ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 113

ปราชญ์กวี ตู้ฝู่ เคยกล่าวไว้ว่า ยิงคนให้ยิงม้าก่อน จับโจรให้จับหัวโจกก่อน

เซียนกระบี่และคนของตระกูลฉิน มีความมั่นใจตัวเองมากเกินไป แต่ฝีมือสู้เขาไม่ได้ ได้แต่ตะลุมบอนไปเหมือนลมพัดดอกไม้ ไม่อาจยืนหยัดอย่างมั่นคง ตกอยู่ในสถานะเสียเปรียบตลอดเวลา

ขณะที่พวกเขากำลังตะลุมบอนกัน เซียวเฉวียนก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉย เขาให้เงินไป่ฉีหนึ่งหมื่นตำลึง ให้เขาจ้างไพร่คุนหลุนบางคนที่หากินเป็นโจร

ฆ่าม้าหนึ่งตัวให้รางวัลสี่ร้อยตำลึง

สี่ร้อยตำลึง!

ใจป้ำขนาดไหน!

แต่ทหารม้าเป็นคนของราชสำนัก ม้ายังมีค่าสูงกว่าค่าตัวของไพร่คุนหลุน ไพร่คุนหลุนไม่กล้าขยับตัว กองกำลังเสริมของจักรพรรดิก็ยังมาไม่ถึง เซียนกระบี่ใจร้อนมากจึงเอ่ยปาก "ใครปกป้องฉันและเซียวเฉวียนได้จะถือว่ามีคุณงามความดี ! จะอนุมัติให้พ้นจากสถานะความเป็นไพร่! ใครทำได้ก็ให้คนนั้น!"

ไป่ฉีตกตะลึง เข้าใจแล้วว่าเซียวเฉวียนหมายความว่าอย่างไรที่ว่าจะพาไพร่คุนหลุนหนีออกจากวงล้อม!

พ้นจากความเป็นไพร่ มีพลังดึงดูดใจพวกเขายิ่งกว่าเงินสี่ร้อยตำลึงอีก!

ความตายไม่น่ากลัวอะไร!

เกิดมาเป็นไพร่ ถึงจะน่ากลัว!

เป็นไพร่ตลอดทั้งชีวิต มันน่ากลัวที่สุด!

”ฆ่ามัน!” ไพร่คุนหลุนที่แข็งแกร่งพอได้รับคำสัญญาจากเซียนกระบี่ ต่างชักดาบที่เตรียมไว้ก่อนแล้วออกมา!

มุ่งไปที่ทหารม้า!

จ้าวซางสะดุ้งเฮือก อ้านย้วนเกิดการจลาจล!

นี่ไม่ใช่ความตั้งใจตั้งแต่แรกของจวนว่าการชั้นใน!

จ้าวซางมาสังหารเซียวเฉวียนเป็นเพราะจะระงับการจลาจลครั้งก่อน ตอนนี้ทำไมถึงยิ่งเป็นไปยิ่งรุนแรง?

เขามองไปที่เซียวเฉวียน มุมปากของเซียวเฉวียนกำลังยิ้มอย่างสบายๆ ดวงตาที่ดูเหมือนไม่มีพิษมีภัย แสงสลัวๆ ที่สะท้อนออกมา เย็นชาและลึกล้ำ ทำให้เขาหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง!

นี่ไม่ใช่รูปลักษณ์ที่ผู้รู้หนังสือควรมี

นี่เห็นได้ชัดว่าคือแม่ทัพผู้คุ้นเคยกับการสู้รบและวางกลยุทธ์!

"พวกไพร่ ไม่ยักกะเจียมตัว” ทหารม้าของจักรพรรดิพูดเสียงหนักหน่วงและเหวี่ยงมีดยาวไป! จ้าวซางควบม้าก้าวไปข้างหน้าทันทีและตะโกนใส่ทหารม้าปลอมคนนั้น "คุณเป็นใคร คุณจะมาให้ร้ายจวนว่าการชั้นในหรือ? หยุดนะ หยุด!"

อ้านย้วนจะเกิดการจลาจลไม่ได้!

มีชาวไพร่คุนหลุนในอ้านย้วนเป็นหมื่นๆ คน!

พวกที่ต้องการจะหลุดพ้นจากสถานะไพร่ก็มีเป็นหมื่นๆ คนเช่นกัน!

สายไปแล้ว

ไพร่คุนหลุนส่งเสียงคำรามจากลำคอ กระโจมเข้ามาพร้อมกับดาบในมือ! ถึงจ้าวซางจะไม่ต้องการสู้ เขาก็ต้องกัดฟันรบต่อกันไป!

พวกเขาเหมือนสัตว์ร่างยักษ์ที่กระหายเลือด เหวี่ยงดาบไปที่ตัวม้าของทหารม้า!

มีดยาวแทงเข้าไปในร่างของไพร่คุนหลุน แต่เมื่อล้มไปหนึ่งก็จะมาอีกหนึ่ง พวกเขาเดินหน้าติดๆ กันไปอย่างบ้าคลั่ง ดาบเล่มแล้วเล่มเล่าฟาดไปที่ม้าอย่างบ้าระห่ำ!

ก็เป็นเพราะม้าเหล่านี้ ที่มาเหยียบย่ำดินแดนแห่งอ้านย้วน เหยียบย่ำไพร่คุนหลุนจนตายครั้งแล้วครั้งเล่า!

ก็เป็นเพราะคนพวกนี้ ที่ทำให้พวกเขาเกิดมาเป็นไพร่ยังไม่พอ! มาสร้างความอัปยศอดสู เข่นฆ่าพวกเขา พี่น้องและพ่อแม่ของพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า!

บางทีความเกลียดชังอาจถูกเก็บกดมานานเกิน หรือการพ้นจากความเป็นไพร่ดึงดูดใจเกินไป ไพร่คุนหลุนซึ่งมีร่างกายที่แข็งแกร่งเป็นทุนอยู่แล้ว บวกกับมีกำลังดุร้าย พวกเขาลงมือจึงโหดร้ายอำมหิตยิ่งนัก!

พวกเขาจะฆ่าม้าเป็นอันดับแรก จากนั้นทหารม้าก็ตกเป็นเป้าหมายโจมตีเช่นกัน!

มังกรที่แข็งแกร่งไม่อาจเอาชนะงูท้องถิ่นได้ฉันได ทหารม้าที่สูญเสียม้าไปก็ฉันนั้น ความได้เปรียบของพวกเขาก็ถดถอยลงไป

พอได้คำสั่งเซียนกระบี่ ไพร่คุนหลุนก็โจมตีโดยไม่ต้องเกรงกลัวใครอย่างเอาชีวิตเข้าแลก

เซียวเฉวียนเฝ้ามองอย่างเย็นชาจากข้างสนาม ถูกต้อง ถูกต้อง พวกเขาล้วนเป็นนักสู้โดยกำเนิด!

ไป่ฉีและสวีต๋าไม่ได้เป็นกรณีพิเศษ!

คนพวกนี้ถึงแม้จะไม่เก่งเท่าไป่ฉี แต่คุณสมบัติที่ติดมาแต่กำเนิดนั้นอยู่เหนือกว่าทหารทั่วไปมาก!

เขามาถูกที่แล้ว!

มาถูกแล้ว!

ทันใดนั้นก็มีเสียงกลองดังสะท้านฟ้าเกิดขึ้น!

กำลังเสริมของจักรพรรดิอยู่ที่นี่แล้ว!

เห็นธงสีเหลืองโบกสะบัดท่ามกลางลมที่พัดแรง เกือกม้าดังสนั่นหวั่นไหว

จ้าวซางสะดุ้ง คนของจักรพรรดิมาถึงเร็วกว่ากำลังเสริมของอัครเสนาบดีอีก!

กองกำลังเสริมที่มาถึงเป็นกองทัพส่วนพระองค์ของจักรพรรดิ!

ผู้นำไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นจงกุ้ยที่เซียวเฉวียนเคยเจอมา

ในคืนที่ซ่งเชียนเวิ่นถูกสังหาร จงกุ้ยได้ไว้ชีวิตของสวีต๋า และตอนนี้สวีต๋าก็อยู่เคียงข้างเขา ถือมีดพระจันทร์เสี้ยวคู่บารมี คอยปกป้องอยู่ข้างกายของจงกุ้ย

"หยุด! ถอยไป!" จ้าวซางตื่นตระหนกและสั่งให้คนฝ่ายตนถอยออกไป!

ด้วยคำสั่งของจงกุ้ย ทหารส่วนพระองค์จึงน้าวคันธนูและยิงลูกศรออกไป ห่าฝนลูกศรก็ยิงสังหารทหารม้าทั้งหมดที่จักรพรรดิส่งมา!

"ม้าเหงื่อโลหิต ฉันให้คุณเป็นของขวัญแล้วกัน ไหนๆ ถือเสียว่าเราเคยเจอกันครั้งหนึ่ง" เซียนกระบี่หน้าขาวซีดราวกับกระดาษ มองที่เซียวเฉวียนอย่างน่าเสียดาย เมื่อเขาพักพิงต่อจักรพรรดิแล้ว เขาก็ไม่สามารถชักชวนศิษย์ของจักรพรรดิได้อีกต่อไป

"ขอบคุณท่านอ๋อง"

เซียวเฉวียนทำความเคารพและมองดูจงกุ้ยกุมตัวผู้คนของจวนว่าการชั้นในจากไป

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวเฉวียนเห็นจักรพรรดิวางหมากรุก ยิงนกสามตัวด้วยหินก้อนเดียว

ทำให้สามเซียนแตกแยก

ได้เซียนกระบี่มาสวามิภักดิ์

สร้างความขัดแย้งระหว่างสามเซียนกับอัครเสนาบดี

ฝีมือดุร้าย โหดเหี้ยมสุดยอด ไม่มีช่องโหว่

สถานะของสามเซียนมั่นคงมาหลายสิบปี แต่วันนี้รอยร้าวใหญ่โตปรากฏให้เห็นแล้ว

"เจ้านาย"

ไป่ฉีร้องเรียก เซียวเฉวียนกลับมามีสติ เขามองไปที่ไพร่คุนหลุนที่โชกไปด้วยเลือด "ต้องการไปจากอ้านย้วนไหม?"

ฉินเฟิงตกใจ ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร

ภายใต้ลมและทราย ใบหน้าของชายฉกรรจ์เต็มไปด้วยความดุร้ายและเลือดลมที่เพิ่งผ่านการสู้รบมา

”ถ้าเจ้าต้องการ ฉันจะให้พวกเจ้าได้หลุดพ้นจากสถานะไพร่”

จะพ้นจากสถานะไพร่ได้กี่คน?”

”ทั้งหมด” ดวงตาของเซียวเฉวียนส่งประกายแวววาว มั่นใจแน่วแน่

ไพร่คุนหลุนเช็ดเลือดออกจากใบหน้า ชายคนหนึ่งไม่อยากจะเชื่อ แม้แต่ท่านอ๋องเมื่อกี้นั่นยังไม่กล้าพูดเช่นนั้น "คุณรู้ไหมว่ามีไพร่คุนหลุนกี่คน"

”ไม่ว่าพวกเจ้าจะมีกี่คน ก็ไม่น่ามีมากกว่าพวกปัญญาชนในต้าเว่ยถูกต้องไหม”

ไป่ฉีตกใจ "เจ้านาย ท่านหมายความว่า?"

สิ่งที่เซียวเฉวียนหมายถึงคือเป็นแรงหนุนให้จักรพรรดิและฟื้นฟูระบบผู้อารักขา นี่ถึงจะเป็นผลลัพธ์ที่องค์จักรพรรดิต้องการในวันนี้ และเป็นสิ่งเดียวกันที่เซียวเฉวียนต้องการด้วยเช่นกัน

วันนี้ที่เซียวเฉวียนมาคือคัดเลือกเฉพาะคนที่เขาต้องการ คนที่เหลือจะกลายเป็นผู้อารักขาให้กับบรรดาปัญญาชนอื่นๆ

ฉินเฟิงตกใจ รับรู้ถึงช่องว่างที่แท้จริงระหว่างตัวเขากับเซียวเฉวียน เขากระอักเลือดออกมาเต็มปากและหมดสติไป

”แต่เราต้องทำสัญญากัน เป็นสัญญาระหว่างพวกเจ้ากับฉัน ถ้าพวกเจ้าตกลง จะไม่มีอ้านย้วนเหลืออยู่ในโลกนี้อีก” เซียวเฉวียนพูดด้วยเสียงหนักแน่น