CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 81

EP.81 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน เตียงนุ่มเหมือนเดิม

น้ำขิงเงียบไปพักใหญ่ เพราะเธอรู้ดีว่าฟาเรนไม่ถูกกับพี่ชายของเขาเอามาก ๆ

และการที่เธอมาทำงานที่บริษัทของครอบครัวเขา ยิ่งไปกว่านั้นคือการมาทำงานในตำแหน่งเลขาของพี่ชายฟาเรน มันยิ่งทำให้เธอเริ่มคิดไม่ตกเลยจริง ๆ ว่าควรจะเสี่ยงทำไปก่อนดีไหม เพราะถ้าเขารู้เขาคงไม่ยอมให้มาทำงานที่นี่แน่ ๆ และอาจจะมีปัญหามากกว่าที่คิดไว้ด้วย

"กลับไปคิดมาก่อนก็ได้นะ ว่าจะทำหรือไม่ทำ"

ท่านประธานพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นั่งเงียบ

"ทำค่ะ ๆ ตกลงทำค่ะ"

เธอรีบเอ่ยตอบไปทันที เพราะไม่อยากที่จะทิ้งโอกาสดี ๆ แบบนี้ไป

"งั้นก็ดี แต่ในหกเดือนแรกเธอจะต้องไปเทรนงานให้ครบทุกแผนกซะก่อน"

"เลขาของประธานบริษัทจำเป็นต้องรู้ในทุกเรื่อง และทำงานเป็นในทุก ๆ อย่าง"

ท่านประธานพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่นิ่ง ๆ ซึ่งมาดเนี้ยบ ๆ ของเขาทำเอาอีกฝ่ายเกร็งมากจริง ๆ

"เดี๋ยวเอาเอกสารสมัครงานกลับไปส่งที่ห้อง HR นะ"

"เริ่มงานได้เดือนหน้า" ใบหน้านิ่ง ๆ เอ่ยบอกรายละเอียดเธอจนครบ

"ขอบคุณนะคะ"

น้ำขิงยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะเดินออกมาจากห้องของท่านประธานบริษัท HL

ซึ่งจริง ๆ แล้วมันก็คือบริษัท Home Land แต่ย่อมาเหลือแค่ HL นี่แหละ

-คอนโด-

น้ำขิงยังคงลังเลใจที่จะพูดคุยเรื่องสัมภาษณ์งานนี้กับฟาเรน ซึ่งตอนนี้เขาเองก็ดูจะไม่ค่อยว่างสักเท่าไหร่ ทั้งคลินต์และไทม์ต่างสลับสับเปลี่ยนกันเข้า ๆ ออก ๆ

ทั้งสัปดาห์นี้เขาวุ่นวายมากซะจนแทบไม่มีเวลาอยู่กับเธอสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังคงกลับมานอนกอด และตื่นทานข้าวเช้าด้วยกันอยู่ทุกมื้อ

-1 วันก่อนเริ่มงาน-

"ไปสนามแข่งรถนะ" ฟาเรนเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับลูบหัวของน้ำขิงเบา ๆ

"เธอทำมื้อเย็นรอไว้นะ"

จอมโหดขยับใบหน้าลงมากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของคนตัวเล็ก

"เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา" ฟาเรนจูบลงที่กลางหน้าผากของคนตัวเล็ก ก่อนจะเดินหอบเอกสารต่าง ๆ ออกไปจากคอนโด

ปัง!

เสียงประตูคอนโดหรูปิดดังสนั่น

หลังจากที่ฟาเรนเดินออกไปสักพัก น้ำขิงก็เดินกลับมาในห้องแต่งตัวเพื่อหยิบเอาชุดทำงานสองถึงสามชุดที่เธอเพิ่งร้องขอให้ฟาเรนซื้อเพิ่มใหม่

เนื่องจากแต่ละชุดที่ฟาเรนเลือกซื้อให้มันไม่สามารถที่จะใส่ออกไปข้างนอก และไม่เหมาะสมต่อการใส่ไปทำงานเลยแม้แต่นิดเดียว

น้ำขิงยังคงเป็นฝ่ายนิ่งและหักห้ามใจของเธอเสมอ ไม่ให้หวั่นไหวไปกับการกระทำของคนอย่างฟาเรน และระลึกไว้เสมอว่า อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนเลย และเขาสามารถหาคนมาแทนที่เธอได้ทุกเมื่อ เธอจึงควรจะขวนขวายหาสิ่งดี ๆ ที่พอจะเป็นหลักยึดมั่นให้กับชีวิตของตัวเองได้

ทางด้านฟาเรน เขาก็ไม่สนใจความเย็นชาใด ๆ ของเธอ เขายังคงทำตัวเหมือนเดิม เขาเพียงแค่ต้องการใช้ชีวิตไปกับเธอ ยิ้มไปกับเธอ คลอเคลียเธอ และพักเหนื่อยกายใจกับน้ำขิงคนนี้เพียงคนเดียว

แม้ว่าเขาจะนอกกาย แต่เขาไม่เคยนอกใจมองคนอื่นเลยสักครั้ง ไม่เคยอยากมีใครมาแทนเธอ ฟาเรนจึงทำราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรใด ๆ เกิดขึ้นเลย

พักหลัง ๆ ฟาเรนจะกลับมาบ้านไวมากขึ้น และเหมือนฟาเรนกำลังทุ่มเททุกอย่างให้กับโพรเจกต์ใหญ่ของเขาเกี่ยวกับเรื่องการแข่งรถและสนามแข่งแห่งนั้น ซึ่งเขามักจะกลับมาเล่าให้น้ำขิงฟังถึงแผนการทุกอย่าง และสิ่งที่เขากับเพื่อน ๆ วางแผนเอาไว้ หลังจากที่พวกเขาได้รับเงินก้อนโตจากพ่อของวินด์เซอร์ ที่คือผู้สนับสนุนหลัก ๆ ของโพรเจกต์นี้

ช่วงเย็น ๆ ขณะที่เธอกำลังเริ่มทำอาหาร

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอยู่สองถึงสามครั้ง

"ทำไมวันนี้เขากลับไวจังนะ"

น้ำขิงรีบถอดผ้ากันเปื้อนออกและวิ่งไปเปิดประตูทันที

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

คนด้านหลังประตูยังคงเคาะ ๆ อยู่แบบนั้น จนกระทั่งเธอกระชากประตูเปิดออกมาก็พบว่า...

"นี่เธอ?"

สาวสวยรุ่นน้องคนนั้นถึงกับหน้าเหวอไปเลยเมื่อคนที่เปิดประตูให้เธอ ไม่ใช่เจ้าของห้องที่เธอมาหา

"ฟาเรนไม่อยู่ห้อง"

น้ำขิงพูดขึ้นเสียงแข็ง ๆ อย่างพอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ค่อยอยากจะเป็นมิตรกับเธอสักเท่าไหร่

"ฉันจะรอเขาในห้อง"

เธอเอ่ยตอบอย่างไม่สบตาของน้ำขิงและ…

ฟุ่บ!

หญิงสาวคนนั้นเดินชนไหล่ของเธอเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ

หมับ!

น้ำขิงคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายเอาไว้ทันที

"ไว้เธอค่อยกลับมาตอนที่เขาอยู่คอนโดเถอะ...เพราะฉันไม่สะดวกต้อนรับแขกแทน!"

น้ำขิงพูดขึ้นพร้อมกับพยายามจะดึงตัวของเธอออกไปจากห้อง เพราะฟาเรนก็ไม่ได้บอกเธอก่อนว่าจะมีใครเข้ามาในคอนโดแบบนี้

และน้ำขิงรู้สึกไม่สะดวกอย่างมากที่เธอคนนี้จะเข้ามานั่งรอในห้อง

ทั้งสองสาวยืนจ้องหน้ากันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร น้ำขิงเองก็ชักจะเริ่มคุ้น ๆ กับใบหน้าของสาวรุ่นน้องคนนี้ขึ้นมาบ้างแล้ว

เธอคิดว่าคงเป็นรุ่นน้องที่เธอเคยเจอตอนงานค่ายรับน้องปีหนึ่งแน่ ๆ เพียงแต่จำไม่ได้ว่าเธอเรียนคณะไหน

"มีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน?"

เด็กคนนั้นขึ้นเสียงใส่พร้อมกับผลักตัวน้ำขิงออกไปห่างจากตัวของเธอทันที

"พี่เองมันก็แค่ผู้อยู่อาศัยไม่ใช่เจ้าของห้องนี้สักหน่อย"

สาวน้อยหน้าหวาน ๆ เอ่ยกับอีกฝ่ายอย่างแดกดัน

เธอเดินเข้าไปภายในห้องและสำรวจไปรอบ ๆ ก่อนจะเดินไปนอนลงบนเตียง ภายใต้ใบหน้าที่หวาน ๆ ของรุ่นน้องคนนี้แฝงไปด้วยความร้ายกาจอย่างบอกไม่ถูก

แววตาของเธอมองจิกมาที่น้ำขิง ซึ่งตัวน้ำขิงเองก็มองกลับไปอย่างไม่พอใจเช่นกันกับความไร้มารยาทของเธอคนนี้ และมันไม่มีทางเลยที่คนเราจะชอบคู่ขาคนที่เคยนอนและเอากับผู้ชายของตัวเอง

"เตียงนี้ยังนุ่มเหมือนเดิมเลยแฮะ"

เด็กรุ่นน้องคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับเดินกลับไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง

ทำราวกับว่าเป็นห้องของเธอเองจริง ๆ เธอถูไถใบหน้าลงกับหมอนและปรายตามองทางน้ำขิงอย่างเยาะเย้ยใส่

ทางน้ำขิงก็ยืนมองดูสาวรุ่นน้องที่นอนลงบนเตียงฝั่งเดียวกับที่เธอเคยนอน

แม้ว่าเธอจะทำใจกับความสารเลวของเขาได้บ้างแล้ว แต่พอเจอเข้าจัง ๆ แบบนี้ยอมรับว่าความอดทนที่มีมาทั้งหมดมันก็แทบจะไม่เหลืออีกต่อไปแล้วเช่นกัน

เธอหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวเงียบ ๆ และพยายามตั้งสติกับตัวเองสักพัก ก่อนที่เธอจะเริ่มเก็บเสื้อผ้า และของใช้ที่จำเป็นของตัวเองทั้งหมดใส่ลงกระเป๋าเดินทางใบเดิมที่เธอใช้ย้ายของเข้ามาอยู่กับเขาใหม่ ๆ และรีบลากกระเป๋าเตรียมจะออกไปจากห้องนี้

แอ๊ด~

ทันทีที่เปิดประตูออกมาก็เจอกับฟาเรนที่ยืนอยู่หน้าประตู ซึ่งเขากำลังจะสแกนคีย์การ์ดเข้าห้องอยู่พอดี

"ไง~"

ฟาเรนยิ้มออกมาทันทีที่เห็นหน้าของเธอ โดยเขาเองก็ไม่รู้ว่าภายในห้องเกิดอะไรขึ้น

"…"

คนตัวเล็กถอนหายใจออกมา และไม่ตอบอะไรเขาเลยแม้แต่คำเดียว

"เธอจะไปไหน?"

ฟาเรนชักสีหน้าทันทีที่เห็นน้ำขิงถือกระเป๋าเดินทางอยู่ในมือ...

หมับ!

เขากระชากกระเป๋าเดินทางอันหนักอึ้งของเธอมาถือเองทันที

"น้ำขิง...นี่เธอกำลังจะไปไหน?"

ฟาเรนถามย้ำอีกครั้งอย่างเสียงสั่น ๆ แววตาคมกริบจ้องเข้ามาในตาของเธอ

"ฉันเคยบอกนายแล้วไงว่า ถ้านายหาคนมาแทนที่ฉันได้แล้วฉันจะไป"

น้ำขิงเอ่ยตอบไปอย่างเสียงสั่นเครือ

"พูดเรื่องบ้าอะไรของเธอวะ"

ฟาเรนดันตัวเธอกลับเข้ามาในห้องและปิดประตูทันที

"ฉันไม่มีใครมาแทนที่เธอเลยนะ"

เขาตกใจกับท่าทีของน้ำขิง แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าเธอเป็นอะไรกันแน่

"มีสิ ก็รุ่นน้องปีหนึ่งของนายไง"

น้ำขิงมองไปยังห้องนอนใหญ่ และเอ่ยขึ้นด้วยแววตาที่เศร้า ๆ พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาเต็มสองดวงตา

"ใคร?" ฟาเรนหน้าเสียขึ้นมาทันที

"ก็คนที่นายพามาเอากันถึงบนคอนโดนี่ไง"

น้ำขิงตอบไปอย่างเสียงแผ่วลง ๆ

"ใครบอกเธอ?"

ฟาเรนถามกลับมาด้วยท่าทีตกใจ เขาหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่ยังคงพยายามนิ่ง ๆ และเหมือนจะไม่ยอมรับง่าย ๆ