ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 255

“เหวินอิ้น……เหวินอิ้น……”

เซียวเฉวียนพึมพำ มีผนึกแสงขนาดใหญ่และสว่างกดเข้าหาเขาในความฝัน พลังงานอันทรงพลังและร้อนแรงที่แทบจะบดขยี้สมองของเขา!

เซียวเฉวียนตกใจมากจนจู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้น และสิ่งที่เขาเห็นก็คือด้านบนของเตียง

มองแวบแรกบอกได้เลยว่านี่คือเตียงมงคลที่หญิงสาวหลับนอนกัน

แต่ที่นี่คือที่ใดกัน?

เซียวเฉวียนขยี้ตาตน นี่มิใช่โรงเหล้า แล้วก็ไม่ใช่จวนเซียวด้วย

เซียวเฉวียนกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้งและมองดูอย่างใกล้ชิด แรงสั่นสะเทือนน่ากลัวยิ่งกว่าการเห็นภูติผี ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่เรือนของฉินซูโหรวได้?

“โอ๊ย”เซียวเฉวียนลูบคอตนไปมา เจ็บปวดนัก

นี่เขาหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว?

เดิมทีจำได้ว่าตนนั้นอยู่เส้นทางสายหลัก แต่ใยตอนนี้ถึงอยู่ที่นี่ได้เล่า?

“ไป๋ฉี่ ไป๋ฉี่"เซียวเฉวียนขานเรียกไปสองครั้ง คนหนึ่งตะโกนอย่างชาญฉลาดและกระตือรือร้นทันที “ใครก็ได้รีบมาเร็ว นายท่านฟื้นแล้ว!”

ให้ตายเถอะ?

เกิดอะไรขึ้น?

“นายท่าน เชิญล้างหน้าก่อนเจ้าค่ะ”

“นายท่าน เชิญล้างมือเจ้าค่ะ”

“นายท่าน ท่านรีบชิมโจ๊กนี้สิเจ้าคะดูว่าถูกปากท่านรึไม่”

“นายท่าน นี่คือผักจี้ไฉ่ที่ส่งมาจากเจียงหนาน ส่งผ่านมาทางน้ำ นายท่านลองชิมดูนะเจ้าคะ ว่าอร่อยหรือไม่?”

“นายท่าน นี่ขนมกุ้ยฮวา นี่พวกบ่าวและคุณหนูซื้อมาให้นายท่านโดยเฉพาะเลยนะเจ้าคะ ท่านลองชิมเถอะเจ้าค่ะ”

ท่าทางของอาเซียงดูอบอุ่นเป็นอย่างมาก เอาแต่เรียกนายท่านอย่างโน้นอย่างนี้ ปรนนิบัติเป็นอย่างดี แต่เมื่อแนะนำอาหารสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปจากปกติ

อร่อยหรือไม่อร่อย เซียวเฉวียนไม่รู้

แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่กล้ากิน

“ทำไมข้าถึงอยู่ที่นี้ได้?แล้วข้าหลับไปกี่คืนกี่วันแล้ว? เซียวเฉวียนยังคงถามต่อ ใบหน้าของสาวใช้คนนี้เปลี่ยนไปทันทีเขาค่อนข้างพอใจกับสิ่งนี้ นี่แหละเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

ให้ความเคารพกับนายท่านเยี่ยงนี้ แน่นอนว่าเป็นผลดีต่อตัวหล่อนเอง

“นายท่านหลับไปทั้งหมดห้าวันเจ้าค่ะ หลายวันมานี้คุณหนูเฝ้าป้อนยาให้กับนายท่าน ยุ่งเหยิ่งกันไปหมด” ใบหน้าของอาเซียงอมยิ้ม “ช่องท้องของนายท่านยังเจ็บอยู่รึไม่เจ้าคะ?ยังรู้สึกหายใจไม่ออกรึไม่?”

ห้าวัน เขาหลับไปห้าวันอย่างงั้นรึ?

อย่างงั้นมิใช่ว่าเขาพลาดวันที่ห้องหนังสือชิงหยวนเปิดหรอกหรือ?

วันที่สำคัญขนาดนี้!

ทำไมเขาถึงได้พลาดไป?

เขาตบไปที่ขาใหญ่ของตน ทำให้อาเซียนตกใจ “เป็นอะไรหรือนายท่าน?”

“ทำไมเจ้าถึงไม่ปลุกข้า!” เซี่ยวเฉวียนโกรธเป็นอย่างมาก

วันสำคัญเยี่ยงนี้ แต่เขากลับไม่ได้อยู่ที่นั่น!

อาเซียงโดนเซียวเฉวียนตะคอกไปหนึ่งที ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตาทันที “ก็นายท่าน นายท่านเอาแต่หลับไม่รู้สึกตัว ท่านหมอมาดูท่านทุกวัน ท่านก็ไม่ฟื้น บ่าวก็จนปัญญา……”

“......”

เซียวเฉวียนโบกมือ “เอาล่ะเอาล่ะ อย่าเป็นเหมือนคุณหนูของเจ้าแค่พูดนิดหน่อยก็ร้องไห้โฮ”

พูดจบ เขาก็กำลังจะออกไปข้างนอกทันที “นายท่าน นายท่านจะไปที่ใดเจ้าคะ?”

“ข้าจะกลับไปโรงเหล้า!” เสียงเซียวเฉวียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก ทำไมตนถึงได้หลับไปนานเยี่ยงนี้

และเขาก็ไม่รู้ว่าเจ้าเก้าจับไอเจ้าเจียงหูเค่อได้แล้วรึไม่ เดิมทีเซียวเฉวียนวางแผนที่จะทำพิธีในหอหนังสือชิงหยวน จะจัดการกับเจ้าเจียงหูเค่อ เพื่อเตือนเจ้าเจียงหูเค่อ ต้องลองเฉือดไก่ให้ลิงดู

แต่ผลลัพธ์ กลับออกมาพลาดเสียอย่างนั้น

ไป๋ฉี่เจ้าเด็กสารเลวคนนี้ ไม่ได้ทุบตีเขาให้ตื่นด้วยซ้ำ การนอนหลับครั้งนี้ทำให้พลาดเรื่องใหญ่จนได้!

“นายท่าน! นายท่านยังไม่ได้เจอคุณหนูเลยนะเจ้าคะ!”อาเซียงกระทืบเท้าอย่างร้อนรน ราวกับว่าเรื่องเจอฉินซูโหรวเป็นเรื่องที่ใหญ่โตเสียอย่างนั้น”

แต่เซียวเฉวียนหาสนใจไม่ อาเซียงเลยต้องจำเป็นห้ามเขาไว้ “ อภัยให้บ่าวด้วยนะเจ้าคะ คุณหนูมีคำสั่งถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากคุณหนู นายท่านก็ไม่สามารถออกไปไหนได้”

อาเซียงก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าหากใช้อารมณ์เหมือนเมื่อก่อนล่ะก็ เซียวเฉวียนจะต้องเตะเธอออกไปให้พ้นเป็นแน่

แต่วันนี้อาเซียงให้ความเคารพ ทั้งน้อยใจ และทั้งวิงวอน เซียวเฉวียนชายร่างใหญ่ทำอะไรผู้หญิงไม่ได้เลย “อย่างนั้นเจ้าก็ไปเรียกคุณหนูของเจ้ามาเร็วๆ ข้ายังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ”

“ตอนนี้คุณหนูกำลังน้อมทักทายท่านอาจารย์อยู่เจ้าค่ะ อีกทั้งคุณหนูกำลังตั้งครรภ์ คงเดินเร็วมิได้”

อาเซียงกระพริบตา เสียงของเธอเบาลงเรื่อยๆ เพราะเซียวเฉวียนมองหล่อนเหมือนนักโทษ

เซียวเฉวียนจ้องมองอยู่ชั่วครู่

อาเซียงหน้าแดง อาการเร่งรีบและตื่นตระหนก “นายท่าน นายท่านมองข้าเช่นนี้ข้าทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่าเจ้าคะ? หรือมีตรงไหนที่บ่าวปรนนิบัติไม่ดีรึไม่เจ้าคะ?

เซียวเฉวียนอยากจะตบสมองตัวเอง!ตอนนั้นอี้กุยรักมากราวกับเลือดหยด เหมือนกับเขาเช่นวันนี้

“นายท่านเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ ? ท่านปวดหัวหรือ?”

“เปล่า แค่มีแมลงเท่านั้น”

“อ้อ” อาเซียงก็ยังเป็นผู้หญิงที่โง่เขลาอีกด้วย เชื่อโดยทันที “นายท่านเจ้าคะ คุณหนูเป็นห่วงนายท่านจริงๆนะเจ้าคะ ท่านนอนหลับไปนานเช่นนี้ ทั้งวันทั้งคืนคุณหนูเอาแต่ร้องไห้”

“พวกบ่าวเตือนคุณหนูแล้วว่าอย่าร้องไห้ ตอนนี้ยิ่งตั้งครรภ์ร้องไห้มันจะไม่ดีต่อสุขภาพ”

“ใยนางถึงร้องไห้?”

ในที่สุดเซียวเฉวียนก็ถามถึงคุณหนู อาเซียงดีใจมาก แต่จากนั้นตนก็รู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับการมีความสุข เสียงพูดได้ทุ้มต่ำลง “บ่าวเองก็ไม่รู้เจ้าค่ะ ถามคุณหนู คุณหนูก็ไม่บอกบ่าว”

“หลายวันมานี้ คุณหนูผอมซูบลงไปมาก ข้าวปลาไม่ยอมกิน จะเป็นเยี่ยงนี้ต่อไปได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ? นายท่าน นายท่านช่วยพวกบ่าวเตือนคุณหนูหน่อยเถอะนะเจ้าคะ”

“ข้ากับนางเกี่ยวข้องอะไรกัน? ใยข้าถึงต้องเตือนนางด้วยเล่า?”

มิใช่ว่าเซียวเฉวียนเป็นคนเย็นชา แต่คนตระกูลฉินเองไม่ได้มีค่าอะไรที่ต้องให้เขาสนใจ

นอกจากเจ้าฉินหนาน

พอพูดถึงก็มาทันที

ฉินหนานพอได้ยินท่านพี่เขยตื่นแล้ว ก็รีบวื่งเข้ามากอด “ท่านพี่เขย! ท่านพี่เขย! ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว!”

เมื่อห้าวันก่อน เซียวเฉวียน เติ้งอ้าย เว่ยชิงและเถ้าจี๋ได้ทะเลาะวิวาทกันในถนน ความคิดเห็นของประชาชนระเบิดในเมืองหลวง โชคดีที่ท่านพี่เขยสลบไปก่อน ไม่อย่างนั้นคงโกรธคำพูดของผู้คนเหล่านั้นเป็นแน่!

“ท่านพี่เขย ท่านเพิ่งจะฟื้นจากรากเหง้าการฝึกตน หลังจากนี้ท่านอย่าหุนหันพลันแล่นอีกเป็นอันขาด ท่านไปที่ประลองเวทีกับไอเจ้าเติ้งอ้ายทำไมเล่า ดูก็รู้แล้วเว่ยชิงเจตนาที่จะกลั่นแกล้งท่าน!”

“โชคดีนักที่เถ้าจี๋โดนจับได้ทันเวลา มิเช่นนั้นข้าคงไม่มีท่านพี่เขยเป็นแน่

“ยานั่น มิใช่ว่าจะดื่มเมื่อใดก็ได้ ท่านพี่เขย ต่อไปท่านอย่าไปทะเลาะกับพวกเขาอีกเลย รอท่านรู้จักควบคุมลมหายใจของท่านก่อนแล้วค่อยว่าอีกที มิเช่นนั้นจะอันตรายเอา”

หน้าของฉินหนานเต็มไปด้วยความห่วงใย ปากเล็กพึมพัมว่า”เป็นเยี่ยงไรบ้าง ดีขึ้นแล้วหรือไม่?”

เซียวเฉวียนพยักหน้า สิ่งที่เขาเป็นห่วงที่สุดคือวันเปิดห้องหนังสือชิงหยวนว่าราบรื่นดีรึไม่ “ช่วงนี้เมืองหลวงไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่อะไรใช่รึไม่?”

ทันใดนั้นอารมณ์ท่าทางของฉินหนานก็เกิดอาการอึกอัก

“เอ่อ เรื่อง ไม่มีเรื่องใหญ่อะไร แต่ว่า”

ฉินหนานพูดซ้ำไปมา อารมณ์ท่าทางดูอึกอักชอบกล “แต่ว่า”

ชื่อเสียงของท่านพี่เขย ที่น่ากลัวคือสูญสิ้นไปเสียแล้ว