ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 135

ทั้งฟ้าร้องสลับฟ้าผ่า ประกายดาบสลับเงากระบี่

ถ้าบอกว่าดาบของไป่ฉีว่องไวและโหดเหี้ยม

ของเหมิงเอ้ามีความแม่นยำและเฉียบขาด

ทั้งสามคนกระโดดทะยานปะทะกันท่ามกลางแสงและเงาอย่างเฉียบไว

พลังของดาบอันดุเดือดเหมือนมังกรคะนองน้ำ, ทะลุทะลวงไปรอบๆ ตัวเซียวเฉวียน

ขณะที่ผู้อารักขาเข่นฆ่ากัน, เซียวเฉวียนก็ไม่ได้อยู่นิ่ง

เซียวเฉวียนกระทืบจูเหิงอย่างแรง จูเหิงร้องจ๊าก “คุณยังรักษากฏิกาอยู่หรือเปล่านี่! ผู้อารักขากำลังสู้กันอยู่ คุณกับฉันตีกันไม่ได้! ”

“คนโบราณที่รักษากฎกฏิกา ตายกันไปหมดแล้ว! ” เซียวเฉวียนเหยียบใบหน้าของเขา เว่ยอู๋จี้เห็นเจ้านายถูกทุบตี จึงถือดาบวิ่งมาทางเซียวเฉวียน

ไป่ฉีและเหมิงเอ้ามีพลังเพียงพอ พวกเขาปิดกั้นเว่ยอู๋จี้ไว้อยู่ด้านหลังของเซียวเฉวียน

แรงอาฆาตวนเวียนอยู่ด้านหลังของเซียวเฉวียน ถ้าเผลอนิดเดียว ดาบอันแหลมคมของเว่ยอู๋จี้อาจทำให้หัวของเซียวเฉวียนร่วงลงสู่พื้นได้

ท่าทางของเซียวเฉวียนดูนิ่งขรึมขนาดนี้ ในสายตาของจูเหิงราวกับว่าเขาเป็นยมทูต!

หมัดของเซียวเฉวียน ราวกับเม็ดฝนที่อยู่ข้างนอก! ตกลงบนหัวของจูเหิง

หนึ่งหมัด!

หนึ่งหมัด!

อีกหนึ่งหมัด!

แค่สามหรือห้าหมัด หัวของจูเหิงโนโหนกขึ้น เขาจ้องมองเซียวเฉวียนด้วยตาเขม็ง แล้วยิ้ม ฮึๆ “ตีฉันจนตายแล้วจะทำไม? ตีฉันตายฉินซูโหรวก็ไม่รักคุณอยู่ดี! เธอเป็นคนของฉัน! ”

“เหรอ? ”เซียวเฉวียนยั้งหมัดคาไว้กลางอากาศ และพูดเยาะ “ทุบเจ้า ไม่ใช่เป็นเพราะฉินซูโหรว อะไรที่เป็นของของฉัน แม้เพียงสุนัขตัวหนึ่งของตระกูลเซียว เจ้าก็ไม่ควรมาคิดจับจ้อง! ”

เซียวเฉวียนจ้องมองที่เขาอย่างเย็นชา “เมื่อวานเจ้าว่าอะไรฉันที่ตึกหมิงเยว่? อ่า เหมือนจะว่าไอ้สวะ! ”

ดวงตาของจูเหิงเบิกกว้าง หมัดกระหน่ำใส่ลงมาอีกแล้ว!

เขาดิ้นรนอย่างแสนสาหัส เซียวเฉวียนจับเขาไว้แล้วชกอย่างบ้าคลั่ง!

เซียวเฉวียนปากคำรามหนักแน่น “ไอ้สวะ! ”

ชกไปอีกหมัด!

“ไอ้ขยะ! ”

อีกหนึ่งหมัด! จูหมิงรู้สึกอารมณ์ผ่อนคลายชอบกล หัวใจของเขากระเพื่อมรุนแรง ราวกับว่าเป็นตัวเขาเองที่กำลังชกจูเหิงอยู่!

“ไอ้ต่ำต้อย! ”

ฟันซี่หนึ่งกระเด็นออกจากปากของจูเหิง จูเหิงหายใจหอบอย่างแรง กำลังคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เซียวเฉวียนจะหยุดพัก เซียวเฉวียนก็คว้าแส้ม้าที่วางไว้บนโต๊ะมา

จูเหิงไม่มีทางถอยไปไหนในขณะนี้ เว่ยอู๋จี้ถูกพัวพันจนปลีกตัวออกมาไม่ได้ จูเหิงหันศีรษะไปแล้วตะโกนใส่จูหมิง “คุณซื่ออยู่ทำอะไรเนี่ย? คุณยังไม่ขึ้นอีกหรือ? เซียวเฉวียนฆ่าฉันแล้ว คุณคิดว่าคุณจะยังอยู่ดีกินดีหรือ? ”

จะกินดีอยู่ดีไหม จูหมิงไม่รู้

แต่จูเหิงถึงมีให้กิน กลัวว่าฟันจะหลุดเกือบหมดแล้ว

จูเหิงพูดเพิ่งจบ แส้ม้าในมือเซียวเฉวียนก็ฟาดลงมาที่หัวของเขา!

จูเหิงประคองศีรษะและร้องไห้โฮ อ้าๆๆ อ้าๆๆ! เจ็บ!

“คุณป้าของฉันเป็นเจ้าชายาจู! เจ้าลองแตะต้องฉันอีกดูสิ? โอ้ยๆๆ! ” จูเหิงร้องโฮออกมา ท่าทีโอ้อวดตัวเองเป็นคุณชายร่ำรวยเมื่อสักครู่นี้มลายหมดสิ้น

เซียวเฉวียนช่างเย็นชา ย่างไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วหิ้วคอเสื้อของเขา ไม่ใยดีเขาพูดอะไร “เจ้ายังพูดอะไรไปอีก? ”

เซียวเฉวียนหันศีรษะไปข้างๆ นิดหนึ่ง เหมือนกำลังนึกอะไรอยู่ จูเหิงตัวสั่นเทาไปทั้งร่าง “ฉันไม่ได้พูด……ไม่ได้พูด”

แสงยามเย็นอันมืดหม่นส่องประกายเข้ามาในดวงตาของเซียวเฉวียน “นึกออกแล้ว เจ้าจะให้ฉันยอมรับชะตากรรมของตัวเอง ”

“แล้วฉันพูดผิดไปหรือ? ” จูเหิงไม่ยอมแพ้ กระอักเลือดสดๆ ออกมาจากปาก หากเขาเป็นเซียวเฉวียน เขาจะยอมรับชะตากรรมของตน!

ที่ต้าเว่ย คนไร้ค่าแถมไม่เชื่อฟังก็มีแต่ตายสถานเดียว! หากรู้จักประจบประแจงผู้ร่ำรวยมีอำนาจสักหน่อย อย่างน้อยก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่แย่นัก!

แส้ม้าฟาดลงมาอย่างสุดแรง!

ฟาดเข้าที่ศีรษะของจูเหิงอย่างจัง!

“ยอมรับชะตากรรมหรือ? ”

“ฉันเซียวเฉวียนไม่มีวันที่จะสยบต่อชะตากรรม! ”

“ฉันเซียวเฉวียนมีแต่รบจนชีวิตจะหาไม่! จะไม่มีวันยอมรับชะตากรรมเด็ดขาด! ”

พลันเกิดสายฟ้าแลบผ่านพ้น ฉายแสงยังใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัวของเซียวเฉวียน ความเยือกเย็นในดวงตาของเขาราวกับสายฟ้าแลบ แทบจะฉีกจูเหิงให้ออกเป็นเสี่ยงๆ !

“ฮึๆ! ” จูเหิงหัวแตกจนเลือดตกยางออก เขายิ้มทั้งกัดฟัน “ไอ้ขี้ขลาดตาขาว เจ้าฆ่าฉันตาย ทั้งตระกูลของเจ้าจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับฉัน! ”

คนในตระกูลเป็นเส้นตายสำหรับเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนกลอกตา “ใครให้ท้ายเจ้าที่จะกล้าพูดออกมาเช่นนี้?”

จูเหิงสั่นเทาไปทั่วทั้งร่างกาย อยู่นิ่งๆ ไม่กล้าแม้แต่จะกระดิก

“ใครหน้าไหนบังอาจให้เจ้ามาฉีกหน้าฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก?”

“อา! ” ใบหน้าของฉินซูโหรวและจูหลิวซื่อสะดุ้งกลัวจนหน้าถอดสี ผู้เรียนหนังสืออ่อนปวกเปียกไร้น้ำยาคนหนึ่ง ลงมือฆ่าคนได้อย่างว่องไวหมดจด!

เซียวเฉวียนทั้งตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ดวงตาผสมผสานไปด้วยประกายอันเย็นชาและเลือด ให้คนมีความรู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูก

เว่ยอู๋จี้เห็นเจ้านายของเขาเสียชีวิตลง ทันใดนั้นเกิดบันดานโทสะอย่างบ้าคลั่ง เขาเริ่มจู่โจมคนโดยไม่เลือกหน้า จูหมิงผู้ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา มิอาจหลีกตัวจากเหตุการณ์ได้อีกต่อไป และเริ่มชักดาบออกมาเผชิญหน้ากัน

“หยุด!” ทันใดนั้น มีคนนอกตะโกนเสียงดัง! ด้วยกำลังภายในอันเปี่ยมล้น ราวกับเสียงจากภายนอกอวกาศ

“เว่ยอู๋จี้! ”ชายคนนั้นตะโกน เว่ยอู๋จี้ผงะอย่างเห็นได้ชัด ร่างของเขาหลบออก กระโดดและเคลื่อนตัวออกไปเป็นร้อยเมตร เพื่อมาหาชายคนนั้น

ท่ามกลางสายฝน ชายคนนั้นถือร่ม และมองไม่เห็นหน้าที่ชัดเจน เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงแนวสั่งสอนว่า “เจ้านายตายแล้ว ห้ามสู้กันต่ออีก! ”

“ครับ! ” เว่ยอู๋จี้เชื่อฟัง และเข้าไปยืนอยู่ข้างชายคนนั้น เก็บดาบขึ้นเรียบร้อย

เว่ยอู๋จี้ร่างกายมีบาดแผลจากดาบมากกว่าแต่ก่อน เห็นได้ว่าไป่ฉีและเหมิงเอ้าแข็งแกร่งไม่เบา ชายคนนั้นมองไปที่อาการบาดเจ็บของเว่ยอู๋จี้ และไม่ได้พูดอะไร เป็นเรื่องปกติที่ผู้อารักขาจะได้รับบาดเจ็บหรือแม้กระทั่งเสียชีวิต

ฝนตกหนักมาก เซียวเฉวียนมองดูแล้วมองดูอีก แต่เขาจำหน้าชายคนนั้นไม่ได้

มิใช่มีแค่คนๆ เดียว

คนที่ถือร่ม ข้างๆ ยังมีไพร่คุนหลุนอีกสี่ห้าคน ดูๆ แล้วทั้งหมดเป็นผู้อารักขาของคนๆ นั้น

คนใต้ร่ม แสดงความเคารพต่อเซียวเฉวียนเป็นอย่างมาก “เซียวฮุ่ยหยวน มีเจ็บตรงไหนไหมครับ? ”

ดูเหมือนพวกเขาจะไม่สนใจการเสียชีวิตของจูเหิงเลย

คนๆ นี้แสร้งทำตัวเร้นลับ จ้องมองมาครึ่งค่อนวันก็ยังเห็นหน้าไม่ชัด เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว “คุณเป็นใคร? ”

“คนที่ซาบซึ้นในตัวคุณอย่างยิ่ง” ชายคนนั้นก้มศีรษะลงและยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก “หากวันข้างหน้าเซียวฮุ่ยหยวนต้องเผชิญกับการสู้รบที่มีอันตรายถึงชีวิต พวกเราจะกลับมาอีกอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณมาก ฉันหวังว่าอย่าให้มีวันเช่นนั้นเลย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ” ชายคนนั้นมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วหัวเราะ ส่อมีกำลังภายในเต็มล้น กล้าหาญสง่างาม

ห่างออกไปห้าร้อยเมตร มีกลุ่มคนในชุดธรรมดากำลังรอคอยอยู่

หลังการตายของจูเหิง ตามแผน พวกเขาจะต้องเข้าไปจับเซียวเฉวียน เหตุที่เซียวเฉวียนได้สังหารจูเหิง จึงต้องประหารเซียวเฉวียนในทันที

จู่ๆ ชายถือร่มมาปรากฏตัวขึ้นกลางสายฝน ชายคนนั้นยังมองพวกเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ดาบที่อยู่ข้างหลังของเขาส่องประกายแวววาว พวกเขาจึงไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

พวกเขาจะกล้าเข้าไปได้ยังไง ได้แต่รีบหลีกตัวออก แล้ววิ่งเข้าไปในจวนอ๋องราวกับเห็นผี

เจ้าชายาจูซึ่งกำลังรอข่าวอยู่มาตลอด ผู้นำทัพล้มลุกคลุกคลาน “รายงานพระชายา! หลังจากจูเหิงตาย พวกเราไม่กล้าเข้าไป มีคนภายนอกมา!

หญิงชราที่แต่งหน้ามาอย่างวิจิตรงดงาม คล้ายราชินีที่กำลังเอนกายอยู่บนเก้าอี้ “เป็นใครกัน?”