CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 79

EP.79 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน พร้อมไปเสมอ

ทั้งสองยังคงเงียบและไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมาเลยหลังจากนั้น

ทางด้านฟาเรนเอง เขาก็เอาแต่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ข้าง ๆ เตียงของน้ำขิงและไม่ยอมเดินไปห่างจากเธอเลย

"….."

น้ำขิงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

เธอหลับตาลงช้า ๆ และคิดในใจเสมอว่า ผู้ชายสารเลวที่ไร้จิตสำนึก เขาไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้เลยจริง ๆ

"อยากด่าอะไรก็พูดออกมาเถอะน่า ไม่ต้องมาด่าฉันในใจหรอก"

ฟาเรนที่เห็นแววตา ท่าทางของเธอ เขาก็พอจะเข้าใจได้ถึงความคิดของเธอในตอนนี้

เขาต้องการให้น้ำขิงพูดอะไรกับเขาก็ได้ จะด่าก็ได้ แต่ไม่ใช่การเงียบใส่แบบนี้

เพราะมันทำให้เขาเดาไม่ออกเลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

"เธอไม่พอใจอะไรพูดออกมาเลยดิวะ" ฟาเรนทำเป็นห่าม ๆ ใส่ แต่เขาก็รีบเข้าไปประคองเธอไม่ห่าง

"พูดออกมาเลย ด่าออกมา!"

เขาขึ้นเสียงไปเล็กน้อย แต่น้ำขิงก็ยังคงเอาแต่นิ่ง ๆ

"ฉันไม่ด่านายหรอก เพราะนายมันไม่เคยผิดอยู่แล้ว"

น้ำขิงพูดไปอย่างไม่มองหน้า

ฟาเรนกุมขมับตัวเองและถอนหายใจออกมาเช่นกัน เหมือนว่าแค่เพียงเอ่ยปากคุยกัน เขาก็สามารถทะเลาะกันได้ในทันทีจริง ๆ

ฟาเรนเลือกที่จะเงียบและลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงเพื่อเฝ้าคนตัวเล็กไม่ห่างเลยแม้แต่ก้าวเดียว

หลังจากนั้นสักพักใหญ่ จู่ ๆ น้ำขิงก็ค่อย ๆ ขยับตัวและทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง ฟาเรนรีบลุกจากเก้าอี้เข้ามาประคองเธอเอาไว้ทันที

"จะลุกไปไหน?"

คนตัวสูงถามขึ้นและมองเธอด้วยแววตาที่กังวลและโคตรเป็นห่วงเธอมากจริง ๆ

"…ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ"

น้ำขิงตอบไปด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง และพยายามดันแผ่นอกของเขาออก

"เดี๋ยวฉันอุ้มไปส่งเอง"

ฟาเรนทำท่าจะอุ้มแต่น้ำขิงดันตัวของเขาเอาไว้

"ไม่ต้อง...ฉันเดินเองได้"

คนตัวเล็กพูดขึ้นก่อนจะดึงเสาน้ำเกลือประคองตัวเองไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล

"ตรงนั้นเธออักเสบ อย่าเดินเองเยอะเลยน่า"

ฟาเรนพูดขึ้นเบา ๆ เขาก้มลงอุ้มเธอและลากเสาน้ำเกลือตามไปยังห้องน้ำด้วยอย่างไม่ปริปากบ่นใด ๆ

@ห้องน้ำ

"ออกไป"

น้ำขิงเอ่ยปากไล่คนตัวสูงที่อุ้มเธอเข้ามาภายในห้องน้ำ

"ไม่ต้องอายหรอกน่า" ฟาเรนไม่สนใจในคำไล่ของเธอแต่อย่างใด

"ฉันช่วยเอง เธอยืนเฉย ๆ เถอะ"

ฝ่ามือหนาค่อย ๆ แกะเชือกมัดกางเกงออกช้า ๆ เพื่อที่จะช่วยเธอถอดกางเกงของโรงพยาบาล

"ฉันไม่ได้บาดเจ็บอะไรรุนแรง ฉันช่วยเหลือตัวเองได้"

เธอพยายามปัดมือของเขาออก แต่ฟาเรนถอดกางเกงให้เธอเรียบร้อยแล้ว

ทันทีที่กางเกงบาง ๆ หล่นลงไปกองอยู่ที่พื้น มันก็เผยให้เห็นรอยแดง ๆ ที่เด่นชัดตามร่องสวาทของเธอ

"ออกไปรอข้างนอกได้ไหม!"

น้ำขิงเปล่งเสียงออกมาดังลั่นอย่างไม่ค่อยพอใจที่เขามาช่วยเหลือในการทำธุระส่วนตัวของเธอแบบนี้

"ฉันต้องการทำธุระส่วนตัว"

เธอย้ำไปอีกครั้ง คนตัวสูงก็ประคองคนตัวเล็กนั่งลงบนชักโครก ก่อนที่เขาจะยอมเดินออกไปรอที่ด้านนอกของห้องน้ำหรูแห่งนี้ ตามความต้องการของคนไข้

ทางด้านของน้ำขิง เธอจำต้องฝืนอดทนต่อความเจ็บปวดขณะที่ทำธุระส่วนไปด้วย เพราะมันปวดแสบปวดร้อนออกมาจากทางภายใน เนื่องจากช่องคลอดอักเสบจนบวมเป่งและด้านในน่าจะฉีกขาดอีกด้วย

หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จ กดชักโครกและทำความสะอาดส่วนนั้นด้วยน้ำเปล่าแล้ว

"อื้อ!"

น้ำขิงกัดฟันแน่น เพราะเพียงแค่ใช้น้ำเย็น ๆ ลูบที่กลีบรักมันก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันทีทันใด

จู่ ๆ ฟาเรนก็เปิดประตูเดินกลับเข้ามาในห้องน้ำทันทีที่ได้ยินเสียงกดชักโครก

น้ำขิงที่กำลังเอื้อมมือหยิบทิชชูก็งง ๆ เล็กน้อย

ฟาเรนหยิบทิชชูสะอาดไปจากมือของเธอ คนตัวสูงย่อตัวลงก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าของเธอ พร้อมกับค่อย ๆ ซับหยดน้ำสะอาดตามกลีบรักอย่างเบามือ

"...."

น้ำขิงหลับตาเม้มปากทันทีที่ปลายทิชชูสัมผัสเข้าไปในใจกลางร่องรักที่อักเสบของเธอ

"เจ็บ!!"

น้ำขิงทุบลงที่ไหล่หนาของเขา เพียงแค่นี้ฟาเรนเองก็ชะงักมือทันที

เขาค่อย ๆ ใช้ริมฝีปากเป่าลมเย็น ๆ ใส่ร่องรักของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อย ๆ เช็ดต่อ

"อะ..โอ้ย"

น้ำขิงจิกปลายเล็บของเธอลงบนไหล่กว้าง ๆ ของเขาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ฟาเรนที่คุกเข่าลงตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมามองน้ำขิงอย่างเป็นห่วงสุดหัวใจจริง ๆ

"นายไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอกน่า"

"นายไม่ต้องเช็ดให้ ไม่ต้องมาแสดงความรับผิดชอบ…"

เธอพยายามจะหยิบทิชชูคืนจากมือของเขา แต่ฟาเรนก็โยนมันทิ้งไปทันที

คนตัวสูงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงของเขามาซับร่องรักของเธอแทนอย่างเบามือ แววตาคมกริบมองไปที่ร่องสวาทนิ่ง ๆ

ผ้าเช็ดหน้าของเขานุ่มและสะอาดพอ ๆ กับกระดาษทิชชู จึงทำให้เธอไม่ได้รู้สึกแสบมาก แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี

หลังจากที่ซับกลีบเนื้อที่บอบช้ำของเธอจนแห้งสนิท ฟาเรนลูบซ้ำด้วยฝ่ามือเปล่าอีกครั้งอย่างเบามือ เขาจูบลงที่โหนกเนินของเธออย่างไม่รังเกียจใด ๆ พร้อมสวมใส่กางเกงให้เธอตามเดิม ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและอุ้มน้ำขิงเพื่อพาเดินกลับมานอนที่เตียงผู้ป่วยอีกครั้ง

"…."

น้ำขิงกำหมัดเล็กน้อยหลังจากที่ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงคนไข้

เพราะเพียงแค่เธอขยับตัว มันก็เจ็บจี๊ด ๆ ขึ้นมาจากบริเวณที่บอบช้ำต่าง ๆ ตามร่างกาย

ฟาเรนค่อย ๆ วางเธอนอนลงบนเตียงอย่างถนอม เขาโน้มตัวลงเข้าไปกอดร่างบางเอาไว้แน่น

"ฉัน...ขอโทษ"

เขาพูดขึ้นเบา ๆ ข้าง ๆ ใบหูของเธอ

น้ำขิงชะงักไปเล็กน้อย เพราะเธอไม่คิดไม่ฝันจริง ๆ ว่าจะได้ยินคำว่าขอโทษจากปากของเขา

"เธอก็รู้ว่าฉันควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ได้"

"คนอย่างนายมันไม่ได้รักใครได้จริงหรอก ฟาเรน"

"นายมันรักแต่ตัวเอง!"

น้ำขิงหลับตาลงทันทีอย่างไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับคำบอกรักของเขาเลยแม้แต่น้อย

"เธอเป็นอะไรของเธอ?"

ฟาเรนชักสีหน้าเล็กน้อย เพราะเขาไม่คิดว่าน้ำขิงจะเมินเฉยกับคำว่ารักของเขาได้มากขนาดนี้

เขาไม่เคยรักใคร ไม่เคยชอบใครแบบนี้มาก่อนเลยจริง ๆ

"เพราะถ้านายรักใครสักคนจริง ๆ นายจะไม่ทำร้ายร่างกายและจิตใจเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้แน่ ๆ"

น้ำขิงพูดออกมาเสียงสั่น ๆ

"และฉันถูกนายทำร้ายมามาก จนมันไม่เจ็บอะไรอีกแล้ว"

"ฟาเรน…"

เธอพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะข่มตานอนหลับไปทันทีด้วยฤทธิ์ยาแก้ปวดที่หมอให้ทานก่อนหน้านี้

-1 อาทิตย์ผ่านไป-

น้ำขิงเมินเฉยใส่เขามาตลอดทั้งอาทิตย์เลยจริง ๆ

เราคุยกันแบบนับคำได้ อาการบาดเจ็บที่ช่องคลอดของเธอค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ โดยมีฟาเรนคอยดูแลเธอไม่ห่าง

"กินข้าวสิ"

ฟาเรนตักอาหารใส่จานให้น้ำขิง ที่นั่งมองอาหารด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

เธอไม่ยอมกินมันเลยแม้แต่คำเดียว น้ำขิงเขี่ยอาหารที่ฟาเรนตักให้ออกไปจากจานของเธอด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

เธอกินข้าวต่อไม่กี่คำก็ลุกจากโต๊ะทานข้าวไปล้างจานต่อในทันที

นับวันความสัมพันธ์ของเธอกับฟาเรนยิ่งเหมือนกับคนที่อยู่ใกล้กันแค่ตัวแต่ไร้ซึ่งหัวใจ

"เมื่อคืนที่ฉันอาบน้ำให้เธอ"

ฟาเรนเอ่ยถามขึ้นขณะที่เขาวางจานลงในอ่างล้างจานที่น้ำขิงกำลังยืนล้างจานอยู่แบบเงียบ ๆ คนเดียว

"แผลที่อักเสบของเธอก็ดูจะหายดีมาก ๆ แล้วนะ"

ฟาเรนพูดขึ้น พร้อมกับโอบกอดน้ำขิงจากทางด้านหลังของเธอ

หลังจากที่น้ำขิงกลับมารักษาตัวต่อที่บ้านจนถึงวันนี้ ฟาเรนไม่ได้ล่วงเกินใด ๆ เลยแม้แต่คืนเดียว เขาต้องอดทนฝืนกลั้น ไม่มีอะไรกับเธอจนกว่าแผลเหล่านั้นจะสมานกันเป็นปกติ

"คืนนี้ฉันขอ... (ฟาเรน) / อย่าเลย...นายออกไปหาผู้หญิงคนอื่นของนายเถอะ"

ยังไม่ทันที่ฟาเรนจะพูดจบเธอก็สวนขัดขึ้นมาทันทีทันใด

เพราะทุกคืนหลังจากที่เขาส่งเธอเข้านอนแล้ว ฟาเรนมักจะออกไปท่องราตรีกับพวกเพื่อนของเขาเช่นเคย ๆ ไม่เคยขาดสักคืน

กว่าเขาจะกลับก็เกือบ ๆ เช้ามืด แต่ไม่ว่าจะเมามากแค่ไหน หรือถูกใจใครยังไง สุดท้ายเขาก็ยังคงเลือกที่จะกลับบ้านเป็นที่สุดท้ายเสมอ

"นี่เธอเป็นอะไรกันนักกันหนาวะขิง!"

ฟาเรนกระชากแขนและดึงตัวน้ำขิงให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาในทันที

"เธอช่วยเลิกทำตัวน่าเบื่อแบบนี้สักทีได้ไหม?"

"เพราะเธอน่าเบื่อแบบนี้ไง ฉันถึงต้องออกไปหากินนอกบ้านทุกคืน!"

"ถ้าเบื่อฉันมาก...ก็ไล่ฉันออกไปซะสิ"

"เพราะฉันพร้อมไปจากนายเสมอ"

"ขิง!!!!"