ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 79

หนานอิงบัดนี้กำลังถูกพาออกจากจวนลู่หนิงหวังตรวจร่างกายของนางในรถม้าอย่างละเอียดกระทั่งอาภรณ์ของนางก็ถูกเขาถอดทิ้งจนไม่เหลือติดกายแม้แต่ชิ้นเดียว

ในยามมานั้นเป็นรถม้าของวังหลวงที่ไปรับแต่ในยามกลับหนานอิงกลับอยู่ในรถม้าของจวนอ๋องโดยมีคนคุ้มกันอย่างหนาแน่น กระนั้นคนผู้นี้ก็ยังคงเกรี้ยวกราดกับนางใบหน้าเฉยชานั้นหลังจากที่จับชีพจรของนางและพบว่าไม่หลงเหลือพิษอยู่ในร่างกายแล้วก็เอาแต่ลงโทษนางไม่หยุด

การลงโทษนั้นทำให้ใบหน้าของนางแดงก่ำอยากจะกรีดร้องด้วยความทรมานแต่ก็รู้สึกอับอายคนเป็นอย่างยิ่งจึงได้แต่กลืนเสียงครางเหล่านั้นลงคอ

"นอกจากหานเซียวแล้วเจ้าคิดว่าข้ายินดีแบ่งปันเจ้าให้ผู้อื่นหรือ ใจกล้ามากใช่หรือไม่ถึงได้กระทำการหยามเกียรติของข้าเพียงนี้"

ลู่หนิงหวังดวงตามืดบอดทั้งหัวใจยังขุ่นมัว ไม่ว่าหนานอิงจะอธิบายอย่างไรเขาก็ไม่ฟังนางแม้แต่คำเดียว เขามัดนางเอาไว้ยังจับขาของนางให้กว้างออกแล้วมัดขานั้นเข้ากับแขนคนละข้าง

บัดนี้หนานอิงจึงอ้าขาอล่างฉ่างต่อหน้าเขา เผยให้เห็นเนื้อโนมส่วนโหนกนูนสีกุหลาบล่อสายตาคนให้จับจ้อง

"นายท่านปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ ที่นี่ไม่ได้นะเจ้าคะ"

"เจ้ามีอำนาจเหนือข้าเมื่อใดกัน หรือว่าหานเซียวเลี้ยงดูเจ้าจนเสียคนไปแล้ว"

เอาล่ะทุกสิ่งทุกอย่างเขาต้องโทษหานเซียวเพื่อให้เขาสบายใจ อย่างน้อยก็มิใช่เขาที่ทำให้นางเสียคนปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ชายอื่นแตะต้องเพียงนี้

เขาก้มลงละเลงลิ้นเลียไปทั่วกลีบกุหลาบเบ่งบาน หนานอิงกรีดร้องในลำคอทั้งเสียวทั้งทรมานเป็นอย่างยิ่ง ปากของนางครางร้องขอให้เขาปล่อยนางครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ลู่หนิงหวังกลับยิ่งกลั่นแกล้งลิ้นของเขาตวัดเลียจนบัดนี้หนานอิงได้แต่จิกเล็บเข้ากับฝ่ามือของตนเองเสียแล้ว ในครานี้ลู่หนิงหวังเองได้ประจักษ์แล้วว่าตนเองมิอาจทนเห็นหนานอิงอยู่กับบุรุษอื่นได้ นางอยู่เหนือเหตุผลของเขาทั้งปวงกระทั่งบัลลังก์นี้เขาก็ยินดีครอบครองเพื่อมิให้ผู้ใดในใต้หล้านี้รังแกนางได้อีก

ฝ่ามือของเขายังลูบไล้กอบกุมกลีบดอกเกสรชุ่มฉ่ำ ทั้งยังสอดแทรกเข้าไปในถ้ำอันเต็มไปด้วยน้ำหวานที่ไหลเยิ้มออกมาจากฝีมือของเขา

เขารู้ว่าหนานอิงกระหายเพียงใด และยิ่งกระหายเขาก็ยิ่งกลั่นแกล้งให้นางกระวนกระวาย เขาจะทำให้นางไม่ได้รับในสิ่งที่นางต้องการ

มือของเขาข้างหนึ่งไล้วนจากหน้าท้องขึ้นมาจนถึงปทุมถันอันงดงาม ยังปัดหัวแม่มือไล้วนเบา ๆ ที่ปลายถันข้างนั้น อีกนิ้วนั้นยังสอดแทรกลึกเข้าไปภายในให้ได้มากที่สุด ปากของเขาละเลงรักกลีบอันหวานฉ่ำจงอยเม็ดหวานที่เบ่งบานรองรับนั้นก็ถูกลิ้นร้อนของเขาลูบไล้เบา ๆ

หนานอิงส่ายสะโพกอย่างพลิ้วไหว เขาทำเอานางเข้าใกล้ความสุขสมแต่แล้วกลับหยุดเอาเสียดื้อ ๆ ต่อจากนั้นก็ลงมือละเลงต่อ

"ข้าไม่ยอมให้เจ้าสุขสมง่าย ๆ หรอก ข้าจะทรมานเจ้าให้ต้องการข้าอย่างถึงที่สุด"

"นายท่านอย่าทำเช่นนี้เลย ปล่อยข้าเถิดข้ายินดีปรนนิบัติท่าน"

ลู่หนิงหวังหัวเราะ 

"ผู้ใดต้องการเจ้ากัน สตรีในแคว้นมีมากมายที่ต้องการอุ่นเตียงให้ข้าเหตุใดข้าต้องให้เจ้าปรนนิบัติด้วยเล่า"

หนานอิงใบหน้าแดงระเรื่อ นางกัดฟันข่มความเสียวซ่านที่เขาเริ่มละเลงลิ้นลงมาที่กลีบดอกหวานของนางอีกครั้ง มือข้างนั้นของเขาที่กำลังขยำเต้าอวบของนางยิ่งเพิ่มความร้อนแรงและรัญจวนใจมากยิ่งขึ้น

นางดิ้นรนอย่างสุดความสามารถที่จะหลุดพ้นจากเชือกที่พันธนาการนางเอาไว้ แต่ลู่หนิงหวังเองกลับไม่ยินยอมยิ่งนางดิ้นเร่าเขาก็ยิ่งพึงพอใจ

แต่แล้วความเจ็บปวดอันหนักหน่วงกลับกำลังเล่นงานเขาแทน เขาปวดหนึบจนแทบจะทนไม่ไหวครานี้จับหนานอิงอ้าปากแล้วให้นางบำเรอรักให้เขากระแทกกระทั้นแท่งหยกเข้าปากของนางครั้งแล้วครั้งเล่าเขาสุขสมครางระงมอยู่ในลำคอ

หนานอิงได้แต่คิดในใจว่าเป็นผู้ใดกันที่เพิ่งเอ่ยเมื่อสักครู่ว่าไม่ต้องการให้นางอยู่บนเตียง บัดนี้กลับตะบี้ตะบันยัดแท่งหยกของตนเองเข้าปากของนางเช่นนี้

เมื่อปากเล็ก ๆ ของนางปรนเปรอของเขาจนปลดปล่อยออกมาลู่หนิงหวังก็กลับมาเล่นงานหนานอิงอีกครา เขาก้มลงดูดถันของนางข้างหนึ่งตวัดเลียไปรอบ ๆ จนกระทั่งนางเปียกแฉะ

เขาสั่งให้รถม้าวิ่งกลับจวนอ๋องกระทั่งถึงที่จอดรถม้าแล้วเขากลับหนานอิงยังไม่ขยับออกมา อาฉีเองเป็นสตรีที่ยังไม่สมรสแต่ประสบการณ์ของนางที่เคยปลอมเป็นนางโลมนั้นก็มากพอตัวที่จะรู้ว่าลู่หนิงหวังกำลังลงโทษหนานอิงอย่างไร

นางสั่งให้คนถอยห่างจากรถม้าห้ามเข้าใกล้แล้วกลับเข้าเรือนของตนเองแช่น้ำอุ่นอย่างสบายใจทั้งยังสั่งให้สาวใช้เตรียมอาหารอุ่นอันแสนเอร็ดอร่อยให้นางจนเต็มโต๊ะ

พวกเขากินกันเองอย่างอร่อยนางก็ต้องได้กินของอร่อยเช่นกัน

เสียงน้ำอันชุ่มฉ่ำทำให้ลู่หนิงหวังเกิดความกระหาย เขาย้ายปากมาดูดถันของหนานอิงรุนแรงอีกข้างหนึ่ง ทั้งยังฝากรอยจ้ำเอาไว้ทั่วร่างกายของนางไม่เว้นแม้แต่ก้นกลมสองข้างที่ถูกเขาดูดเนื้อนุ่มแน่นเข้าไปจนเต็มปาก

เขาเลื่อนริมฝีปากลงมาเรื่อย ๆ จับนางให้ยกสะโพกสูงขึ้นแล้วเอ่ยเบา ๆ 

"ผลอิงเถาของข้าผู้ใดก็ห้ามแตะ"

หนานอิงเขินอายเป็นอย่างยิ่งที่ลู่หนิงหวังบัดกลับกำลังทำท่าเหมือนเด็กหวงของ เขาอ้าปากดูดรวบถันทั้งเต้าของนางเอาไว้ในปาก กดใบหน้าลงไปแล้วดูดอย่างรุนแรง 

หนานอิงทั้งรู้สึกเจ็บทั้งรู้สึกเสียวจนใจแทบขาด นางเว้าวอนเขาครั้งแล้วครั้งเล่าให้เขาจัดการส่งแทงหยกเข้ามาในกายของนาง

ลู่หนิงหวังแก้มัดนางร่างกายของหนานอิงยังคงยั่วยวนสั่นระริก ต้องการเขาเป็นอย่างมาก เขาสั่งให้นางแต่งกายจนเรียบร้อยยังตะโกนบอกคน

"เรียกอาฉีมาพาว่าที่พระชายากลับจวนสกุลหนาน"

หนานอิงหัวร้อนเป็นอย่างยิ่ง เขาทำให้นางต้องการแทบเสียสติกลับขับไล่นางไปเอาดื้อ ๆ แต่นางก็หาได้ร้องขอความร้อนยังพุ่งตรงเล่นงานตรงจุดกึ่งกลางร่างกาย หนานอิงแม้จะอยากกระชากร่างของเขามาและลงมือเองแต่นางก็มีศักดิ์ศรีเพียงพอ

อาฉีรอพวกเขาอยู่เนิ่นนานกระทั่งกินอาหารดื่มชาหมดไปสองกาคนก็เร่งมาตามนางเสียแล้ว

"รวดเร็วเพียงนี้"

นางเอ่ยอย่างเกียจคร้านแต่เคลื่อนไหวว่องไวไม่นานก็โผล่เข้าไปในรถม้าคันนั้น

สภายของหนานอิงค่อนข้างยับเยิน อาฉีจึงสั่งให้คนมาช่วยแต่งกายให้นางกระทั่งเรียบร้อยดังเดิม อาฉีส่งยาเม็ดเล็กให้นางแล้วเอ่ยเบา ๆ

"นายหญิงนี่เป็นยาสงบใจช่วยดับความร้อนในกาย ท่านกินเถิด"

หนานอิงใบหน้าแดงก่ำนางอับอายอาฉีที่ล่วงรู้ความนัย รีบยัดยาเม็ดนั้นเข้าปากทันใดแต่นางยังไม่ทันได้กลืนยาก็ถูกคนผู้หนึ่งโผล่พรวดเข้ามาแล้วสกัดจุดของนางเอาไว้

"อาฉีไปคุกเข่าหน้าห้องหนังสือสองชั่วยาม เจ้าเองก็ต้องถูกลงโทษที่ดูแลนางไม่ดี"

ลู่หนิงหวังหิ้วหนานอิงเข้าเรือนของตนไปแล้ว อาฉีหัวเราะนางรู้จักเขาดีเหตุใดจะไม่เตรียมพร้อมเล่าอาฉีตบเข่าของตนเองที่เต็มไปด้วยผ้ารองเข่าอันหนานุ่ม

แค่สองชั่วยามนับว่าเล็กน้อยนัก 

"ท่านปล่อยข้า ปล่อยข้า"

หนานอิงที่ขยับกายไม่ได้ยังถูกเขาล้วงปากเอายาเม็ดนั้นออกมาถูกอุ้มเข้าห้องไปเสียแล้ว ที่แท้ลู่หนิงหวังที่ตั้งใจทรมานนางให้กระหายด้วยความต้องการ เพียงแต่นึกถึงใบหน้าแดงก่ำนั้นของหนานอิงกลับทนไม่ไหวเสียเอง

และในสองชั่วยามนั้นบริเวณรอบเรือนของลู่หนิงหวังหากตั้งใจฟังให้ดีด้านในนั้นมีเสียงครางแหบต่ำและเสียงอันอ่อนหวานคอยออดอ้อนเขาจนแทบทำให้คนที่อยู่ภายในหลอมละลายไปแล้ว

อารมโกรธกรุ่นของเขานั้นความจริงดับสิ้นไปตั้งแต่เขาถอดเสื้อผ้าของนางออกจนไม่เหลือแม้แต่ชิ้นดีนั่นแล้ว