ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 125

ตึกหมิงเยว่ ซึ่งอุทิศให้กับการต้อนรับเหล่าคนรวยและมีอำนาจ แต่ในวันนี้ได้เปิดทำการเพื่อต้อนรับแขกจากทั่วทุกมุมเมือง

การสอบกำลังจะมาถึงเร็วๆ นี้ และบัณฑิตทุกคนกำลังเตรียมพร้อมอย่างกระวนกระวายใจ อ่านหนังสือจนดึกดื่นทุกวัน เพราะกลัวว่าจะพลาดอะไรไป

มีเพียงเซียวเฉวียนเท่านั้นที่จัดงานเลี้ยง เขาไม่ได้ส่งบัตรเชิญ แต่ประกาศว่าไม่ว่าใครมาเขาก็ยินดีต้อนรับ!

ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในงานวันนี้เขาจะจ่ายเอง!

เรื่องที่ดี!

ดีมากๆ!

บัณฑิตผู้มีความรู้และสง่างาม เข้ามาที่ตึกหมิงเยว่ มองดูภายนอกพวกเขาดูสงบ แต่จิตใจของพวกเขากลับเต็มไปด้วยไฟแห่งความอิจฉา!

ตึกหมิงเยว่เป็นสถานที่แบบไหนกันแน่? พวกเขามักจะมาที่นี่เพื่อทานอาหารเป็นครั้งคราว แต่เซียวเฉวียนกลับใช้สถานที่แห่งนี้จัดงานเสียใหญ่โต!

ในอดีตใครๆ ก็บอกว่าเซียวเฉวียนยากจน!

และนี่คงเป็นเรื่องหลอกลวง!

ว่ากันว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีแต่ตัว และเข้าจวนฉินเพราะต้องการอาหาร!

ช่างน่าเวทนา! น่าเวทนาจริงๆ!

ตอนนี้เหล่าบัณฑิตต่างปิดปากเงียบ ไม่ว่าตระกูลของพวกเขาจะร่ำรวยแค่ไหน พวกเขาก็ไม่ทำสิ่งฟุ่มเฟือยและสิ้นเปลืองขนาดนี้แน่นอน!

น่าเวทนา!

พวกเขาสาปแช่งในใจ เซียวเฉวียนที่ยากจน เขาคงไม่เคยกินอาหารดีๆ นี่คงเป็นการจัดฉากที่ยิ่งใหญ่มาก!

ยิ่งขาดอะไร ก็ยิ่งแสดงสิ่งนั้นออกมามากเท่านั่น!

เหล่าก้งเชิงที่เตรียมตัวสำหรับการสอบหน้าพระที่นั่ง มาที่นี่ด้วยความจำใจ!

เพื่อไม่ให้เป็นศัตรูกับเซียวเฉวียน เหล่าก้งเชิงส่วนใหญ่ต้องละทิ้งการอ่านหนังสือและมางานเลี้ยงนี้

โชคดีที่ซือชือและอู๋ชือคงไม่มา เพราะสองคนนี้เป็นพวกไร้สาระ สองพี่น้องนี้ทะเลาะกันเพราะเรื่องเปล่าประโยชน์ คนเช่นนี้ ดูยังไงๆ ก็ไร้สาระสิ้นดี!

ในงานเลี้ยงคราวนี้ผู้คนจำนวนมากจากเมืองหลวงกำลังรอดูเรื่องตลก ลูกเขยเป็นคนที่ชอบทำขายหน้า จะมีก้งเชิงคนไหนไม่มาบ้าง?

จริงอยู่ที่เซียวเฉวียนใจกว้าง แต่ตึกหมิงเยว่สามารถรองรับคนได้เพียงแค่ห้าร้อยคนเท่านั้น แล้วถ้าหากมีก้งเชิงมาเกินห้าร้อยคนและไม่มีที่นั่ง มันจะกลายเป็นเรื่องตลกเพียงไหนกันนะ?

ฮ่าๆๆ!

น่าเวทนาจริงๆ!

ไม่มีใครเอาเซียวเฉวียนมาใส่ใจ

ในโลกแห่งความร่ำรวยและอำนาจ เซียวเฉวียนเป็นเพียงต้นหญ้าเตี้ย ๆ แม้ว่ามันจะเติบโตมาอย่างอุดมสมบูรณ์ แต่ตราบใดที่พวกเขาถางมันออก หญ้าต้นนี้ก็จะกลายเป็นดินสกปรกในที่สุด

ไข่มุกสีขาวบริสุทธิ์ที่สูงส่งอย่างแท้จริง จะสามารถส่องแสงเจิดจ้าให้แก่ผู้อื่นได้ราวกับดวงอาทิตย์ ผู้คนเช่นเซียวเฉวียนที่เปรียบราวกับหญ้าต้องอาศัยแสงสว่างเท่านั่นถึงจะเติบโตได้

เซียวเฉวียนรับรู้การดูถูกนี้ดี แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาของพวกคนปากหอยปากปู

แท้จริงเซียวเฉวียนนั้นสามารถส่องแสงได้สว่างกว่าคนเหล่านี้เป็นหลายเท่า แต่เพราะคนเหล่านี้ถือตน และหลงตัวเองมากเกินไป!

วันนี้มีแขกมาไม่เยอะตามที่ฉินซูโหรวคาดไว้ ทำให้เซียวเฉวียนตระหนักถึงช่องว่างระหว่างเขากับตระกูลฉิน

มีที่นั่งว่างสี่ที่ข้างเซียวเฉวียน ฉินซูโหรวไม่ได้สนใจ เพราะนางคิดว่าคงไม่มีใครมาอยู่แล้ว

เดิมทีนางไม่ได้อยากมาที่นี้ แต่เซียวเฉวียนปฏิเสธที่จะให้นางกลับเข้าจวนฉิน และยังพานางมายังตึกหมิงเยว่

เมื่อคืนนางอยู่ในจวนเซียว จวนเซียวมีขนาดไม่ใหญ่นัก นางไม่ได้ชอบที่นั้นมากนัก และนางก็ไม่ได้ชอบท่านแม่เซียว ดังนั้นนางจึงนั่งเล่นอยู่ในห้องโถงใหญ่ทั้งคืน

หากอยู่ในจวนฉิน คงมีคนรับใช้คอยเกลี้ยกล่อมฉินซูโหรวให้เข้าห้องนอน และจัดที่นอนให้นาง

แต่ใครจะไปรู้ เซียวเฉวียนพานางมาปล่อยทิ้งไว้ที่ห้องโถง และไม่มีใครมาสนใจนางเลยสักคน!

ทำเกินไปแล้ว!

สิ่งที่นางทำได้คือนั่งอยู่ตรงนั่นจนถึงรุ่งสาง! นางร่างกายบอบบาง แต่เซียวเฉวียนก็ยังทำได้ลงคอ!

งานเลี้ยงจบลงเมื่อไหร่ นางจะชำระหนี้แค้นกับเขาอย่างแน่นอน!

งานเลี้ยงของเซียวเฉวียนที่ตึกหมิงเยว่นั้น แม้แต่ขนมยังมีมาจนถึงหน้าประตู และมีเด็กๆ มากมายจากด้านนอกมาที่นี้เพื่อขอลูกอมโสม

การเชิญชวนผู้คนให้มาร่วมทานอาหารอย่างกระตือรือร้น และผู้คนที่ผ่านไปมาก็จะสามารถเห็นได้จากระยะไกล และอาจจะมีความเขินอายในตอนแรก

จนกระทั่งบอกว่าอาหารมื้อนี้ฟรี และเซียวเฉวียน ลูกชายคนโตของตระกูลเซียวเป็นคนเลี้ยง จึงมีผู้กล้าหาญบางคนก้าวเข้ามาในตึกหมิงเยว่

การกระทำของเซียวเฉวียนในวันนี้ไม่ได้ใช้ชื่อลูกเขยของตระกูลฉิน

เซียวเฉวียนไม่ได้เอ่ยถึงตระกูลฉินแม้แต่คำเดียว

กลับมาที่ด้านฉินซูโหรว นางไม่พอใจเป็นอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวผู้สูงศักดิ์แต่กลับต้องมานั่งอยู่ที่นี่และรับประทานอาหารร่วมกับกลุ่มคนธรรมดาสามัญ คนสามัญพวกนี้ไม่มีมารยาทมากเหมือกับคนระดับเดียวกับนาง

นางรังเกียจมาก คนพวกนี้ต่างก็หยาบคาย

หากฉินซูโหรวทนไม่ไหว นางก็ไม่สามารถนั่งนิ่งอีกต่อไปได้

ได้ยินเสียงเกือกม้าวิ่งมา และม้าทั้งสิบเอ็ดตัวก็หยุดอยู่หน้าตึกหมิงเยว่

ม้าเป็นม้าสายพันธ์ดี แต่คนที่ลงจากม้านั้นเป็นเพียงทาสคุนหลุน!

นี่คือบุคคลที่ไป๋ฉี่คัดสรรคมาตามคำสั่งเซียวเฉวียน พวกเขาจะมีหน้าที่รับผิดชอบบ่อนและร้านอาหารในอนาคต

ไม่ต้องพูดถึงฉินซูโหรว แค่คนธรรมดานางยังรังเกียจ

ตึกหมิงเยว่ที่แต่เดิมคึกคัก กลับเงียบสงบ

เจ้าของตึกหมิงเยว่ ดูงุนงงและหวาดกลัว เซียวเฉวียนเชิญคนทุกระดับ รวมถึงทาสคุนหลุนด้วยอย่างนั้นรึ?

ฉินซูโหรวปิดปากและจมูกของนางอย่างรังเกียจ ด้านนอกตึกหมิงเยว่ มีดวงตาคู่หนึ่งที่คุ้นเคยจ้องมองเข้ามา นั้น...จูเหิงงั้นหรือ?

เขาออกจากคุกแล้วเหรอ?

ในขณะที่นางตื่นตระหนก เซียวเฉวียนก็นั่งข้างนางและจงใจจับมือเรียวเล็กของนางไว้แน่น แสร้งทำเป็นแสดงความรักใคร่

เมื่อสามีของนางจับมือนางไว้ ฉินซูโหรวก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกข่มขืน นางละอายใจ แต่นางเองก็ต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการนี้

เซียวเฉวียนมองนางอย่างเย็นชา และมองออกไปข้างนอก ปรากฎว่ามีชายชู้อยู่ที่ด้านนอกนั่น!