ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 531

ณ STN Group

ธีทัตจอดรถที่หน้าประตู เขาเปิดประตูก้าวเท้าลงจากรถ แต่งตัวด้วยชุดสูทสุดเนี้ยบ เดินตรงผ่านประตู ตรงเข้าไปแผนกต้อนรับและพูดว่า “ขอโทษนะครับ ผมชื่อธีทัต รบกวนแจ้งท่านประธานของพวกคุณด้วยครับว่าผมต้องการพบ”

พนักงานรู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่ดูจากลักษณะท่าทางของชายตรงหน้าดูไม่ใช่คนธรรมดา เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธ ต่อสายเข้าห้องทำงานท่านประธานทันที

ไม่นานเลขาฯก็รับโทรศัพท์ เมื่อได้ยินว่ามีคนมาขอพบคุณภูผา จึงตอบว่า “ขอโทษด้วยค่ะ ตอนนี้คุณภูผาติดประชุมอยู่ รบกวนนัดมาก่อนล่วงหน้าและกลับมาใหม่อีกครั้งนะคะ”

ธีทัตที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ได้ยินคำพูดทุกคำของเลขา ฯ ผ่านทางโทรศัพท์ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จนพนักงานต้อนรับที่เห็นถึงกับลำบากใจ

เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เอาโทรศัพท์มาให้ผม ผมจะคุยเอง”

พนักงานต้อนรับลังเลเล็กน้อย สุดท้ายจึงยอมให้โทรศัพท์ไป ธีทัตยกหูโทรศัพท์ขึ้นพูดกับปลายสายว่า “ผมชื่อธีทัต มาจากบริษัทเทคโนโลยีคลาวด์ วันนี้มาพบคุณภูผาก็เพราะมีเรื่องเร่งด่วน ผมไม่มีเวลามานัดก่อนล่วงหน้า ได้โปรดแจ้งคุณภูผาให้รับทราบด้วย ผมจะรออยู่ที่นี่เพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น หากผมยังไปพบคุณภูผาไม่ได้ ผมจะออกไปจากที่นี่ทันที หรือถ้าคุณช้าจนไม่ได้แจ้งให้เขาทราบ คุณก็รับผิดชอบเรื่องนี้เอาเองแล้วกัน”

เมื่อได้ยินดังนี้ ปลายสายก็รู้สึกสับสน นิ่งเงียบไปพักหนึ่งและตอบกลับมาว่า “โปรดรอสักครู่ค่ะ ดิฉันกำลังแจ้งเรื่องนี้ให้คุณภูผาทราบ”

พูดจบ สายก็ตัดไป

ธีทัตยืนขมวดคิ้วอยู่ข้าง ๆ หางตาของเขากระตุกเล็กน้อย ถ้าหากว่าคุณภูผาทราบว่าเป็นเขามาขอพบล่ะก็ ยังไงเขาก็ต้องตอบตกลงแน่นอน

รอไม่ถึงสองนาที โทรศัพท์ที่แผนกต้องรับก็ดังขึ้น พนักงานต้อนรับรับสาย จากนั้นวางลงและพูดว่า “คุณธีทัตคะ คุณภูผารับทราบแล้ว ขอเชิญขึ้นไปด้านบนได้เลยค่ะ”

ไม่นาน เขาก็ขึ้นมาถึงชั้นห้องทำงานของประธานบริษัท ลิฟต์เปิดออกทำให้เขาเห็นเลขา ฯ ยืนรออยู่ด้านนอก จากนั้นก็พาเขาเดินไปยังห้องทำงานของคุณภูผา

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว โทรศัพท์มือถือของเขาก็สั่นขึ้น เขายกมันขึ้นมาดูพบว่าเป็นหมอกที่ส่งข้อความถึงเขาพร้อมกับแนบรูปภาพบางอย่างมาด้วย “คุณญาธิดาและคนอื่น ๆ ไม่ได้ไปที่วัดเขาราม แต่ขึ้นขึ้นไปบนเขาราม”

“คนของเราตามเธอขึ้นไป และพบว่าพวกเธอได้เข้าไปในสถานปฏิบัติธรรมที่เขาราม”

“ทีแรกผมคิดว่าที่นั่นจะเป็นสถานที่ร้าง แต่กลับมีคนอาศัยอยู่ ผมว่าสถานปฏิบัติธรรมนี้มันน่าสงสัยนะครับ”

ข้อความพวกนี้ถูกส่งมาในเวลาที่ต่างกัน เมื่อครู่เขายุ่งอยู่กับการเดินทางจนไม่ทันได้สังเกตเลย

เขาเปิดรูปภาพดู ทำให้เห็นรูปภาพที่หมอกถ่ายได้อย่างชัดเจน ตั้งแต่ที่ญาธิดาลงจากรถกำลังเตรียมตัวขึ้นไปบนเขา จนกระทั่งเมื่อเธอเดินเข้าไปในสถานปฏิบัติธรรม...

ธีทัตเลิกคิ้วขึ้น เรื่องพวกนี้มันไม่น่าจะเป็นไปได้

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าที่ญาธิดาไปวัดเขารามก็เพื่อไปหาเบาะแสของภวินท์ แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอกลับขึ้นไปบนสถานปฏิบัติธรรมแทน นั่นก็หมายความว่าภวินท์ก็อาจจะซ่อนตัวอยู่ที่นั่น!

ธีทัตหัวใจเต้นแรง รีบสาวเท้าก้าวตามเลขา ฯ เข้าไปในออฟฟิศทันที

เลขา ฯ เปิดประตู ธีทัตรีบเดินเข้าไป เห็นภูผากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานดูกองเอกสารที่สูงเป็นตั้ง ๆ ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร ภูผาก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับฉีกยิ้ม บอกเลขา ฯ ให้เตรียมน้ำให้เขา

แต่ธีทัตปฏิเสษด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่เป็นไร ผมมาหาคุณเพราะมีเรื่องอยากจะพูดคุยกับคุณเท่านั้น พูดเสร็จผมก็ไปแล้ว”

ภูผายืนขึ้น ค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย “อย่าลืมสิ ยังไงพวกเราก็มีศัตรูคนเดียวกัน”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ศัตรูของพวกเราทั้งคู่ก็คือภวินท์ โดยสำหรับภูผานั้น เป็นเพราะเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต รวมถึงอำนาจและทรัพย์สมบัติในตอนนี้ แต่สำหรับธีทัตนั้นเป็นเรื่องของความรู้สึกส่วนตัว

ใครจะยอมรับที่ภรรยาของตนแอบไปพบกับชายอื่นอย่างลับ ๆ ได้

แต่ธีทัตได้แต่กัดปากแน่น เหมือนไม่ยอมร่วมมือด้วย

ภูผาเองก็ไม่ได้ใส่ใจเป็นพิเศษ เขาเพียงยิ้มและพูดว่า “ผมไม่ได้ต้องการให้คุณธีทัตทำอะไรหรอก ผมขอบคุณมากที่คุณมาบอกผมเรื่องนี้ วางใจเถอะ แล้วผมจะให้คำตอบที่คุณพึงพอใจ”

จากนั้นเขาก็กล่าวว่า "ถ้ายังมีเรื่องที่ต้องการความร่วมมืออีก ขอให้คุณธีทัตมาหาผมด้วยครับ”

ธีทัตเริ่มจะหมดความอดทน จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น “ผมหวังว่ามันจะไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นอีก อีกอย่างนึง เรื่องที่ผมนำมาบอกคุณวันนี้ มันอาจจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมด ยังไงคุณเองก็ลองตรวจสอบดูแล้วกัน แล้วก็ถ้าหากเริ่มลงมือเมื่อไหร่ ห้ามทำอะไรกับธิดาเป็นอันขาด”

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความหนักแน่น ญาธิดาคือฟางเส้นสุดท้ายสำหรับเขา และนั่นก็เป็นเหตุผลที่เขามาที่นี่ เขาไม่อยากเห็นเธอได้รับอันตราย ดังนั้นจึงจำเป็นต้องพูดให้ชัดเจนตั้งแต่แรก

ภูผาหัวเราะ“คุณธีทัต เรื่องนี้ผมเข้าใจดีอยู่แล้ว”

ธีทัตค่อย ๆ นั่งลงพยายามมองจ้องไปที่เขา จากนั้นไม่พูดอะไรลุกเดินออกไปทันที ระหว่างที่ลิฟต์กำลังลงไปชั้นล่าง ในหัวของเขาได้แต่คิดทบทวน ว่าสิ่งที่เขาทำวันนี้ถูกต้องแล้วหรือยัง?