ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 126

”บรรยากาศคลื่นไส้! ขยะอะไรกล้าไปที่ตึกหมิงเยว่!”

ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบ คำเยาะเย้ยของจูเหิงชายชู้นั้นคมชัดเป็นพิเศษ

ด้านหลังเขายังจับกลุ่มด้วยผู้รู้หนังสือซึ่งเป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวกัน พวกเขาแกล้งทำเป็นจะมากินข้าวที่ตึกหมิงเยว่ แสร้งทำเป็นตกอกตกใจทันใดที่มาถึง

ไพร่คุนหลุนที่เพิ่งลงจากหลังม้าก็หยุดชะงัก ไม่กล้าเข้าไปในตึกหมิงเยว่

ทุกคนกระซิบกันว่า วันนี้ฝ่าบาทเพิ่งจะฟื้นฟูระบบอารักขา ทำไมไพร่เหล่านี้ก็กล้ามาที่ตึกหมิงเยว่แล้ว?

"ต่อไปนี้ ตึกหมิงเยว่จะต้อนรับลูกค้าอย่างไร? ถ้วยชามที่ถูกพวกขยะนี้ใช้ไปแล้ว จะให้พวกเราใช้ได้อย่างไร? " จูเหิงทำท่ารังเกียจมาก คนอย่างเซียวเฉวียนทำให้สิ่งสูงค่าเป็นมลทิน

“คุณชายจู กรุณาพูดเบาๆ หน่อย......” เจ้าของร้านรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย วันนี้ตึกหมิงเยว่ค้าขายกับเซียวเฉวียนโดยเฉพาะ เซียวเฉวียนบอกแล้วว่าใครๆ ก็มาทานอาหารได้

จูเหิงพูดเสียงดังขึ้นว่า "ฉันคิดว่าไม่เพียงแต่ต้องเปลี่ยนถ้วยชาม โต๊ะเก้าอี้ก็ต้องเปลี่ยนด้วยถึงจะสามารถให้บริการลูกค้าต่อไปได้!"

”ฮ่าฮ่าฮ่า! นั่นสิ! สิ่งที่พวกไพร่ชาวนาแตะต้องแล้ว พวกเราสัมผัสไม่ได้!” พวกลิ่วล้อของจูเหิงเอ่ยปากไปตามๆกัน

จูเหิงเหลือบมองที่ฉินซูโหรว คิดตำหนิเธอที่ลดสถานะของตัวเอง สีหน้าของฉินซูโหรวเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ทั้งหูของเธอยังร้อนระอุ

จูเหิงเท่ากับฉีกผ้าบังหน้าอันมีลักษณะสูงส่งของฉินซูโหรวออกในที่สาธารณะ น่าอาย! น่าอับอายอย่างยิ่ง!

เธอมองเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าเคียดแค้น เธอคร่ำครวญถึงความโชคร้ายของเขาที่ไม่เอาไหน คลุกคลีกับคนต่ำต้อยอยู่ทั้งวัน จะหาความก้าวหน้าได้อย่างไร!

เซียวเฉวียนไม่แยแส ภรรยาของเขามารังเกียจและเกลียดเขา เพราะคำพูดของชายคนอื่น

จูเหิง? มันคืออะไร? จูเหิงไม่รังเกียจสิ่งที่เซียวเฉวียนแตะต้องมาแล้วหรือ?

เซียวเฉวียนถือทีเผลอ "จู๊บ" จูบฉินซูโหรวบนใบหน้า "เธอจ๊ะ มาทานอาหารอีกหน่อยสิ!"

ท่านกลางสายตาที่เฝ้ามองของทุกคน มันทำลายศีลธรรมอันดีงาม ฉินซูโหรวกำลังจะแผลงฤทธิ์ เซียวเฉวียนกระซิบข้างหูเธอว่า "เธอโกรธหรือ? เธอว่าถ้าฉันแตะต้องเธออีกครั้ง จูเหิงยังหึงเธออีกไหม? เธอกล้าทำให้ฉันเสียหน้าต่อที่สาธารณะหรือ?”

ขณะที่เขาพูด ใบหน้าของเซียวเฉวียนขยับเข้ามาใกล้อีกครั้ง เธอหลบไปเล็กน้อย เพื่อให้เซียวเฉวียนยั้งมือ เธอระงับความโกรธและแสร้งทำเป็นยิ้มเบาๆ

”เซียวฮุ่ยหยวนใจดีกับคุณหญิงเซียวมาก! ดูรักใคร่กันดีแท้!”

“คุณหญิงเซียวโชคดีมาก ตอนนี้ผู้คนต่างบอกว่าเซียวฮุ่ยหยวนเป็นเทพดาวเหวินชางจุติ! แทบอยากจะให้ลูกสาวตัวเองแต่งงานกับฮุ่ยหยวน จะได้มีลาภมียศไปกับเขาด้วย!”

“ใช่แล้ว ถ้าเซียวฮุ่ยหยวนแต่งภรรยาน้อย จะมีคนมากมายยินดีด้วย!”

”ใช่แล้ว ฉันก็คิดหาเพิ่มอยู่เหมือนกัน บ้านใหญ่โตเกินไป ต้องมีหญิงงามหลายๆ คนถึงจะดูมีชีวิตชีวา” เซียวเฉวียนตอบไปตามกระแส

ใบหน้าของฉินซูโหรวดูน่าเกลียดมาก ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนอื่น จะมีคุณสมบัติอะไรแต่งภรรยาน้อย?

บ้านเซียวใหญ่โต? ฉินซูโหรวแอบถ่มน้ำลาย เซียวเฉวียนชอบทำเป็นหน้าใหญ่ใจโต จริงๆ ตอนนี้บ้านเซียวเป็นแค่ลานโทรมๆ เล็กๆ ไม่ถึงกับเรียกว่าบ้านด้วยซ้ำ!

ฉินซูโหรวและเซียวเฉวียนต่างยิ้มแย้มบนผิวหน้า แต่ดวงตานั้นกลับกำลังรบฟันกัน

เซียวเฉวียนสนองความดูถูกของเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ตอนนี้ในบ้านมีผู้อารักขา 12 คน เขาจะต้องเปลี่ยนบ้านให้หลังใหญ่ขึ้นในไม่ช้า ประเภทที่ใหญ่กว่าคฤหาสน์ของตระกูลฉิน!

"ฮ่าฮ่าฮ่า! เซียวฮุ่ยหยวนจะได้สิ่งที่เขาต้องการอย่างแน่นอน!" ชาวบ้านแทบอยากจะส่งลูกสาวของพวกเขามาให้ซะตอนนี้เลย! แต่เนื่องจากฉินซูโหรวปรากฏอยู่ตรงนี้ พวกเขาจึงเกรงใจไม่พูด

วันนี้เซียวเฉวียนเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยง ภายใต้คำสรรเสริญเยินยอของทุกคน เขากอดฉินซูโหรวและหัวเราะ ฮ่าๆ ๆ เฉดเช่นมีหญิงงามอยู่ในอ้อมกอด สรรพสิ่งใต้ฟ้าล้วนอยู่ในเงื้อมมือของเขาอย่างนั้นเลย

ฉินซูโหรวในอ้อมแขนของเขายังคงดูเขินอาย!

ฉินซูโหรวยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างนั้น เซียวเฉวียนต้องบังคับเธอแน่!

จูเหิงโกรธมากจนอวัยวะภายในสั่นอย่างรุนแรง!

จิตใจเขาถูกกระทบอย่างแรง!

ฉินซูโหรวยอมคล้อยตามไปกับเซียวเฉวียน คงทรมานใจมากแน่ๆ ยิ้มสู้ต่อหน้าผู้คน แต่อาบหน้าด้วยน้ำตาอยู่ลับหลัง!

ไม่ได้! เขาต้องพาฉินซูโหรวออกมา! ถึงวันนี้เขาจะฉุดฉินซูโหร่วไป ใครจะกล้ามาขวางเขา?

เขาเป็นคนของตระกูลจู เป็นญาติที่มีเกียรติที่สุดของจักรพรรดิในราชวงศ์ต้าเว่ยปัจจุบัน แค่เซียวเฉวียนตัวน้อยๆ จะมีสิทธิ์อะไรมาครอบครองหญิงงามที่ทุกคนปรารถนาในเมืองหลวง?

ไพร่คุนหลุนซึ่งยืนนิ่งอยู่ตรงนี้มาเป็นเวลานาน ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปครึ่งก้าว เพราะกลัวว่างานเลี้ยงจะไม่สามารถดำเนินต่อไปได้

คำพูดของจูเหิงตรงใจของฉินซูโหรว กินอาหารในสถานที่เดียวกับชาวบ้านถือว่าลดสถานะลงแล้ว นับประสาอะไรกับไพร่คุนหลุน! เป็นผู้ต่ำต้อยที่สุดในบรรดาชาวไพร่ จะปล่อยให้เข้ามาในห้องโถงอันสง่างามได้อย่างไร?

จูเหิงสามารถเอาชนะใจเธอมากกว่า ฉินซูโหรวคิดอย่างนั้น

ทันใดนั้น เสียงที่น่าเกรงขามแก่ประสบการณ์ก็ดังขึ้น “เซียวฮุ่ยหยวนบอกไว้ ผู้มาเยือนก็คือแขก ทำไมเข้าไปไม่ได้ เข้ามากับคนแก่นี้มา!”

จูเหิงหันหัวกลับมา แล้วสะดุ้งตกใจ

เหงื่อเย็นหยดลงมาจากหน้าผากของจูเหิง ท่าทางอันธพาลของเขาเมื่อตะกี้ ถูกเหวินเจี้ยวยวี่เห็นเข้าหรือ? ทั้งหมดต้องโทษเซียวเฉวียน! ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียน เขาจะหยาบคายได้อย่างไร?

เขารู้สึกเศร้าๆ นำบรรดาลูกหลานกุลชาติทั้งหลายกล่าวคำนับว่า "นักเรียนขอคารวะท่านครูเหวินเจี้ยวยวี่"

ไม่เพียงแต่เหวินฮั่นเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ แต่อี้กุยจากหอคุนหวูและสวีซูผิงจากกระทรวงการคลังก็มาอยู่ที่นี่ด้วย!

จูหมิงผงะและกล่าวคำนับว่า "ข้าน้อยขอคารวะท่านสวีซือหนง คุณชายอี้ครับ”

ระหว่างทางมางานเลี้ยงพวกเขาบังเอิญเจอกันจึงมารวมกัน ทันทีที่พวกเขามาถึง พวกเขาเห็นจูเหิงทำทีรังเกียจและเกลียดชังทุกท่วงทีหน้าตึกหมิงเยว่ ราวกับว่าตึกหมิงเยว่สกปรกย่ำแย่มาก

ชาวบ้านทั้งภายในและภายนอกอาคารก็เดือดพล่าน!

เหวินฮั่น ปรมาจารณ์แห่งโลกวรรณคดีของต้าเว่ย!

อี้กุย คุณชายที่ร่ำรวยที่สุดในมืองหลวง!

แม้แต่สวีซูผิงผู้มีชื่อเสียงน้อยที่สุด ก็ยังเป็นหนึ่งในเก้ารัฐมนตรีแท้ๆ!

”ชาวบ้านผู้น้อยขอคารวะท่านเหวิน ท่านสวี คุณชายครับ!”

ชาวบ้านทั่วไปต่างแสดงความยินดีพร้อมเพรียงกัน ดูยิ่งใหญ่เกรียงไกร ผู้พบเห็นต่างตกตะลึงซึ่งแสดงถึงสถานะอันสูงส่งของผู้มีเกียรติ