ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 82

ตึ้กตั้ก

ตึ้กตั้ก ตึ้กตั้ก

คนที่หัวใจเต้นแรงที่สุดไม่ใช่เซียวเฉวียน แต่เป็นเจ้าของร้าน

คนงานที่ไปฟังประกาศผลมา ครั้งแรกที่ถูกผู้คนให้ความสนใจจ้องมอง จึงประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก

ผู้ชมทุกคนกลืนน้ำลายไม่ยั้ง จะรวยในชั่วข้ามคืนหรือหมดตัวในชั่วข้ามคืน ขึ้นอยู่กับชื่อที่คนงานคนนั้นคายออกมา

เวลานี้ แม้มีเข็มร่วงลงที่พื้นก็สามารถได้ยินเสียงได้

แต่เฉพาะเจาะจงในเวลานี้ เซียวเฉวียนจงใจไอเสียงดัง พวกเขาตัวเกร็งมากขึ้นในทันที ถ้าไออีกครั้งก็แทบจะทำให้พวกเขาตึงจนขาดใจได้

มีคนโมโหมากจนตะโกนขึ้นว่า "เงียบ! เงียบ! เงีย......"

คนงานสูดหายใจเข้าลึกๆ และชำเลืองมองเจ้าของร้าน "อันดับหนึ่งในการสอบปีนี้คือ......"

"คือ......"

"เซียวเฉวียน"

คำว่าเซียวเฉวียนเหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ถูกโยนเข้าไปในทะเลสาบอันเงียบสงบ ด้วยแรงตบ จากนั้นจมลงสู่ก้นทะเลสาบพร้อมกับเสียงกึกก้อง

เงียบเหมือนเป่าสาก

......

......

เซียวเฉวียน?

เซียวเฉวียน!

เซียวเฉวียน ! ! ! ! !

กลุ่มคนที่เคยคิดว่าจะได้ 100 คะแนน จู่ๆ ก็ได้ยินว่าตัวเองได้ 0 คะแนน สีหน้าของพวกเขาดูกระบิดกระบวนและน่าชื่นชมมาก

อย่าว่าแต่เสียงเข็มเลย เส้นผมบนหัวที่ลมพัดผ่านยังได้ยินเลย

โฮะ โฮะ ... ลมเย็นจัง หนาวจัง

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ! ฉันถูก! ฉันถูกแล้ว! ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ! ฉันถูกแล้ว!

ทันใดนั้น เสียงที่ไม่ประสานกันอย่างมากก็ดังออกมาจากทะเลสาบที่เยือกแข็ง ราวกับมีก้อนหินที่ใหญ่กว่ากระทบผิวน้ำในทะเลสาบจนกระจัดกระจาย!

ในสองคนนี้ คนหนึ่งวางเดิมพันผิดเพราะมือที่สั่นเทา อีกคนหนึ่งยืนเสียหลักและวางเดิมพันเซียวเฉวียนโดยไม่ได้ตั้งใจ

ความผิดพลาดโดยบังเอิญ พระเจ้าอยากให้พวกเขาร่ำรวย! ก็ต้องรวย!

เสียงเชียร์จากสองคนนี้เหมือนมีดขนาดใหญ่ผ่าลงน้ำแข็งในทะเลสาบ บ่อนพนันก็เดือดพล่านขึ้นมาในทันที!

”เป็นไปได้ไง!”

”มันเป็นเซียวเฉวียนได้ไง?”

”บัณฑิตในปีนี้สู้เซียวเฉวียนยังไม่ได้ พวกมันเป็นพวกไม่เอาไหนเหรอ?”

"ฉันหมดตัวแล้ว! มันสอบได้จริงๆ!"

"ฮือ ฮือ ฮือ! เงินฉัน! เงินฉัน! เงินของฉัน!"

เสียงโอดครวญเต็มไปในบ่อนพนัน เจ้าของร้านยืนตัวแข็งเงอะงะอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ปากสั่นงกๆ "มา คนมา......"

คนงานใบหน้าโศกเศร้า "เจ้านาย อยู่นี่ครับ"

”ใครกันที่เดิมพันให้เซียวเฉวียนได้” เจ้าของร้านพูดอย่างงุ่มง่าม ราวกับว่าอยู่ในเดือนหนาวเหน็บที่สุดจะทน

"มีสามคน นอกจากสองคนเมื่อกี้ อีกคนคือไป่ฉี"

”เขาพนันไว้เท่าไหร่?” เจ้าของร้านรู้เรื่องดี แต่ก็ยังถามอย่างไม่ตายใจ ที่จริงเขารู้ เขารู้......

คนงานก้มศีรษะลง "ห้าร้อยตำลึง......"

”ทอง......” เจ้าของร้านพึมพำกับตัวเอง ดวงตาของเขาหมดสมาธิแล้ว

"ใช่ ใช่ครับ......" คนงานนั้นเหงื่อแตกพลั่ก เจ้าของร้านตาพลิกแล้วหมดสติไป!

"เจ้านาย! เจ้านาย!" คนงานคนนั้นกดจุดเหรินจง (ตรงกลางระหว่างจมูกและปาก) ไว้ แล้วตะโกนเสียงดัง "ตื่นสิ! ตื่นสิ!"

"เร็วเข้า... รีบไปหาเจ้าสำนักมาจัดการเรื่องนี้ซะ" ก่อนหมดสติ เจ้าของร้านกำชับด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย จากนั้นก็เบนศีรษะหมดสติไป

บ่อนพนันอยู่ในความโกลาหล เพราะไม่คาดว่าผลจะออกมาเช่นนี้ ยามในบ่อนไม่พอสำหรับคุมสถานการณ์ในวันนี้

"หลุมพราง! หลุมพราง! หลุมพราง! หลุมพราง!"

คนไม่น้อยในบ่อนตะโกนเสียงดัง ทุบโต๊ะและเก้าอี้ในบ่อนแตกออกเป็นชิ้นๆ!

กล้าที่จะเหยียบย่ำเซียวเฉวียน แต่ไม่มีใครสักคนทนรับความพ่ายแพ้ได้!

ตอนนี้ในบ่อนมีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ชนะการเดิมพันในหมู่ชน ทั้งสองคนนี้จึงกลายเป็นหนามยอกอกในสายตาของนักพเนจรโดยปริยาย!

เมื่อเห็นกลุ่มคนที่หิวโหยราวกับเสือขย้ำหมาป่า คนสองคนนั้นไม่อาจคำนึงถึงความตั้งใจของเซียวเฉวียน กลัวจนมาซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเซียวเฉวียนด้วยความตกใจ "พี่ครับ ช่วยฉันด้วย!"

”ไป่ฉี!” เซียวเฉวียนตะโกนอย่างเย็นชา ตบโต๊ะแล้วลุกขึ้น!

ดาบสวยอี้ถูกชักออกมาแล้ว เป็นดาบเล่มแรกอันลือชื่อของหอคุนหวู!

ไป่ฉีหน้าพิฆาต ประดับด้วยดาบสวยอี้ที่ตัดเหล็กดั่งตัดโคลน พวกนักพเนจรไม่กล้าเดินหน้าแม้แต่ครึ่งก้าว "เซียวเฉวียน! คุณยังกล้ามาอยู่ที่นี่? คุณทำให้เราเสียเงินหมดไปแล้วเท่าไร ยังมีหน้ามาอยู่อีก! "

”ฉันพนันด้วยเงินห้าร้อยตำลึงทองเดิมพันกับตัวเอง มาที่นี่มีปัญหาอะไร? วันนี้ไม่ใช่เวลาเปิดประกาศเหรอ?”

เซียวเฉวียนยิ้มเบาๆ มือของสองคนที่ถูกรางวัลก็สั่น พวกเขาเดิมพันเพียงสิบตำลึง จะได้รับหนึ่งแสนตำลึง เซียวเฉวียนเดิมพันด้วยทองคำห้าร้อยตำลึงจริงๆ นั่นไม่หมายความว่า......

ทุกคนตกตะลึง พวกเขาได้ยินมานานแล้วว่ามีคนในจวี้เป่าฟางลงเงินจำนวนมากเพื่อซื้อเซียวเฉวียนชนะ

พวกเขายังคิดว่ามันเป็นคนโง่คนไหน!

ไม่คาดคิด มันคือตัวเซียวเฉวียเอง และยิ่งคาดไม่ถึงว่าลงเงินไปมากขนาดนั้น!

”พวกคุณไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้ใช่ไหม”

ด้วยคำพูดอันจือชืดของเซียวเฉวียนประโยคเดียว บ่อนพนันที่เดือดพล่านทั้งห้องก็เย็นฮวบลงในทันที

เซียวเฉวียนสบายอกสบายใจ "ตอนที่พวกคุณเยาะเย้ยฉัน ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ถูกต้องไหม?"

”พวกคุณไม่เคยรู้จักฉัน ไม่เคยเจอหน้าฉัน ไม่ใช่เพื่อนของฉัน ไม่ใช่ครอบครัวของฉัน ก็กล้ามาเหยียบย่ำฉัน ฉันคิดว่าพวกคุณสะเพร่าไปหน่อย”

"ดังนั้น พวกคุณควรจะคิดเรื่องนี้ได้นานแล้ว ในงานรื่นเริงยิ่งใหญ่นี้ ทุกคนล้วนเป็นผู้แพ้"

เซียวเฉวียนชะงักชั่วคราว แล้วพูดคำต่อคำ "มีเพียงฉันเท่านั้นที่จะชนะ"

"ถ้ารู้อย่างนี้ คงไม่ทำตั้งแต่แรก"

หัวใจของทุกคน “ปัง” ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ! ความอัปยศ! ความโกรธแค้น!

”แล้วเราสองคน ก็ชนะด้วย”

คนสองคนที่เดิมพันถูก เสียบแทงเพิ่มเข้าไปอีกมีดหนึ่งโดยไม่ดูกาลเทศะ หัวใจของทุกคนก็แตกสลายอีกรอบ

ตึก ตึก

ตึ้กตั้ก ตึ้กตั้ก ตึ้กตั้ก!

เซียวเฉวียนทำตัวสบายๆ แต่ทำให้หัวใจของทุกคนเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แค้น! แค้นมาก! ไอ้ห่าเอ้ย!