ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 67

ตามโถงทางเดินที่เงียบสงัดบุรุษสองคนในชุดดำลักลอบเข้ามาในจวนสกุลหนานอย่างเงียบกริบ ที่น่าประหลาดใจคือองครักษ์ที่เคยเดินกันพลุกพล่านยิ่งกว่ามดในรังตอนนี้ได้หายไปหมดแล้ว

บ่าวไพร่เดิมทีเมื่อถึงยามราตรีหากไม่มีหน้าที่อันใดก็ล้วนปิดประตูเงียบอยู่ในที่ของตนกันเป็นปกติ ด้วยตั้งแต่ท่านหนานดำรงตำแหน่งกั๋วกงนั้นจวนสกุลหนานได้นำกฎเกณฑ์ในวังบางส่วนมาใช้กับคนของตน บทลงโทษที่เข้มงวดจึงไม่มีผู้ใดที่จะออกมาเพ่นพ่านให้เดือดร้อน

โจรสองคนที่บุกเข้ามาเกิดปะทะกับทหารอารักขาจวนกลุ่มหนึ่ง แต่ดูเหมือนว่าทหารอารักขาที่เคยเก่งกาจนั้นบัดนี้จะฝีมือกระจอกเป็นอย่างยิ่ง 

ไม่มีผู้ใดที่สู้กับโจรร้ายได้แม้แต่คนเดียว ทั้งหมดถูกตีจนสลบบ้างก็ได้รับบาดเจ็บ กระทั่งพวกมันสามารถบุกเข้าไปยังเรือนของหนานอิงได้ และเหมือนว่าในยามนั้นจะไม่มีผู้ใดตามพวกมันได้ทันเสียด้วย

ในขณะที่โจรร้ายบุกมายังฝั่งตะวันออก องครักษ์จวนกั๋วกงกลับตะโกนก้องให้ตามจับคนร้ายในฝั่งตะวันตก เมื่อทุกคนไปรวมตัวกันยังฝั่งตรงข้ามโจรร้ายทั้งสองจึงสามารถเข้ามาถึงเรือนของว่าที่พระชายาหนานอิงได้อย่างสบาย

ในเรือนของหนานอิงเงียบเชียบยิ่งนักกระทั่งทหารที่คอยอารักขายังไม่มี ยาสลบถูกเป่าเข้าไปภายในเพื่อให้มั่นใจว่าสตรีทั้งสองทั้งนายและบ่าวจะไม่ร้องโวยวาย

โจรร้ายทั้งสองก้าวเข้ามาในเรือนอย่างรวดเร็ว 

บรรยากาศอันเงียบสงบและหนาวเย็นเช่นนี้ย่อมทำให้ผู้ที่นอนอยู่ด้านในหลับใหลโดยไร้สติ บุรุษชุดดำเปิดประตูเรือนเข้ามาภายในอย่างง่ายดาย ภายในมืดสนิททำให้พวกเขาต้องปรับสายตาจนกระทั่งสามารถมองเห็นได้เลือนลาง

ไม่ช้าบุรุษสองคนก็คว้าร่างของสตรีสองคนที่นอนหลับไม่รู้ถึงภัยที่มาเยือน สตรีผู้หนึ่งนอนอยู่หน้าเตียงใหญ่และสตรีอีกคนก็หลับใหลอยู่บนเตียง พวกเขาลงมือว่องไวตีนางจนสลบตามคำสั่งของท่านหนาและช่วยกันแบกร่างสตรีทั้งสองออกไปคือนำพวกนางออกจากเมืองซูอานไปเสีย พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้สังหารนางแต่ให้ทำอย่างไรก็ได้ไม่ให้นางกลับมาเหยียบที่จวนสกุลหนานอีก

ในขณะที่ฮูหยินใหญ่กลับมอบเงินก้อนโตอีกก้อนให้พวกเขา และสั่งเอาไว้ว่าให้จัดการฆ่านางเสียอย่าให้หนานอิงมีชีวิตรอดมาได้อีก

บุรุษสองคนเคยทำงานใหญ่ให้ฮูหยินใหญ่มาแล้วคราหนึ่ง ในครั้งนั้นคือการจับตัวมารดาของหนานอิงกระทั่งเกิดพลาดพลั้งทำให้นางตายในที่สุด

เพราะต้องหนีความผิดพวกเขาจึงต้องออกจากสกุลหนาน แม้จะได้รับเงินมาจากฮูหยินใหญ่ก้อนหนึ่งแต่ทาสผู้ที่เคยอาศัยกินอยู่กับบ้านของเจ้านายมานาน ไม่รู้วิธีหาเงินเพื่อเลี้ยงชีพของตน และใช้เงินมือเติบทั้งเล่นพนันทั้งติดสุรานารีไม่นานเงินของพวกเขาก็หมดลง

ในยามนั้นพวกเขาเดือดร้อนคิดกลับมา ฮูหยินใหญ่นางจึงส่งพวกเขาไปอยู่กับหมู่โจรที่เคยฉุดคร่าหนานอิงในครานั้น และทำให้คนทั้งสองฝึกฝนตนเองกลายเป็นทาสรับใช้ที่ซื่อสัตย์คอยทำงานสกปรกให้ฮูหยินใหญ่โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าฮูหยินของท่านกั๋วกงจะคอยเลี้ยงดูกลุ่มโจรกลุ่มนี้อย่างลับ ๆ

การทำงานของพวกเขาครานี้ว่องไวและไม่ผิดพลาด คุณหนูห้าสกุลหนานผู้นี้ยังอ่อนแอ น่าสงสารที่วาสนาของนางหยุดอยู่เพียงแค่นี้ เหตุการณ์ก่อนหน้าพลิกผันเช่นไรไม่รู้ได้นางจึงได้กลายเป็นคนข้างกายของสองอ๋อง

แต่ครานี้หลังจากที่พวกเขาจับนางแล้วย่อมต้องรีบส่งนางไปเฝ้ารากต้นไม้สักต้นในป่าใหญ่ แต่ก่อนที่จะฝังนางนั้นพวกเขาก็ของเชยชมสตรีผู้งามซึ้งที่นับว่าเป็นหญิงงามล่มเมืองแห่งแคว้นเสียก่อน 

พวกเขาเห็นหนานอิงตั้งแต่ยังเยาวัยด้วยเป็นบ่าวในสกุลมาตั้งแต่เกิด ความงามของนางนั้นย่อมตราตรึงอยู่ในหัวใจมาเนิ่นนาน

หากจะฆ่าทิ้งโดยไม่ได้เด็ดดอกไม้ที่เคยสูงเทียมฟ้าดอกนี้เสียก่อนก็คงจะเกิดมาเสียชาติเกิดแล้ว 

พวกเขาแอบออกจวนสกุลหนานอย่างรวดเร็ว ที่ไหล่ของพวกเขามีกระสอบป่านย้อมสีดำคนละใบ กระสอบใบใหญ่นั้นภายในคือหญิงสาวสองคนที่ถูกวางยาสลบ

"งานนี้ง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย"

เมื่อแบกคนมาจนถึงกลางป่าที่เป็นจุดหมายของพวกเขาแล้วคนสองคนจึงวางกระสอบสองใบลงไปบนพื้น แบกคนมานานจากที่แต่เดิมเบาคล้ายกระสอบนุ่นเมื่อวางลงกลับรู้สึกหนักอึ้งเป็นอย่างมาก เขายกมือปาดเหงื่อและแกะกระสอบออกมา

"เจ้ารู้สึกร้อนเช่นข้าหรือไม่"

"ใช่ข้าก็รู้สึกร้อนมาก"

โจรอีกผู้หนึ่งพยักหน้ารับ ในขณะที่อีกหลายคนที่มาใหม่ต่างเข้ามารุมล้อมดูสตรีที่อยู่ในกระสอบ

"เปิดออกให้เร็ว ข้าอยากเห็นนางเต็มที่ได้ข่าวว่าสาวใช้คนใหม่ของคุณหนูหนานผู้นี้ก็งดงามอยู่ไม่น้อย"

คบไฟถูกนำมาใกล้กระสอบสองใบ โจรทั้งสองคนจึงรีบแกะกระสอบอย่างรวดเร็วแต่พวกเขาก็ต้องตาค้างเมื่อคนที่อยู่ด้านในกลับไม่ใช่คุณหนูหนานและสาวใช้ผู้งดงามผู้นั้น

"นี่มันบ่าวของฮูหยินใหญ่มิใช่หรือเหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่ได้"

นางทั้งสองคนอยู่ในชุดนอนตัวใน ถึงจะเป็นสาวใช้แต่ก็เป็นสาวใช้ของฮูหยินใหญ่ผู้สูงส่ง วัน ๆ นอกจากคอยนวดและยกน้ำชาให้ผู้เป็นนายแล้วแทบไม่เคยหยิบจับสิ่งใด ร่างกายขาวผ่องใบหน้าแม้ไม่จัดว่างามแต่ก็เกลี้ยงเกลาน่ารักพอประมาณ

บุรุษสองคนที่พาพวกนางมาถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อสาวใช้ผู้หนึ่งขยับกาย อาภรณ์ที่บางเช่นนั้นย่อมเห็นเนื้อหนังได้ชัดเจน แม้จะเป็นบ่าวของเจ้านายแต่ในยามนี้คนทั้งสองกลับหื่นกระหายและคล้ายจะอดทนไม่ไหวแล้ว

"ข้าไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ต้องการดับร้อนนัก"

เพียงเท่านี้ก็ทำให้หนานอิงระวังตัวแล้ว นางจึงจัดการทำให้บ่าวรับใช้สลบและจัดการให้นอนอยู่ในตำแหน่งที่ทำให้คนเข้าใจผิด และเป็นอย่างที่นางคาดคนพวกนี้หวังลักพาตัวนางอีกครั้ง

หนานอิงรู้สึกเจ็บปวดในใจเป็นอย่างยิ่ง การที่คนเข้ามาในจวนเช่นนี้เป็นไปไม่ได้ที่ท่านหนานจะไม่รู้เรื่อง บุรุษที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดกลับสามารถลงมือกับบุตรสาวของตนเองได้โดยไม่ลังเลแม้แต่ครั้งเดียว

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วไยหนานอิงต้องคิดมากอีกเล่า ในเมื่อพวกมันรนหาที่หนานอิงก็ย่อมไม่เกรงใจ

เมื่อโจรร้ายก้าวเข้ามาในเรือน หนานอิงจึงรมยาปลุกกำหนัดพวกมันด้วยตนเองโดยที่คนสองคนนั้นไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ บ่าวรับใช้ทั้งสองของฮูหยินใหญ่เดิมทีหนานอิงไม่เคยคิดลงมือเพราะคิดว่าบ่าวผู้หนึ่งไม่อาจหลีกเลี่ยงคำสั่งของผู้เป็นนายได้ แต่เมื่อรู้ความจริงว่านางทั้งสองเป็นผู้ล่อลวงอาโจวผู้น่าสงสารให้คนรังแกและยังถูกลูกน้องของคนผู้นั้นข่มเหง หนานอิงต้องเอาคืนแทนอาโจวอย่างสาสม

สตรีทั้งสองร้องโหยหวนยามที่ถูกล่วงล้ำเข้ามาภายในโดยไม่เต็มใจ ในใจหวนคิดถึงเวรกรรมที่ได้ทำไว้กับบ่าวด้วยกันเอง พวกนางชิงชังอาโจวเพียงเพราะบ่าวบุรุษผู้หนึ่งในจวนใส่ใจนางเป็นพิเศษ เรื่องนี้ทำให้บ่าวของฮูหยินใหญ่ผู้หนึ่งเกิดความอิจฉาริษยาและชักชวนกันล่อลวงอาโจวและกำจัดนางให้พ้นทางเสีย

อาโจวที่ไม่มีหนานอิงคอยคุ้มครองจึงอ่อนแอและถูกคนพวกนั้นข่มเหง คืนนั้นนางถูกคนทั้งกองของทหารจากหนานอิงรุมทำร้ายโดยไม่ได้รับความเป็นธรรม หลังจากนั้นยังถูกหนานหงใส่ร้ายป้ายสีจนกระทั่งถูกท่านหนานลงโทษและถูกตัดลิ้นในที่สุด

คนพวกนี้สมควรถูกกระทำแล้ว หนานอิงเฝ้ามองสตรีทั้งสองกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ในใจของนางเองในยามนี้กลับไม่สงบใจอย่างที่ควรจะเป็น กระนั้นใบหน้าของนางยังคงสงบนิ่งเฝ้ามองจนกระทั่งพวกนางถูกกระทำจนสลบไป 

หนานอิงเห็นร่างขาวโพลนทั้งสองร่างแม้จะสลบไปแล้วบุรุษพวกนั้นก็ยังเวียนกระทำชำเราอย่างโหดเหี้ยม นางทั้งสองที่ไร้สติแต่กลับร่างกายกระตุกด้วยความเจ็บปวด เลือดจากร่างกายส่วนนั้นไหลออกมาแดงฉานแต่กลับเป็นสิ่งยั่วยุให้คนใจชั่วพวกนั้นยิ่งบ้าระห่ำ 

หนานอิงหวนคิดถึงช่วงเวลาอันเจ็บปวดของตนเอง ในยามนั้นนางโชคดีที่ไม่รับรู้ว่าตนเองถูกผู้ใดข่มเหง แต่เมื่อฟื้นขึ้นนางหาได้ต่างจากสองคนนั้นเจ็บปวดแทบปางตายและแทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว การถูกข่มเหงเช่นนี้นางย่อมรู้ดีกว่าผู้ใดว่าเจ็บปวดเพียงใด

หนานอิงย่อมไม่มีวันลืม

สัตว์นรกที่ข่มเหงนางย่อมต้องชดใช้อย่างสาสมต่อให้มันตายไปแล้วนางก็จะตามไปกระชากวิญญาณมันถึงในนรก

สุดท้ายแล้วหนานอิงกลับทนไม่ไหวจิตใจส่วนหนึ่งของนางสั่งให้นางหยุดการกระทำอันบ้าคลั่งของโจรพวกนั้น มือของนางสั่นระริกจิตใจของนางยังไม่แข็งพอตรงกันข้ามกับอาฉีที่มองดูอย่างสงบคล้ายกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตนเองเลยแม้แต่น้อย

ก่อนที่หนานอิงจะลงมือหยุดการกระทำนั้น ฉับพลันคำพูดหนึ่งของหานเซียวดังก้องอยู่ในหัว

หากคิดจะแก้แค้นแล้วจงอย่าใจอ่อน เจ้าต้องปลดปล่อยความรัก ความสงสารและความหวาดกลัวออกไปให้หมด อย่าได้ลังเลที่จะลงมือ ไม่เช่นนั้นทุกสิ่งที่เริ่มต้นมาจะกลายเป็นสิ่งไร้ค่า