CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 82

EP.82 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน แทนที่

"เชิญนายคุยกับเขาตามสบายเถอะ…เดี๋ยวฉันจะไปเอง"

น้ำขิงเอ่ยเสียงเรียบ ๆ พร้อมกับมองไปทางเด็กรุ่นน้องที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทีตกใจเล็กน้อยที่ได้เจอฟาเรนไฮต์

เธอเดินออกมาดู เนื่องจากได้ยินเสียงของทั้งสองคนคุยกันดังสนั่น จนทำให้เธอเดินออกมาจากห้องนอนด้านใน เพื่อหยุดมองทั้งน้ำขิงและฟาเรนมีปากเสียงกัน

"ปล่อยฉันไปจากนายสักที นายมันเหี้ยเกินกว่าจะรับได้แล้วฟาเรน"

น้ำขิงพูดขึ้นด้วยท่าทีจริงจังมากกว่าทุกครั้ง และตั้งท่าจะเดินกลับไปที่ประตู

"ไม่! ห้ามไปไหนทั้งนั้น"

ฟาเรนเสียงอ่อนลงและคว้ามือของน้ำขิงเอาไว้แน่น

"ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันเลย...ฉันก็แค่เอาแบบสนุก ๆ เองไม่ได้จริงจังอะไรเลยนะ"

ฟาเรนอธิบายต่อน้ำขิงอย่างลนลาน ๆ ก่อนที่เขาจะขมวดคิ้วและเพ่งสายตามองตรงไปทางบุคคลที่สามด้วยแววตาพิฆาต

"และสาบานได้ว่าฉันไม่เคยพาใครขึ้นมาเอาบนคอนโด"

"ไม่เคยพาใครมานอนบนเตียงของเธอ!"

จอมโหดขึ้นเสียงดังลั่นจนทำเอารุ่นน้องคนนั้นหน้าซีดและมีท่าทางกลัว ๆ มากขึ้น ผิดจากตอนแรกที่เดินก้าวเข้ามาในห้องแล้วเจอกับเธอ

"แล้ว…มึงว่างมากนักเหรอ ถึงกล้ามาปั่นหัวเมียกูอะ?"

ฟาเรนหันไปจะเอาเรื่องเธอคนนั้นทันที เขาเดินตรงเข้าไปหาพร้อมกับคว้าเข้าที่ต้นคอระหงของเธออย่างป่าเถื่อน และดันตัวของเธอติดกับผนังคอนโดทันที

"ถ้าจะให้นับจริง ๆ ...ฉันเอายัยนี่ไม่เกิน 4 ครั้ง และทุกครั้งก็ไม่ใช่ที่คอนโด ไม่ใช่ที่นี่อย่างแน่นอน"

ฟาเรนรีบหันมาอธิบายกับน้ำขิงและยืนยันอย่างหนักแน่น

"อื้อ...พี่ฟาร์ พิชาไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นเลยนะคะ"

รุ่นน้องปีหนึ่งหน้าซีด ๆ เพราะฟาเรนล็อกต้นคอของเธอเอาไว้แน่นจนแทบพูดอะไรไม่ได้เลย ฟาเรนบีบต้นคอของเธออย่างเอาเรื่อง โชคดีที่น้ำขิงยังพอมีสติอยู่บ้าง เธอจึงเดินเข้าไปห้ามเอาไว้ได้

"คือ…พิชาไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นเลยนะคะ"

จู่ ๆ เธอคนนั้นก็รีบกลับคำทันที

น้ำขิงหันกลับไปมองหน้าเธออย่างจ้องจับพิรุธ ขณะที่ดึงฝ่ามือหนาของฟาเรนออกจากต้นคอของเธอคนนั้น

"คือ...พิชาติดต่อพี่ฟาร์ไม่ได้ก็เลยมาหาที่นี่ตามที่อยู่ที่พี่รหัสให้เอาไว้"

ยัยรุ่นน้องพูดขึ้นเสียงออดอ้อน ๆ

"พิชาแค่อยากมาปรึกษาเรื่องเรียนเท่านั้น ใครจะกล้าทำอะไรอย่างที่พี่คนนี้พูดออกมา"

ยัยเด็กปีหนึ่งแสร้งพูดขึ้นเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องต่าง ๆ ทันทีและเพื่อเอาตัวรอดจากเงื้อมมือของฟาเรนในตอนนี้

"หึ ๆ"

น้ำขิงกัดฟันแน่นเมื่อได้เจอกับคนตอแหลหน้าใส ๆ แบบเธอคนนี้

น้ำขิงเบะปากมองหน้าของผู้หญิงคนนั้นนิ่ง ๆ

"แต่ขิง เชื่อฉันนะ ฉัน...ไม่เคยพูดอะไรบ้า ๆ แบบนั้น"

ฟาเรนพูดออกมาเสียงดังลั่น

"ฉันเคยบอกไปแล้วไง ว่าถ้านายมีคนมาแทนที่ฉัน…ฉันยินดีไปในทันที"

น้ำขิงมองกระเป๋าเดินทางอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินหันหลังให้กับเขาโดยไม่คิดจะเอาอะไรติดตัวไปแม้สักนิดเดียว

"แต่มันไม่มีใครแทนที่เธอได้ไง"

ฟาเรนเดินตามมาอธิบาย

"งั้นนายก็เคลียร์เรื่องนี้ให้จบสิฟาเรน... แต่ฉันก็เข้าใจนะ เพราะนายไปเอาไว้ไม่เลือกเลย"

"ไม่รู้เลยว่าหลังจากคนนี้ จะมีใครโผล่เข้ามาหาเรื่องฉันอีกไหม"

เธอพูดอย่างตัดพ้อพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อยกับพฤติกรรมสารเลวของคนอย่างเขา

"ฉันไม่ได้หนี แค่อยากกลับไปอยู่ในที่ของฉัน...ที่ที่ไม่มีนายและบรรดาผู้หญิงของนายมาระราน"

เธอเอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดประตูเดินออกไปหน้านิ่ง ๆ

แต่พอฟาเรนจะวิ่งตามขิงไป เขาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวต้นเหตุของเรื่องคือยัยหลานรหัสจอมแอ๊บที่ยืนอยู่ในห้องของเขาตอนนี้

"เธอกล้ามากนะ ที่เสนอหน้ามาที่นี่ทั้ง ๆ ที่ฉันเบื่อเธอไปนานแล้ว" ฟาเรนหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอที่ยืนกลัวเขาจนตัวสั่น

ในทีแรกเธอเพียงแค่ต้องการมาปั่นหัวน้ำขิงเพื่อให้เธอเป็นฝ่ายออกไปจากคอนโดเองเงียบ ๆ เพราะเธอเช็กข้อมูลมาดีแล้วว่าวันนี้ฟาเรนจะต้องคุยงานและอยู่สนามแข่งทั้งวัน

ไม่คิดจริง ๆ ว่าเขาจะกลับมาก่อนเวลาที่กำหนดไว้ เธอปั่นหัวน้ำขิงจนยอมลากกระเป๋าออกไปแล้วแท้ ๆ

"พี่ฟาร์คะ...พิชาไม่อยากจบกับพี่ง่าย ๆ แบบนี้"

เธอยอมปริปากพูดออกมาในที่สุด

"ไม่อยากจบ ทำไมไม่พูดตั้งแต่แรกวะ?"

ฟาเรนเดินเข้ามาประชิดตัวของเธอทันที

"อีกอย่างเธอตั้งใจมาอ่อย เพื่อให้ฉันเอากับเธออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?"

เขาถามกลับไปตรง ๆ เพราะว่าฟาเรนดูออกตั้งแต่ต้น

"ไม่มีใครมีสิทธิ์ในตัวของฉันพิชา และเราก็แค่เอากัน"

"ฉันไม่ได้อยากจะสานสัมพันธ์ต่อ สำหรับเธอแล้ว แค่อ้าขาออก เสียบ_วยเข้าไป ทุกอย่างก็จบตั้งแต่วินาทีนั้นแล้วไง"

เขาแดกดันเธอไปอย่างชัดเจน

"อย่ามาเรียกร้องอะไรโง่ ๆ เพราะนอกจากเธอจะไม่ได้แล้วเธอมีแต่จะเสียจำเอาไว้!"

ฟาเรนชี้หน้าอย่างข่มขู่เธอก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์เพื่อกดลงไปชั้นล่าง

"ฮือ ฮือ ฮือ ~~ "

สาวน้อยรุ่นน้องยืนร้องไห้อย่างสิ้นหวัง เพราะเธอหลงรักแบดบอยคนนี้แบบหัวปักหัวปำจริง ๆ

ในตอนแรกเธอก็แค่อยากลองสนุก ๆ กับเขา เพราะต้องยอมรับเลยจริง ๆ ว่าเซ็กส์ของฟาเรนมันดิบเถื่อนและถึงใจจนไม่สามารถจะลืมเลือนได้เลย แต่เสืออย่างเขาไม่มีทางหยุดง่าย ๆ

และที่เธอมายุแยงน้ำขิงก็เพราะเธอมองว่าผู้หญิงที่ดูธรรมดา ๆ บ้าน ๆ อย่างน้ำขิงไม่คู่ควรกับฟาเรนเท่ากับเธอเลยสักนิด เธอมั่นใจว่าเธอจะสู้ได้

แต่วันนี้มันได้ทำให้รู้แล้วว่า ฟาเรนไม่สนใจความรู้สึกของใครเลย นอกจากเธอคนนั้นคนเดียวจากในบรรดาผู้หญิงทั้งหมด

@หอพักน้ำขิง

เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมพอดี หอพักจึงเงียบมาก ๆ และแทบจะไม่มีใครเลย

ทางด้านน้ำขิง หลังจากที่กลับมานั่งคิดอะไรเงียบ ๆ และเก็บข้าวของต่าง ๆ ไปด้วย เพราะว่าเธอต้องย้ายของใช้ต่าง ๆ ออกจากหอพักก่อนที่จะเปิดภาคเรียนถัดไป เนื่องจากเธอได้เรียนจบแล้ว

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เฮ้อ…" น้ำขิงถอนหายใจอย่างรับรู้ทันทีว่าเป็นใคร

พอประตูเปิดออกได้ไม่เท่าไหร่ ฟาเรนก็พุ่งตัวเข้ามาหาเธอทันที

ฟุ่บ!

ฟาเรนเดินมากระชากคนตัวเล็กเข้าไปกอดทันที

"อย่าทิ้งฉันไปนะขิง"

คนตัวสูงกอดเธอเอาไว้แน่น

"ฉันขอโทษ"

ฟาเรนยอมเอ่ยขอโทษกับเธออย่างง่าย ๆ แบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเลยด้วยซ้ำไป

"ขอโทษแล้วมันหายไหม?"

"ขอโทษแล้วฉันรู้สึกดีขึ้น...งั้นเหรอ?"