ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 59

มือเย็นเยียบของหานเซียวลูบไปทั่วปทุมถันของนาง ปากประกบอยู่กับปากของหนานอิงไม่ยอมห่าง ร่างเปลือยของนางบัดนี้จึงถูกสามีทั้งสองกระตุ้นจนนางบิดกายอย่างเร่าร้อน

พวกเขาจับนางยกจากเตียงลงมาร่วมรักที่พื้นพรม พรมผืนนี้เป็นของล้ำค่าจากเปอร์เซียที่มีคนนำมาถวายฝ่าบาท และทรงพระราชทานให้ลู่หนิงหวัง เขาเองก็ไม่รั้งรอที่จะยกให้หนานอิงด้วยในยามนั้นคิดว่าหากได้ร่วมรักกับนางตรงนี้จะให้ความรู้สึกดีเพียงใด 

บัดนี้ได้ทำอย่างที่ใจคิดแล้วจึงตระหนักได้ว่า มันดียิ่งกว่าที่คิดเสียอีก ทั้งนุ่มทั้งให้สัมผัสที่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างยิ่ง

หานเซียวกอบกุมลูบทรวงอกของนางทั้งยังคลึงปลายนิ้วสากกับปลายถันสีหวานที่แข็งจนตั้งตรงของหนานอิงช้า ๆ กระทั่งหานเซียวถอนริมฝีปากออกแล้วเลื่อนตัวเองให้ต่ำลงมาดูดกลืนถันข้างหนึ่งของหนานอิงเอาไว้ในปาก

หนานอิงถูกความวาบหวามที่พวกเขาก่อขึ้นด้วยความตั้งใจเข้าเล่นงานจนเนินเนื้อของนางชุ่มฉ่ำด้วยน้ำหวานไหลริน

ลู่หนิงหวังกลืนกินหนานอิงช้า ๆ เขาเลียร่างกายของนางจนแทบจะทุกสัดส่วน ไต่ไล่ลิ้นลงมาเรื่อยจนถึงหัวเข่า ผิวพรรณขาวผ่องของหนานอิงทำให้ร่างกายของลู่หนิงหวังสั่นเทิ้ม เขาไล้ลิ้นจุมพิตเรื่อยมาจนต้นขาด้านในและไต่มาจนถึงเนินเนื้อ

ลิ้นของเขาปะป่ายอยู่กลางหว่างขา ถูไถวนคลึงช้า ๆ จนกระทั่งหนานอิงเปล่งเสียงครวญคราง ใบหน้าของเขาแนบซุกเข้ามาตรงส่วนนั้น แล้วตั้งใจเลียกลีบเกสรทีละกลีบด้วยความละเมียดละไม

"อ๊า ท่านอ๋อง"

หนานอิงไม่รู้ว่าบัดนี้ต้องเอ่ยชื่อผู้ใดดี ด้วยพวกเขาทั้งสองต่างรุมกันเล่นงานนางจนปากคอสั่นแล้ว

หานเซียวเองก็อ่อนหวานเป็นอย่างยิ่ง เขาจูบซึมซับขึ้นมาที่ต้นคอของนางในขณะที่สองมือเฟ้นคลึงเต้าคู่อวบทั้งสองข้าง กอบกุมมันเอาไว้ในมือใหญ่หยาบกร้านแต่ให้ความรู้สึกดีเป็นอย่างยิ่งของเขา

ลมหายใจของหนานอิงหอบถี่ ปากส่งเสียงครางแผ่วหวาน

"อื้อ ท่านอ๋อง ไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ"

หานเซียวส่งเสียงแหบเครือ

"ไม่ไหวแล้วหรือ คิดว่าจะให้หยุดง่าย ๆ หรือ เจ้าจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว"

ริมฝีปากของหานเซียวเคลื่อนต่ำลงไปอีก นิ้วมือของเขายังเกาะกุมอยู่ตรงนั้นไม่ยอมปล่อย ทั้งบีบแรงบีบเคล้นอย่างเมามัน ในขณะที่นิ้วหัวแม่มือปั่นวนปลายถันน่ากลืนกินของนาง

กระทั่งปากของเขาประกบกับเต้าของนางอีกครั้ง หานเซียวตวัดลิ้นรอบปลายถันที่งดงามเย้ายวนใจ จนกระทั่งเกิดเสียงของลิ้นที่สัมผัสเนื้อนุ่มของนางอย่างวาบหวาม

หานเซียวครางในลำคอ อย่างพอใจ

"อืม ตรงนี้ก็อร่อยยิ่งนัก"

ในขณะที่ปากของเขาอ้าปากอ้ารวบตวัดเลียอย่างถึงอกถึงใจ ลู่หนิงหวังเองกลับผงกศีรษะขึ้นจากความหอมหวานที่เข้าครอบครอง 

แท่งหยกปูดบวมใหญ่ที่ดูน่ากลัวของเขากำลังถูไถกับส่วนนั้นของนาง อารมณ์ของหนานอิงลุกโพลงจนแทบจะแตกออกบัดนี้

ลู่หนิงหวังยังไม่เข้าสู่ร่างกายนี้ กลับหยอกเย้าด้วยปลายแท่งหยก และยังใช้หยกแข็งเขี่ยตุ่มไตปลายเกสรที่ยื่นออกมาเพื่อกระตุ้นความรู้สึกของนางให้มากยิ่งขึ้น

หนานอิงแทบขาดใจ ตรงนั้นที่ลู่หนิงหวังใช้หัวบานของแท่งหยกสัมผัสคือส่วนที่อ่อนไหวที่สุดในร่างกาย

"อื้อ นายท่าน อ๊า หนานอิงเสียวมากเจ้าค่ะ อย่าทำเช่นนั้น ซี๊ด"

ลู่หนิงหวังพึงใจกับเสียงครางหวาน เขากดแท่งหยกปาดหยอกเย้านางช้าๆ

"เสียวมากก็ปล่อยน้ำออกมา ข้าจะกินน้ำหวานของเจ้าเอง"

นิ้วของลู่หนิงหวังกดลงมาตรงเนินเนื้อ แล้วขยับช้า ๆ พร้อมกับแท่งหยกนั้น

"นายท่าน ซี๊ด หยุดเถิด อย่าเจ้าค่ะ อ๊า"

หานเซียวเลียถันของนางเร็วขึ้น หนานอิงจับศีรษะของเขาแล้วดันเข้าสู่เต้าอวบของตนด้วยความลืมตัว

"นายน้อย อ๊า ถันของข้า เสียวเจ้าค่ะ พอเถิด หนานอิงใจจะขาดแล้ว"

"อาเซียวยกก้นของนางขึ้น"

ลู่หนิงหวังบอกน้องชายแผ่วเบา เสียงของเขาแหบเครือยิ่งนัก หานเซียวจึงจับร่างของหนานอิงให้พิงร่างของเขาเอาไว้ แล้วยกส่วนก้นงามงอนของนางให้พ้นจากพื้นเพื่อให้พี่ชายลงมือถนัดขึ้น

ลู่หนิงหวังไล้นิ้วไปตามรอยจีบด้านหลังสีหวาน เขาละเลงนิ้วค่อยๆกดลงไปด้านในพร้อมทั้งดึงออก และลูบปาดนิ้วจากรูสวาทด้านหน้ามายังจีบหวานด้านหลัง ใช้น้ำหวานที่ไหลออกมาจนล้นเอ่อของนางทาจนชุ่มเพื่อให้สอดใส่เข้าไปง่ายขึ้นและป้องกันไม่ให้นางเจ็บ

 หนานอิงบัดนี้ถูกหานเซียวจับให้นั่งอยู่บนตักของเขา ปากของชายหนุ่มยังก้มลงมาดูดกลืนปทุมถันของนางอย่างอร่อย

นางหอบหายใจเมื่อนิ้วของลู่หนิงหวังสอดเข้าไปในรูจีบด้านหลัง นางบีบรัดนิ้วนั้นด้วยความเสียวซ่าน ลู่หนิงหวังครางออกมา

"อื้อ คับแน่นเกินไปแล้วเจ้ากำลังจะทำให้ข้าทนไม่ไหว"

เขาหอบหายใจและสอดนิ้วให้ลึกขึ้น ในขณะที่อีกนิ้วเขี่ยตุ่มสีหวานกระตุ้นเร้าหนานอิงไม่หยุด นิ้วของเขาพลิ้วไหวและยังลงน้ำหนักอย่างเหมาะสม หนานอิงใจจะขาดเสียแล้ว

ลู่หนิงหวังยกยิ้มที่มุมปาก เขาก้มลงแล้วตวัดเลียกลีบหวานของนาง จนกระทั่งหนานอิงหวีดร้องเมื่อนิ้วของเขาชักเร็วขึ้น

ลิ้นของลู่หนิงหวังเกร็งประดุจของแข็งจ้วงเลียลงมาถูกตุ่มไตแห่งความซ่านเสียว หนานอิงเด้งสะโพกเข้าหาเขา

"อื้อท่านอ๋อง อื้อ ข้าไม่ไหวแล้ว เร็วเถิดเจ้าค่ะ"

เมื่อได้รับการร้องขอ ลู่หนิงหวังกลับไม่เร่งจังหวะแล้ว หานเซียวหัวเราะ ปล่อยปากออกจากเต้าของนางทั้งยังเอ่ยว่า

"คนเห็นแก่ตัว จะชิงเสร็จก่อนพวกข้าหรือ"

"นายท่าน นายน้อย อื้อ ท่านได้โปรดอย่ากลั่นแกล้งข้า"

"แกล้งหรือ ผู้ใดแกล้งเจ้ากัน"

หานเซียวตวัดเลียปลายถัน ทั้งอ่อนโยนทั้งนุ่มละมุนแต่กลับสร้างความเสียวซ่านให้คนจนแทบร่างระเบิด ในขณะที่ลู่หนิงหวังเองก็ทำหน้าที่อย่างห้าวหาญ ไม่มีจุดใดที่ปลายลิ้นของเขาไม่ได้เล่นงานนางแล้ว

ครานี้เขาลงลิ้นฉับไวและนิ้วร้ายนั่นก็ดันเข้าไปจนลึก รูจีบสีหวานของหนานอิงรัดเขาแน่นขึ้น คนที่คล้ายจะขาดใจกลายเป็นลู่หนิงหวังที่อารมณ์นั้นพุ่งสูงแล้ว

"อิงอิงข้าไม่ไหวแล้ว"

"อื้อ นายท่าน เข้ามาเถิดเจ้าค่ะ ได้โปรด"

หนานอิงร้องเร่า นางบิดกายเสียวซ่านอยากจะปลดปล่อยจนไร้ยางอายต้องวอนขอคนทั้งสองให้ช่วยคลายอารมณ์ร้อน

 ลู่หนิงหวังจึงดันร่างของนางให้ขยับเข้าหาหานเซียว จีบรูด้านหลังของนางพร้อมแล้ว

หานเซียวเอ่ยขึ้น

"พร้อมกันเลยนะท่านพี่"

เขาจับแท่งหยกตั้งตรง หนานอิงถูกจับขาให้แยกแล้วนั่งทับลงไปที่แท่งหยกของเขา หานเซียวกอบกุมเนื้อถันของนางจนเต็มกำมือ เสียวแปลบไปทั่วหัวลามไปจนถึงแท่งหยกทั้งแท่ง ความเสียวซาบซ่านไหลเวียนไปทั่วกาย

ฉับพลันถ้ำสวาทด้านหน้าของนางกลับถูกลู่หนิงหวังสอดแทรกแท่งหยกเข้ามาจนมิดแท่ง

ใบหน้าหล่อเหลาของรู้หนิงหวังบิดเบี้ยวด้วยถูกนางรัดจนเสียวสั่นไปทั้งร่าง

หนานอิงเสียวซ่านด้วยถูกประกบจากบุรุษที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีทั้งสอง ลู่หนิงหวังดันใบหน้าของนางเข้ามาแล้วประกบจุมพิตแลกลิ้นกับนางอย่างดูดดื่ม

"ซี๊ด หนานอิงเจ้าทำให้ข้าคลั่ง รูหลังของเจ้าอร่อยยิ่งนัก"

หานเซียวส่งเสียงครางไม่หยุด ในขณะที่ลู่หนิงหวังกับหนานอิงแลกลิ้นตวัดดูดคลึงกันและกันอย่างดูดดื่ม

"อื้อ พวกท่านไม่หิวบ้างหรือเจ้าคะ"

หนานอิงถอนหายใจ เมื่อตนเองถูกจบกระแทกกระทั้นจากคนทั้งสองครั้งแล้วครั้งเล่า ลู่หนิงหวังกลับเอ่ยว่า

"ข้าฝึกเจ้ามาอย่างหนัก มิใช่ให้ใจเสาะยอมแพ้ง่ายดายเช่นนี้ เอาอีก ข้าจะเอาจนกว่าเจ้าจะไม่มีแรงที่จะยืน"

หนานอิงบัดนี้ร่างกายสั่นระริกแล้ว แต่นางยังสู้ไม่ยอมหยุด

จนกระทั่งในที่สุดสองอ๋องก็หลับซบที่เต้านมของนางคนละข้างพร้อมแสงของตะวันยามอรุณรุ่งของวันใหม่

หนานอิงลุกขึ้นตั้งใจจะไปล้างเนื้อล้างตัวเสียหน่อยเมื่อรู้สึกว่าพื้นนี้เย็นยิ่งนัก

แต่แล้วหนานอิงก็ต้องตกใจเป็นอย่างยิ่ง เมื่อพบว่าพื้นพรมด้านล่างต่างเปียกปอนจนชื้นแฉะ

"เหตุใดน้ำจึงออกมามากเช่นนี้"

นางพึมพำลำพังด้วยความอับอายเป็นอย่างยิ่ง พรุ่งนี้นางจะมีหน้ามองบ่าวรับใช้ได้อย่างไร ลู่หนิงหวังพลันลืมตาขึ้นเมื่อเห็นหนานอิงขยับกาย

"เจ้าหิวหรือ?"

หนานอิงใบหน้ายังร้อนผ่าว เอ่ยเสียงเบาไม่เต็มคำนัก

"นายท่านพื้นพรมนี่เปียกเสียแล้ว พวกท่านขึ้นไปนอนบนเตียงเถิด"

หานเซียวขยับกายเล็กน้อย เขาไม่ได้รู้สึกสิ่งใดนั่นเป็นเพราะว่าพวกเขาเป็นประเภทที่ไม่ว่าที่ใดก็นอนได้ เมื่อได้ยินสิ่งที่หนานอิงบอกจึงลูบคลำที่พื้นทั้งยังหัวเราะแผ่วเบา

"หนานอิงเจ้ารีดน้ำของพวกข้าจนหมดกายแล้ว เก่งยิ่งนัก"

เขาเอ่ยยังไม่ทันจบก็ถูกมือเล็กแต่พลังมหาศาลนั่นตีเข้าที่ท้องอย่างรวดเร็วด้วยความอับอาย หานเซียวรู้สึกเจ็บจนจุกบัดนี้ไม่กล้าปริปากสิ่งใดออกมาแล้ว

ลู่หนิงหวังถอนหายใจ แล้วเป็นฝ่ายอุ้มหนานอิงขึ้นมาที่เตียงนอน พวกเขายังเปลือยเปล่าเมื่อสักครู่หนานอิงไม่รู้สึกหนาวเพราะถูกคนสองคนกอดเอาไว้อย่างดี แต่ในยามนี้เมื่อได้สัมผัสผิวเย็นของผ้าปูเตียง พลอยให้สะท้านเล็กน้อยจึงขดกายเข้าหาลู่หนิงหวังด้วยความลืมตัว

เขาเห็นท่าทางนางเช่นนี้แล้วพลันหัวเราะ

"เจ้าอยากรีดน้ำข้าอีกหรือ เอาสิยังมีให้เจ้ารีดอีกมาก"

หนานอิงผู้ที่รู้สึกระบมไปทั้งร่างบัดนี้จึงคล้ายจะมีโทสะกับคนทั้งคู่ที่ไม่รู้จักคำว่าพอจึงซัดกำปั้นเข้าไปที่ท้องของลู่หนิงหวังอีกหนึ่งคน

แต่กำปั้นนั้นพลาดเป้าเพราะลู่หนิงหวังขยับหลบ หนานอิงหัวเราะเย็นเมื่อมันเป็นผลดีของนางเพราะกำปั้นกลับพุ่งเข้าไปที่แท่งหยกของเขาแทน

ลู่หนิงหวังหน้าเขียวหน้าแดงแล้ว เขาเจ็บจนจุกและไม่อาจขยับกาย ได้แต่ข่มกลั้นความรู้สึกโกรธเอาไว้ไม่ให้ลงมือกับนาง

"หนานอิงเจ้าบังอาจ"

ถึงจะเอ่ยเช่นนั้นแต่น้ำเสียงกลับเบาหวิวจนหนานอิงไม่ได้ยิน

หานเซียวหลังจากคลายความเจ็บปวดจึงคว้าผ้าห่มผืนโตแล้วคลุมร่างของหนานอิงเอาไว้ก่อนจะสวมเสื้อนอนตัวในและโยนเสื้อให้ลู่ผู้เป็นพี่ชาย 

หลังจากนั้นเสียงเย็นของหนานอิงพลันดังขึ้น

"พวกท่านหากผู้ใดกล้าแตะต้องข้าอีก ข้าจะตัดแท่งหยกทิ้งเสีย"

หนานอิงกล่าวคาดโทษ แค่นี้ก็อับอายจะแย่อยู่แล้ว ได้แต่ภาวนาว่าเมื่อตอนสาวใช้เข้ามาเก็บกวาดพรมผืนนั้นคงไม่เปียกชื้นจนดูน่าสงสัยจนเกินไป ยิ่งคิดยิ่งใบหน้าแดงซ่าน

อับอายยิ่งนัก ต่อไปนางจะไม่ตามใจพวกเขามากเกินไป จนเกิดเรื่องพวกนี้อีก