ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 76

มุมปากของลู่หนิงหวังเหยียดยกอย่างเย็นชาสีหน้าเยือกเย็นเป็นอย่างยิ่ง เขาชักดาบออกมาจากฝักไอสังหารพวยพุ่งออกมารอบกาย สายตาคมกล้าบัดนี้ไม่แม้แต่จะกะพริบ แม้หนานอิงจะมีวรยุทธ์แข็งแกร่งแต่ในยามที่อยู่กับลู่หนิงหวังเขากลับไม่ต้องการให้นางลงมือ

ลู่หนิงหวังฟันทะลวงมือสังหารจนแขนของคนผู้นั้นขาดกระเด็น เมื่อเลือดสาดซัดมาที่หนานอิงเขากลับตวัดดาบรวดเร็วราวพายุกระทั่งเลือดพวกนั้นกระเซ็นออกไปด้านข้าง

"ฆ่านางเสีย อย่าปล่อยให้นางรอดไปได้"

เสียงคนจำนวนมากโห่ร้อง มีมากมายเพียงใดไม่รู้แต่คนทั้งสามกลับไม่หวาดกลัวเลยสักนิด หนานอิงชักมีดสั้นออกมาจากที่ซ่อนแม่ว่าลู่หนิงหวังและอาฉีจะป้องกันนางอย่างเต็มที่แต่คนมากเพียงนั้นหนานอิงต้องลงมือปกป้องตนเอง

กระทั่งนางสังหารคนไปหลายคนพลันกวาดสายตามองคนที่อยู่ในชุดดำพวกนั้น ดูเหมือนว่าครานี้ทุกคนจะมุ่งมาที่นาง หนานอิงพลันสงสัยว่าคนที่ลอบทำร้ายนางคือผู้ใดกัน

อาฉีม้วนกายลงมาหลังนางซัดอาวุธลอบสังหารออกไปจนกระทั่งคนที่ล้อมพวกเขาอยู่หล่นลงมาจากต้นไม้ตกลงสู่พื้นและกระอักโลหิตอาบพื้นหิมะจนแดงฉาน คนผู้หนึ่งพุ่งเข้าหาหนานอิงนางดึงมีดสั้นอาวุธคู่กายออกมาตวัดอย่างว่องไวฟันฉับเข้าไปที่ลำคอของคนผู้นั้นก่อนที่เขาจะล้มลง

อาฉีเตะชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังหนานอิงแล้วเสียบดาบเข้าไปที่ลำคอของคนผู้นั้นขาดใจตายคาที่ เมื่อกำจัดคนจนล้มลงไปแล้วนางหันมาถามหนานอิงทันใด

"นายหญิงปลอดภัยใช่หรือไม่"

"ข้าไม่เป็นไร"

หนานอิงตอบยังไม่ทันขาดคำ คนพวกนั้นก็กระโจนเข้ามาจนนับไม่ได้ แต่มือสังหารเหล่ากลับถูกลู่หนิงหวังก็หมุนกายราวพายุอันบ้าคลั่งซัดเข้าใส่ปลายดาบของเขาฟันเข้าไปที่ช่วงท้องของมือสังหารล้มลงกับพื้นนอนหายใจรวยระริน

ก่อนการต่อสู้ครั้งใหม่จะเริ่มขึ้นองครักษ์ของลู่หนิงหวังที่ตามมาอย่างห่าง ๆ ก็เริ่มจัดการคนแล้ว

"อาฉีปกป้องนายหญิง"

"เจ้าค่ะ"

ลู่หนิงหวังไม่ต้องการให้หนานอิงลงมือนางยังต้องเข้าวังเสื้อผ้าของนางไม่สมควรแปดเปื้อน ในยามนี้หนานอิงมึนงงเป็นอย่างยิ่งผู้ใดกันที่ต้องการเอาชีวิตของนาง อาฉีปกป้องนางได้เป็นอย่างดีคนที่ตรงเข้ามาต่างขาดใจตายโดยที่หนานอิงไม่ได้ขยับมือด้วยซ้ำ

ในที่สุดมือสังหารก็ล่าถอย ลู่หนิงหวังเช็ดดาบที่เปื้อนเลือดของตนเองก่อนจะเก็บเข้าฝัก เขาเดินมาหาหนานอิงช้า ๆ ใบหน้าของนางมีหยดเลือดติดอยู่ลู่หนิงหวังคล้ายจะตกใจนิ้วมือเรียวของเขาจับที่ใบหน้าของนางช้า ๆ ก่อนจะเช็ดเลือดหยดนั้นจนสะอาด

"เจ้าเจ็บตัวหรือ"

หนานอิงส่ายหน้า

"เป็นเลือดผู้อื่นเจ้าค่ะ"

ลู่หนิงหวังถอนหายใจเล็กน้อยสายตาคมมองที่อาฉีเชิงตำหนินางกลับยกไหล่แล้วเบ้ปาก

"มือสังหารพุ่งเข้ามาข้าใช้ดาบแทงทะลุลำคอของมันเลือดกระเซ็นมาโดนนายหญิงเพียงเล็กน้อย ไยท่านต้องตำหนิข้าด้วย"

หนานอิงบังร่างของอาฉีเอาไว้แล้วเอ่ยว่า

"ข้าไม่ได้เป็นอะไรท่านดู ยังอยู่ครบไม่มีส่วนใดหลุดหาย"

นางยิ้มอย่างประจบไม่รู้ว่าเหตุใดเขาต้องโกรธอาฉีด้วย ลู่หนิงหวังใบหน้ายังเขียวคล้ำเอ่ยเบา ๆ ออกมาคำหนึ่ง

"หาใช่เรื่องตลกผู้ใดให้เจ้ายิ้มกัน"

ครานี้หนานอิงหน้าบึ้งแล้ว คนผู้นี้เอาใจยากเหลือเกิน

หลังจัดการเรียบร้อยทหารรีบเข้ามารายงานถึงสถานการณ์ที่ครานี้ทำให้หนานอิงถึงกับใจไม่สงบ ค่ายทหารของลู่หนิงหวังถูกลอบโจมตีบัดนี้เสียหายเป็นอย่างมาก

เป็นไปได้อย่างไร

"เสียไพร่พลไปมากน้อยเพียงใด"

"ทหารหลายร้อยนายตายในกองเพลิงและยังมีบาดเจ็บอีกมากขอรับ"

หนานอิงยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ ผู้ใดกันที่รู้จุดอ่อนของกองกำลังลับของลู่หนิงหวังและสามารถบุกเข้าไปเช่นนั้นได้ ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยไม่ได้แสดงออกถึงอาการตื่นตระหนกแต่ประการใด

ลู่หนิงหวังพยักหน้า

"เป็นไปได้ว่าในครานั้นมีคนช่วยเขาออกไป ยิ่งกองทัพโดนจู่โจมเช่นนี้กลยุทธ์และวิธีการของเขาดูจะคุ้นเคยกับคนในกองทัพเป็นอย่างยิ่ง จางลี่ตามข้าออกรบมานานหลายปี ฉลาดและเจ้าเล่ห์ในวันนั้นอาจจะมีคนช่วยเขาออกไปและหากคิดไม่ผิดเขาผู้นี้คงเข้าร่วมกับคนของรัชทายาทแล้ว"

หนานอิงสำรวจร่างกายของเขาลู่หนิงหวังสวมอาภรณ์สีดำต่อให้ถูกเลือดเปื้อนก็ยังดูกลมกลืน สภาพเขาในตอนนี้ไม่มีสิ่งใดที่บ่งบอกว่าเพิ่งสังหารคนมา เขายังคงนิ่งขรึมและไร้ความรู้สึกเช่นเคย

"ที่แท้ท่านจะเข้าไปรายงานเรื่องนี้แก่ฝ่าบาทหรือเจ้าคะ จึงคิดจะเข้าวังไปพร้อมกับข้า"

ลู่หนิงหวังยกมุมปาก

"เขามุ่งทำร้ายเจ้าคงแค้นไม่มีวันลืม ข้าเข้าวังเพื่อคุ้มกันเจ้า โชคดีที่มือสังหารพวกนี้ไม่คิดว่าข้าจะอยู่ที่นี่เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเป็นข้าจึงมุ่งสังหารเจ้าเพียงอย่างเดียว"

หนานอิงจับมือของเขาแล้วสอดนิ้วเข้าไปในฝ่ามือใหญ่นั่นอย่างอบอุ่น

"นายท่านข้าขอบคุณท่านมาก ข้าทำท่านลำบากแล้ว"

ลู่หนิงหวังกุมกระชับฝ่ามือของนางโดยไม่รู้ตัว การกระทำเล็กน้อยของเขาบังเกิดความอบอุ่นซาบซ่านไปวิ่งพล่านไปทั่วหัวใจของหนานอิง

"ข้ารับปากเจ้าแล้วจะช่วยให้เจ้าได้แก้แค้น ที่ทำทั้งหมดนี้เพื่อรักษาชีวิตของเจ้าให้แก้แค้นได้สำเร็จเสียก่อน หลังจากนั้นเจ้าจะเป็นเช่นใดข้าหาได้สนใจไม่"

หนานอิงเผยอยิ้มคำพูดของเขาหากฟังผิวเผินคล้ายเขาจะไร้น้ำใจเป็นอย่างยิ่งอีกทั้งทำให้คนเสียใจนักแต่ในยามนี้หนานอิงคิดว่านางรู้จักเขาลึกซึ้งยิ่ง ลู่หนิงหวังหากเขาไม่ใส่ใจผู้ใดคำพูดประโยคเดียวเขาก็คร้านจะเอื้อนเอ่ยออกมา การที่เขาพูดกับนางมากมายเช่นนี้ล้วนเพราะใส่ใจในตัวนางแล้ว

หัวใจของหนานอิงเต้นระรัวยังเอนกายซบกับอกของเขาสองมือโอบรอบเอวนั้นอย่างแน่นหนา นางเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตากะพริบปริบ ๆ มีชีวิตชีวายิ่งนัก กระทุ้งน้ำเสียงยังออดอ้อนอ่อนหวาน

"เช่นนั้นข้าไม่ต้องแก้แค้นดีหรือไม่ท่านจะได้คุ้มครองข้าตลอดไป"

ลู่หนิงหวังบัดนี้แน่นิ่งไปแล้วคล้ายจะตกตะลึงเล็กน้อย หนานอิงลอบยิ้มซุกใบหน้าของตนเข้ากับอกกว้างของเขายังคลอเคลียกระทั่งลู่หนิงหวังเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบแต่ฟังแล้วอบอุ่นยิ่งนัก

"แล้วแต่เจ้าข้าหาได้สนใจ"