ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 53

จางลี่ผู้นั้นมองหนานอิงอย่างดูแคลน เขาคุกเข่าเอ่ยเสียงเย็นอย่างไม่ยินยอม

"หวางเฟยเช่นนั้นหรือ นางคู่ควรอันใดเป็นหวางเฟยของพวกท่าน ก็แค่นางมารผู้หนึ่งที่เข้ามาล่อลวง พวกท่านทั้งสองเพียงเพราะนางกลับตาบอดหูหนวกไปแล้ว ทหารของท่านร่วมรบกับท่านมากี่ครั้งกี่ครากลับต้องมาตายเพราะสตรีผู้หนึ่ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ท่านแม่ทัพ ท่านรองแม่ทัพข้ารู้สึกสมเพชพวกท่านยิ่ง"

ลู่หนิงหวังกลับหัวเราะเย็นชา

"เจ้ามันก็แค่ไอ้ขี้แพ้ผู้หนึ่ง ปากกล้าดีนี่ไม่เกรงกลัวเลยหรือ เพราะที่ผ่านมาเห็นว่าข้าให้ความสำคัญจึงกำเริบเสิบสาน หากปล่อยเจ้าเอาไว้นานกว่านี้คงได้ถือดาบมาสังหารข้าเพื่อครองตำแหน่งแม่ทัพเป็นแน่ จางลี่ข้าเคยเตือนเจ้าเมื่อนานมาแล้วในยามนั้น ข้ารับเจ้าเอาไว้ได้แต่มิใช่หมายความว่าเจ้าจะสามารถทำตามอำเภอใจได้ ของที่เจ้าไม่ควรแตะเจ้าจงวางไว้เหนือหัวอย่าได้คิดที่จะแตะต้องหาไม่เจ้าจะต้องตายเพราะสิ่งนั้น เจ้ากลับไม่ทิ้งนิสัยโจรชั่วจนเกิดเรื่องกับตนเอง ความชอบล้วนตอบแทนไปจนหมดสิ้นไม่ติดค้างต่อกันแล้ว และความผิดเจ้าก็สมควรได้รับเช่นกัน"

จางลี่กลับหัวเราะเสียงดัง

"หากท่านเห็นว่านางคู่ควรกับตำแหน่งหวางเฟยของท่าน ก็ให้นางสังหารข้าด้วยตนเองเสียท่านกล้าหรือไม่เล่า"

ลู่หนิงหวังใบหน้าเรียบเฉยไม่ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย ฝีมือของจางลี่เป็นเช่นไรเขาย่อมรู้ดี ว่ากันเรื่องพละกำลังแล้วหนานอิงย่อมสู้ไม่ได้ แต่จางลี่เคลื่อนไหวเชื่องช้าอย่างไรเสียโอกาสชนะของหนานอิงย่อมมากกว่า เขาประเมินสถานการณ์เอาไว้อย่างแม่นยำว่าจางลี่ต้องท้าทายเช่นนี้จึงได้ให้หนานอิงเตรียมตัวไว้แล้ว

หากจวนตัวจริง และหนานอิงพ่ายแพ้อย่างไรเสียเขาก็ไม่สนใจคำคนพร้อมจะสังหารจางลี่อยู่แล้ว ลู่หนิงหวังหันไปมองหนานอิง แล้วเอ่ยเน้นถ้อยคำ

"อิงอิงสังหารเขาเสีย ข้าให้โอกาสเจ้าในการฆ่าคนแล้ว"

หนานอิงกำดาบแน่น นางพักจนพอแล้วเรี่ยวแรงกลับมาเกือบสมบูรณ์ พิษจากยาก็ถอนไปจนหมดสิ้นนางบัดนี้พร้อมที่จะลงมือแล้ว

ดาบหนึ่งถูกโยนลงต่อหน้าจางลี่ คนผู้นั้นยิ้มเหี้ยมเกรียมเขาไม่มีทางปล่อยสตรีผู้นี้ให้รอดไปได้

ลู่หนิงหวังก้มลงบอกนางทั้งยังเอ่ยเสียงต่ำได้ยินเพียงสองคน

"รีบจัดการให้ว่องไวหากยิ่งนานก็จะยิ่งเสียเปรียบ แรงเจ้าน้อยกว่าเขามากแต่เขาก็ช้ากว่าเจ้ามาก ตวัดดาบปาดคอมันจากด้านหลัง ที่ข้าสอนเจ้ายังจำได้หรือไม่"

"จำได้เจ้าค่ะ"

หนานอิงไม่ได้แสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นลู่หนิงหวังจึงวางใจ พร้อมปล่อยนางออกสู่สนามรบ

"ดี จำไว้เล็งจุดตายพละกำลังขาของเจ้าดียิ่ง เอาชนะได้แน่ที่สำคัญอย่าลังเลที่จะลงดาบสังหาร ระวังอาวุธลับของเขาหลบให้ดี"

ลู่หนิงหวังรู้ดีว่านางไม่เคยฆ่าใคร นี่เป็นครั้งแรกในยามที่ลงมือหนานอิงอาจตัดใจไม่ได้ 

"ข้าเข้าใจดี นายท่านไม่ต้องกังวล"

น้ำเสียงของนางมั่นคงยิ่ง หนานอิงย่อมรู้สึกว่าตนเองทำได้ในยามนี้ นางไร้ซึ่งความกลัวทั้งปวงนั่นอาจจะเป็นเพราะสายตาอันมั่นคงของลู่หนิงหวังที่มองนาง และสายตาอบอุ่นพร้อมปกป้องเสมอของหานเซียวที่แม้จะไม่พูดสิ่งใดแต่นางรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้คอยปกป้องนางเสมอ

หนานอิงในยามนี้ไม่ต้องการผู้ใดปกป้องแล้ว นางจะลงมือด้วยตนเอง

ผู้ที่ระงับความตื่นเต้นในการสังหารคนครั้งแรกไม่ได้กลับเป็นอ้ายเจิง สตรีอ่อนแอคล้ายแป้งเปียกผู้นั้นเมื่อต้นปีที่เขาพบกระทั่งแรงจะฆ่าไก่สักตัวยังไม่มี บัดนี้กลับกล้าหาญที่จะจับดาบสังหารคนเสียแล้ว

หนานอิงเจ้าช่างเติบโตมาได้ค่อนข้างน่ากลัวเกินไป สตรีผู้ขึ้นชื่อว่าอ่อนแองดงามตามแบบฉบับคุณหนูในห้องหอผู้หนึ่ง วาสนาสูงส่งได้สามีสองคนเป็นถึงแม่ทัพผู้เกรียงไกรทั้งยังรั้งตำแหน่งท่านอ๋องที่เป็นรองเพียงแค่ฝ่าบาทและองค์รัชทายาทในแผ่นดินนี้

น่าสนใจดีแท้เมื่อสามีทั้งสองกลับเลี้ยงดูเจ้าให้กลายเป็นมือสังหาร มิใช่เลี้ยงดูให้เป็นพระชายาผู้มั่งคั่งจะหยิบจับสิ่งใดล้วนมีบ่าวไพร่รองมือรองเท้า  โชคของเจ้าช่างล้ำเลิศกว่าหวางเฟยผู้อื่นเสียจริงถึงได้ลำบากถึงเพียงนี้

คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ อ้ายเจิงเองก็ไม่รู้ว่าตนเองควรจะดีใจในวาสนาของนางหรือเสียใจแทนนางผู้นี้ดี

หนานอิงได้รับคำชี้แนะจากลู่หนิงหวังความมั่นใจของนางมีขึ้นมาก การต่อสู้เริ่มขึ้นเพียงหนานอิงกระโจนเข้าหา แม้จะระมัดระวังเพียงใดนางก็เสียหลักจนเกือบจะล้มด้วยกำลังที่น้อยกว่า นางถูกจางลี่ตวัดดาบฟาดลงมาฟันฉับเข้าที่กลางอากาศจนแม้จะไม่ถูกร่างของหนานอิงแต่มันกลับตัดเส้นผมของนางขาดลงไปส่วนหนึ่ง

ในใจของหานเซียวลุกเป็นไฟแต่ภายนอกสงบลงยิ่ง คนผู้นั้นบังอาจตัดผมของนาง เขาจะกล้อนผมมันเสีย!!!

หนานอิงเริ่มจับทิศทางได้แล้ว เมื่อนางเคลื่อนไหวเร็วขึ้น จางลี่เคลื่อนไหวช้าเฉกเช่นที่ลู่หนิงหวังบอก เมื่อจางลี่ตวัดดาบฟันลงมาอีกครั้งหนานอิงก็พลิกกายหลบหลีกแล้วโผล่ที่ด้านหลัง เพียงแต่นางยังไม่เร็วพอเมื่อจางลี่หันมารับดาบของนางเอาไว้ได้ทัน

หนานอิงรู้แล้วในเวลาที่เขาเงื้อดาบขึ้นมานั้น เขาจะช้าลงหนึ่งส่วนหนานอิงต้องอาศัยจังหวะนั้นในการลงมือ แต่มันก็หาได้ง่ายเมื่อนางถูกฝ่ามือของเขาซัดเข้าที่หลังแต่นางยังสามารถเอาคืนถีบเข้าที่ท้องของเขาได้เช่นกัน

นางล้มลงไปบนพื้น จางลี่ที่ล้มลงไปเช่นกันพลันเกิดโทสะ ตั้งแต่เกิดมาหนานอิงถือเป็นสตรีคนแรกที่ถีบเขา 

"สังหารเขาเสีย"

ลู่หนิงหวังกล่าวย้ำอีกครั้ง หนานอิงดวงตาไหวระริกมือของนางสั่นจนเห็นได้ชัด หานเซียวบัดนี้ไม่อาจทนไหวแล้วเขาจำต้องรีบจบเรื่องนี้แล้วพานางไปรักษาบาดแผลก่อนที่หนานอิงจะล้มลงกับพื้น

หานเซียวเคลื่อนไหวรวดเร็วชั่วลมหายใจก็โอบร่างของหนานอิงเอาไว้แล้ว เขาจับมือที่สั่นระริกของนางมั่นคง แล้วกระซิบเสียงเย็น

"หากไม่ฆ่าเจ้าก็ต้องถูกฆ่า เช่นนั้นแทงลงไปเถิดข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าศัตรูของเจ้า จงสังหารเสียไม่ว่าจะเป็นข้าหรือลู่หนิงหวังหากเจ้าคิดว่าคนผู้นั้นคือศัตรูก็อย่างได้ลังเลที่จะแทงกระบี่ออกไป เช่นนั้นเจ้าจึงจะสามารถแก้แค้นฆ่าคนได้"

หานเซียวจับมือหนานอิงแน่น นำพามือที่ถือกระบี่ของนางอย่างช้า ๆ แล้วทิ่มลงไปที่เนื้อหนังของจางลี่ ในขณะที่กระบี่แทงเข้าไปบนเนื้อของคน หนานอิงกัดปากจางลี่เงยหน้ายอมจำนนในขณะที่ปากกลับพ่นวาจาไม่หยุด

"ข้าไม่ยอมตายเพราะสตรีเช่นนี้ ข้าไม่ยินยอมแค้นนี้ข้าจะต้องชำระ แค้นนี้ข้าต้องชำระ หนานอิง ลู่หนิงหวัง หานเซียว แม้ต้องลงปรโลกข้าก็จะรอแก้แค้นพวกเจ้า"

กระบี่คมกริบค่อย ๆ ถูกแรงของหานเซียวช่วยดันเข้าไปอย่างช้า ๆ กระทั่งทะลุร่างของจางลี่ หานเซียวโอบกอดร่างที่สั่นเทาของหนานอิงเอาไว้ จับมือนางสังหารคนคล้ายกำลังจับมือนางในการฝึกปรือเขียนหนังสือเป็นครั้งแรก

 กระบี่ยังคาอยู่เช่นนั้นดวงตาของจางลี่ยังเบิกโพลง เขาล้มลงบนพื้นหากไม่มีหานเซียวที่กอดนางเอาไว้ในตอนนี้หนานอิงคงได้ทรุดลงบนพื้นแล้ว

หนานอิงปล่อยกระบี่หานเซียวจับนางเอาไว้แล้วอุ้มขึ้นมาอย่างอ่อนโยน จู่ ๆ น้ำตาของหนานอิงก็ไหลออกมา ไม่รู้ว่าไหลเพราะดีใจว่าตนเองสามารถฆ่าคนได้แล้ว หรือไหลเพราะเสียใจที่สุดท้ายตนเองก็เลือกทางนี้ การฆ่าใช่ทางที่ดีที่สุดหรือไม่ แต่บัดนี้นางไม่อาจถอยหลังได้อีกแล้ว ลู่หนิงหวังใช้หลังมือเช็ดน้ำตาให้นางแผ่วเบา เขายกยิ้มเย็นทั้งเอ่ยขึ้น

"ยินดีด้วยสำหรับศพแรกของเจ้า ต่อไปอย่าได้ใจอ่อนอีกเป็นอันขาดหาไม่เช่นนั้นคนที่นอนตายอยู่บนพื้นคงเป็นเจ้าแล้ว"

ภาพของจางลี่ที่ดวงตาเบิกโพลง ภาพของจางลี่เคียดแค้นดวงตาแดงก่ำ และเลือดที่พุ่งกระฉูดออกจากแผลที่ถูกนางแทงนั้นได้ติดตาไปเสียแล้ว

และบัดนี้หนานอิงก็ไม่อาจทนไหว เมื่อหานเซียวพานางกลับยังเรือนพัก นางอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุงแล้ว มืออบอุ่นของหานเซียวคอยลูบหลังกระทั่งนางอาเจียนเสร็จก็ดึงนางมากอด ที่ลานฝึกบัดนี้ทหารได้แยกย้ายกันไปแล้ว ศพของคนทั้งหมดถูกเก็บไปโยนทิ้งที่ด้านหลัง ไร้คนสนใจไร้คนเหลียวแล ในยามนี้จะมีผู้ใดหาญกล้ามายุ่งกับคนที่กล้าหาญทำร้ายหวางเฟยกันเล่า

คืนนั้นทั้งคืนหนานอิงฝันร้าย แต่ทุกครั้งนางก็จะถูกบุรุษสองคนคอยปลุกให้ตื่นทั้งยังโอบกอดนางเอาไว้ นั่นจึงนับว่าเป็นการลงมือฆ่าคนครั้งแรกของหนานอิงที่มีอาจารย์ทั้งสองช่วยประคองไม่ห่างไปไหน

ในที่สุดนางก็หลับไปแล้ว ลู่หนิงหวังและหานเซียวยังลืมตาในความมืด มือของพวกเขาต่างจับมือของหนานอิงคนละข้าง และแล้วก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกันด้วยความกลัดกลุ้มบางประการที่ต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันเป็นอย่างดี