ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 532

ณ สถานปฏิบัติธรรมเขาราม

เจ้าอาวาสออกมาต้อนรับญาธิดาและคนอื่น ๆ ทั้งสามคน หลังจากพวกเธอเข้าไปด้านในได้ไม่นาน ท้องฟ้าด้านนอกก็มืดครึ้ม เมฆลอยต่ำลงมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง

ไม่นานฝนก็เทตกลงมา

ญาธิดาถือถ้วยน้ำชาไว้ในมือ เดินไปที่ประตูสายตามองออกไปด้านนอก และพูดด้วยความเป็นห่วง “ไม่รู้ว่าฝนจะหยุดตกเมื่อไหร่กันนะ”

เมื่อพวกเขาทั้งสามคนเดินทางมาถึงตัวก่อสร้างที่เห็นอยู่กลางหุบเขาเมื่อครู่นี้ ก็พบว่ามันมีป้ายเก่า ๆ ห้อยไว้ที่หน้าประตู ซึ่งเขียนเอาไว้ว่า “สถานปฏิบัติธรรมเขาราม”

ทั้งสามคนยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่ง ลังเลกันอยู่ว่าจะเข้าไปด้านในดีหรือเปล่า จู่ ๆ ก็มีเณรน้อยอายุประมาณห้าหกขวบเดินออกมาที่หน้าประตู เณรน้อยนี้ทั้งดูฉลาดและน่ารักน่าชัง แต่เขากลับมองพวกเขาด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย

ทีแรกพวกเขาต้องการจะถามคำถามเพียงไม่กี่ข้อเท่านั้น แต่ใครจะคิดว่าจู่ ๆ เณรน้อยกลับปิดประตูและวิ่งหนีไป

จากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก ปรากฏชายชราสวมชุดนักพรตสีเทาปนครามหน้าตาดูน่าเลื่อมใสเดินออกมา ทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเชิญเข้าไปนั่งด้านใน

ญาธิดาที่อยากจะเข้าไปอยู่แล้ว พอได้โอกาสก็ไม่คิดจะปฏิเสธ พี่เข้มและพยัคฆ์ตกลงกันว่าจะแสร้งเป็นนักปีนเขาที่หลงทางมา จากนั้นก็รีบเดินตามเจ้าอาวาสเข้าไปด้านใน

เมื่อเข้าไปด้านใน เจ้าอาวาสก็แนะนำตัวเอง และให้คนมารินน้ำชาให้กับพวกเขา หลังจากพูดคุยกันได้ไม่กี่นาทีภายนอกก็เกิดเสียงฟ้าร้องขึ้น

ญาธิดาออกไปยืนหน้าประตูแสร้งทำเป็นมองสายฝน แต่สายตากำลังกวาดมองเพื่อหาบางสิ่ง

เธอไม่เข้าใจทำไมในหุบเขาลึกถึงมีสถานปฏิบัติธรรมตั้งอยู่แบบนี้ ถ้าหากในตอนนั้นภวินท์ถูกคนโยนลงเขามา จะเป็นไปได้หรือเปล่าที่คนที่นี่จะเห็นอะไรบ้าง ญาธิดารู้สึกตื่นเต้นจนอธิบายไม่ถูก

ขณะนั้นเอง เจ้าอาวาสก็เดินเข้ามา มองไปยังฝนที่กำลังตกด้านนอก เมื่อเห็นว่าญาธิดาดูเป็นกังวลจึงอธิบายให้ญาธิดาฟังว่า “ฝนในหุบเขามักจะมาไวไปไว ไม่ต้องกังวลไปหรอก พวกท่านหลบอยู่ที่นี่สักพัก รอฝนหยุดแล้วค่อยออกเดินทางก็ยังไม่สาย”

ญาธิดายิ้มรับพลางพยักหน้า จากนั้นเธอจึงลองถามว่า “ท่านเจ้าอาวาสคะ เมื่อครู่ก่อนเข้ามาพวกฉันเห็นป้ายด้านหน้าเขียนว่าสถานปฏิบัติธรรมเขาราม แต่ภายนอกภูเขาเองก็มีวัดเขารามตั้งอยู่ ไม่ทราบว่าทั้งสองที่มีความสัมพันธ์...”

ยังไม่ทันได้พูดจบเจ้าอาวาสก็เข้าใจคำถามทั้งหมดแล้ว เจ้าอาวาสถอนหายใจอย่างแผ่วเบาแล้วพูดว่า “อาตมาเองเคยเป็นเจ้าอาวาสที่วัดเขารามมาก่อน แต่หลังจากที่ไม่มีญาติโยมเข้ามาพระสงฆ์ก็แยกย้ายกันออกไป ส่วนอาตมาเองก็ได้นำคนที่เหลือขึ้นมายังสถานปฏิบัติธรรมในหุบเขา อยู่กันอย่างสงบที่นี่”

เจ้าอาวาสสีหน้าดูมืดมนลงเล็กน้อย แม้ว่านี่จะเป็นการพบกันเพียงครั้งแรกของเธอ แต่ญาธิดาก็รับรู้ได้ถึงสติปัญญาและความเมตตาของท่าน ขนาดของที่นี่ดูเล็กกว่าวัดเขารามมาก แต่เมื่อเดินเข้ามาครั้งแรกเธอก็เห็นทั้งพืชพันธุ์ดอกไม้ต่าง ๆ ตลอดสองข้างทาง เห็นเหล่าเณรน้อยวิ่งเล่นหยอกล้อกันอยู่ในครัว หรือแม้แต่นักบวชชราที่นั่งทำไม้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ

ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้ มันช่างทำให้คนที่ได้มาพบมาเห็นจิตใจสงบขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ญาธิดาไม่เคยคาดคิดเลยว่าในหุบเขาจะแอบซ่อนสถานที่ที่เหมือนกับแดนเนรมิตไว้ ทั้งลึกลับแล้วก็สวยงาม

พี่เข้มและพยัคฆ์นั่งกันอยู่ที่เก้าอี้ด้านในห้อง เพียงแค่เดินเข้ามาพวกเขาก็นิ่งเงียบ แม้ว่าทั้งสองคนจะเก่งเรื่องการต่อยตีกัน แต่เรื่องการเข้าสังคมกับผู้อื่นโดยเฉพาะกับคนแปลกหน้าพวกเขาไม่ได้เรื่องเลย

ญาธิดาและเจ้าอาวาสยืนพูดคุยกันอยู่ใต้ชายคา ไม่ทันได้รู้ตัวก็คุยกันไปแล้วหลายเรื่อง ฝนเองก็ค่อย ๆ สงบลง เจ้าอาวาสหัวเรอะและพูดว่า “อาตมาบอกแล้วยังไงล่ะ ว่าเดี๋ยวฝนก็ต้องหยุด”

“ท่านเจ้าอาวาส และก็เณรนนน์ กับนักบวช ...”

เณรน้อยนับชื่อที่ละคน ๆ ทั้งหมดก็หกคน ญาธิดาฟังไปยิ้มไปไม่อยากจะขัดจังหวะ

จากนั้นเธอก็ถามต่อไปว่า “นอกจากพวกท่านแล้ว ยังมีคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า?”

ก่อนหน้าที่จะเดินเข้ามาที่นี่ พี่เข้มบอกว่าเห็นรอยเท้าอยู่ที่หน้าประตู ในตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่หลังจากที่เข้ามาข้างในเธอก็เริ่มสังเกตว่าเหล่านักบวชที่นี่ต่างก็ใส่รองเท้าผ้า แต่รอยเท้าที่อยู่ด้านนอกกลับมีลายรองเท้า อีกทั้งขนาดยังพอ ๆ กับเท้าผู้ชายด้วย

จุดนี้ทำให้เธออดใจคิดมากไม่ได้

เธอจึงลองถามอีกครั้ง เณรน้อยพยักหน้า แต่เหมือนเพิ่งจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ จึงส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่...”

แม้เณรน้อยจะรีบเปลี่ยนกิริยา แต่ญาธิดาก็ทันจับสังเกตได้ เธอมองไปยังเณรน้อย เขาอายุยังน้อย ยังไร้เดียงสา ก้มหน้าก้มตาสำนึกผิดก่อนที่จะไม่พูดอะไรต่อ ตอนนี้เธอได้คำตอบแล้ว

เป็นไปได้ไหมว่าในสถานปฏิบัติธรรมแห่งนี้ นอกจากเจ้าอาวาสและพระสงฆ์รูปอื่น ๆ จะยังมีคนอื่นอยู่อีกรึเปล่า?

ในหัวของเธอปรากฏใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งขึ้น แต่คนที่อยู่ที่นี่จะเป็นเขาหรือเปล่านะ?