ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 68

ไม่ไกลจากจุดที่หนานอิงและอาฉีแอบซ่อนกายอยู่บุรุษร่างสูงผู้หนึ่งกำลังเฝ้ามองพวกนางทั้งสองด้วยความเงียบสงบ หนานอิงในยามนี้รู้จักจับสังเกตและยังรู้จักหลบหลีกเหตุการณ์ร้ายด้วยความเฉลียวฉลาด 

สินสมรสที่เขามอบให้นางในวันนี้นอกจากจะเป็นข้าวของอันล้ำค่าแล้วยังมีบ่าวรับใช้อีกจำนวนหนึ่ง บ่าวพวกนี้ล้วนไม่เป็นวรยุทธ์แต่เรื่องที่พวกเขาถนัดคือการสืบข่าว ดังนั้นเพียงในจวนมีความเคลื่อนไหวอันน้อยนิดเรื่องนี้ก็ล่วงรู้ถึงหูเขาได้อย่างว่องไว

แน่นอนว่าเขาย่อมไม่วางใจให้หนานอิงจัดการด้วยตนเอง ถึงนางจะมีอาฉีอยู่ข้างกายแต่การมีคนมากย่อมทำให้เขาวางใจได้มากกว่า

ฝีมือของหนานอิงในยามนี้นับว่าไม่เสียแรงที่เขาลงมือเคี่ยวกรำแต่ประสบการณ์ของนางยังน้อยและนางยังผ่านความเป็นความตายไม่มากพอ แต่เมื่อเห็นกับตาแล้วนับว่าหนานอิงเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

แต่น่าประหลาดใจที่เขากลับยังวางใจไม่ลง

ลู่หนิงหวังสูดลมหายใจเข้าลึกเขาเห็นว่าในจุดที่นางกับอาฉีซ่อนกายอยู่กำลังเคลื่อนไหวแล้ว โจรพวกนี้นับว่าฝีมือไม่อาจทัดเทียมกับสตรีทั้งสองได้ แต่เขาก็ยังต้องคอยระวังกลัวว่าหนานอิงจะถูกลอบทำร้าย

ในยามที่คนพวกนั้นต่างกำลังเปลือยกายและเล่นสนุกอยู่กับร่างไร้สติของสองสาวใช้ หนานอิงและอาฉีม้วนกายออกมาจากที่ซ่อน เกิดลมพัดหอบผ่านหน้าพวกเขาก่อนที่เสียงร้องอันโหยหวนจะดังขึ้นพร้อมกัน

"อ๊ากกกก"

อวัยวะเพศของบุรุษหลายคนถูกตัดออกทั้งพวงเลือดสาดกระเซ็นถูกร่างของสตรีสองคนนั้นแลดูน่าสยดสยองเป็นอย่างยิ่ง 

"เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น"

ความโกลาหลพลันดังขึ้น บุรุษในนี้นับรวมกันแล้วได้เกือบยี่สิบคนถูกตัดเครื่องเพศไปมากกว่าครึ่งหนึ่งที่เหลือต่างลนลานใส่เสื้อผ้าและปิดบังส่วนสำคัญของตนเองด้วยความโกลาหล

ลู่หนิงหวังดวงตาเบิกค้างเขาอดไม่ได้ที่จะยกมือกุมแท่งหยกของตนเองพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว ฉับพลันเสียงเย็นของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น

"ไอ้หยา โจรราคะพวกนั้นถูกหนานอิงตัดเครื่องเพศ ท่านอ๋องหากนางรู้ท่านคิดว่าท่านจะรอดหรือไม่ นั่นมันมีดที่พวกท่านให้นางมิใช่หรือคมยิ่งนักข้าล่ะเสียวไส้แทนพวกมันเลย"

ลู่หนิงหวังพลันยกเท้าถีบเขาทันใด อ้ายเจิงที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ด้านข้างส่ายหน้าพร้อมยกพัดขึ้นมาพัดด้วยมาดของคุณชายเจ้าสำราญกลับพลิกกายหลบว่องไวโดยไม่ถูกเท้าข้างนั้นของลู่หนิงหวัง

เขาย่อมรู้ทางหนีทีไล่เป็นอย่างดี คนผู้นี้ยังไม่สงบปาก

"พวกท่านดูหนานอิงเสียสิ พลอยทำให้อาฉีของข้าเสียคนไปด้วย อาฉีเป็นสตรีบริสุทธิ์แต่กลับสามารถมองเครื่องเพศของบุรุษได้แบบตาไม่กะพริบ เฮ้ย เช่นนี้ข้าจะขายนางออกได้อย่างไร เสียคนหมดแล้ว เสียคนหมดแล้ว"

ลู่หนิงหวังซัดฝ่ามือลงไปกลางหลังของเขาอย่างแรงโดยไม่ออมมือแม้แต่น้อย อ้ายเจิงขยับกายหลบฝ่ามือไม่ทันเพราะใครคนหนึ่งกำลังจับเขาเอาไว้ที่แท้เป็นหายเซียวที่ไม่รู้โผล่มาตั้งแต่เมื่อใด

เขากระอักเลือดออกมาคำหนึ่งแล้วพ่นทิ้งโดยไม่ไยดี

"อ๋องน้อยท่านปล่อยข้านะ พวกท่านดีแต่ร่วมมือกันรังแกข้า แตะต้องหนานอิงนิดหน่อยก็ไม่ได้ ข้าพูดความจริงมิใช่หรือ เป็นพระชายาของพวกท่านที่พาอาฉีของข้าเสียคน ไยต้องตีข้าด้วยไม่ยุติธรรมเลย"

"เจ้ามันพูดมากเกินไปแล้ว"

หานเซียวเอ่ยขึ้นด้วยความรำคาญใจ

"ข้าพูดมากอย่างไรความจริงทั้งนั้น"

อ้ายเจิงถูกด้ามกระบี่ของลู่หนิงหวังตีเข้าที่ศีรษะอย่างแรง และเช่นเคยเขาขยับเขยื้อนไม่ได้เพราะหานเซียวกำลังกอดรัดเขาอยู่

"พระชายาของข้าเจ้าล่วงเกินได้หรือ"

"เอาล่ะ ข้ายอมแพ้ว่าแต่ว่าพวกท่านแห่กันมาทำไม ที่นี่มีงิ้วแสดงหรือ ข้าชวนพวกท่านแท้ ๆ แต่พวกท่านกลับปฏิเสธ แล้วเป็นอย่างไร ข้ามาถึงกลับพบท่านอ๋องจองที่นั่งด้านหน้าคนแรกแล้ว อ๋องน้อยยังตามมาอีกคนป่าเงียบเชียบแห่งนี้ เหตุใดวันนี้จึงครึกครื้นยิ่งนัก"

ลู่หนิงหวังหันใบหน้าหนี เขาไม่อยากต่อปากต่อคำกับอ้ายเจิงอีกรู้ว่าพูดอย่างไรก็แพ้วันยังค่ำ หานเซียวกลับตอบว่า

"เพียงแค่ผ่านมาทางนี้เท่านั้นไม่ได้ตั้งใจมา บังเอิญยิ่ง"

อ้ายเจิงอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงนักคนสองคนนี้ปากหนักที่สุดในแผ่นดินและชอบพูดถูไถจนสีข้างถลอกหมดแล้ว เขาไม่อยากเปิดโปงให้ตนเองโดนตีอีกจึงได้แต่ส่ายหน้าแล้วมองไปที่สตรีสองคนที่กำลังหั่นเนื้อบุรุษพวกนั้นเป็นชิ้น ๆ 

ฝีมือของอาฉีนั้นไม่ต้องกล่าวถึง นางเป็นมือสังหารอันดับหนึ่งของลู่หนิงหวังแต่หนานอิงในยามนี้ทำให้อ้ายเจิงตกตะลึง ในมือของหนานอิงมีมีดสั้นสองด้าม

นางกวัดแกว่งและใช้ถนัดมือราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย คล่องแคล่วว่องไวไร้ช่องโหว่ แน่นอนว่ามีดสั้นด้ามหนึ่งเป็นของลู่หนิงหวังและอีกด้ามย่อมเป็นของหานเซียว มีดทั้งสองทำจากเหล็กกล้าที่หายากตัดขาดแม้กระทั่งของที่แข็งที่สุดในใต้หล้า แล้วเครื่องเพศพวกนั้นจะเหลือหรือ

นางไปฝึกใช้ตั้งแต่เมื่อใดถึงได้เก่งกาจปานนี้ พรสวรรค์ของหนานอิงนับว่าพวกเขามองไม่ผิดพลาดมันน่าตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

หนานอิงกำลังถูกลอบกัดจากทางด้านหลัง นางเอนกายหลบอย่างอ่อนช้อย ท่าต่อสู้งดงามคล้ายกำลังร่ายรำ หานเซียวเอ่ยพึมพำชมออกมาโดยไม่รู้ตัว

"เอวอ่อนเป็นอย่างยิ่ง"

อ้ายเจิงแทบจะพ่นคำหัวเราะออกมา แต่แน่นอนเขาต้องหุบปากเอาไว้ไม่อยากให้สองคนรุมตีเขาอย่างไม่เป็นธรรมอีก ทั้งยังจับจ้องการต่อสู้อย่างสนุก

บัดนี้กระบี่ยาวราวสามฉื่อของโจรผู้นั้นกลับถูกมีดสั้นของนางตัดจนขาด คนผู้นั้นฉับพลันถูกนางพลิ้วกายปาดคอจนเลือดสาดกระเซ็น มีคนผู้หนึ่งหมายใช้อาวุธลอบสังหารหนานอิง

หานเซียวและลู่หนิงหวังต่างเห็นแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะลงมือสกัดกั้นอาฉีเองรวดเร็วยิ่งนัก นางโผเข้ามาใช้กระบี่ปัดอาวุธสังหารจนมันแฉลบไปอีกด้าน แล้วเบี่ยงกายใช้ฝ่ามือกระแทกอกของคนผู้นั้นจนล้มลงไปกับพื้นกระอักเลือดออกมา

"องค์หญิงน้อยของข้าเก่งกาจยิ่ง"

อ้ายเจิงแทบจะปรบมือให้นางอยู่แล้ว สองอ๋องถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาในที่สุด พวกเขาฆ่าคนมานับครั้งไม่ถ้วนมีครานี้ที่เฝ้าดูหนานอิงสู้ด้วยตนเองกลับรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ท่านพี่เราต้องไว้ใจนางกว่านี้ ไม่อาจคอยตามนางทุกฝีก้าวได้"

หานเซียวเอ่ยขึ้น

อ้ายเจิงอ้าปากกัดทันใด

"ข้าเห็นพวกท่านเอ่ยคำนี้ตั้งแต่ที่เขาลูกนั้นเมื่อหลายเดือนก่อน แต่ถึงวันนี้ก็ยังเห็นตามนางราวทารกผู้หนึ่ง เมื่อใดจะทำตามคำพูดของตนเองเสียที"

หานเซียวและลู่หนิงหวังต่างคนต่างถลึงตามองเขา อ้ายเจิงจึงรู้ตัวว่าสมควรที่ตนเองจะสงบปากลงได้แล้ว อีกทั้งการแสดงของหนานอิงก็จบลงท่ามกลางศพของบุรุษเกือบยี่สิบคนที่ถูกพวกนางสังหารภายในพริบตา

อ้ายเจิงยังอดที่จะเอ่ยอย่างคันปากไม่ได้

"ไอ้หยาท่านอ๋อง ข้าคิดว่านางในตอนนี้เหมาะสมกับพวกท่านเป็นอย่างยิ่ง"

ร่างกายแข็งทื่อล้มลงบนพื้น ใบหน้าของหนานอิงเปื้อนไปด้วยเลือด มือของนางสั่นระริก ความเกลียดชังท่วมท้นจิตใจ นางนั่งลงปักมีดสั้นลงบนศพที่ไร้วิญญาณนั่นครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แม้ว่าเลือดจะกระเซ็นจนเต็มร่างและไหลนองไปทั่วหนานอิงกลับไม่รู้สึกตัว

กระทั่งน้ำตาของนางยังไม่สามารถหลั่งออกมาได้ด้วยความเจ็บแค้นที่กดอัดอยู่ภายใน

ทั้งเจ็บปวดและทรมานเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อพวกมันทั้งสองตายอาฉีไม่ลืมที่จะโยนยาขวดหนึ่งให้ศพของคนทั้งสอง ตามคำมั่นของหนานอิงที่ให้ไว้ว่าจะให้ยารักษาแก่พวกเขา เพียงแต่ว่าบัดนี้โจรชั่วทั้งสองนี้ไม่อาจใช้ยานี่ได้อีกแล้ว

อาฉีปล่อยให้นางทำตามใจเช่นนี้มาราวหนึ่งก้านธูป หนานอิงยังไม่หยุดแทงกระทั่งอาฉีก้มตัวลงกระซิบเบา ๆ 

"นายหญิงกลับเถิดเจ้าค่ะ ก่อนที่คนจะสงสัย พอเถิดเจ้าค่ะเลือดเต็มตัวเปรอะเปื้อนไปหมดแล้ว พอเถิดเจ้าค่ะ"

หนานอิงไม่ยอมขยับกาย นางเจ็บปวดจนทรมานด้วยความชิงชังที่ท่วมหัวใจ ได้แต่พูดคำเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ท่านแม่ลูกอกตัญญู ลูกอกตัญญู ไม่อาจปกป้องแม้แต่ร่างของท่านได้ ลูกผิดไปแล้ว"

นางยังคงคร่ำครวญอยู่เช่นนั้นกระทั่งรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่โอบกอดร่างของนางเอาไว้

"อิงอิงกลับบ้านเราเถิด ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว เรื่องทั้งหมดหาใช่ความผิดของเจ้า"

หานเซียวกอดนางเอาไว้จากด้านหลัง จุมพิตหน้าผากที่เต็มไปด้วยโลหิตและกลิ่นคาวโดยไม่รังเกียจ

หนานอิงเงยหน้ามองเขา ใบหน้าของหานเซียวอยู่ใกล้ชิดยิ่ง รอยยิ้มนั้นอบอุ่นและปลอบโยน มือของนางถูกบุรุษผู้หนึ่งกุมเอาไว้ ก่อนจะค่อย ๆ คลายนิ้วที่จับมีดสั้นแน่นจนเจ็บออก

ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หนิงหวังยังคงเฉยชาราบเรียบ แต่สัมผัสที่จับต้องนิ้วของนางช่างอ่อนโยนยิ่งนัก ลู่หนิงหวังใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดมือให้นางจนกระทั่งผ้าสีขาวผืนนั้นกลายเป็นสีแดงด้วยถูกโลหิตอาบย้อมแล้วเอ่ยเบา ๆ

"อาวุธพวกนี้หากเจ้ากำมันมากจะทำให้เจ้าเจ็บมือ ดังนั้นในยามที่ต้องปลดปล่อยเจ้าก็ต้องรู้จักที่จะคลายออก ประดุจความคับแค้นในใจของเจ้า หากไม่รู้จักผ่อนคลายสุดท้ายคนที่เจ็บปวดที่สุดย่อมคือตัวเจ้าเอง"

หนานอิงมองหน้าลู่หนิงหวัง นางยอมคลายมือออกแล้ว หานเซียวอุ้มนางขึ้นมา

"กลับบ้านเราเถิด ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำล้างเนื้อตัว"

หนานอิงไม่ตอบ เมื่อยามอยู่ในอ้อมกอดของเขานางกลับร้องไห้ออกมา น้ำตาที่คล้ายว่าจะหยุดไหลไปแล้วกลับทะลักล้นออกมาราวกับเขื่อนแตก นางกอดคอหานเซียวแน่นซบหน้าลงบนอกของเขา

มุมปากของหานเซียวยกขึ้น เขารู้ว่านางรู้สึกทรมานเช่นใด การเห็นนางทุกข์ทรมานและเจ็บปวดเช่นนี้หานเซียวเองก็รู้สึกปวดใจไม่น้อย

หานเซียวอุ้มหนานอิงกลับไปที่จวนโดยลู่หนิงหวังที่ตามไปติด ๆ อาฉีกำลังจะพุ่งตัวตามไปกลับถูกบุรุษผู้หนึ่งดักทาง

"เจ้าต้องกลับไปจวนกั๋วกง พระชายาเพียงต้องไปผลัดเสื้อผ้าเปื้อนเลือดพวกนั้นเดี๋ยวท่านอ๋องคงพานางมาส่ง อย่าได้ตามไปเลย"

อาฉีพยักหน้าไม่เอ่ยคำ นางเตะเครื่องเพศของบุรุษผู้หนึ่งให้พ้นทางมันลอยโด่งเข้าไปในป่ายังมีชิ้นส่วนศพอีกสองสามชิ้นที่นางทำเช่นเดียวกัน ทั้งหมดก็เพื่อล่อให้สัตว์ป่าตามกลิ่นมากินซากศพพวกนี้ไม่ให้เหลือ

อ้ายเจิงเห็นอาฉีเตะเครื่องเพศของบุรุษอย่างไม่แยแสเช่นนั้นก็พลันนึกหวาดกลัว เอาล่ะเขาสาบานว่าจะอยู่ห่างจากนางผู้นี้ให้มาก เพื่อรักษาแท่งหยกของตนเองเอาไว้เพื่อมีบุตรสืบสกุลและใช้ชีวิตเจ้าสำราญกับอนุในจวนจนแก่เฒ่า