บงการอยู่ข้างหลังแล้วจะเพื่ออะไร?

“เอ๊ะ อะไร? เจ้าไปที่เหวอันยวน ก็ต้องระวังตัวให้ดี!”

ขุนนางโจวหันกลับมาและโกรธผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนมากจนลากเขาไป เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ได้ยินเขาและคนอื่นจะได้ยินเขา “รีบปลอมตัวไปแจ้งกับตระกูลฉิน บอกว่าเซียวเฉวียนจะนำภัยพิบัติใหญ่มาให้! แล้วบอกว่ามันร้ายแรงแค่ไหน! จำไว้! อย่าให้ใครรู้ว่าเจ้าเป็นคนของจวนว่าการชั้นใน!”