ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 246

สิ่งสำคัญคือในการขึ้นเวทีประลองครั้งนี้ ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะชนะหรือแพ้ เขาก็จะต้องตาย

ถ้าเขาชนะ เซียวเฉวียนรังแกผู้อารักขาของเว่ยชิง ทั้งมีความผิดฐานลบหลู่จักรพรรดิ มีโทษถึงตาย

ถ้าแพ้ เซียวเฉวียนก็ถูกเติ้งอายทุบตีจนตาย

ไม่สู้? เติ้งอายไม่ยอม!

แต่ด้านฝ่ายของเติ้งอายไม่เหมือนกัน เวทีประลองนั้นตั้งขึ้นโดยเซียวเฉวียน กฎกติกาก็ถูกกำหนดโดยเซียวเฉวียน

ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร เว่ยชิงซึ่งเป็นเจ้านายของเติ้งอายก็แค่เอ่ยปากง่ายๆ หืม? ฉันไม่รู้ว่าผู้อารักขาของฉันไปขึ้นเวทีประลอง มันไม่เกี่ยวกับฉัน

เว่ยชิงก็สามารถเอาตัวออกห่างจากเรื่องนี้ได้

หลี่มู่ร้อนใจจนตัวเต้น แต่เซียวเฉวียนส่งสัญญาณให้เขาสงบสติอารมณ์ เพราะอะไรจะมา มันก็มาจนได้ หลบหนีไม่ได้อยู่แล้ว

เซียวเฉวียนถอนหายใจและพูดด้วยความน่าเสียดาย "จริงๆ แล้ว ฉันกับเจ้านายของคุณสามารถเป็นเพื่อนที่ดีได้"

เซียวเฉวียนและเว่ยชิงเข้ากันได้ดี และทั้งคู่ต่างก็รับใช้องค์จักรพรรดิ ถือว่ามีอุดมการณ์ตรงกัน

แต่แล้ว ผลก็ออกมาแบบนี้

“ใต้เท้าเซียว เจ้านายของฉันคือเจ้าอ๋อง” เติ้งอายพูดอย่างเย็นชา “แต่ท่านฆ่าเซียนกวีไป”

ศัตรูที่ฆ่าพ่อของท่าน จะเป็นเพื่อนกันได้อย่างไร?

”เออ งั้นเชิญมาได้เลย”

เซียวเฉวียนเย็นชา ลมหนาวพัดโชยมา ลมฤดูใบไม้ผลินั้นหนาว หนาวเยือกแฝงแรงอาฆาต

ข้างนอกของหอจืออี้ เว่ยชิงมือถือของขวัญที่เขาคัดสรรมาแล้วกำลังรอคอย รอให้องค์หญิงให้เขาเข้าพบ

พอสายลมฤดูใบไม้ผลิโชยขึ้น เขาตัวสั่นกระตุก รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่เป็นลางร้าย

บางทีเขาอาจคิดไปเอง เติ้งอายเก่งในการต่อสู้ เซียวเฉวียนจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ตอนนี้มีสาวใช้คนหนึ่งออกมาบอกว่า วันนี้องค์หญิงไม่สบาย ไม่พบใครทั้งนั้น

ลูกๆ ของตระกูลขุนนางต่างหน้าเศร้าคอตก องค์หญิงเป็นห่านฟ้าสีขาวผู้สูงศักดิ์จริงๆ พวกเขารอมาหลายวันแล้ว แต่เธอไม่เคยออกมาพบใครเลย

”ฉันก็ไม่ให้เข้าพบหรือ?”

“ท่านอ๋อง ต้องขอโทษด้วย” สาวใช้โค้งคำนับและปิดประตูไป

เว่ยชิงได้บอกคนรับใช้แล้วว่าเขาจะไปพบองค์หญิง นี่เป็นครั้งที่หกแล้วที่องค์หญิงบอกปฏิเสธ

แม้หน้าของเธอเขาก็ไม่ได้เจอด้วยซ้ำ!

แต่ว่า องค์หญิงถือเนื้อถือตัวก็สมเหตุสมผลแล้ว เขาไม่เชื่อว่าเขาไม่สามารถเบิกใจของสาวงามได้!

"มาที่นี่ เอาดอกโบตั๋นของข้ามาวางไว้ที่ประตูของหอจืออี้!"

เว่ยชิงโบกมือ และพวกขันทีก็ถือดอกโบตั๋นอันงามละเอียดอ่อนหลายร้อยกระถางเดินออกมา ดูเอิกเกริกมาก!

ชาวบ้านที่มุงดูถึงกับอึ้ง!

นี่คือดอกโบตั๋นที่สวยงามหรูหราด้วยสีงามอ่อนช้อย แค่มองผ่านตาก็รู้ว่ามีคุณภาพชั้นเลิศ!

การเล่นกับดอกไม้และต้นไม้เป็นงานอดิเรกของผู้รวยมีอำนาจ บ้านใครก็มีดอกไม้อันล้ำค่า

แต่เว่ยชิงเล่นทีเป็นดอกโบตั๋นหลายร้อยกระถางในคราวเดียว บอกได้ว่าทุ่มเทมาก! ดอกโบตั๋นมีความละเอียดอ่อนและดูแลยาก ซึ่งต้องสิ้นเปลืองทั้งเวลาและแรงงาน

แม้แต่ลูกๆ ของตระกูลขุนนางก็ยังตกตะลึง ท่านอ๋องก็สมเป็นท่านอ๋อง ทำอะไรทีก็ดูไม่ธรรมดา!

เว่ยชิงรู้สึกภูมิใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงออกมาบนใบหน้า

องค์หญิงเป็นคนมีฐานะร่ำรวย การให้เครื่องประดับเพียงอย่างเดียวจึงดูสามัญเกินไป แต่การให้ดอกไม้นั้นดูมีสุนทรียาภาพมากกว่า

ในโลกนี้ มีเพียงดอกไม้และสาวงามเท่านั้นที่เข้ากันได้ดีที่สุด

“พวกคุณได้ยินไหม ที่หอปี้เซิ่ง ประลองขึ้นมาแล้ว!”

ตอนนี้ ชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างมันปาก

”ไม่เห็นมีอะไรแปลก หลายวันที่ผ่านมานี้ ไม่ใช่ประลองตีกันทุกวันเหรอ?”

”วันนี้ไม่เหมือนกัน ไอ้เศษสวะคนนั้นขึ้นเวทีเองแล้ว ได้ยินมาว่าเขากำลังต่อสู้กับคนที่ชื่อเติ้งอาย! ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้อารักขา! ต้นกำเนิดมาจากไพร่คุนหลุน!”

ดวงตาของฝูงชนเป็นประกายขึ้นมาทันที "ว้าว? แล้วเซียวเฉวียนม่องเท่งหรือยัง?"

ท่ามกลางฝูงชน ฉินเฟิงซึ่งมามอบของขวัญก็เงี่ยหูฟัง

”ม่องเท่งหรือยังไม่รู้” ชายคนนั้นส่ายหัว “แต่คงจะใกล้แล้วล่ะ”

"แหงอยู่แล้ว! เขาจะเอาชนะไพร่คุนหลุนได้ไง!"

“พวกคุณไม่รู้หรอกว่าเติ้งอายมีชื่อเสียงในเมืองไป๋ลู่! ด้วยหอกดอกแพร์แท่งเดียว ฆ่าศัตรูมานับไม่ถ้วน!”

”ที่น่าทึ่งที่สุดคือหลังจากฆ่าคนแล้ว จะไม่เปื้อนเลือดแม้แต่หยดเดียว!”

”ว้าว!” ชาวบ้านอุทานเสียงตกตะลึง เว่ยชิงก็ตะคอกเย็นชาด้วยความภาคภูมิใจ

เซียวเฉวียนรนหาที่ตายเอง บังอาจตั้งเวทีประลอง คงคิดไม่ถึงว่า เว่ยชิงจะกล้าส่งคนไปประลอง!

”หืม? เติ้งอายดุร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ชาวบ้านอ้าปากค้าง "ถ้างั้นรีบไปดูดีกว่า! น่าเสียดายถ้าไม่ได้เห็นเขยตระกูลฉินตาย!"

น่าเสียดาย......

ถ้าเซียวเฉวียนรู้ว่าชาวบ้านห่วงใยเขาอย่าง "เร่าร้อน" ขนาดนั้น ไม่รู้ว่าจะหลั่งน้ำตาไหม?

เว่ยชิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ฉินเฟิงก้าวไปข้างหน้าเพื่อทักทาย ขัดจังหวะการครุ่นคิดของเขา "ท่านอ๋อง เติ้งอายเป็นผู้อารักขาของท่านหรือ ดูๆ แล้ว เซียวเฉวียนจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอนในวันนี้"

เซียนกวีนี่แหละเสียชีวิตในจวนฉิน

เมื่อฉินเฟิงเข้ามาใกล้มาก เว่ยชิงก็คิ้วตาจมลง ไออาฆาตในดวงตาก็จางหายไปอย่างรวดเร็วโดยแสร้งทำเป็นมีอารมณ์ผ่อนคลาย "คุณชายฉินก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ"

เมื่อเห็นเติ้งอายลงมือ ฉินเฟิงก็รู้สึกว่าได้พบกับคนรู้ใจเข้าแล้ว "ท่านอ๋อง ฉันมีเรื่องจะหารือกับท่าน"

”โอ้? เราไปโรงน้ำชาคุยกันเถอะ”

"ตกลง"

ทั้งสองคนตกลงกันง่ายดี ฉินซูโหรวเฝ้าดูอยู่ห่างๆ พลางกัดฟัน หงยวี่พูดถูก ช่วงนี้พี่ชายของเธอมาที่หอจืออี้ทุกวันและคบค้าผู้คนมากมาย

”หงยวี่ ไปช่วยลุงเขยมา เขาจะตายในเงื้อมมือของเติ้งอายไม่ได้!”

”คะ เจ้านาย!” ขณะที่หงยวี่พยักหน้าด้วยความรู้สึกดูถูกเหยียดหยาม กำลังจะไปช่วยลุงเขยที่ไร้ค่าคนนี้ บังเอิญมีคนชอบแส่หาเรื่องวิ่งเข้ามาและตะโกน

”ข่าวล่าสุด ข่าวล่าสุด เติ้งอายตายแล้ว!”

”เติ้งอายตายแล้ว!”

ดวงตาส่องประกายเจิดจ้าสุดขั้ว!

เซียวเฉวียนแค่ให้กำเนิดรากเหง้าแห่งการฝึกตน แล้วทำไมทั้งตัวถึงดูแตกต่างไปมาก?

ย้อนอดีตกระทั่งถึงเมื่อวานทุกอย่างก็ปกติ แต่ตอนนี้กลายมาเป็นแบบนี้เหรอ?

"เป็นคุณนั่นเอง"

เซียวเฉวียนเหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบา "นี่ไม่ใช่ท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์ของเราหรือ?"

”นี่ไม่ใช่ท่านอ๋องแห่งเมืองไป๋ลู่หรือ?”

เว่ยชิงขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา "เซียวเฉวียน! ในฐานะข้าราชสำนัก แต่คุณมาก่อเหตุวุ่นวายบนท้องถนน!"

”ท่านอ๋อง!”

เวลานี้ มีคนมาปิดปากของเว่ยชิง "หยุดพร่ำได้แล้ว! เราไปหลบข้างๆ กันหน่อยเถอะ!"

เป็นหลี่มู่

”ตลก! ข้าทำไมต้องหลบด้วย”

หลี่มู่ไม่มีเวลาอธิบาย แค่บอกว่า "เซียวเฉวียนเพิ่งแต่งบทกวีสะเทือนเทวดาเมื่อกี้! ไปชนของแข็งไม่ได้!"

ในการสู้รบด้วยการแข่งขันแต่งบทกวี ระดับสูงสุดของกวีนิพนธ์เรียกว่าบทกวีบรรลุเทวดา ขั้นสูงขึ้นไปอีกคือระดับสะเทือนเทวดา

บทกวีระดับสะเทือนเทวดายังไม่เคยปรากฏในราชวงศ์ต้าเว่ย

ดังนั้นผู้คนไม่เคยพูดถึงระดับของสะเทือนเทวดานี้ จะได้ไม่ต้องขายหน้าเขา!

เมื่อสักครู่นี้เซียวเฉวียน ถูกหอกดอกแพร์ของเติ้งอายแทงที่ก้น เท่านั้นยังไม่พอ ไฟจากปลายหอกยังเผาจนเซียวเฉวียนแหกปากให้เห็นฟันอีกด้วย

สิ่งที่แย่ก็คือเติ้งอายท่องบทกวีและเยาะเย้ยเซียวเฉวียนว่าไร้น้ำยาตอนนั้น

ซึ่งหมายความว่าเติ้งอายสละความได้เปรียบทางใช้กำลังและเข้าสู่เชิงการต่อสู้กวีนิพนธ์

เซียวเฉวียนโกรธมากจนเขาเข้าสู่สภาวะที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ที่เกิดเหตุจึงกระจุยกระจาย!

อะไร บทกวีสะเทือนเทวดาหรือ?

เจ้าเวรร้ายเอย!

เจ้าเวรร้าย!

แม้แต่เหวินฮั่นผู้สิ้นไปแล้วก็ไม่เคยเขียนบทกวีสะเทือนเทวดาเลย!

แม้แต่ปีศาจกวีเหวินคุน ก็ยังเอาชนะได้เพราะสัมผัสได้ถึงทะเลคุนหลุน!

เว่ยชิงตกใจและขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้น “คนมาที่นี่! ไปเอาตราเหวินอิ้นของฉันมา!"

ใบหน้าของหลี่มู่ขาวซีด "ท่านอ๋อง! ไว้ชีวิตเขาเถอะ! สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นเพียงอุบัติเหตุ! เซียวเฉวียนไม่ได้จงใจจะฆ่าเติ้งอาย!"

ใครจะคิดว่าเติ้งอายในฐานะผู้อารักขาไม่สู้รบกันดีๆ แต่ดันมาแข่งท่องบทกวี?

”เขาแค่ควบคุมตัวเองไม่ได้!”

”ท่านไม่ควรบีบบังคับเขาแบบนี้เลย!”

เว่ยชิงคำรามด้วยความโกรธ ทั้งตื่นตระหนก ทั้งโกรธ ทั้งหวาดกลัว "ถ้าไม่ฆ่าเขาตอนนี้! ต่อไปเขาคนเดียวก็สามารถสังหารทหารนับพันได้! คุณสอนให้คนแบบนี้เชื่องได้ไหม! คุณจะสอนให้เขาเชื่องด้วยอะไร!"