CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 75

EP.75 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน วันจบ (การศึกษา)

"นาย?"

น้ำขิงที่เพิ่งหลับไปได้ไม่นานก็ตื่นและค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยท่าทีงัวเงีย ๆ

ฟาเรนยังคงเอาแต่นอนจ้องหน้าเธออยู่แบบนั้น ไม่ยอมละสายตาไปทางอื่น ทั้งสองคนสบสายตากันอยู่เนิ่นนานพักใหญ่

"ฉันรู้สึกกับเธอไม่เหมือนเดิมเลย ~"

จู่ ๆ ฟาเรนก็พูดขึ้นมาใส่หน้าของเธอด้วยความเมาหนักมาก ๆ กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง แววตาแดงก่ำด้วยพิษจากแอลกอฮอล์

"ขิง ~"

เขาเปล่งเสียงเรียกชื่อของเธอออกมาอีกครั้ง

"ฉันต้องตื่นแต่เช้า ถ้านายเมาก็นอนเถอะ" เธอค่อย ๆ หลับตาลงและพูดตอบไปอย่างง่วง ๆ

เพราะฟาเรนมาถึงก็ทั้งกอด ทั้งหอมและยังพูดจาเพ้อเจ้อไปเรื่อยด้วยความเมา

คนตรงหน้าส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับ ทั้ง ๆ ที่สภาพของเขาเมาจนแทบไม่มีสติเลย

ฟาเรนลูบใบหน้าของเธออย่างเบามือ ริมฝีปากร้อนระอุค่อย ๆ บรรจงจูบลงที่กลางขมับและค่อย ๆ ไล่ลงมาถึงที่ปลายจมูกของเธอช้า ๆ

"ฉันไม่เคยรู้สึกกับใครแบบเธอเลย"

ฟาเรนมองใบหน้าของน้ำขิงอย่างพิจารณา

"ทำไมวะ?"

เขาเอ่ยถามขึ้นเบา ๆ กับตัวเอง

"พูดอะไรของนาย ฉันไม่เข้าใจ!"

เธอขมวดคิ้วและถามไปอย่างงัวเงีย ๆ

ฟาเรนยังคงเมา ๆ และนอนเงยหน้ามองไปบนเพดาน แต่ฝ่ามือหนายังคงโอบกอดเธอเอาไว้ เขาดูเมาหนักมากจริง ๆ เพราะพูดไม่รู้เรื่องเลย

ภายในห้องที่เงียบงันแห่งนี้ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของเขาและเธอ

หัวใจของฟาเรนเต้นแรงและดังออกมาจากอกด้านซ้ายของเขา ด้วยพิษของแอลกอฮอล์

เพราะเขาดื่มหนักมากเกินไป

"น้ำขิง ~"

ฟาเรนที่ยังคงอยู่ในอาการเมาหนักหันกลับมามองใบหน้าของเธออีกครั้ง

"เธอห้ามไปไหนนะ ห้ามไปจากฉัน..." เขามองตาของเธอและพูดออกมาแบบห้วน ๆ แข็งทื่ออย่างออกคำสั่งกับเธอ

"ทำไมล่ะ?"

เธอยังคงหลับตาอยู่เหมือนเดิมทั้ง ๆ ที่น้ำตามันไหลออกมาอย่างไม่สามารถหยุดได้เลย

ในอ้อมแขนอันอบอุ่นที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าและบุหรี่ เธอกลับได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของน้ำหอมกลิ่นหวานของผู้หญิงติดอยู่ด้วย

"ในวันหนึ่ง...นายอาจจะเจอกับผู้หญิงคนใหม่ที่ทำให้นายไม่ต้องเบื่อแบบนี้ก็ได้นะ"

เธอพูดออกไปเสียงเรียบ กลั้นน้ำตาเอาไว้แทบไม่อยู่

และใช่

แม้ว่าเธอจะทำใจยอมรับแล้วว่าฟาเรนเป็นของเขาแบบนี้มาตั้งแต่ต้น แต่ตอนนี้ความรู้สึกในใจของเธอมันไม่ได้เหมือนกับวันนั้นอีกแล้ว....

ฟาเรนไม่ได้เปลี่ยนไป แต่เป็นน้ำขิงต่างหากที่เปลี่ยนไป

"ใช่ บางครั้งฉันก็เบื่อเธอ แต่ยังไงฉันก็ขาดเธอไม่ได้นะ"

ฟาเรนตอบกลับมาอย่างไม่เข้าใจ

"ฉันก็ยกให้เธอเป็นที่หนึ่งแล้ว...มันไม่ดีตรงไหน?"

คนเมาระบายความในใจออกมาอย่างเสียงแข็ง

"กับคนอื่นฉันก็แค่สนุกไปวัน ๆ ฉันไม่ได้รู้สึกเหี้ยอะไรกับคนอื่นเลย"

ฟาเรนยังคงยืนยันกลับมาอย่างหนักแน่นตามความรู้สึกนึกคิดของเขาในตอนนี้

…..

………..

"แต่ฉันไม่ได้อยากเป็นที่หนึ่งไง" น้ำขิงลืมตาเอ่ยตอบอีกฝ่ายไปอย่างอดกลั้นไม่ไหวจริง ๆ

"ขิง ~"

พอเขาเห็นเธอร้องไห้เขาก็รีบคว้าเธอมากอดเอาไว้แน่น

แต่อ้อมกอดของเขามันไม่ได้ช่วยให้เธอหยุดร้องไห้ได้เลยจริง ๆ

"พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปสอบแต่เช้า...ปล่อยให้ฉันได้พักเถอะนะ" เธอพูดขึ้นอย่างไม่อยากจะมองหน้าของเขาเลยสักนิด

"นายก็ไปเอาคนอื่นมาแล้วไม่ใช่เหรอ?"

ร่างบางข่มตาหลับลงอีกครั้ง น้ำตาอาบทั้งสองแก้ม

"ต่อให้ฉันเอาใคร...สุดท้ายฉันก็กลับมาหาเธออยู่ดีนี่ไง"

ฟาเรนพร่ำเพ้อออกมาเบา ๆ

เขากอดเธอและหอมลงที่เส้นผมอย่างทะนุถนอม แต่ความละมุนของเขามันไม่ได้ช่วยปลอบประโลมอะไรให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นได้เลย

-วันต่อมา-

"หมดเวลาสอบแล้ว นักศึกษาทุกคนวางปากกาลงได้"

เสียงของอาจารย์คุมสอบดังขึ้นทันทีที่หมดเวลาสอบในวิชาสุดท้าย ซึ่งเป็นวิชาที่สอบสุดท้ายเลยจริง ๆ ของเทอมนี้และสำหรับนักศึกษาทุกคนอีกด้วย

"เดี๋ยวเราอยู่คุยกับอาจารย์ก่อนนะลูก"

อาจารย์เดินเข้ามาเก็บกระดาษข้อสอบที่โต๊ะของน้ำขิงพร้อมกับพูดขึ้นเบา ๆ

"ได้ค่ะ อาจารย์"

"เด็กที่เรียนดีและขยันสู้ชีวิตแบบนี้ วันหนึ่งสิ่งดี ๆ มันก็ตอบแทนต่อความเพียรพยายามของหนูเอง"

"และวันนั้นมันก็มาถึงแล้วนะลูก"

"สู้นะ ๆ อาจารย์เป็นกำลังใจให้"

หลังจากที่น้ำขิงพูดคุยกับอาจารย์จนจบถึงเรื่องรายละเอียด เธอก็ขอบคุณอาจารย์ไปหลายสิบครั้ง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องสอบมาด้วยความรู้สึกที่ดีใจอยู่ไม่น้อยเลย

ความฝันของนักศึกษาทุกคน คงไม่มีอะไรที่น่ายินดีไปกว่าการเรียนจบ และก็ได้สวมชุดครุยสวย ๆ ในวันรับปริญญาหรอก

เพราะที่ทุกคนยอมทนเรียนกันมานานกว่าสามสี่ปีก็เพื่อนำความรู้และใบปริญญาบาง ๆ เพียงแผ่นเดียวเนี่ยแหละ เป็นใบเบิกทางที่สำคัญใบหนึ่งของชีวิต

และในความพากเพียรพยายามตั้งใจเรียนของเธอมันก็ส่งผลให้มีบริษัทดี ๆ ที่สนใจอยากสัมภาษณ์รับเธอเป็นพนักงานตั้งแต่ตอนนี้ทั้งที่เธอยังเรียนจบอย่างไม่เป็นทางการซะอีก

"จบสักทีสินะ ชีวิตมหาลัยที่โคตร ๆ เหนื่อยของฉัน"

เธอถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

เธอดีใจที่ตัวเองพยายามทำทุกอย่างจนมีวันนี้ได้สักที

หลังจากที่เดินออกจากห้องสอบมา น้ำขิงก็กดเปิดโทรศัพท์ทันที แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับไรอันที่ยืนดักรอเธออยู่มุมเสาหนึ่ง

ซึ่งจริง ๆ แล้วไรอันสอบห้องเดียวกันกับเธอนั่นแหละ และเหมือนว่าเขาจะออกมายืนดักรอเธอสักพักใหญ่ ๆ แล้วเพราะพอน้ำขิงเดินมาถึงเขาก็เดินตรงมาหาเธอทันที

"ฉันมารอแสดงความยินดีกับว่าที่บัณฑิตน่ะ"

ไรอันพูดขึ้นยิ้ม ๆ

"อ๋อ…ขอบใจนะไรอัน"

เธอพยักหน้ารับอย่างแบ่งรับแบ่งสู้

เพราะความสัมพันธ์ระหว่างไรอันกับเธอมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้น และไรอันเองก็คงมองเธอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่แน่ ๆ

"ว่าแต่…ถ้าเธอเรียนจบไปแล้วเราคงไม่ได้เจอกันง่าย ๆ อีกแน่เลยเนอะ"

เขาพูดขึ้นขณะที่กำลังเดินเข้าลิฟต์มาด้วยกันสองต่อสอง

"อืม แต่นายเองก็เหลืออีกแค่เทอมเดียวเองนะ"

น้ำขิงก็พยายามพูดคุยไปตามปกติ แม้ว่าจะมีความเกร็ง ๆ กันอยู่บ้างก็ตาม

"เราอาจจะเจอกันวันรับปริญญาเลยก็ได้นะ"

เธอเอ่ยตอบไปอย่างเป็นมิตร เพราะไรอันกับเธอก็เคยสนิทกันมาก่อนจริง ๆ

"ก่อนที่เราอาจจะไม่ได้เจอกันหลังเรียนจบแล้ว.... ถ้าฉันขอคุยอะไรกับเธอหน่อยจะได้ไหม?"

ไรอันพูดออกมาตรง ๆ

"อ๋อ ได้สิ"

น้ำขิงพยักหน้าตอบไปอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก

"จริง ๆ สอบเสร็จฉันก็ว่างแล้วล่ะ"

เธอพูดเสริมไปอย่างยิ้ม ๆ