CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 61

EP.61 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน อดมื้อดึกเพื่อกินมื้อเช้า

อ้อมแขนเขาโอบกอดเธอเอาไว้ ร่างกายของเขามอบไออุ่นให้เธอ อย่างที่เธอไม่เคยได้รับจากใครเลย

มันช่างยากเหลือเกินที่เธอจะหักห้ามใจไม่ให้คิดหรือไหวหวั่นกับผู้ชายที่ใจร้ายคนนี้...

แต่คนเราในวันที่อ่อนแอมากที่สุด แค่ได้มีใครสักคนอยู่เคียงข้าง คอยปลอบใจ ปกป้อง และเช็ดหยดน้ำตาให้ สำหรับน้ำขิงแล้วมันช่างมีความหมายมากมายเหลือเกิน…

แม้ว่าเธอจะพยายามย้ำเตือนตัวเองรอบที่ร้อยรอบที่ล้านแล้วก็ตามว่า เธอไม่ควรรักผู้ชายอันตรายคนนี้

แต่สุดท้าย คนที่เกลียดมากที่สุด กำลังกลายเป็นคนที่อยากอยู่ด้วยมากที่สุดเช่นกัน

"ร้องออกมาจนกว่าจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้" ฝ่ามือหนา ๆ ยังคงลูบศีรษะของเธอเบา ๆ

เธอพยายามที่จะหยุดร้องไห้และเก็บความเจ็บปวด รวมไปถึงความทรงจำที่เลวร้ายเรื่องครอบครัวเหล่านั้นไว้ภายในใจ เพราะไม่อยากทำให้คนตรงหน้าต้องรู้สึกแย่หรือสงสารเธอมากไปกว่านี้

หลังจากที่สะอื้นไห้อยู่นาน ในที่สุดเธอก็ค่อย ๆ สงบลงได้

ฟาเรนยังคงลูบแผ่นหลังของเธอเบา ๆ และเขายังคงยืนโอบกอดเธออยู่แบบนั้น รอจนน้ำตาหยดสุดท้ายของเธอหยุดไหลได้ในที่สุด

คนตัวสูงค่อย ๆ โน้มตัวลงเพื่อที่จะช้อนตัวอุ้มร่างบางขึ้นแนบแผ่นอก ก่อนจะพาเธอเดินเข้าไปยังห้องนอนและค่อย ๆ วางเธอลงกับเตียงนุ่ม ๆ อย่างทะนุถนอม

บนเตียงหลังใหญ่ เธอยังคงนอนตัวเกร็งแข็งทื่อไปหมด

แววตาเศร้า ๆ ชำเลืองมองจอมโหดเล็กน้อย พลางน้อมรับว่าเขาคงอยากจะทำอะไรเธอเหมือน ๆ กับเมื่อสองคืนก่อนที่ผ่านมาแน่ ๆ

คนอย่างเขาที่ยอมจ่ายเงินก้อนไปตั้งสามแสนกว่าบาท คงอยากจะเสพสวาทและทรมานร่างกายของเธอจนกว่าจะคุ้มค่ากับเงินที่เขาเสียไปแน่

"คิดอะไรอยู่?" ฟาเรนกอดอกยืนมองเธอ

เมื่อเห็นท่าทีเกร็ง ๆ เขาก็พอดูรู้

"นอนตามสบายเถอะนะ"

ฟาเรนเอียงคอมองเธอเล็กน้อย พร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมให้โดยไม่ได้มีท่าทีจะรบเร้าใด ๆ

"ฉันไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเธอหรอก...เธอร้องไห้แล้วน่าเกลียดจะตายไป"

เขาพูดขึ้นเสียงแข็ง ๆ พร้อมกับเบะปากเพียงเล็กน้อย

"อีกอย่างคืนนี้ฉันก็อยากนอนพักสบาย ๆ เหมือนกัน"

"อื้ม~" น้ำขิงพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะนอนหันหน้ามองออกไปนอกกระจกบานหรูวิวเกือบ 360 องศาจากห้องนอนของเขาในยามค่ำคืนนี้

"เลิกคิดมากแล้วนอนซะ"

ฟาเรนถอนหายใจออกมาเล็กน้อย และยังคงยืนกอดอกมองเธออยู่แบบนั้น

เพราะน้ำขิงยังคงลืมตาและมองออกไปนอกหน้าต่างวิวคอนโดสูงเสียดฟ้า แสงไฟสว่างไสวของเมืองกรุง… มหานครที่ไม่เคยหลับใหลแห่งนี้…

"หลับตาสิ!"

เขาออกคำสั่งขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเธอยังคงนอนคิดมากอยู่ และไม่ยอมพักผ่อนสักที

ฟาเรนปิดสวิตช์ไฟที่หัวเตียงของเธอ พร้อมกับเดินไปปิดม่านหนาทึบ เพื่อให้ภายในห้องมืดสนิทและเงียบสงัด

เขากลับมายืนจ้องมองน้ำขิงอย่างกดดันให้เธอหลับอย่างคนเอาแต่ใจเช่นเคย ๆ จนทำให้อีกฝ่ายจำต้องแสร้งข่มตาหลับไปทั้ง ๆ ที่เธอยังไม่ค่อยง่วงมากสักเท่าไหร่

หลังจากที่น้ำขิงหลับตาลงได้สักพัก ฟาเรนถึงจะยอมเดินออกจากห้องนอนไป เพื่อที่จะอาบน้ำและทำธุระส่วนตัวของเขาจนเสร็จสิ้นแล้วจึงกลับขึ้นเตียงมานอนกอดเธอเหมือนเช่นคืนผ่าน ๆ มา

แม้ว่าน้ำขิงจะหลับตา แต่เธอยังคงไม่ได้หลับสนิทไปในทีเดียว

เพราะในหัวของเธอคิดถึงแต่สิ่งที่พ่อพูดออกมา ทุกคำพูดของเขามันทิ่มแทงใจของเธออย่างเจ็บปวดมาก

และคนที่เธอคิดถึงมากสุดหัวใจเลยก็คือพี่น้ำหวาน พี่สาวแท้ ๆ ที่เกิดมาจากแม่คนเดียวกันกับเธอ เธอไม่รู้เลยว่าพี่สาวตัวเองตอนนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง

เพราะครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน มันคืองานแต่งงานระหว่างพี่หวานกับเสี่ยบุญโชค ตาเฒ่าตัณหากลับที่คอยแต่จะจับเด็กสาวหน้าตาสวย ๆ ฐานะจน ๆ มาแต่งเป็นเมียขัดดอกไปวัน ๆ

วันแต่งงานของพี่สาวนั้น จริง ๆ เธอเองก็ไม่ได้รู้เรื่องมาก่อน เพราะถ้ารู้ เธอคงพาพี่สาวหนีไปแล้วตั้งแต่วันนั้น

ตัวน้ำขิงเองก็เพิ่งจะมารู้ว่าพ่อตกลงยกพี่สาวเธอให้ตาเสี่ยนั่นไปแล้ว ก็ตอนที่พ่อขับรถมารับเธอถึงหอพัก เพื่อให้ไปช่วยเรื่องงานแต่งงาน

ครั้งนั้นทำให้เธอต้องขอลาขาดเรียนกับทางมหาลัยไปแบบกะทันหันไปเกือบหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ

โชคดีว่ามีไอรีนและเพื่อนคนอื่น ๆ คอยตามเก็บงานเก็บชีตเรียนให้ ไม่งั้นเธออาจจะต้องดรอปไปเลยก็ได้ เพราะดันลาในช่วงที่ใกล้สอบพอดิบพอดี

"ถ้าเธอยังไม่หลับอีก…ฉันอาจจะทำอะไรมากกว่าแค่นอนกอดกันนะ" ฟาเรนพูดขึ้น

เพราะเขาสังเกตจากลูกตาที่กลอกไปมาทั้ง ๆ ที่เปลือกตาของเธอยังคงปิดสนิท

"ฉันนอนไม่หลับจริง ๆ" คนตัวเล็กรีบเอ่ยขึ้นเบา ๆ

ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงอาบแก้มทั้ง ๆ ที่เธอยังคงหลับตาอยู่แบบนั้น

"เฮ้อ ~" เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะจ้องมองไปที่เธออย่างเคร่งเครียด

"แล้วฉันต้องทำยังไงอะ?" เขาถามออกมาตรง ๆ

เพราะฟาเรนไม่ใช่คนที่ปลอบคนได้เก่งสักเท่าไหร่ และวิธีต่าง ๆ ที่เขานึกได้ก็ใช้มันไปหมดแล้ว

"หรือเอากันไหมล่ะ"

"จะมีนายอยู่เคียงข้างแบบนี้ไปได้อีกกี่คืนกันนะ"

ฝ่ามือเล็ก ๆ ลูบใบหน้าหล่อร้ายตรงหน้าอย่างไหวหวั่น

เธอไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของฟาเรนมันหมายความว่าอย่างไรกันแน่ แต่ความแตกต่างระหว่างกันและกัน มันช่างชัดเจนมากซะจนเธอต้องหักห้ามใจให้ได้

เพราะรู้ดีว่าจุดจบของเรา สุดท้ายก็ต้องเดินแยกทางจากกันไปอยู่ดีในวันใดวันหนึ่ง

"เราสองคนแตกต่างกันทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องฐานะทางครอบครัว"

น้ำขิงพูดอย่างยอมรับในความจริงว่า...สุดท้ายเธอมีเขาอยู่เคียงข้างไม่ได้ไปตลอดอย่างที่เขาพูดหรอก

"นายเกิดมามีพร้อมแล้วทุกอย่าง" เธอถอนหายใจและมองคนตรงหน้านิ่ง ๆ

"แต่ฉันเกิดมาไม่มีอะไรเพียบพร้อมเลยสักอย่างเดียว"

เธอค่อย ๆ ยกท่อนแขนที่โอบกอดเธอเอาไว้ออกช้า ๆ

"คุณค่าของชีวิตฉัน...มันเป็นเพียงแค่เศษเงินของนายเท่านั้นเอง" น้ำขิงก้มหน้ายอมรับความจริง เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

แต่พอเห็นฟาเรนเริ่มขยับตัวไปมาเหมือนกำลังงัวเงีย ๆ ใกล้ตื่นนอน เธอก็รีบปาดน้ำตาทิ้งไปทันที

"...เฮ้ออ…" น้ำขิงถอนหายใจออกมาเสียงดังอีกครั้ง

"ฉันควรรีบเตรียมอาหารเช้าให้เขาก่อนเขาจะตื่นมาสินะ"

เธอพยายามคิดเรื่องอื่นแทนเพื่อที่จะดำเนินชีวิตต่อไปให้เหมือนเดิม และทำตัวเองให้ดูปกติแบบที่เคยเป็น

น้ำขิงเตรียมตัวลุกไปทำอาหารให้เขาทานตามที่เจ้าตัวได้ออกคำสั่งเอาไว้เมื่อคืนก่อน

-12.00 น. เที่ยงวัน-

"น้ำขิง ~"

และนั่นคือคำแรกที่ออกจากปากของคนขี้เซาที่เพิ่งงัวเงีย ๆ ตื่นนอนมาในสภาพเปลือยเปล่าและผมยุ่ง ๆ

"มีอะไร?"

น้ำขิงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างงง ๆ ที่เขาเรียกหา

ฟาเรนหรี่ตามองไปที่เธอนิ่ง ๆ พร้อมกับลูบกล้ามท้องแกร่ง ๆ ของเขาและมองมาที่เธอด้วยท่าทีงอแง

"ฉันหิวอะ~" เขาบ่น ๆ และยีหัวตัวเองไปพลาง ๆ

"เมื่อคืนฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย"