CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 15

EP.14 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน เพื่อน…เด็ดไหม?

"ก็แค่คิดถึงบรรยากาศครั้งแรกที่เราเสี่ยงตายด้วยกันไง" ฟาเรนพูดขึ้นพร้อมกับกดรีโมตเปิดประตูใหญ่ของสนามแข่งรถ ที่อยู่ห่างจากเมืองหลวงเพียงไม่เท่าไหร่ เพราะเราขับมาจากมหาลัยก็ไม่ได้ไกลมากนัก

หลังจากที่ฟาเรนขับรถหรูคันใหม่ตรงเข้าไปยังสนามแข่งที่กว้างสุดลูกหูลูกตาแห่งหนึ่ง ประตูบานใหญ่ด้านหน้าก็ค่อย ๆ ปิดเองแบบช้า ๆ

คืนวันนั้นที่เขาจับตัวของฉันกับไอรีนมาที่แห่งนี้ หลังจากการแข่งขันจบลง ฉันรีบหารถแท็กซี่ออกไปจากที่นี่ทันที เพราะต้องรีบไปทำงานที่ผับ จึงไม่ทันได้สังเกตอะไรมากมายนัก

สนามแข่งนี้กว้างใหญ่แทบจะเทียบเท่ากับสนามแข่งรถระดับประเทศได้เลย ทั้ง ๆ ที่จริงแล้ว มันถูกสร้างขึ้นเพียงเพื่อเป็นสนามประลองรถหรู และแข่งรถของพวกลูกคนรวย หรือจะเรียกว่าพวกมือสมัครเล่นที่แข่งกันเพื่อความเมามันเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

ภายในสนามที่ทั้งมืดและเงียบสนิทแห่งนี้ ตอนนี้มีเพียงแค่ซากรถไม่กี่คันที่จอดทิ้งอยู่ พร้อมกับอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ไว้ใช้ในการแข่งขัน

ฟาเรนขับตรงเข้าไปด้านในเรื่อย ๆ จนกระทั่งไฟหน้ารถของเขาสาดส่องไปที่รถคันเก่าของตัวเอง คันที่ฉันกับเขานั่งไปในคืนนั้นเอง รถสีน้ำเงินรุ่นเดียวกันกับคันปัจจุบันที่ฟาเรนเพิ่งซื้อมาใหม่ รถคันเก่าของเขาอยู่ในสภาพที่พังยับเยินจากการชนประสานงากับรถของนักแข่งอีกคนในคืนบ้าระห่ำของเขา

ฟาเรนจอดรถข้างกับรถที่พังยับของตัวเองและพิจารณาอยู่พักใหญ่ เขาเอาแต่มองมันแต่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมา

"นายไม่ซ่อมมันเหรอ?" ฉันเห็นเขามองรถคันเก่าตัวเองอยู่นาน จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

ในความคิดของฉันแล้ว ดูจากสภาพรถ ถ้าซ่อมประตูและเครื่องยนต์เล็กน้อย มันก็คงพอจะวิ่งต่อได้

"ไม่!" ฟาเรนส่ายหน้าและตอบกลับมาทันที

เขาดับเครื่องยนต์หันมามองหน้าของฉันนิ่ง ๆ

"ฉันไม่ชอบซ่อมของที่มันพังหรือเสียไปแล้ว"

"เพราะฉันเปลี่ยนใหม่ได้เสมอ" ฟาเรนตอบกลับมาหน้าตาย ในแววตาของเขามันไม่มีความเสียดายเลยสักนิดที่รถของตัวเองพังยับขนาดนี้

"ฉันจะอยู่ที่นี่สักพัก" เขาหยิบบุหรี่และไฟแช็กของตัวเอง ตั้งท่าจะลงไปจากรถ ทั้งสนามมีเพียงไฟจากหน้ารถของเขาที่สาดส่องไปบนท้องถนนเบื้องหน้า นอกนั้นทั้งสนามก็มืดสนิท

ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าวังเวงและเปล่าเปลี่ยวชอบกล

"ตามสบาย!" ฉันตอบเขาไปโดยไม่มองหน้า พร้อมกับก้มหน้าหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดอ่านไลน์ของยัยไอรีนไปพลาง ๆ

ฟุ่บ! ฟาเรนเอื้อมมือมาจับโทรศัพท์ของฉันให้หันหน้าจอไปทางเขาโดยทันที

"คุยกับใคร?" แววตาคมกริบจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์พร้อมกับเอ่ยถามฉันอย่างคาดคั้น

"คุยกับไอรีน!" ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ

"จริง ๆ แล้วไอรีนนัดฉันเอาไว้ก่อน" ฉันจ้องหน้ากลับไปอย่างงุนงงเล็กน้อยว่าทำไมฟาเรนจะต้องอยากรู้เรื่องของฉันไปซะทุกเรื่องแบบนี้ด้วย เพราะฉันเป็นคนที่ไม่ชอบบอกเรื่องส่วนตัวให้ใครรู้มากมายนัก

"ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันรอเลยอยากจะโทรไปบอกไอรีนก่อนว่า...คืนนี้ฉันไม่ได้ไปหา" ฉันตอบเขาไปเสียงแหบแห้ง แทบจะเปล่งเสียงไม่ออก

"เพราะติดงาน…" ฉันยังคงพยายามตีหน้าเรียบนิ่ง แต่ก็แอบยกฝ่ามือลูบคอของตัวเองเบา ๆ เหมือนว่ายิ่งฉันพูดมากก็ยิ่งเจ็บคอมากขึ้น

อย่าลืมว่าตลอดทางก่อนหน้านี้ฉันต้องอดทนอดกลั้น ใช้ปากสำเร็จความใคร่ให้คนโรคจิตอย่างฟาเรนมาตลอดทาง รสชาติและกลิ่นน้ำรักของเขาแม้ว่าจะสำรอกออกไปแล้วก็ยังรู้สึกมีกลิ่นคาว ๆ ค้างคาอยู่ในโพรงปากอยู่ตลอดเวลา

"ไอรีน" ฟาเรนเอ่ยชื่อของเพื่อนสนิทฉันและชักสีหน้าทันที

อย่างที่รู้กันดีว่าเขากับไอรีนไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่ และเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ที่ไอรีนคบกับวินด์เซอร์แล้ว

ฟาเรนปล่อยมือจากโทรศัพท์ของฉันก่อนจะเปิดประตูรถออกไปทันทีพร้อมกับ

ปัง! ฟาเรนกระแทกประตูรถปิดลงอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

หรือห้ามไม่ให้ฉันคุยกับเพื่อนตัวเองแต่อย่างใด

"คนอย่างเขาทำอะไรเบา ๆ เป็นบ้างไหม?" ฉันบ่นไล่ตามหลังของฟาเรนไปอย่างรู้สึกสงสารรถคันใหม่ที่เขาเพิ่งซื้อมาแท้ ๆ แต่กลับไม่ดูแลไม่รักษาอะไรเลย

"เขาเป็นคนที่ไม่ดูแลของเลยจริง ๆ" ฉันเหลือบมองทั้งรถคันเก่าของเขาที่จอดอยู่ พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ

"นายคงไม่รู้จักคุณค่าของเงินเลยสินะ" ฉันถอนหายใจออกมา ก่อนจะรีบเก็บเงินสกปรก ๆ ที่ได้มาจากงานทุเรศ ๆ ที่เขายัดเยียดให้ฉันทำใส่กระเป๋าสะพายของตัวเองทันที เพราะกลัวจะทำหาย เนื่องจากอีกไม่กี่วันก็เป็นวันที่บ้านของฉันต้องจ่ายทั้งต้นทั้งดอกให้กับเจ้าหนี้รายใหญ่

ยอมรับว่าคนจนอย่างฉัน มันไม่ได้มีทางเลือกชีวิตดี ๆ ให้เลือกมากมายนัก

หลังจากฟาเรนลงไปจากรถ เขาก็เดินหายเข้าไปในห้องเล็ก ๆ คล้ายกับออฟฟิศที่ตั้งอยู่ในสนามแข่ง หลังจากที่ละสายตาจากฟาเรนฉันก็คิดอยู่นานว่าจะโทรไปหรือส่งไลน์บอกไอรีนดี

จนสุดท้ายฉันก็เลือกที่จะพิมพ์ข้อความไลน์ไปบอกกับไอรีนแทนว่าฉันติดทำงานพิเศษอยู่ จึงไม่สามารถไปหาเธอได้ เพราะคิดว่าถ้าโทรไปไอรีนอาจจะจับได้ว่าฉันไม่ได้อยู่ที่ทำงานพาร์ตไทม์ของตัวเอง เพราะมันทั้งเงียบและไม่มีเสียงวุ่นวายอะไรเหมือนอยู่ในร้านอาหารเลย

LINE (ส่งข้อความหาไอรีน)

น้ำขิง: มึง พอดีพี่ที่ทำงานลาป่วยกะทันหัน กูเลยต้องไปเฝ้าร้านแทน

น้ำขิง: ขอโทษนะที่คืนนี้คงไปอยู่เป็นเพื่อนไม่ได้

ไอรีน: ไม่เป็นไร ๆ

ไอรีน: กูโอเคขึ้นเยอะแล้ว มึงไม่ต้องกังวลนะ

น้ำขิง: เออ แต่ก็อย่าคิดมากนะ แล้วก็ห้ามกินยานอนหลับติด ๆ กันหลายวัน มันไม่ดี!

ไอรีน: เออ ๆ กูกินแค่ตอนนอนไม่หลับเท่านั้นแหละเพื่อนรัก

ไอรีน: ไม่ต้องห่วงกูนะ มึงต่างหากอย่าหักโหมทำงานหนักมากนะเว้ย

ไอรีน: ถ้ามึงมีปัญหาเรื่องอะไรบอกกูได้ตลอดนะขิง

"ก็บอกว่า…แค่ก ๆ ไม่กินไง" ฉันพูดไปก็ไอไปด้วยเพราะเจ็บคอหนักมากขึ้น ยิ่งใช้เสียงพูดก็ยิ่งแสบลำคอเป็นทวีคูณ

"เสียงเธอมันทุเรศฉันไม่อยากได้ยิน" ร่างสูงเบะปาก

"เสียงอย่างกับเป็ดถูกเอา!" ฟาเรนกระแทกน้ำเสียงใส่ฉันพร้อมกับยัดเบียร์ใส่มืออย่างบังคับขู่เข็ญ

แม้ว่าจริง ๆ แล้วฉันก็รู้สึกกระหายน้ำและเจ็บคอมากจนพูดแทบไม่ได้แล้ว แต่สิ่งที่ฉันต้องการดื่มตอนนี้คือน้ำเปล่า ไม่ใช่เบียร์

แต่สุดท้ายแล้วฉันก็จำใจกระดกดื่มเบียร์ไปอย่างไม่มีทางเลือกอื่น

ฉันกระดกเบียร์เย็น ๆ กลืนลงคอไปทั้งที่ปากยังมีรสชาติกลิ่นคาวของน้ำรักฟาเรนคละคลุ้งอยู่ด้วย ฉันรีบกระดกดื่มเติมลงไปอีกเรื่อย ๆ เอาเบียร์กลั้วช่องปากเพื่อให้หมดกลิ่นคาวและรสชาติของน้ำรักน่าสะอิดสะเอียนของเขา ฉันดื่มจนหมดกระป๋องก่อนจะขยำกระป๋องเบียร์เพื่อระบายความรู้สึกโกรธที่มีในตอนนี้

"ทำอย่างกับไม่เคยกินเบียร์" เขาสบถออกมาเล็กน้อย

"เห็นปกติก็เที่ยวผับ ออกไปแรด ๆ กับยัยไอรีนแทบจะทุกคืน" ฟาเรนพูดออกมาอย่างจงใจแดกดันใส่ฉัน

"นี่! นายไม่มีสิทธิ์มาตัดสินคนอื่นนะ" ฉันตอบไปอย่างไม่ค่อยพอใจที่เขาว่าไปถึงเพื่อนรักของฉัน

"ทำไม แตะต้องไม่ได้เลยเหรอเพื่อนบังเกิดเกล้าของเธอ?" ฟาเรนเริ่มขึ้นเสียงใส่ฉันทันที

"ที่ไอ้วินด์มันเลิกแข่งรถไปก็เพราะความแพศยาของเพื่อนเธอนั่นแหละ"

"ทั้งที่การแข่งรถคือสิ่งที่มันรักที่สุด คือความฝันของมันแท้ ๆ"

"และที่สนามแข่งของฉันมันร้างแบบนี้เหตุผลหนึ่งก็เพราะเพื่อนรักของเธอไง" ฟาเรนขยำกระป๋องเบียร์ในมือของเขาจนแทบแหลกละเอียด

"สนามที่ฉันทุ่มทุนสร้างมากับมือ!" ฟาเรนตะโกนลั่นระบายความโกรธออกมา พร้อมกับโยนกระป๋องเบียร์ลงไปกับพื้นอย่างแรง

หมับ! ท่อนแขนแกร่งโอบรัดตรงบริเวณหน้าอกของฉันและดันตัวฉันเขาไปแนบชิดกับแผ่นอกของเขา ราวกับจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิม

"ฉันเริ่มอยากรู้แล้วเหมือนกันนะ ว่ายัยนั่นมีดีอะไร?" ฟาเรนเลิกคิ้วหันกลับมาถามฉันด้วยแววตาที่แปลกไป

"เพื่อนฉันมันถึงหลงหัวปักหัวปำ" เขาเปิดกระป๋องเบียร์ใหม่และกระดกดื่มต่ออย่างบ้าคลั่ง ฉันคิดว่าเขาเริ่มเมามากแล้ว เพราะยิ่งดื่มไปเบียร์ก็หกเลอะเทอะเสื้อผ้าไปหมด จนเปียกเลอะมาถึงฉันที่อยู่ติดกับตัวของเขาในตอนนี้ด้วย

"ฉันชักอยากรู้แล้วว่าเพื่อนเธอมันจะเด็ดแค่ไหน?" ฝ่ามือหนาค่อย ๆ สอดเข้ามาใต้เสื้อนักศึกษาตัวบางของฉัน ฟาเรนทำเหมือนกับว่าเขากำลังจินตนาการถึงไอรีนผ่านร่างกายของฉันในตอนนี้ ซึ่งฉันก็ทำได้แค่เพียงยืนตัวแข็งทื่ออย่างไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เลย

"นายคงไม่ได้คิดอะไรบ้า ๆ หรอกนะ!" ฉันถามไปด้วยความวิตกกังวลกับคำพูดและท่าทีแปลก ๆ ของเขา

"ไอรีนเป็นแฟนเพื่อนสนิทของนายนะ!" ฉันเอ่ยตอบไปขณะที่เขาล้วงเข้ามาใต้ชุดชั้นในและใช้ปลายนิ้วบีบที่ยอดปทุมถันจนมันแข็งเป็นไตสู้ฝ่ามือของเขาอย่างน่าละอาย

"แล้วไง?" ฟาเรนส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

"ฉันไม่ถือ" เขากระซิบลงที่ข้าง ๆ หูของฉันอย่างแผ่วเบา