ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 115

คนรับใช้ที่เยาะเย้ยเซียวเฉวียนเมื่อกี้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ได้แต่ไปเปิดประตูเสียโดยดี

เกือกม้าดังต๊าๆ เสียงคมชัดเสนาะหู

เซียวเฉวียนนั่งอยู่บนหลังม้าสูงๆ เข้าไปในจวนฉินท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคน เขาเป็นเหมือนแม่ทัพนายพลที่กลับมาอย่างมีชัย เชิดหน้ายืดอก สง่าผ่าเผยน่าเกรงขาม

แต่ฉินเฟิงเป็นผู้แพ้โดยสิ้นเชิง หัวของเขาสั่นเบาๆ หมดฤทธิ์หมดแรง ฉินซูโหรวแทบจะร้อง "โฮ" ออกมา หรือว่าพี่ใหญ่กำลังจะตาย?

ท่านยายฉินเห็นสภาพเช่นนี้ จิตใจวุ่นวายแทบขาดดิ้น จนเคาะไม้เท้าบนพื้นเหมือนตีกลอง "รีบเชิญหมอมาเร็ว!"

"ครับ!"

ผู้คนในจวนฉินตื่นตระหนก เหมือนในสภาพบ้านแตกสาแหรกขาดในภาวะสงคราม

“แม่ ลูกไม่ได้เป็นอะไรสักนิด ท่านกลับบ้านไปก่อน อย่าอยู่ในจวนฉิน”

"อืม" แม่เซียวพยักหน้า ในสถานการณ์ของตระกูลฉินเช่นนี้ เซียวเฉวียนจะจากไปคงไม่ดี ยังไงซะลูกก็เป็นเขยบ้านเขา "ลูกดูแลคุณชายฉินให้ดีๆ นะ "

”ใครบอกว่าฉันจะอยู่ดูแลเขา”

”แล้วลูกจะ......”

"แม่ ดาบที่ฉินเฟิงหวงนักหวงหนานั่นเป็นสมบัติของตระกูลเซียว?" เซียวเฉวียนเดา เขาเคยเห็นฉินเฟิงใช้ดาบจิงหงมาก่อน ดาบนี้เพิ่งปรากฏเห็นในวันนี้ ไม่เคยเห็นแต่ก็เหมือนคุ้นเคย

แม่เซียวพยักหน้า "นั่นคือดาบของคุณพ่อ ชื่อฉุนจวีน"

ฉุนจวีน?

หนึ่งในสิบสุดยอดดาบอันลือชื่อในยุคจีนโบราณ ดาบนี้ต้องสร้างมาจากหอคุนหวูของพี่ใหญ่ด้วย

เนื่องจากเป็นดาบของคุณพ่อ จะให้กับตระกูลฉินได้อย่างไร?

เซียวเฉวียนถือโอกาสที่จวนฉินกำลังวุ่นวายอุตลุด เขาส่งแม่เซียวออกไปนอกประตู วันนี้ฉินเฟิงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ หากตระกูลฉินไม่ถามให้รู้กระจ่าง พวกเขาจะไปที่บ้านตระกูลเซียวก่อเรื่องอย่างแน่นอน

แทนที่ให้พวกเขาไปก่อเรื่องที่บ้าน เซียวเฉวียนอยู่รอตรงนี้และอธิบายด้วยปากตัวเองให้พวกเขาฟังเข้าใจดีกว่า

บรรดาแพทย์ที่เก่งที่สุดในเมืองหลวงต่างรีบมาถึงที่จวนฉินในเวลาอันสั้น ทุกคนก็รีบเข้าไปที่ลานบ้านของฉินเฟิง

ไม่มีใครให้ความสนใจกับเซียวเฉวียนทั้งๆ ที่ตัวเขาโชกไปด้วยเลือดยืนอยู่ตรงนั้น คนรับใช้วิ่งเข้าวิ่งออก เหมือนเขาเป็นอากาศ ยิ่งคนของตระกูลฉินก็ใจจดใจจ่ออยู่กับฉินเฟิง ด้วยความกังวลอย่างยิ่ง

เซียวเฉวียนรู้สึกสบายใจและกลับไปยังลานบ้านที่เขาเคยพักอาศัยอยู่มาก่อน

คนรับใช้ในลานบ้านรู้สึกหงอยเหงาเดียวดาย หลังจากเซียวเฉวียนย้ายออกไปที่อื่น คนทำงานรับใช้อย่างพวกเขามีเวลาว่างมากจนแทบจะสิ้นลมหายใจ แต่ก็ยังเกียจคร้านอยู่อย่างนั้น

พวกเขาถือตัวเองอย่างกะเป็นเจ้าของของลานบ้าน คุยเล่นดื่มเหล้า เล่นไพ่พนันเงิน สุขสันต์รื่นเริง จวนฉินตอนนี้กำลังชุลมุนวุ่นวาย แต่เนื่องจากลานบ้านอยู่ห่างไกล พวกเขากำลังมั่วเล่นจึงไม่ได้ยินอะไรเลย

ทันทีที่เซียวเฉวียนกลับมา ก็เห็นพวกเขากำลังเล่นอย่างลืมหูลืมตากันอยู่ คนหนึ่งเห็นเซียวเฉวียนยืนอยู่ที่ประตูลานบ้าน แทบจะจำเขาไม่ได้ "ลุง...เขย?"

"ต้มน้ำเลย จะอาบน้ำ"

คนรับใช้ทั้งชายและสาวต่างตกใจ ทำไมจู่ๆ ลุงเขยถึงกลับมา? แถมทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด?

พวกเขาชำเลืองมองกันด้วยสายตาเหยียดหยาม ได้ยินว่าคุณชายไปช่วยชีวิตลุงเขยวันนี้ ลุงเขยคงเอาตัวไม่รอดแล้วที่ข้างนอก จึงต้อยๆ หวนกลับมาจวนฉิน?

คนรับใช้รู้ว่าลุงเขยโหดร้ายเพียงใด ครั้งที่แล้วข้ารับใช้ถูกฆ่า พวกเขาหวาดกลัวมากเพราะกลัวว่าลุงเขยจะมาโหดร้ายกับตัวเอง

ถึงรู้สึกเหยียดหยาม แต่ก็ไม่กล้าแสดงออก จึงรีบรับคำสั่งและไปทำงานต่อ

เซียวเฉวียนเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดออกและอาบน้ำอย่างสดชื่น

ภายในไม่กี่วันนี้ องค์จักรพรรดิไม่รู้ว่าจะรับสั่งให้เขาเข้าพบเวลาไหน เขาจึงต้องรักษาความสะอาดเรียบร้อยอยู่เสมอ

อ้านย้วนนั้นเต็มไปด้วยลมและทราย เซียวเฉวียนขัดถูทรายออกได้เป็นชั้นๆ มันไม่ง่ายเลยสำหรับคนในอ้านย้วนที่อาศัยอยู่ในสถานที่อันโหดร้ายเช่นนั้นมาหลายชั่วอายุคน

“ลุงเขย คุณหนูมาแล้ว”

ขณะที่เซียวเฉวียนกำลังขัดถูต้นแขนอยู่ คนใช้หนุ่มคนหนึ่งก็แจ้งรายงานเสียงดังจากข้างนอก

”ให้เธอรอข้างนอก”

"คุณหนูว่า......" คนรับใช้กำลังจะพูด ฉินซูโหรวผู้โกรธเกรี้ยวสูญเสียท่าทีที่เคยเป็นกุลสตรีและเตะประตูเข้าไปทันที

พี่ใหญ่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงปานนี้ เซียวเฉวียนมีหน้ามาหลบอยู่ตรงนี้?

มือของฉินซูโหรวไม่อาจลงสัมผัสโดนร่างของเซียวเฉวียนอย่างแน่นอน ร่างเขาสูงใหญ่ แค่ผักเบาๆ ฉินซูโหรวก็ถูกเขารวบไว้แน่นจนมือก็ไม่สามารถดิ้นได้

เธอทั้งโกรธทั้งรำคาญ “คุณทำให้ฉันขายหน้าไม่เป็นไร ฉันจะทำอะไรได้นอกจากทน แต่ทำไมคุณถึงทำร้ายพี่ใหญ่ของฉัน”

นี่เอาอะไรมาพูดเนี่ย?

ถึงอย่างไร แม้ว่าฉินซูโหรวจะเอาแต่ใจและเกรี้ยวกราด แต่เธอก็ห่วงใยครอบครัวของเธอจริงๆ

เซียวฉวนยิ้มเบาๆ "น้องฉันคงเข้าใจผิดไปแล้ว ฉันไปทำร้ายพี่ใหญ่เพื่อหาประโยชน์อะไร?"

"พี่ใหญ่ฉันนอนอยู่บนเตียง หน้าคล้ำอย่างกะสีดิน หายใจแทบไม่ออก! แต่คุณอยู่สบายดี! ไม่ใช่คุณไปทำร้ายเขาหรือ?"

ฉินซูโหรวกัดฟัน เธอเคียดแค้นจนอยากให้คนที่ตายมิตายแหล่นั้นเป็นเซียวเฉวียนมากกว่า!

เธอสั่นเทาไปทั้งตัว เธอกลัวจริงๆ กลัวว่าพี่ใหญ่ของเธอจะตายตั้งแต่วัยยังหนุ่ม กลัวว่าเขาจะตายก่อนที่จะแต่งงานมีภรรยามีลูก

ถ้าคุณปู่และพ่อแม่กลับมาโดยไม่ได้พบหน้าพี่ชายอีก การสูญเสียลูกไปในวัยกลางคน มันเศร้าขนาดไหน?

เหตุเพราะสามีไร้ปัญญาของเธอ ทำให้คนรุ่นผมขาวต้องมาส่งคนรุ่นผมดำไปก่อน เธอจะรับผิดชอบได้อย่างไร?

เธอตัวสั่น สายตาที่มองเซียวเฉวียนก็ไม่ใช่รังเกียจอีกต่อไป แต่เป็นความหวาดกลัว

มียามที่ทำให้คุณหนูใหญ่ตระกูลฉินหวาดกลัวด้วย เพราะถึงอย่างไรเธอก็เป็นเพียงหญิงอ่อนแอ

"ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉินเฟิงแค่เป็นลมไป เขาไม่เพียงแต่ไม่ตาย เขายังมีคุณงามความดีอีกด้วย"

"มีคุณงามความดี ไม่ต้องมาขี้คุย!" วันนี้ฉินซูโหรวแม้คำว่าขี้ยังพูดออกมาได้ ทำให้เซียวเฉวียนทั้งตกใจทั้งหัวเราะ

เธอดูยิ่งหงุดหงิด “ถ้าพี่ใหญ่ของฉันตาย คุณจะต้องถูกฝังไปกับเขาด้วย!”

มือที่เธอยกขึ้นเมื่อตะกี้นี้ยังถูกเซียวเฉวียนจับไว้ ไม่สามารถขยับได้ เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา "หัดฉลาดหน่อย เรายังคุยกันได้"

”ใครอยากคุยกับคุณ” ฉินซูโหรวสลัดมือเธอออก เที่ยวนี้เธอก่อเรื่องจนใหญ่โต จนคนในบ้านต้องบาดเจ็บ เธอหวาดกลัวมากและรู้สึกเสียใจยิ่งนัก

เธอนั่งลงบนเก้าอี้ แสงอ่อนๆ จากดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาช่างดูน่าทึ่ง "เซียวเฉวียน......คุณไม่เอาไหนไม่ว่า ทำตัวให้เป็นมนุษย์หน่อยไม่ดีเหรอ?"