CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 24

EP.23 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ความแตกต่าง

NAM KHING’S PART

"ได้!" ฟาเรนกระแทกเสียงใส่ฉันด้วยความไม่พอใจ

"ถ้าไม่เอา" แววตาคมกริบเหลือบมองถุงเหล่านั้นเล็กน้อย

"งั้นเธอก็แก้ผ้าอยู่แบบนี้ทั้งเดือนเลยแล้วกัน ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาถอด"

เขาตะโกนขึ้นอีกครั้งพร้อมกับรวบถุงทุกอย่างที่ซื้อมาทั้งหมดโยนทิ้งใส่ถังขยะอย่างไม่สนใจหรือเสียดายเลยแม้สักนิด

หลังจากทิ้งข้าวของเหล่านั้นเสร็จ จอมโหดก็หันขวับกลับมามองฉันทันที เหมือนเขาเพิ่งนึกอะไรออกมาได้ ฟาเรนปรี่เข้าหาฉันทันที

ฟุ่บ~ "ถอดเสื้อของฉันมาเดี๋ยวนี้!" เขากระชากเสื้อยืดของเขาบนร่างกายของฉันอย่างแรง

"ใครอนุญาตให้เธอหยิบเสื้อฉันไปใส่?" ร่างสูงตรงเข้ามากระชากจนทำให้ฉันเสียหลักและถลาเข้าไปหาเขาอย่างไม่ได้ตั้งตัว ใบหน้าของฉันที่สูงเพียงแค่แผ่นอกของเขาเงยมองคนใจร้ายอย่างเจ็บแค้นใจ

"นี่นาย!" ฉันพยายามดันแผ่นอกของฟาเรนเอาไว้

"ถอดออกมาสิ!" คนหวงของเขย่าตัวของฉันและพยายามกระชากเสื้อยืดอยู่แบบนั้น

"โอ๊ย เจ็บ~" ฉันขึ้นเสียงกลับไปอย่างรู้สึกมึนหัวและเจ็บแผลตรงขมับด้านขวาที่หัวแตกมาเมื่อคืน

"สำออยเก่งจริง ๆ ~" เขาสบถกลับมาแต่ก็ยอมปล่อยมือออกจากชายเสื้อในที่สุด

"ฉันไม่ใช่คนอย่างนายหรอกนะ ที่จะได้หน้าด้านหน้าทนไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น"

ฉันพูดออกไปลอย ๆ ฉันไม่รู้ว่าเพราะเมื่อคืนเสียเลือดมากไปหรือเปล่า ถึงรู้สึกหนาวมากกว่าปกติ เหมือนหนาวสั่นมาจากข้างใน

ฉันลูบต้นแขนของตัวเองเบา ๆ เพราะแอร์ในห้องของฟาเรนหนาวมากและฉันก็สวมใส่แค่เสื้อยืดของฟาเรนตัวเดียวเท่านั้น หรืออาจจะเป็นเพราะฉันยังไม่ชินกับอุณหภูมิที่เขาตั้งเอาไว้ก็ไม่รู้ เพราะที่หอพักฉันใช้แต่พัดลมเก่า ๆ แค่ตัวเดียว

"งั้นเหรอ" ฟาเรนพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินผ่านฉันไป

เขากดลดอุณหภูมิแอร์ภายในห้องให้เย็นกว่าเดิมเหมือนจงใจที่จะทรมานฉัน

ฟาเรนเดินออกไปที่ริมระเบียงเพื่อสูบบุหรี่ต่ออย่างหน้าตาเฉย

"ไอ้คนบ้า ไอ้คนประสาท ไอ้…" ฉันด่าทอไปอย่างไม่รู้จะขุดหาคำไหนมาด่าเขาได้อีก ฉันยืนจ้องมองฟาเรนผ่านกระจกบานใหญ่ของคอนโดหรูห้องนี้ด้วยความโกรธแค้น

คอนโดของฟาเรนมีสองชั้นและยังมีสระว่ายน้ำอีกด้วย

บอกตามตรงว่าคอนโดของไอรีนที่ว่าสวยและหรูหราแล้ว

คอนโดฟาเรนคือ…

@บนโต๊ะกินข้าวริมสระว่ายน้ำภายในคอนโด

หลังจากที่ฟาเรนกลับเข้าห้องมาได้ไม่นาน จู่ ๆ ก็มีคนมาเคาะประตูคอนโดของเขาพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องเพื่อจัดเตรียมอาหาร และยกไปเสิร์ฟตั้งโต๊ะให้ถึงริมสระว่ายน้ำด้านนอกระเบียง

ซึ่งวิวและความหรูหราทุกอย่างมันไม่ต่างจากนั่งทานอยู่บนโรงแรมหรูเลยสักนิด

"มื้อนี้อาหารทั้งหมด 38,000 บาทครับคุณฟาเรนไฮต์" พนักงานผู้ชายเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเกรงกลัวฟาเรนมาก ๆ เขาเอาแต่ก้มหน้าเพียงอย่างเดียว

ฟาเรนยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานรูดไปกับเครื่องรูดบัตรที่เขาพกติดตัวมาด้วย

"เรียบร้อยครับ ทานอาหารให้อร่อยนะครับ" พนักงานเอ่ยขึ้นเบา ๆ

"พรุ่งนี้ให้แม่บ้านมาเก็บได้ตอนเที่ยง ๆ นะ" ฟาเรนเอ่ยขึ้นไปด้วยเสียงแข็ง ๆ

"ได้ครับผม" พนักงานโค้งก้มหัวตอบฟาเรนอย่างสุภาพ

ซึ่งหลังจากที่พวกพนักงานในเครื่องแบบพ่อครัวจัดอาหารบนโต๊ะเสร็จ พวกเขาก็ออกไปจากห้องทันที คนตัวสูงเดินตรงเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ซึ่งมันถูกจัดเตรียมเอาไว้ 2 ชุด

"ฉันคงไม่ต้องถึงขนาดกราบเรียนเชิญเธอหรอกนะ" เขาพูดแดกดันใส่ฉันและเคาะที่โต๊ะเบา ๆ

"มานั่ง!" เขามองไปที่เก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ในตอนแรกก็อยากจะปฏิเสธนะ แต่เหมือนว่าความหิวโหยของฉันมันจะไม่เข้าใจ เพราะมื้อสุดท้ายของฉันคือเมื่อวานก่อนตอนเที่ยง ๆ

ก็อย่างที่รู้ว่าฉันต้องประหยัดเงินมาก ๆ จึงกินได้แค่มื้อเดียวต่อวัน และตอนนี้เหมือนว่าร่างกายจะย่อยอาหารเหล่านั้นไปนานจนเริ่มจะย่อยกระเพาะอาหารของฉันแทนแล้ว

"ถ้าเธอไม่อยากกินข้าว ฉันจะให้เธอมากินอย่างอื่นแทน" ฟาเรนไม่พูดเปล่าแต่ทำท่าจะถอดกางเกงออก ซึ่งฉันก็รู้ทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร

"จะเอาไง?" เขาเงยหน้าถามย้ำอีกครั้ง

"กินข้าว~" ฉันตอบไปเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปเลื่อนเก้าอี้นั่งข้าง ๆ เขา

ฉันมองดูอาหารมากมายบนโต๊ะอย่างตกใจในราคาที่สั่งมา

รวมไปถึงตกใจกับการตกแต่งอาหารที่ทำเอาฉันแทบไม่กล้าทานเลย เพราะมันสวยงามมาก ๆ

"ฉันรู้ว่านายรวยมาก แต่กินทิ้งกินขว้างแบบนี้มันไม่ดีนะ" ฉันตอบไปอย่างรู้สึกเอือมระอากับเขาจริง ๆ

"ลองนึกถึงคนยากคนจนที่เขาไม่มีกินดูซะบ้างสิ"

"อาหารที่นายกินเหลือทำให้ใครหลาย ๆ คนอิ่มไปได้หลายมื้อเลยนะ" ฉันลืมตัวพูดสั่งสอนคนตรงหน้าไปซะยาวเหยียด ซึ่งแปลกที่ฟาเรนเงยหน้าขึ้นมองฉันอย่างตั้งใจฟังแปลก ๆ

"ถ้าเธอเป็นคนเสียดายของและรู้จักคุณค่าของเงินจริง ๆ"

เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ และพูดใส่ฉันอย่างแดกดัน

"เธอคงไม่ให้ฉันทิ้งข้าวของราคาแพงพวกนั้นไปเปล่า ๆ หรอก"

เขาเถียงกลับมาทันควันและมองไปยังกองขยะถุงแบรนด์เนมหน้าห้องนั้นและหันกลับมาส่ายหน้าใส่ฉันทันที

"เป็นเพราะว่าฉันไม่ต้องการให้นายซื้อของใช้แพง ๆ อะไรให้ฉันทั้งนั้น"

"เพราะสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดคือเงินสำหรับจ่ายเทอม" ฉันตอบกลับไปเสียงแข็งกร้าว แววตามองที่เขาอย่างแน่วแน่

"เธอนี่มันเป็นคนน่ารำคาญมากจริง ๆ เลยนะ" ฟาเรนถอนหายใจพร้อมกับมองบนใส่ฉัน

"เอาไป!" เขาหยิบกระดาษสีขาวที่พับทับไปทับมาจากกระเป๋ากางเกงและวางลงบนโต๊ะ

"ส่วนเงินอีกเท่าหนึ่งที่เหลือเธอจะได้หลังจากที่ฉันพึงพอใจแล้วจริง ๆ" ฟาเรนเอ่ยต่อพร้อมกับกระดกไวน์ดื่มอย่างหน้าตาเฉย

"นี่นายไปมหาลัยมาเหรอ?"

ฉันคว้ากระดาษ A4 ที่ถูกพับมาอย่างยับเยินไปหมด และมันก็คือใบเสร็จจ่ายเงินค่าเทอมที่มีชื่อของฉันอยู่ และตราประทับของมหาลัยที่ยืนยันว่าฉันจ่ายค่าเทอมแล้ว

"หมายความว่าฉันได้เรียนต่อแล้ว" ฉันยิ้มออกมาทันทีที่เห็นชื่อตัวเองและตารางวิชาเรียนทั้งหมดที่ลงเอาไว้

ฉันโล่งใจที่จ่ายค่าเทอมได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นฉันคงเสียเวลาในการเรียนไปแน่ ๆ ฉันหวังว่าฉันจะสามารถเรียนจบภายในสามปีครึ่งให้ได้ เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระหนี้สินของที่บ้าน และเพื่อที่จะไถ่ที่ดินของแม่คืนมาให้ได้

"ขอบใจที่ทำตามที่นายพูดเอาไว้นะ" ฉันเงยหน้าขึ้นเอ่ยขอบคุณเขาไปทันทีอย่างดีใจเรื่องเรียนจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่

"เธอก็...อย่าลืมทำตามสัญญาระหว่างเราแล้วกัน" เขาใช้ฝ่าเท้าเขี่ยที่โคนขาของฉันและค่อย ๆ ลูบมายังต้นขาอ่อน

ฉันทำได้เพียงแค่พยักหน้าตอบไปอย่างกล้ำกลืนและกำใบเสร็จค่าเทอมเอาไว้แน่น

"ฉันไม่ลืม" ฉันเอ่ยตอบไปเบา ๆ

END OF NAM KHING’S PART