ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 75

"นายท่าน"

ลู่หนิงหวังโยนถุงผ้าสีขาวให้นางกลิ่นชาชั้นเลิศลอยออกมาจากถุงชานั่นและถุงผ้านั้นยังเป็นผ้าไหมเนื้อขาวชั้นเลิศที่หาได้ยากยิ่ง หนานอิงมองถุงชาด้วยความประหลาดใจเขาคงไม่มาเพียงเพื่อให้ใบชากับนางใช่หรือไม่

ลู่หนิงหวังกระแอมคำหนึ่ง

"มอบให้พระชายารัชทายาทเจ้าไม่มีสิ่งใดติดมือมามิใช่หรือ"

เป็นจริงดังนั้นเป็นเพราะรีบร้อนหนานอิงจึงไม่ได้เตรียมการและมีสิ่งใดติดไม้ติดมือมา ช่างเสียมารยาทและไม่รู้ธรรมเนียมเป็นอย่างยิ่ง นางเงยหน้ามองลู่หนิงหวังด้วยความซาบซึ้งใจ ในขณะที่เขากลับมองนางด้วยสายตาเย็นเยียบ

"ข้ามิใช่หานเซียวไม่ต้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนี้ ที่ให้เจ้าเพราะไม่อยากให้ผู้ใดดูถูกว่าเป็นถึงว่าที่พระชายากลับไม่รู้ธรรมเนียมอันใดเลย"

หนานอิงย่นจมูกลู่หนิงหวังผู้นี้จะปล่อยให้นางมีความสุขเพียงสักครู่จะได้หรือไม่ นางเปิดถุงชาออกพบใบชาชั้นเลิศม้วนตัวอยู่ในนั้นกลิ่นหอมกำจายแตะจมูกนางสูดดมดูด้วยความรู้สึกดียิ่ง

"นี่คือชาหลงจิ่งจากแดนใต้"

หนานอิงเองเคยได้ยินชาชนิดนี้อยู่บ้าง นับว่าเป็นชาหายากและยังเป็นชาชั้นดีชงออกมาแล้วยังมีสีเขียวมรกตกลิ่นหอมหวานยิ่งนัก นางอมยิ้มด้วยไม่คิดว่าลู่หนิงหวังจะใส่ใจนางถึงเพียงนี้

เขายังนั่งอยู่ห่างหลายวันไม่ได้พบหน้านางเองก็รู้สึกคิดถึงเขาอยู่ไม่น้อย แต่ตนเองก็ไม่อาจเอ่ยปากหากเป็นหานเซียวป่านนี้มิได้ดึงนางไปกอดแล้วในขณะที่ลู่หนิงหวังกลับนั่งนิ่งเฉยทั้งยังกอดอกของตนเองเอาไว้ เขาปรายตามองนางคราหนึ่งอย่างเกียจคร้านครั้นจะละสายตาให้ห่างกลับไม่สามารถทำได้

แสงอาทิตย์อบอุ่นละไมที่ลอดเข้ามาในยามที่ผ้าม่านปิดหน้าต่างประทุนรถม้าพลิ้วไหวส่องกระทบใบหน้าของนางทำให้ชวนมองเป็นอย่างยิ่ง ดวงตากลมโตคู่นั้นประดุจดวงดาราระยิบระยับ เขาจ้องนางอยู่คราหนึ่งกระทั่งหนานอิงเงยหน้าขึ้นลู่หนิงหวังจึงเอ่ยเสียงเย็น

"แผนที่ส่งให้ข้า"

เขายื่นมาออกมารับของหนานอิงทำหน้ามึนงงเล็กน้อยนั่นเป็นเพราะในยามแรกที่สบสายตาของเขาคล้ายจะมีแววห่วงหาอาวรณ์อยู่ในนั้นแต่ประเดี๋ยวก็ถูกความเย็นชากลืนไปเสียหมด

"ไม่ได้ยินหรือ เหม่อลอยไปที่ใดแผนที่นั่นส่งมาให้ข้า"

น้ำเสียงดุดันนั้นทำให้หนานอิงได้สติ

"อ้อ เจ้าค่ะ"

นางลืมไปเสียสนิทว่าที่เขามาหานางนั้นเป็นเพราะของชิ้นนี้ นางส่งแผนที่ให้เขาทันใดปลายนิ้วของนางสัมผัสปลายนิ้วของเขาเล็กน้อยแต่ทว่าพลันเกิดความร้อนแล่นวาบจากปลายนิ้ววิ่งวนไปทั่วร่างกายชวนให้คนสั่นไหวเป็นยิ่งนัก

หนานอิงรีบดึงมือออกใบหน้าของนางแดงระเรื่อ กับลู่หนิงหวังแล้วเขาแม้ไม่เอ่ยคำใดออกมากลับสามารถทำให้หนานอิงหัวใจเต้นระรัวได้ราวกับมีเวทมนตร์

เขาก้มใบหน้าลงสำรวจแผนที่ทั้งยังยกมุมปากยิ้มน้อย ๆ เห็นได้ชัดว่าพึงพอใจเพียงใด ใบหน้าคมขาวประดุจหิมะยังดูเย็นชาสูงส่งและผลักไสผู้คนให้ออกห่าง กระนั้นหนานอิงกลับชอบที่จะมองใบหน้านี้เหลือเกิน

"นับว่าฝึกฝนเจ้าไม่เสียเปล่า"

เขาเอ่ยเบา ๆ น้ำเสียงราบเรียบยิ่งนักฟังอย่างไรก็ไม่อาจนับได้ว่าเขากำลังชมนางอยู่ ลู่หนิงหวังเก็บแผนที่แล้วยัดไว้ในอกเสื้ออย่างเรียบร้อย 

"มีสิ่งใดรายงานหรือไม่"

เมื่อสบตากับดวงตาเย็นเยียบนั้นหนานอิงพลันได้สติ นางพยักหน้าแล้วรายงานประดุจนางเป็นลูกน้องของเขาผู้หนึ่ง

"คนในจวนล้วนครึ่งหนึ่งเป็นมือสังหารที่แฝงกายเป็นบ่าวมีมากจนน่าประหลาดใจ ตรงจุดที่ข้าทำสัญลักษณ์ไว้น่าสงสัยเป็นอย่างยิ่งเดิมทีตรงนั้นเป็นอุโมงค์เย็นเอาไว้เก็บผักและเนื้อข้าเคยเข้าไปด้านในอยู่สองสามครั้งเมื่อหลายปีมาแล้ว ในนั้นเป็นอุโมงค์กว้างมากคิดไม่ว่าไม่อาจสั่งสมกำลังคนจำนวนมากในนั้นได้แต่หากขุดยาวให้ลึกเข้าไปก็ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถทำเป็นทางลับออกนอกเมืองได้"

ลู่หนิงหวังพยักหน้า

"สมองของเจ้าดูจะฉลาดขึ้นมาก คนพวกนี้คิดจะขนย้ายคนผ่านอุโมงค์นั่นเป็นแน่ บิดาของเจ้าผู้นี้มักใหญ่ใฝ่สูงไม่รักตัวกลัวตายเลยสักนิด เขาไม่รู้หรือว่าเขากำลังก่อกบฏ "

"นายท่าน ท่านหมายความว่า"

ทั้งสองมองตากันนิ่งลู่หนิงหวังครางออกมาคำหนึ่งกระตุกมือเบา ๆ ดึงร่างของนางเข้ามาใกล้กระทั่งบัดนี้หนานอิงนั่งเกยอยู่บนตักของเขาแล้ว

"นายท่าน"

หนานอิงเอ่ยเสียงเบาลู่หนิงหวังโอบแขนรอบร่างของนางประทับจูบดูดดื่มลงมาเนิ่นนาน บัดนี้หัวใจของหนานอิงกำลังจมดิ่งลงไปกับจุมพิตดุดันของเขา ภายในใจสั่นระรัวยิ่งนัก ลู่หนิงหวังมักจะทำให้นางไม่อาจสงบใจได้

เขาถอนจุมพิตแล้วหนานอิงยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา นางยังอาจหาญถึงขั้นใช้นิ้วเกี่ยวเส้นผมดำงดงามราวแพรไหมของเขาเล่นในขณะที่ลู่หนิงหวังเองปล่อยให้นางกอดเขาอยู่เช่นนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อน

ไม่นานหิมะก็ตกลงมาประหนึ่งปุยดอกไม้ที่ลอยละล่องลมเริ่มพัดแรงกระทั่งกิ่งไม้ลู่ไปตามลมเกิดเสียงดังหวีดหวิว ในรถม้านี้นับว่าอบอุ่นอยู่ไม่น้อยลู่หนิงหวังขยับกายเขาก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูของนาง

"ข้าต้องไปแล้ว"

หนานอิงที่กำลังอบอุ่นกลับดื้อรั้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางโอบรอบเอวของเขาแนบแน่นในใจคิดเพียงว่าขอเวลานางอีกสักนิดเถิดให้นางได้กอดเขาอีกสักหน่อย

ลู่หนิงหวังไม่เอ่ยคำใดอีกกระทั่งเขาก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของนาง รถม้าของราชสำนักวิ่งไปอย่างเชื่องช้าคล้ายกลับว่าคนที่รอพวกหนานอิงอยู่กลับหาได้สำคัญไม่

หนานอิงเองในเวลานี้กลับรู้สึกมีความสุขมาก นานนับปีแล้วที่ข้างกายของนางมีหานเซียวและลู่หนิงหวังคอยกอดตระกองในยามค่ำคืนบัดนี้ในยามนอนไร้ร่างของคนทั้งสองหนานอิงเองก็รู้สึกโหยหาความเคยชินนั้น

แต่แล้วเสียงลมกลับกลายเป็นเสียงบางสิ่งที่แหวกอากาศเข้ามาทั้งยังได้ยินเสียงร้องของอาฉีคำหนึ่งทั้งหนานอิงและลู่หนิงหวังต่างก้มลงทันใด

ธนูห่าใหญ่เสียบเข้าไปภายในรถม้าคนขับรถม้าและทหารหลวงที่ร่วมเดินทางมารับนางต่างได้รับบาดเจ็บ ลู่หนิงหวังและหนานอิงกระโจนออกมาจากหน้าต่างพบมือสังหารกลุ่มใหญ่พุ่งเข้ามาหาพวกเขา

ลู่หนิงหวังยกมุมปากเขาดันตัวหนานอิงเอาไว้ด้านหลังหัวเราะออกมาคำหนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า

"ข้ารู้ว่าเป็นเจ้ายังทำตัวเป็นสุนัขลอบกัดเช่นเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย"