ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 81

แต่เซียวเฉวียนไม่ได้ทำเช่นนั้น คนในจวี้เป่าฟางไม่รู้ว่าควรจะว่าเขาโง่หรือว่าเขามั่นใจในตัวเองมากเกินไป

การประกาศผลสอบในวันนี้ ไม่ได้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่สำหรับบัณฑิตในเมืองหลวงเท่านั้น แต่ยังเป็นงานที่ยิ่งใหญ่สำหรับชาวบ้านทั่วไปและนักพเนจรอีกด้วย

เหล่าปัญญาชนและบัณฑิตจะรวมตัวกันในหอจืออี้ ชาวบ้านและนักพเนจรก็รวมตัวกันในบ่อนการพนัน

ไม่เพียงแต่มีเซียวเฉวียนนำกล่องเปล่ามาสิบกว่าใบเท่านั้น แต่ยังมีนักนักพเนจรและลูกผู้ดีมีเงินบางคนก็นำกล่องเปล่ามาไม่น้อย ข้อแตกต่างคือ พวกเขาพนันว่าเซียวเฉวียนจะสอบไม่ติดตำแหน่งสูงสุด

บ่อนพนันที่เซียวเฉวียนมาอยู่นี้เป็นบ่อนพนันที่ใหญ่เป็นอันดับสองในเมืองหลวง และชื่อนั้นก็เหมาะกับลักษณะของบ่อนด้วย เรียกว่าจวี้เป่าฟาง (โรงรวมทรัพย์)

ในช่วงเริ่มต้นของการก่อตั้งราชวงศ์ต้าเว่ย จวี้เป่าฟางเริ่มต้นจากบ่อนเล็กๆ มาเป็นบ่อนขนาดใหญ่ในปัจจุบัน ในต้าเว่ย ขอให้บ่อนใดมีป้ายทะเบียนการค้า บ่อนการพนันก็เป็นที่ถูกกฎหมาย

ทุกคนคิดว่าบ่อนพนันเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยทองคำ คนไม่น้อยมาที่นี่เพียงเพื่อร่ำรวยในชั่วข้ามคืน แต่คนส่วนใหญ่จะเสียทรัพย์จนสิ้นเนื้อประดาตัวจนไม่มีแม้แต่กางเกงจะสวมใส่

ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถหักห้ามความกระตือรือร้นของชาวโลกได้

ชีวิตก็คือการเดิมพันสำหรับมนุษย์ทุกคน

เพียงแต่ว่าบางคนทนเสียได้ บางคนทนเสียไม่ได้

เซียวเฉวียนมาที่บ่อนด้วยตนเองในวันนี้ ประการแรกเพื่อขนเงิน

แม้ว่าคนเล่นการพนันเป็นไป่ฉี แต่เขาเล่นได้แต่ใช้ชื่อของเซียวเฉวียนเท่านั้น สถานะผู้อารักขาเขานั้นไม่สะดวกนักที่จะใช้ในต้าเว่ย ถึงแม้ไป่ฉีจะเดิมพันได้ผลชนะ บ่อนพนันจะอ้างเรื่องที่เขาเป็นไพร่คุนหลุน เบี้ยวเงินรางวัลเขาอย่างร้อยเปอร์เซนต์

ประการที่สอง เขาต้องการจะมาดูว่าพวกคนที่ชอบเหยียบย่ำเขาเป็นความสุข จะรู้สึกอย่างไรเมื่อพบว่าตัวเองต้องตกเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

หลังจากที่เวียวเฉวียนมาถึงต้าเว่ย จำนวนคนที่ดูถูกเขามีนับไม่ถ้วน และน้ำลายของคนเหล่านี้อาจทำให้เซียวเฉวียนถึงกับจมน้ำตายได้

แน่นอน เซียวเฉวียนไม่ติดใจคนแปลกหน้าคิดอย่างไร แต่คนเหล่านี้แน่มาก ได้ยินมาว่าคนไม่น้อยกวาดเกลี้ยงทรัพย์ในบ้านเพื่อมาพนันว่าเขาจะสอบไม่ติดอันดับ

เขาแค่ต้องการดู ใครทำไมกล้าหาญขนาดนี้ ใครไร้ทัศนวิสัยถึงเพียงนี้

พอเข้ามาดู จะเห็นบุคคลทุกระดับสำนักและชนชั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวเฉวียนมาเห็นกับตา ที่แท้ตัวเองถูกคนจำนวนมากมายขนาดนี้ดูถูกดูแคลน

และยังเป็นครั้งแรกที่เห็น คนเหล่านี้กล้าทุ่มเทเดิมพันครั้งใหญ่เพียงเพื่อคนแปลกหน้าคนหนึ่งเยี่ยงเขา

นี่เป็นงานรื่นเริงสำหรับทุกคนในเมืองหลวง ความสุขและความตื่นเต้นของคนเหล่านี้ผูกอยู่กับตัวเซียวเฉวียนเพียงคนเดียว

พวกเขาไม่เคยต้องชักมีดหรือดาบสักเล่ม ก็ตรึงตราคนๆ หนึ่งไว้กับพื้น หากเป็นเซียวติ้งในอดีต ถูกเยาะเย้ยโดยทุกคนในโอกาสเช่นนี้ ด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรีของปัญญาชน เขาอาจโกรธจนแขวนคอตัวเองในเวลานี้ก็ไม่มีอะไรแปลก

แต่เซียวเฉวียนไม่เพียงแต่จะไม่แสวงหาความตาย เขายังสนุกกับงานรื่นเริงนี้เป็นอย่างมาก

เงินทุกรายที่พนันให้เขาแพ้ ความอัปยศอดสูทุกราย จะกลายเป็นเงินก้อนงามและตกลงไปในกระเป๋าของเขา

เขาจะจดจำเหตุการณ์นี้!

จะจดจำวันนี้ตลอดไป!

จำหน้าตาคนพวกนี้ไว้!

เขาจะต้องประสบความสำเร็จในต้าเว่ย ไม่อย่างนั้น เท้าคนพวกนี้จะเหยียบบนหัวเขาอย่างไม่เกรงใจจนหัวแตกเลือดอาบ เหยียบจนเขาแย่ยิ่งกว่าหมาตัวหนึ่ง

ไม่มีอะไรที่เทียบเท่ากับการอยู่ในที่เกิดเหตุ แต่ยังกระตุ้นให้คนก้าวไปข้างหน้า

เมื่อไปดูประกาศรายชื่อก็แค่ได้ยินแต่ความประหลาดใจและคำสรรเสริญของผู้คนเหล่านั้น มาอยู่ในชีวิตจริงจะได้สัมผัสโดยตรงถึงความโหดร้ายในโลกนี้ และสัมผัสโดยตรงถึงความสุขที่มีเงินทองไหลมาเทมาให้อย่างกะหิมะลง

ฮ่าฮ่าฮ่า!

เซียวเฉวียนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในใจ ทุกคนในที่นั่นก็ผ่อนคลายมากเช่นกัน พวกเขาเชื่อว่าไม่มีเหตุอื่นแน่ในการเดิมพันครั้งนี้

เซียวเฉวียนและไป่ฉีนั่งที่โต๊ะเดียวกัน สั่งอาหารและเครื่องดื่มนิดหน่อย และรอการเปิดประกาศพร้อมกับคนอื่นๆ

”โอ้ ไม่เคยมีครั้งใดที่จะได้เงินมาง่ายๆ แบบนี้ พวกคุณว่าใช่ไหม”

"ใช่เลย ใช่เลย!"

ก่อนประกาศ ทุกคนเริ่มคุยกัน พวกเขาไม่เกรงใจการปรากฏตัวของเซียวเฉวียน พวกเขาพูดถึงความตกต่ำของเซียวเฉวียนครั้งแล้วครั้งเล่า และหัวเราะเสียงดังเป็นครั้งคราว

"ถ้าฉันเป็นเขา อาศัยเขาอยู่ในจวนฉิน ฉันอาจจะไปเป็นหมายังดีกว่า!"

สิ่งที่เซียวเฉวียนกล่าวว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่สำหรับไป่ฉีแล้ว มันเป็นเรื่องยิ่งกว่าสำคัญอีก

ไป่ฉีก้มหัวลงและพูดเสียงเบาๆ "ตอบเจ้านาย จะเอาไปเลี้ยงดูคน......"

“นายมีลูกเมียหรือ” อาสือผงะ เขาไม่เคยได้ยินไป่ฉีบอกว่าเขามีครอบครัว!

"ไม่ครับ"

เสียงของไป่ฉีแผ่วลง เขาทำเพื่อเลี้ยงดูคนประเภทอย่างเขา

ไพร่คุนหลุนอย่างเขา

ในต้าเว่ย คนประเภทอย่างนี้มีเป็นหมื่น ในบรรดาไพร่คุนหลุน เด็กไม่น้อยกินไม่อิ่มท้อง

ไป่ฉีเติบโตมากับการรับประทานอาหารร้อยบ้าน เช่นเดียวกับเขา ไพร่คุนหลุนไม่น้อย พวกที่แข็งแรงจะออกไปหาเลี้ยงชีพ เมื่อหาเงินได้ จะเอาไปซื้ออาหารหมดและแจกจ่ายให้กับคนชรา สตรี และเด็ก

เหล่าไพร่ชาวคุนหลุนอยู่แถบชายขอบของต้าเว่ย มันไม่ง่ายเลยที่จะหาอาหารกิน เพื่อหาอาหารมาได้แต่ละมื้อ ไป่ฉีหัวร้างข้างแตกเป็นเรื่องปกติ

ก่อนที่เซียวเฉวียนจะพบเขาเป็นครั้งแรก สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นทุกวัน ตั้งแต่เขามาอยู่กับเซียวเฉวียน เขามีเงินห้าสิบตำลึงทุกเดือน และเงินทั้งหมดก็ถูกนำไปซื้ออาหาร แจกจ่ายให้กับไพร่คุนหลุนคนอื่นๆ กระเป๋าของเขาก็หมดเกลี้ยงไม่เหลือทุกเดือน

“ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว” เซียวเฉวียนพยักหน้าและตบไหล่เขาอย่างแรง “พี่ใหญ่อย่างฉันจะให้นายสัมผัสถึงความหมายของคำว่าร่ำรวยฉับพลัน!”

"ประกาศออกแล้ว! ประกาศออกแล้ว!"

ตอนนี้ คนงานที่ถูกส่งไปฟังผลประกาศที่บ่อนจวี้เป่าฟางกลับมาแล้ว

เขาเดินรีบมาก รีบอย่างกะไฟลุก

สีหน้าของเขาดูแย่มาก

เจ้าของร้านชำเลืองมองเซียวเฉวียนที่ยังคงอารมณ์นิ่งสงบ หัวใจเต้นแรงตุบๆ และถามอย่างใจร้อนว่า "ใคร! ใครคืออันดับหนึ่ง"

ทุกคนยื่นหน้าคอยฟัง ด้วยลิ้นคออันเหือดแห้ง!

ขอเพียงไม่ใช่เซียวเฉวียน!