ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 64

พ่อบ้านสือถูกหามออกไปแต่เรื่องยังไม่ยุติ เมื่อฮูหยินใหญ่อย่างไรก็ยืนกรานให้ท่านหนานลงโทษหนานอิงในการกระทำครานี้

"นางสร้างเรื่องตั้งแต่วันแรก เห็นชัดเจนว่าใส่ร้ายพ่อบ้านสือ ท่านพี่เขาชราเพียงนั้นสั่งให้เขาหามเกี้ยวก็อาจแข้งขาอ่อนแรงบ้างเป็นธรรมดา เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าหางจงใจหาเรื่อง ข้าไม่ยอมปล่อยนางไปเป็นแน่ข้าไม่ยอมเป็นอันขาด แผลของนางไม่รู้ว่ามีจริงหรือไม่ เล่นงิ้วล่ะไม่ว่า"

"ฮูหยินใหญ่ ท่านเห็นหนานอิงเป็นคนเช่นไรเจ้าคะ ผู้ใดจะแสดงงิ้วเก่งเช่นท่านเล่า"

น้ำเสียงของหนานอิงอ่อนหวานและเจียมตนนัก ในขณะที่ฮูหยินใหญ่ร้อนเป็นไฟแล้ว

"ท่านพี่ ท่านดูเองเถิด"

ท่านหนานมีสีหน้ากลัดกลุ้มและจนใจ เขาต้องพิจารณาอย่างดีอย่างไรหนานอิงก็ต้องแต่งให้อ๋องทั้งสอง เขาเองจะล่วงเกินไม่ได้เป็นอันขาด

"ท่านกั๋วกงหากท่านไม่เชื่อ ข้าจะให้ท่านดู แผลของข้า"

เมื่อไม่ต้องเสแสร้งหนานอิงจึงไม่เรียกท่านหนานว่าท่านพ่อแล้ว ท่านหนานได้ยินดังนั้นพลันใบหน้าซีดลงเล็กน้อย นังลูกทรพีนี้เขาจะอดใจไม่ตบปากพล่อย ๆ ของนางได้อีกหรือไม่

ถึงเขาจะไม่ยินดีรับนางเป็นบุตร แต่นางอาศัยสิ่งใดมาเรียกเขาเช่นนี้

"อาฉีเจ้าแกะผ้าพันแผลออก"

หนานอิงปาดน้ำตาแล้วสั่งอาฉีเสียงสั่น แน่นอนว่าการแสดงของนางก้าวหน้าเป็นอันมาก ครานี้ดูคล้ายจะเสียใจจริง ๆ 

อาฉีค่อย ๆ แกะผ้าพันแผลออก กระทั่งเผยให้เห็นแผลที่เข่าของหนานอิง แผลตรงนั้นดูน่ากลัวอยู่มากเห็นได้ชัดว่ากระเข่ากระแทกแรงแค่ไหน ยังมีเลือดซึมออกมา

ท่านหนานกลุ้มใจเสียแล้ว เขาจะทำเช่นไรดีเมื่อว่าที่พระชายาได้รับบาดเจ็บ เขาจะแก้ต่างเรื่องนี้เช่นไรดี ในที่สุดท่านหนานผู้เอาตัวรอดเป็นยอดคนเช่นเขาก็เอ่ยขึ้น

"พ่อบ้านสือ สมควรได้รับโทษแล้ว ส่วนเจ้าอย่าได้ก่อเรื่องอีก ห้ามออกจากเรือนเจ้ากำลังแต่งเป็นพระชายาจะเกิดเรื่องขายหน้าไม่ได้อีกเป็นอันขาด"

ท่านหนานกล่าวจบก็สะบัดผ้าเดินจากไป ฮูหยินใหญ่ดวงตาวาวโรจน์โกรธจนมือสั่นเมื่อไม่สามารถลงมือกับหนานอิงได้ในยามนี้ 

"ท่านพี่ ท่านพี่"

ฮูหยินใหญ่ไม่อาจรั้งท่านหนานเอาไว้แล้ว ความผิดทั้งหมดล้วนถูกโยนให้พ่อบ้านสือ หนานอิงในยามนี้กลับหัวเราะและมองนางอย่างท้าทาย ผิดกับท่าทางอ่อนแอที่อยู่ต่อหน้าท่านหนานเมื่อสักครู่ราวกับเป็นคนละคน

"เจ้าอย่าคิดว่าจะลอยนวลไปได้ ข้าไม่มีวันยอม"

ฮูหยินใหญ่เอ่ยเสียงแข็ง หนานอิงในยามนี้กลับไม่มองที่ฮูหยินใหญ่ สายตาของนางกลับมองบ่าวข้างกายของฮูหยิน สองคนนี้ที่เป็นคนนำข้าวมาให้นางในยามที่นางถูกกักขัง และในยามนั้นนางก็ถูกวางยาจนเกือบฆ่าตัวตาย

บ่าวสองคนที่ถูกมองเช่นนั้นพลันบังเกิดความรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ พวกนางเห็นพ่อบ้านสือแล้วคิดว่าแค้นของหนานอิงนั้นไม่หยุดอยู่ที่พ่อบ้านสือเป็นแน่ และคนที่หนานอิงจะเล่นงานคนต่อไปจะเป็นผู้ใดกันเล่า

บ่าวสองคนมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย ต่างคนต่างหวาดกลัวอยู่ในใจลึก ๆ กระทั่งหนานอิงเอ่ยว่า

"ฮูหยินใหญ่ท่านไม่ยอมแล้วจะทำเช่นไรได้เล่า ขาสาบานเอาไว้แล้วต่อไปท่านจะไร้แม้แต่คนที่อยู่ข้างกาย"

"เจ้า ยังกล้าข่มขู่ข้าอีก"

หนานอิงอยากให้ฮูหยินใหญ่ลงมือนัก เพื่อที่นางจะได้อาศัยจังหวะนี้สั่งสอนกลับ แต่สตรีผู้นั้นก็ขี้ขลาดเกินไปจึงได้แต่ข่มขู่ด้วยวาจา

"หนานอิงหาได้ข่มขู่ เพียงแต่เตือนด้วยความหวังดี ท่านจะได้เตรียมใจเอาไว้แต่เนิ่น ๆ"

ฮูหยินใหญ่ในยามนี้แม้จะคล้ายสติหลุดแล้วกลับปรับสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลงได้อย่างรวดเร็ว เอาเถิดนางจะให้โอกาสหนานอิงหยิ่งผยองที่จะได้เป็นพระชายาเพียงแค่วันนี้เท่านั้น เมื่อตนเองคิดแผนการบางอย่างขึ้นมาอีกครั้ง

ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปหนานอิงจะไม่อาจเชิดหน้าชูตาได้อีก นางจะคอยดูว่าครานี้สองอ๋องนั้นยังจะรับสตรีแปดเปื้อนผู้นี้เป็นพระชายาอีกหรือไม่

"หึ เจ้าหรือกล้ามาเตือนข้า หนานอิงเอ๋ยครานี้ข้าไม่ใจอ่อนกับเจ้าอีกต่อไปเป็นแน่"

กล่าวจบนางก็หันหลังกลับ บ่าวคนสนิททั้งสองรีบเดินตามไปประคองฮูหยินใหญ่ ท่ามกลางรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของหนานอิง นางปัดผ้าพันขาออกเห็นได้ชัดว่าบริเวณขาของนางนั้นหาได้มีบาดแผล เพียงแต่เป็นสมุนไพรชนิดหนึ่งที่มีใบเป็นสีแดง ยิ่งขยี้ก็ยิ่งเกิดสีแดงหากมองไกล ๆ ก็คล้ายเนื้อหนังคนยิ่งนัก ของสิ่งนี้ก็แค่กลลวงที่เอาไว้หลอกเด็ก คิดไม่ถึงว่าท่านหนานจะตกหลุมพรางและคิดว่าหนานอิงได้รับบาดเจ็บจริง ๆ

"อาฉีเจ้าส่งข่าวถึงท่านอ๋อง ข้าต้องการสาวงามที่หาผู้ใดเปรียบมาทำงาน พวกเขาพอจะช่วยข้าได้หรือไม่"

อาฉีรับคำ แล้วยังมองนางอย่างสงสัย

"นายหญิงจะทำสิ่งใด พอจะบอกข้าได้หรือไม่"

หนานอิงไม่คิดปิดบังแล้ว อย่างไรอาฉีในยามนี้ก็คือคนของนาง จึงเอ่ยออกมาเบา ๆ 

"ยั่วยวนท่านหนาน"

"อาฉีทราบแล้วเจ้าค่ะ"

อาฉีเองก็ไม่ถามสิ่งใดต่อ ในกลุ่มนักฆ่าของนางมีสตรีผู้งดงามมากมาย ล้วนถูกฝึกมาเพื่อสังหารคน การจะหาคนงามมายั่วยวนบุรุษสักคนจึงไม่ใช่เรื่องยาก

"นายหญิงอาฉีเห็นสายตาของท่านเมื่อสักครู่ที่มองบ่าวสองคนนั้น"

หนานอิงยกยิ้ม สมแล้วที่อาฉีอยู่ข้างกายของนางมองตาก็รู้ใจแล้ว หนานอิงเอ่ยเสียงเหี้ยมออกมา

"จัดการพวกนางเสีย ไม่ต้องให้ถึงตายแต่ให้ทรมานมากหน่อย"

"เจ้าค่ะ"

"ยังมีอีกเรื่อง เจ้าไปตามหาบ่าวที่ชื่ออาโจวและพานางมา นางเป็นบ่าวของข้าไม่รู้ถูกส่งไปทำงานอยู่ส่วนใดของจวน"

"เจ้าค่ะ"

การตามหาอาโจวไม่ใช่เรื่องยาก ในยามที่อาฉีไปเตรียมอาหารให้หนานอิงด้วยตนเองที่ห้องครัว ก็ได้สอบถามคนที่ครัวมาแล้ว พบว่าอาโจวบัดนี้อยู่ในโรงซักผ้าของจวนกั๋วกงสามารถไปหานางที่นั่นได้ พวกเขาย่อมรู้อยู่แล้วว่าเมื่อหนานอิงกลับมาก็ย่อมเรียกหาตัวอาโจวเป็นแน่

หนานอิงดีใจยิ่งเมื่อรู้ว่าคนของนางยังคงมีชีวิตอยู่ ข้าวปลาไม่แตะต้องเร่งไปที่โรงซักผ้าด้วยความตื่นเต้น ปีกว่าแล้วที่นางไม่ได้พบอาโจวไม่รู้ว่าป่านนี้นางเป็นเช่นไรบ้าง

หนานอิงตามหาอาโจวอยู่นานก็ไม่พบ ถามผู้ใดก็ไม่มีใครยอมบอกหนานอิงเกือบจะให้อาฉีลงมือซ้อมคนเพื่อง้างปากแล้ว บ่าวชราผู้หนึ่งจึงคุกเข่าเอ่ยทั้งน้ำตา

"อาโจวในยามนี้กลายเป็นโรคกลัวคน นางยังพูดไม่ได้เพราะถูกตัดลิ้นเจ้าค่ะ"

หนานอิงแทบจะล้มลงตรงนั้น เหตุใดอาโจวจึงถูกลงโทษเช่นนั้น 

"เจ้าบอกข้ามา เป็นผู้ใดที่ทำนาง เป็นผู้ใดกัน"

หญิงชราปาดน้ำตาแล้วเอ่ยต่อ

"เป็นนายท่านเจ้าค่ะ ความผิดของอาโจวนั้นจริงเท็จเพียงใดข้าไม่รู้ ที่นางถูกตัดลิ้นเป็นเพราะว่านางขโมยของของพระชายารัชทายาทแล้วถูกจับได้ แต่นางกลับโกหกไม่ยอมรับและยังใส่ความพระชายารัชทายาทอีก ท่านหนานเห็นนางพูดเพ้อเจ้าจึงสั่งคนทุบตีและตัดลิ้นของนางเสียกลัวความล่วงรู้ถึงหูรัชทายาท กลัวว่าสกุลหนานจะถึงคราวเคราะห์ หลังจากนั้นนางก็ถูกส่งมาทำงานที่นี่เจ้าค่ะ"

หนานอิงกำมือแน่น นางแทบจะหายใจไม่ออกด้วยความโกรธแค้นนี้

"เหตุใดอาโจวถึงได้ไปเกี่ยวข้องกับหนานหงได้ อาโจวหาใช่บ่าวของหนานหงมิใช่หรือ"

บ่าวชราเล่าต่อด้วยอึดอัดเป็นอย่างมาก ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้ท่านหนานสั่งให้คนในจวนปิดปากเงียบ แต่บัดนี้หนานอิงเองก็กำลังจะเป็นพระชายาท่านอ๋องและอาโจวคือคนของหนานอิงอย่างไรเสียหนานอิงย่อมคุ้มครองนางได้

"คุณหนูเจ้าคะ เรื่องนี้อันที่จริงบ่าวไม่อาจเล่าได้"

หนานอิงก้มลงจับไหล่ของบ่าวชราเอาไว้

"เจ้าเล่ามาเถิด ไว้ใจข้าหรือไม่ข้ากลับมาครานี้ข้าย่อมไม่ยอมถูกรังแกอีก ส่วนเจ้าข้าจะพาเจ้าไปอยู่ที่จวนของท่านอ๋องด้วย หรือหากเจ้าไม่ชอบใจข้าก็จะไถ่ตัวให้เจ้าเป็นอิสระยังจะให้เงินก้อนหนึ่งไปตั้งตัวอีกด้วย"

เมื่อหนานอิงกล่าวเช่นนั้น คนที่เรือนซักผ้าครานี้ต่างขยับเข้ามาใกล้ ที่นี่เป็นเรือนซักผ้าของเจ้านายมีคนอยู่ราวสิบคนที่ช่วยกันดูแล นับว่าเป็นคนจำนวนน้อยเมื่อเทียบกับส่วนอื่นในจวน

หนานอิงในยามนี้ก็ดูอ่อนแอยิ่งนัก สตรีที่มักจะตีสองหน้าและคิดว่าตนเองแข็งแกร่งอยู่เสมอตั้งแต่อาฉีเห็นครั้งแรกบัดนี้กลับไหล่ลู่ลงแนบกาย ทั้งยังเปิดเผยความอ่อนแอออกมาจนหมดสิ้น

หนานอิงผู้นี้ทำให้อาฉีคิดถึงน้องสาวของตัวเองที่ตายไปแล้ว น้องสาวที่อาฉีไม่อาจปกป้องไว้ได้ช่างอ่อนแอและน่าสงสารเหมือนหนานอิงในตอนนี้เป็นอย่างยิ่ง

กลางดึกคืนนั้น

ในยามวิกาลเช่นนี้แน่นอนว่าจวนของกั๋วกงมีองครักษ์ฝีมือดีเป็นจำนวนมากเดินกันแทบจะชนกัน ทั้งยังมีที่แอบซุ่มโจมตีโดยไม่เผยโฉมอีกมาก แต่บนหลังคากลับมาเงาตะคุ่มของคนผู้หนึ่งที่ตั้งใจจะลักลอบเข้าจวนโดยไม่มีผู้ใดเห็น

ทันทีที่เขาเหยียบเท้าลงบนพื้นจวนกลับพบว่ามีเงาดำสายหนึ่งพุ่งผ่านหน้าของเขาไป คนผู้นั้นเป็นผู้ใดกัน เขาก้าวเท้าเร็วคราแรกคิดจะติดตามไปเมื่อพบว่าวรยุทธ์คนผู้นั้นน่าจะดีไม่น้อยจึงฝีเท้าเบาเช่นนี้ แต่เขากลับเปลี่ยนใจไม่ทำเรืองเสียเวลาอีก

กระทั่งในมุมมืดมุมหนึ่งเขาพบว่ามีการปะทะกันเล็กน้อยระหว่างคนของจวนกั๋วกงกับชายชุดดำผู้นั้นแต่คนของจวนกั๋วกงกลับไม่อาจสู้คนผู้นั้นได้

เขาอยู่ในมุมมืดจึงเห็นกระบวนท่าการต่อสู้ได้อย่างชัดเจน ในที่สุดก็ขมวดคิ้วดาบของตนเองมุ่น และในเวลาต่อมาในเรือนของหนานอิงที่ลั่นดานเรียบร้อยกลับถูกคนร้ายบุกเข้ามาได้

ด้านหน้าเตียงของนางคืออาโจวที่ได้รับยาอย่างเหมาะสมจากท่านหมอของจวนที่หนานอิงส่งอาฉีไปข่มขู่จนยอมจัดยาให้นอนหลับสนิทอยู่ตรงนั้น

ส่วนอาฉีปกติจะเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตู ในยามนี้กลับไม่ยอมส่งเสียงหรือว่าอาฉีจะหลับไปเสียแล้ว หนานอิงค่อย ๆ ดึงมีดสั้นใต้หมอนออกมาเตรียมสังหารคนที่เข้ามาในยามวิกาลและปลุกอาฉีให้ตื่น

แต่นางยังไม่ทันได้ลงมือตนเองก็ถูกใครบางคนคว้าเอวเอาไว้ในขณะที่ใครอีกคนคว้าร่างกายส่วนบนของนางเอาไว้เช่นกัน 

หนานอิงตกใจแต่ไม่ร้องออกมาสติของนางยังดีขึ้น เดิมทีหมายพลิกกายแล้วแทงใส่พวกเขาแต่ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดหน้าทำให้นางคลายมือที่จับมีดสั้นออกทันใด

"ท่านอ๋องมีผู้ใดปีนหาเจ้าสาวก่อนงานวิวาบ้าง ผิดประเพณีแล้วยังพร้อมใจกันมาทั้งสองคนอีก"

บุรุษสองคนกลับพูดอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย

"ข้าตามอาเซียวมาเพราะเป็นห่วงเขา"

"ข้าตามท่านพี่มาเพราะเป็นห่วงเขา"

หนานอิงกำลังจะเอ่ยปากตำหนิต่อ ร่างทั้งร่างของนางก็ถูกรัดจนแน่นจนอึดอัด ทั้งคนทั้งสองยังตั้งหน้าตั้งตาสูดดมเนื้อตัวของหนานอิงจนแทบจะกินเข้าไปอยู่แล้ว

"ท่านอ๋องที่นี่ไม่ได้นะเจ้าคะ"

หนานอิงเบี่ยงกายหนีถูกมือของพวกเขาเล้าโลมจนเปียกแฉะ ทั้งยังเสียงครางเบา ๆ ยามแบ่งกันงับถันของนางอย่างบ้าคลั่ง หนานอิงอ่อนระทวยนางเพิ่งจากมาไม่ทันข้ามวันพวกเขาก็บุกเข้าจวนกั๋วกงเสียแล้ว หนานอิงอยากค้นหาคำตอบว่าด้วยเหตุใดแต่ในใจตอนนี้กลับล่องลอยและสั่นระริก

"ท่านอ๋องบ่าวของข้านอนอยู่นี่นะเจ้าคะ พวกท่านหยุดก่อน"

"หานเซียวเจ้าหยุดสิ มิใช่บอกข้าว่าจะไปพบสหายมิใช่หรือเหตุใดมาที่นี่"

"ท่านพี่ท่านเองก็หยุดก่อน บอกข้าเองแท้ ๆ ว่าจะไปดื่มสุรากับอ้ายเจิงเหตุใดมาที่นี่เช่นกัน"

"พวกท่านทั้งคู่ พอเถิด"

หนานอิงเกินจะอดทนแล้วภายในพริบตาพวกเขาก็เปลื้องผ้านางออกจนหมด 

"ไม่พอ"

"นี่พวกท่าน"

หนานอิงเริ่มขึ้นเสียงแต่แล้วเสียงคนจำนวนมากพลันดังขึ้นที่หน้าเรือนพักของนางคล้ายกำลังมีคนมายืนอยู่มากมาย หนานอิงตกใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ยินเสียงโหวกเหวกจากองครักษ์ด้านนอก

"หาคนร้ายให้พบ ค้นให้ทั่ว"

ในขณะที่หนานอิงแทบสิ้นสติ ลิ้นของคนทั้งสองยังกลืนกินโดยไม่สนใจความครึกครื้นด้านนอกเลยแม้แต่น้อย