CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 60

EP.60 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน นับจากนี้ไป

น้ำขิงจำใจล้วงหยิบเงินที่เหลือแค่เพียงสองสามร้อยในกระเป๋าเสื้อออกมาช้า ๆ และยื่นให้คนตรงหน้าไปด้วยมือเล็ก ๆ ที่ยังสั่นเทา

"นี่มึงโง่หรือแกล้งกูกันแน่อีลูกเวร!" เขาตวาดดังลั่นพร้อมกับปลายนิ้วด้าน ๆ ชี้มาที่หน้าผากของเธออย่างแรง

"มึงถึงเอาเงินแค่สองสามร้อยมาให้!" เขาชี้หน้าเธออย่างเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันควัน

"ค่าน้ำมันกูยังไม่คุ้มเลย" คนเป็นพ่อกดปลายนิ้วใส่หน้าผากของเธออย่างเต็มแรง ซ้ำ ๆ

"แต่หนูมีแค่นี้จริง ๆ นะพ่อ" เธอแทบจะต้องยกมือไหว้ขอความเห็นใจจากผู้เป็นพ่อ

"มึงก็ต้องไปหามา กูจะเลี้ยงมึงมาให้เสียข้าวสุกทำไมถ้ามึงจะโตขึ้นมาแล้วพึ่งพาห่าอะไรไม่ได้เลย!" ปลายนิ้วกระแทกใส่หน้าผากของเธออีกครั้งจนแทบหงายหลัง

น้ำขิงนั่งเงียบนิ่ง เม้มปากมองคนตรงหน้าน้ำตาคลอ เธอกำเศษเงินที่มีเอาไว้ในมือ เพราะเธอมีเงินเพียงแค่นี้จริง ๆ

งานพาร์ตไทม์ก็ยังไม่ได้เริ่มหา แถมยังต้องเรียนอย่างหนักมาก ๆ อีกด้วย

"ว่าไง สรุปคือมึงจะเนรคุณกูเหมือนพี่สาวมึงใช่ไหม?" คนเป็นพ่อแดกดันใส่น้ำขิงอีกครั้ง

"แล้วทำไมพ่อไม่บอกให้เมียกับลูกสาวคนเล็กของพ่อช่วยกันทำมาหากินบ้างล่ะ?" เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นสบสายตาที่ว่างเปล่าของพ่อตัวเองนิ่ง ๆ พร้อมกับเอ่ยถามออกไปตรง ๆ อย่างที่ไม่เคยมาก่อนเลย

"พ่อส่งพี่หวานไปตกนรกทั้งเป็น พ่อบังคับให้พี่แต่งงานกับคนแก่คราวพ่อเพื่อแลกหนี้สินที่ตัวเองและเมียใหม่สร้างขึ้นมา" เธอตัดพ้อออกไปทั้งน้ำตา ทั้งเจ็บทั้งแค้นแทนพี่สาว

"แล้วนี่พ่อยังจะให้หนูไปขายตัวเพื่อหาเงินมาใช้หนี้อีก?" น้ำขิงเปล่งเสียงออกไปอย่างยากลำบาก เพราะมันจุกแน่นที่อกมากซะจน พูดไม่ออกเลย

ในสายตาของเขาเหมือนเธอกับพี่สาวไม่ใช่ลูกเลย เขาไม่มีความสงสาร เห็นอกเห็นใจหรือแม้แต่ห่วงใยแบบที่พ่อแม่คนอื่นเขามีกัน...

"ทำไมไม่ให้เมียรักกับลูกอีกคนไปทำบ้างล่ะ?"

"ส่งพวกมันไปทำงานต่ำ ๆ แหกขาขายตัวเพื่อช่วยใช้หนี้บ้างสิพ่อ?" เธอตั้งใจพูดย้อนคำพูดของพ่อเพื่อให้เขารู้สึกบ้างว่า คำพูดแต่และคำมันรุนแรงมากแค่ไหน

"หุบปากก่อนที่แกจะโดนฉันจะตบปากของแกให้ฉีก!"

"ทำไมล่ะพ่อ?" คนตัวเล็กสวนกลับไปทันควันด้วยความโมโห

"เมียพ่อน่าจะถนัดหาเงินวิธีนี้นะ" เธอพูดออกไปอย่างสุดจะทนไหวแล้ว

"เพราะเขาเคยทำงานเป็นกระ…ห! // เพียะ!!" ฝ่ามือสาก ๆ ฟาดลงเต็มแรง

"อีน้ำขิง!!!" พ่อตะคอกใส่เธอดังลั่น

"ฮื้อ~" น้ำขิงหลับตาปี๋และร้องไห้ออกมาทันที

แต่ทว่า ฝ่ามือสาก ๆ ของพ่อไม่ได้ฟาดลงที่ใบหน้าของเธอ เพราะมีท่อนแขนของใครอีกคนยื่นมารับเอาไว้แทน

"ฟาเรน" เธอเงยหน้าขึ้นมองฟาเรนที่ยืนกำหมัดแน่นมองไปที่พ่อของน้ำขิงด้วยแววตาที่น่ากลัว

ฟุ่บ! น้ำขิงรีบคว้าท่อนแขนของฟาเรนและจับมือที่เย็นเฉียบของเขาเอาไว้แน่น

"…ฮื้ออ…ฮื้อ..." เธอพยายามจะหยุดร้องไห้และกุมมือของฟาเรนเอาไว้ เนื่องจากเธอกลัวเขาจะทำร้ายพ่อของตัวเอง

ปั่ก! เงินกองโตปึกละแสน สามปึกใหญ่ ๆ ถูกโยนลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนตรงหน้าทันที

พ่อของน้ำขิงตาลุกวาบขึ้นมาทันทีที่เห็นเงินเหล่านั้น

"เงิน~" พ่อของน้ำขิงมองเงินเหล่านั้นและยิ้มออกมาราวกับคนเสียสติเมื่อเห็นเงิน เขาก็เปลี่ยนท่าที

"หยิบเงินและมึงรีบไสหัวกลับไปซะ!" ฟาเรนตวาดกลับไปอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะแก่กว่าเขามากเท่าไหร่

"ได้ ๆ ให้เงินกูก็จบแล้ว" พ่อของน้ำขิงโกยเงินเหล่านั้นและพยักหน้ารับทันทีเหมือนคนเสียสติ เขามองเงินเหล่านั้นอย่างยิ้มแย้มเก็บอาการไม่อยู่เลยจริง ๆ

ตลอดทางกลับคอนโดฟาเรน น้ำขิงยังคงเอาแต่นั่งเงียบและร้องไห้มาตลอดทาง เธอไม่ปริปากพูดอะไรกับเขาเลย เพราะยังรู้สึกอายมาก ๆ ในเรื่องครอบครัว เธอไม่เคยอยากเล่าหรือบอกปัญหานี้ให้ใครฟังเลย แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างไอรีนก็ไม่รู้ ว่าครอบครัวของเธอนั้นเลวร้ายมากแค่ไหน

-คอนโดฟาเรน-

"นายไม่ควรให้เงินพ่อของฉันไปแบบนั้น" น้ำขิงเอ่ยขึ้น

ขณะที่ปาดน้ำตาบนใบหน้าไปด้วย แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งร้องไห้ออกมาไม่ยอมหยุด

หมับ~ ฟาเรนจับใบหน้าของเธอหันกลับมาที่เขานิ่ง ๆ และเช็ดน้ำตาให้เธอเบา ๆ น้ำขิงผู้ซึ่งกำลังอ่อนแอมากที่สุด เธอจ้องมองเข้าไปในแววตาของเขาอยู่แบบนั้น เพราะฟาเรนไม่เคยอ่อนโยนกับเธอมากขนาดนี้ และเขากำลังทำให้เธอเชื่อใจเขาอีกครั้ง โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคือหลุมพรางอีกหรือเปล่า?

"ฟาเรน~" คนตัวเล็กเอ่ยชื่อของเขาอย่างสั่นเครือ

ฟุ่บ! เธอโผเข้าไปกอดเขาเอาไว้แน่น และปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"ฮื้อออ อื้อ~~" เธอร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เพราะมันช่างอัดอั้นตันใจมากซะจนเก็บต่อไปไม่อยู่อีกแล้ว

ฝ่ามือหนาค่อย ๆ ยกลูบแผ่นหลังของเธอเบา ๆ

"อื้อ ฮื้อ ๆ ๆ ๆ" คนตัวเล็กในอ้อมแขนร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ยอมหยุด

"ร้องออกมาให้พอเถอะ" ฟาเรนเอ่ยขึ้นเบา ๆ พร้อมกับค่อย ๆ กระชับอ้อมแขนกอดเธอเอาไว้แน่นมากขึ้น ๆ

ใบหน้าสวยแนบลงที่แผ่นอกแกร่ง น้ำตายังคงไหลรินออกมาจากแววตาที่แดงก่ำของเธอ

"ฉันไม่รู้ว่าเธอโตมาได้ยังไงนะ" ปลายนิ้วเรียวยาวลูบเช็ดน้ำตาให้เธอทันที แม้มันจะรุนแรงและป่าเถื่อน แต่แววตาที่ฟาเรนมองไปยังคนตรงหน้า มันทำให้เธอเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาได้ในทันที

"แต่นับจากวันนี้ไป...จำเอาไว้ว่าเธอมีฉัน" เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ จนสัมผัสถึงลมหายใจที่อบอุ่น