ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 85

หอคุนหวูแท้ๆ มาเป็นเจ้าของบ่อนจวี้เป่าฟางซะงั้น!

เซียวเฉวียนไม่แปลกใจอะไรมาก เป็นเรื่องปกติที่คนมีเงินในสมัยโบราณจะมีทั้งด้านดำและด้านขาวในตัวเดียวกัน

ตรงกันข้าม ชาวบ้านและนักพเนจรในจวี้เป่าฟางต่างตกตะลึง ใครไม่รู้จักชื่อเสียงของตระกูลอี้? จบกัน เหยียบเข้ามาในเขตอิทธิพลของตระกูลอี้จนได้!

ในยุทธจักร ชื่อเสียงของตระกูลอี้ มีอิทธิพลยิ่งกว่าราชสำนักเสียอีก

มีดดาบเป็นอาวุธคมที่ฆ่าคนได้ และตระกูลอี้เป็นบรมครูในการสร้างอาวุธมีคม!

ในต้าเว่ยทุกคนที่ใช้อาวุธไม่ว่าจะเป็นดาบยาวหรือมีดสั้น เมื่อพบอี้กุย ต้องแสดงความเคารพว่าเขาเป็นลูกพี่!

เมื่ออี้กุยปรากฏตัว ยังไม่ทันได้จัดการกับพวกก่อกวนเหล่านั้น เขาแค่ไปยืนอยู่ตรงนั้น ก็สะท้านจนพวกนักพเนจรที่เอะอะหาเรื่องโวยวายอยู่เมื่อกี้ขี้ตดหายเงียบเป็นปลิดทิ้ง!

เซียวเฉวียนยังดูไม่ออกว่า อี้กุยซึ่งมีบุคลิกหนักไปทางนักวิชาการจะมีความสามารถเช่นนี้ เขาหารายได้จากทั้งเงินด้านดำและเงินด้านขาว

แม้ว่าบุคคลนี้จะเป็นลูกหลานของพี่ใหญ่ แต่ก็ยังไม่มีความชัดเจนว่าเป็นมิตรหรือศัตรู เซียวฉวียนจึงรอดูอย่างเงียบๆ รอดูจังหวะ

ทั้งกะบ่อน มีเพียงที่นั่งที่เซียวเฉวียนนั่งอยู่ยังไม่บุบสลาย ส่วนของคนอื่นๆ ถูกทุบจนเละเป็นโจ๊กหมดแล้ว

ท่ามกลางความโกลาหลทั้งหมด มีเพียงเซียวเฉวียนที่อยู่อย่างนิ่งราวกับเสาค้ำทะเล โดดเด่นดั่งขุนเขา

รัศมีนี้ไม่ด้อยไปกว่าของอี้กุย

พออี้กุยมาถึง ทุกอย่างก็เงียบ ได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของเจ้าของร้าน เขาไม่กล้าหยิ่งผยองต่อเซียวเฉวียนก่อนหน้านี้ แต่พออี้กุยมาถึง เขาเปลี่ยนท่าทีของเขาจากหน้ามือเป็นหลังมือ "นายท่านครับ เขาถือตัวว่าสอบได้เป็นฮุ่ยหยวน! จะมารีดไถเราครับ!"

พวกคนงานพยักหน้าทีละคน ใช่แล้ว เซียวเฉวียนเรียกร้องมาก มันเรียกร้องมากเกินไป ไม่เคยมีที่ไหนมาก่อนครับ!

ไป่ฉีกำดาบแน่น พร้อมที่จะเคลื่อนไหวได้ทุกเมื่อ

อาสือปกป้องป้ายพนัน เผื่อว่าพวกเขามาฉวยได้แล้วไม่จ่ายเงิน

เซียวเฉวียนไม่พูดอะไรสักคำ นิ่งในความเงียบที่ทวีขึ้น ความหนาวเย็นในดวงตาของเขาก็ค่อยๆ ลึกลงไป

ความแข็งแกร่งของตระกูลอี้ ไม่ควรประมาท หากพวกเขาซ่าขึ้นมา มีแต่จะร้ายแรงยิ่งกว่านักพเนจร

ระหว่างทางที่อี้กุยมา เขาได้ยินคนงานของบ่อนพนันเล่าชนิดที่เติมแต่งมาให้ฟังรอบหนึ่งแล้ว ทำนองว่าการกระทำของเซียวเฉวียนนั้นเป็นการให้ร้ายกับบ่อนอย่างไม่ต้องสงสัย เป็นการตอบโต้อย่างฟันต่อฟัน

อี้กุยเงียบเป็นเวลานาน จวี้เหยียก็ไม่กล้าพูด หลังจากเงียบไปชั่วขณะ อี้กุยก็พูดอย่างเงียบๆ ว่า "จวี้เหยีย คุณเล่นเดิมพันกับฮุ่ยหยวนของราชสำนักโดยไม่ได้รับอนุญาต คุณรู้ว่ามีความผิดหรือไม่? "

ทุกคนอยู่ในความโกลาหล อี้กุยเข้าข้างเซียวเฉวียน !

เซียวเฉวียน “ฮึ” ใส่อย่างเย็นชา อี้กุยถือว่ามีตาสว่างดี

ดวงตาของอี้กุยเย็นยิ่งกว่าของเซียวเฉวียน ตระกูลอี้ไม่เคยปฏิบัติต่อผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเลวร้าย จวี้เหยียอยู่กับตระกูลอี้มานานกว่าสิบปี ถือเป็นคนงานเก่าแก่แล้ว เขาทำเงินได้มากมายในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นึกไม่ถึงว่าเขากลับสั่งสมความโลภเลยเถิดจนทำเรื่องเกินอำนาจ

ในเมืองหลวงซึ่งเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยเสือสิงห์กระทิงแรด ทุกคนอยู่ด้วยความเครียดตลอดเวลา เพราะหัวอยู่บนคอในขณะนี้ ขณะต่อไปอาจไปโผล่อยู่ที่ไหนใครจะรู้

ปกติแล้ว อี้กุยมีคำสอนไว้มากมาย ให้ระวังคำพูดและการกระทำในเมืองหลวง จึงสามารถรักษาชีวิตได้ ถ้าใครเกิดคิดต่างออกไปอย่างไม่สมควร ก็ไม่มีใครสามารถปกป้องเขาได้!

เจ้าของร้านคลายแขนที่ล้อมจับต้นขาของอี้กุย และโขกหัวอย่างลนลาน “นายท่าน ผู้น้อยทำผิด! ผู้น้อยไม่ควรเริ่มเกมโดยไม่ได้รับอนุญาต!”

"คนที่คุณต้องขอโทษไม่ใช่ฉัน" อี้กุยชี้ไปที่เซียวเฉวียน เจ้าของร้านกำลังจะคุกเข่าโขกหัว แต่ถูกเซียวเฉวียนขัดจังหวะ

”ไม่จำเป็น ฉันไม่รับ” เซียวเฉวียนโบกมืออย่างเย็นชา เจ้าของร้านศีรษะแข็งค้างกลางคัน เคาะก็ไม่ใช่ไม่เคาะก็ไม่ใช่

คำพูดเย็นชา เย็นเหมือนน้ำแข็ง

เขาไม่เห็นแก่หน้าของคุณชายอี้งั้นเหรอ?

ฝูงชนฮือกันอลหม่านอีกครั้ง! แค่ฮุ่ยหยวนเท่านั้นแหละ ทำเป็นหน้าใหญ่จัง!

ตระกูลอี้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับราชวงศ์ ไปไหนมาไหนด้วยตัวลำพัง ในเมืองหลวงแห่งนี้ ผู้ดีมีอิทธิพลไม่มีที่ที่จะประจบประแจงกับตระกูลอี้ ใครจะกล้าไม่ไว้หน้าให้คุณชายอี้?

เห็นได้ชัดว่า เซียวเฉวียนไม่ยอมไว้หน้าให้

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เซียวเฉวียนถูกตราตรึงไว้กับเสาแห่งความอัปยศจากผู้คนนับพัน ขอโทษคำเดียวแล้วจบเรื่องได้หรือ?

เซียวเฉวียนชักดาบสวยอี้ออกมา ประกายแสงเย็นยะเยือก

อี้กุยตกใจ เจ้าของร้านร้องขอความเมตตาอย่างบ้าคลั่ง "ปล่อยฉันไป! ฉันมีผู้ใหญ่ มีเด็กต้องเลี้ยงดู! เซียวฮุ่ยหยวน ผู้น้อยไม่กล้าแล้ว!"

เจ้าของร้านโขกจนศีรษะบวม เสียงของเซียวเฉวียนก็เย็นชาราวกับน้ำแข็ง "คุณและฉันต่างก็รู้ ผู้ชนะคือราชา ผู้แพ้คือโจร ไม่เฉพาะคุณที่มีทั้งผู้ใหญ่และเด็ก ครอบครัวของเซียวเฉวียนก็มีผู้ใหญ่กับเด็ก คุณปฏิบัติต่อตระกูลเซียวเช่นนี้ หากวันนี้ฉันไม่ได้ตำแหน่งสูงสุด ตระกูลเซียวจะถูกคุณบีบคั้นไปถึงไหนแล้วไม่รู้?"

เซียวเฉวียนส่งสัญญาณ ไป่ฉีรับดาบในมือของเขามา รวดเร็วและว่องไวราวกับนกนางแอ่น มือยกดาบขึ้นแล้วทิ้งลง!

เจ้าของร้านรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เย็นเฉียบใกล้เข้ามา หันกลับมามอง

กระบี่เล่มแรกของหอคุนหวู ได้กีดข้ามลำคอของเขาไปแล้ว

"กร๊อบ!"

"ตึง!"

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองตามหัวที่บินขึ้นแล้วตามหัวไปตอนที่ลงพื้นอีกที! ทุกคนสีหน้าซีดเซียวและพูดอะไรไม่ออกสักคำ!

เซียวเฉวียนใช้ดาบเล่มแรกของคุนหวู ฆ่าคนของคุณชายอี้ ต่อหน้าคุณชายอี้!

หากกล่าวว่าคุณชายอี้เพียงพอที่จะทำให้นักพเนจรเกรงกลัว อันดับปัจจุบันของเซียวเฉวียนจะทำให้นักพเนจรเกรงกลัวมากยิ่งไปกว่าคุณชายอี้อีก!

มีเสียงกระหึ่มเหมือนฟ้าร้องจากทรวงอกของเหล่านักพเนจร เซียวเฉวียนยังเป็นคนอยู่หรือไม่?

ถ้าเขาเป็นคน ทำไมเขาถึงไม่เกรงกลัวอะไร?

ไม่ใช่ว่าเซียวเฉวียนที่เป็นเขยตระกูลฉิน ขี้ขลาดไร้ปัญญาและกลัวเรื่องกลัวราวหรือ?

เขาเพิ่งสอบได้แค่ตำแหน่งฮุ่ยหยวน ใจกล้ามากขึ้นขนาดนั้นเลยเหรอ?

เขาดูเหมือนจะไม่กลัวเรื่องราวอะไรทั้งนั้น เขาใจกล้าเทียมฟ้า โหดเหี้ยมยิ่งกว่าพวกนักพเนจรเสียอีก!

กลิ่นเลือดที่โชยมาทำให้ชาวบ้านไม่น้อยวิ่งออกไปและอาเจียนออกมา

พวกนักพเนจรยังคงงุนงง คนงานของบ่อนเข่าทรุดอ่อนแรง เจ้าของร้านซึ่งยังมีชีวิตอยู่เมื่อกี้ ถูกตัดศีรษะทั้งที่ดวงตาของเขายังเบิกกว้างจ้องเขม็งอยู่

เซียวเฉวียนหันตัวกลับมา ไป๋ฉีชี้ดาบไปที่ทุกคน สองคนทั้งนายและบ่าวเหมือนเสือสองตัวกำลังจ้องมองทุกคนที่อยู่ตรงนั้น

เซียวเฉวียนลดเสียงลงมาระดับหนึ่ง "ถ้าไม่อยากตาย ออกไป!"

เขาต้องการสะสางบัญชีกับอี้กุย ไม่ต้องการมีบุคคลภายนอกอยู่ตรงนั้น!