ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 239

“เจ้าคือผู้ใดกัน กล้ามาข่มขู่ข้า?”

อี้กุยจ้องไปที่นางและพูดอย่างเย็นชา

ฉินซูโหรวตะลึงงัน อี้กุยที่อยู่ตรงหน้าก็เหมือนกับสัตว์ร้ายที่หน่ายแหนง

ฉินซูโหรวเป็นดั่งมุกใสในจวนฉิน เหล่าคุณชายมักจะสุภาพกับนางเสมอ พูดจาอ่อนโยน คอยเยินยอ ตามง้อและเอาใจนาง

อี้กุยปฏิบัติต่อสตรีเยี่ยงนาง อย่างไร้มารยาทและดูแคลนได้อย่างไร?

น้ำตาไหลบนใบหน้าฉินซูโหรว นางกัดฟันกรอด “ท่านหมายความว่า ที่เซียวเฉวียนไม่กลับบ้าน ทั้งหมดเป็นความผิดของจวนฉินรึ?”

อี้กุยเป็นบุรุษคนหนึ่ง หากมีข้อพิพาททางวาจากับสตรี เขาไม่เคยยอมแพ้

เหตุใดเขาต้องแข่งกับฉินซูโหรว โดยที่ไม่รู้ว่าผู้ใดจะชนะ?

เขาทอดสายตาเย็นชาขึ้นเบา ๆ “พี่เซียวไม่กลับบ้านเพราะสาเหตุใด เจ้าไปถามพี่น้องของเจ้าจะดีที่สุด ข้าไม่มีสิ่งใดจะพูดกับเจ้า ออกไปเถอะ”

ออกไปเถอะ

คำพูดที่เต็มไปด้วยพลังสามคำนี้ มากพอที่จะทำให้ฉินซูโหรวเสียสติไปชั่วขณะหนึ่ง!

ในไม่ช้า ฉินซูโหรวที่ได้สติกลับคืนก็มีน้ำโหในทันที! อี้กุยคิดว่าตัวเองเป็นใคร? เหตุใดจึงกล้าพูดกับนางเช่นนี้!

หากฉินซูโหรวไม่บรรลุเป้าหมายในวันนี้ นางไม่มีวันยอมแพ้!

“เซียวเฉวียนไม่กลับบ้าน ก็เพราะความผิดของท่าน! ข้าจะไปถามพี่น้องของข้าทำไมกัน? อี้กุย! ท่านวางแผนอะไรอยู่กันแน่? ท่านใช้ให้เซียวเฉวียนมาใกล้ชิดกับตระกูลฉิน ท่านคิดจะทำสิ่งใดกัน?”

“ท่านยังยุยงให้เซียวเฉวียนห่างเหินจากจวนฉิน! ท่านมีจุดประสงค์อะไร!”

ฉินซูโหรวโกรธจนหน้าแดง “การตายของท่านปู่ข้า หรือว่าท่านเองก็มีส่วน!”

การตายของฉินปาฟางและซ่งจือ ตอนนี้เรือนหวงของอัครเสนาบดี ยังไม่ได้ให้ข้อสรุปออกมา ทันทีที่ฉินซูโหรวอ้าปาก ก็เอาเรื่องสกปรกยัดใส่บนหัวอี้กุยอย่างไม่มีหลักฐาน

ยิ่งพูดก็ยิ่งไร้สาระจริง ๆ!

ยิ่งพูดก็ยิ่งเกินไป!

อี้กุยเห็นว่าเป็นภรรยาของท่านปู่น้อย จึงไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย และทำได้เพียงเฉยเมย “เจ้ากลับไปถามท่านพี่ของเสียดีกว่า ใครก็ได้ มาส่งแขกหน่อย!”

ผู้จัดการร้านรีบรุดเข้ามา นำตัวฉินซูโหรวลากออกไป

“ไม่! ข้าไม่ไป! หากท่านไม่ตัดความสัมพันธ์กับเซียวเฉวียน ข้าไม่ไปแน่นอน!”

ฉินซูโหรวผลักผู้จัดการร้านออก พร้อมกับตบหนึ่งที “อย่าเอามือสกปรกของเจ้ามาแตะตัวข้า!”

ใบหน้าของผู้จัดการร้าน ถูกตบจนบวมขึ้นมา

ผู้จัดการร้านอยู่กับอี้กุยมาหลายปี ไม่เคยมีผู้ใดกล้าดูหมิ่นถึงเพียงนี้ อี้กุยโกรธจนตะคอกเสียงดัง “เซียวเฉวียนไม่กลับจวนฉิน เป็นเพราะพวกเจ้าไร้น้ำใจไร้คุณธรรม ปฏิบัติต่อเขาไม่ดี เจ้ายังมีหน้ามาว่าข้าอีกรึ?”

“จวนฉินของข้าปฏิบัติต่อเขาไม่ดีอย่างไร?” ฉินซูโหรวตะโกนเสียงดังกว่า!

เซียวเฉวียนไม่อยู่ ฉินซูโหรวก็พูดจาเลอะเทอะ ทำราวกับว่าคนนอกไม่รู้ว่าจวนฉินปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างไร “ตระกูลฉินของข้าให้เขากินดี มีเสื้อผ้าดี ๆ และที่อยู่ที่ดี! สนับสนุนการสอบของเขา เขาก่อปัญหาไว้มากมายขนาดนั้น จวนฉินก็ออกหน้ารับแทนหมด!”

“เหตุใดจึงบอกว่าจวนฉินของพวกข้าไร้น้ำใจไร้คุณธรรมกันเล่า?”

“ใต้ฟ้าบนดินนี้ ไม่มีใครดีกับเขาได้เท่าจวนฉินอีกแล้ว!”

พูดจาด้วยถ้อยคำที่ไร้ยางอายเช่นนี้ ฉินซูโหรวหน้าตานิ่งเฉย ไม่ตื่นเต้นอะไร ราวกับเป็นเรื่องจริงอย่างไรอย่างนั้น

เซียวเฉวียนอับอายแทนฉินซูโหรวไปเสียแล้ว

เดิมที เขาไม่มีความคิดที่จะพบหน้าฉินซูโหรว แม้ว่าฉินซูโหรวมีครรภ์ แต่นางไม่ได้ต้องการให้เขาเป็นพ่อของลูก การมาหาเขาในวันนี้ เพราะช่วงนี้เขาเย็นชาต่อนาง นางรู้สึกไม่มีศักดิ์ศรีก็เท่านั้น

โดยปกติเซียวเฉวียนไม่มีงานอดิเรกอะไร แต่การทำให้ผู้อื่นอึดอัดใจ กลับเป็นงานถนัดของเซียวเฉวียน

ฉินซูโหรวเพิ่งเอ็ดตะโรจบ เซียวเฉวียนก็เดินออกมา “ที่แท้จวนฉินก็ปฏิบัติต่อข้าอย่างดี ดูเหมือนว่าทุกคนต่างก็รู้ดี เช่นนั้นเหตุใดข้าจึงไม่รู้กันเล่า?”

เซียวเฉวียนอยู่รึ?

เขา... เขาอยู่ด้วยงั้นรึ?

ฉินซูโหรวตะลึงตกใจ ใบหน้าที่มั่นใจในตัวเองเมื่อครู่ ก็แดงขึ้นราวกับมะเขือเทศในทันที ทั้งอับอายและอึดอัดใจ

เซียวเฉวียนกลับไม่มีท่าทีจะปล่อยนางไป “ในเมื่อมาแล้ว ก็พูดออกมาเลยว่า จวนฉินปฏิบัติต่อข้าดีอย่างไร?”

“เจ้า…”

ฉินซูโหรวพูดไม่ออก ดวงตาของเซียวเฉวียนที่สุกสว่างและมั่นคง ราวกับว่า หากฉินซูโหรวพูดเท็จอีกแม้แต่คำเดียว เขาจะเปิดโปงอย่างไร้ความปราณี

เมื่อเซียวเฉวียนปรากฏตัว ฉินซูโหรวก็เหมือนกับลูกบอลที่โดนปล่อยลม โยนคำพูดที่ว่าไว้เมื่อครู่ทิ้งในทันที ใช้มายาหญิงที่ไร้เหตุผลกับเขา “ทำไมเจ้าไม่กลับบ้าน?”

ท่านปู่น้อยไม่สั่งสอนเขา ถือเป็นบุญโขแล้ว!

อี้กุยที่เฉยเมยต่อฉินซูโหรว เวลามองไปที่เซียวเฉวียนนั้น สายตาดูอ่อนโยนกว่ามาก และยังแฝงไปด้วยความเคารพและความปรารถนาดีที่ผู้น้อยมีต่อผู้อาวุโสอีกด้วย

“เลิกบ้าได้แล้ว! ไปเสียที!”

เซียวเฉวียนโบกมือ ฉินซูโหรวกัดฟันกรอด “เจ้าจะทำเช่นนี้กับข้าจริง ๆ ใช่หรือไม่?”

“เจ้าจะคอยบอกคนนอกว่าเจ้าอยากเป็นราชบุตรเขยใช่หรือไม่? ต้องการให้ข้าอับอายเช่นนี้ใช่หรือไม่?”

ตั้งแต่ฉินเฟิงแทงที่กระดูกสันหลังของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนไม่กลับบ้าน ถือเป็นการเว้นโทษต่อจวนฉินแล้ว

ตอนนี้ได้ยินที่ฉินซูโหรวพูด กลายเป็นว่าเขาเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง!

สตรีที่ก่อความวุ่นวาย ช่างน่ารำคาญเสียจริง!

ในสมัยโบราณ สตรีมีสามีเป็นเสาหลัก ถือสามีเป็นใหญ่ เซียวเฉวียนไม่เคยขอร้องให้คุณหนูผู้สูงศักดิ์เห็นเขาเป็นใหญ่ เพราะอย่างไรซะ เขาก็ไม่สนใจนาง แต่การอาละวาดเช่นนี้ เขาไม่ยอมอย่างเด็ดขาด!

“โอ้ย!”

เซียวเฉวียนที่เหลืออด แบกตัวฉินซูโหรวขึ้น ราวกับแบกหมูตัวหนึ่งไปยังประตูข้างของศาลาคุนหวู่ และโยนออกไปนอกประตู!

อี้กุยและผู้จัดการร้านตะลึง!

เซียวเฉวียนโยนคุณหนูใหญ่ฉินออกไปเยี่ยงขยะเช่นนี้เลยรึ?

เซียวเฉวียนเห็นแก่ลูกในท้อง จึงทำได้เพียงวางฉินซูโหรวลงที่พื้นเบา ๆ มิเช่นนั้นเขาทิ้งลงพื้นเป็นแน่ ส่งนางลงในท่าเท้าชี้ฟ้า!

ฉินซูโหรวโกรธจนก่นด่าเสียงแหลม ในขณะที่นางเตรียมด่าเซียวเฉวียนนั้น ฝ่ามือหนาของเซียวเฉวียนบีบใต้คางของนาง “เงียบ!”

ฉินซูโหรวถึงกับชะงัก! ดวงตาของเขา ใกล้อะไรเช่นนี้!

สตรีนางหนึ่งที่แสดงท่าทีหยาบกระด้างต่อหน้าบุรุษ เคยคิดถึงผลที่ตามมาหรือไม่?

มือของเซียวเฉวียนลูบผ่านหน้าท้องของนางเบา ๆ เขายกเปลือกตาขึ้นมอง พูดอย่างเย็นชาไร้ความรู้สึก “คุณหนูใหญ่ฉิน เจ้าพาไอ้เจ้านี่ในท้องของเจ้า มาเที่ยวก่อความวุ่นวายไปทั่ว เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้าใช่ไหม?”

ไอ้เจ้านี่?

เขากล้าเรียกลูกตัวเองว่า ไอ้เจ้านี่ งั้นรึ?