ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 55

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ญาธิดาจัดการเก็บของเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็เตรียมตัวพร้อมกลับบ้านได้ทุกเมื่อ

ใครเล่าจะรู้ว่าตอนที่เธอเตรียมตัวจะกลับนั้น กลับถูกพิชญ์สินียืนขวางอยู่ตรงประตูห้องทำงาน

พิชญ์สินีกวาดตามองกระเป๋าในมือของเธอแวบหนึ่ง พลันเลิกคิ้วพูด “นี่กำลังเตรียมตัวจะกลับแล้วใช่มั้ย?”

ญาธิดาเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนติดอยู่ข้างกำแพง “ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วนี่”

STN Group เป็นบริษัทที่มีมนุษยธรรมมาก โดยวันปกติแล้วจะไม่ค่อยทำงานโอที นอกจากเวลาที่ค่อนข้างยุ่ง เพื่อเร่งทำงานให้ทัน บรรดาพนักงานจะอยู่ทำงานต่อ

“จัดการเอกสารพวกนี้ให้เสร็จแล้วค่อยกลับ”

พิชญ์สินีกลอกตามองบน พลางยัดเอกสารกองหนึ่งที่อยู่ในมือให้เธอ

ญาธิดาเหลือบมอง เอกสารตั้งมากมายขนาดนี้ ถ้าจัดการและจัดเรียงเอกสารทั้งหมดจนเรียบร้อยแล้ว เกรงว่าต้องใช้เวลา 2 ชั่วโมง ทว่าเธอได้นัดหมายกับภวินท์เอาไว้แล้วว่าจะกลับบ้านไปกินข้าวด้วยกัน...

เมื่อเห็นว่าพิชญ์สินีแสดงท่าทางว่าจะเดินออกไป ญาธิดาจึงได้ออกไปเรียกรั้งเธอเอาไว้ “รอเดี๋ยวสิ!”

พิชญ์สินีหันศีรษะกลับ “ทำไมล่ะ?”

ญาธิดาพูดเน้นย้ำทีละคำ “งานฉันวันนี้ทำเสร็จหมดแล้ว มีด้วยเหรอพอถึงเวลาเลิกงานแล้วมาแบ่งงานให้ทำอะ?”

พิชญ์สินีไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าญาธิดาจะหัวแข็งขนาดนี้ เธอย่นคิ้วเล็กน้อย “ทำไม แบ่งงานให้เธอทำแล้วเธอก็ไม่ทำได้ด้วยเหรอ?”

ญาธิดาไม่ยอมอ่อนข้อให้ พลางพูดเน้นย้ำทุกคำ “วันนี้ฉันมีธุระ ทำไม่ได้จริงๆ ถ้าคุณอยากจะแสดงความคิดเห็นกับฉัน พรุ่งนี้พวกเราค่อยไปหาพี่แนนด้วยกันเพื่อให้เธอลงความเห็น”

เธอกับพิชญ์สินีตำแหน่งงานเท่าเทียมกัน โดยวันปกติแล้วเธอแบ่งงานให้เธอทำ เธอก็ไม่ได้พูดว่าอะไรเลย ทว่าตอนนี้มันเป็นเวลาเลิกงานแล้ว ซึ่งเธอไม่มีความจำเป็นต้องผ่อนปรนให้เธอทุกเรื่องนี่

เมื่อหลุดปากพูดประโยคนี้ออกไป ญาธิดาก็เดินออกจากห้องทำงานทันที พลางทิ้งพิชญ์สินียืนกลอกตาอยู่จุดเดิม

เธอตาลีตาเหลือกออกจากบริษัท ซึ่งเป็นช่วงเลิกงานการจราจรคับคั่งพอดี จนกลับมาถึงบ้านนั้น ภวินท์เสร็จธุระจากเรื่องนอกบ้านจนกลับมาแล้ว

เมื่อเธอเปิดประตูเข้ามา จึงมองเห็นป้าจันทร์กำลังจัดวางจานชามบนโต๊ะอาหารอยู่

“คุณนาย กับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว คุณไปล้างมือก่อนค่ะ แล้วไปเรียกคุณชายที่อยู่ชั้นบนให้ลงมากินข้าวด้วยค่ะ”

“ได้ค่ะ”

ญาธิดาวางกระเป๋าลง พลางกอดอาการตื่นเต้นเล็กน้อย และเดินขึ้นชั้นสองอย่างกระโดดโลดเต้น

เธอเดินมาถึงห้องนอน และผลักบานประตูเดินเข้าไปในห้อง จึงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในห้องน้ำ เธอเดินมาถึงประตู ตอนที่เธอเตรียมจะเคาะประตูกระจก จังหวะนั้นก็ได้ยินเสียงอึมครึมของชายหนุ่มดังออกมา

น้ำเสียงไม่ดังนัก เป็นแค่เสียงสั้นไม่กี่คำ ทว่าญาธิดายังหน้าแดงตามอยู่เล็กน้อย

ภวินท์เขาทำอะไร...อยู่ในนั้นนะ?

เวลานั้น ด้วยความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นอย่างเต็มเปี่ยม ซึ่งเธอรู้อยู่เต็มอกว่าการทำเช่นนี้มันไม่ถูกต้อง ทว่ายังอดใจไม่ได้จนต้องค่อยๆ แง้มบานประตูห้องน้ำออกเล็กน้อย

ท่อนบนที่กำลังโป๊เปลือยของชายหนุ่ม และหันหลังให้ประตู กล้ามเนื้อทางด้านหลังที่แข็งแรงเป็นลอนกล้ามทุกมัดมีพลังอย่างเห็นได้อย่างชัดเจน ทว่าบริเวณช่วงเอวด้านหลังของเขานั้น กลับมีบาดแผลที่มีเลือดไหลอาบ ที่แดงแจ๋จนเตะตา

ญาธิดาตัวสั่นทันที และรู้สึกเสียวสันหลังอย่างไม่รู้ตัว และถอยหลังออกหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว

เขา...นี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ย!

ภวินท์ได้ยินเสียงทางด้านหลัง พลันหันขวับกลับมาทันที “ใคร!”

จังหวะที่เห็นญาธิดาอยู่ตรงประตูนั้น แววตาอันเย็นยะเยือกตื่นตัวคู่นั้นค่อยๆ สงบลงไปเยอะ

เขารีบเอาผ้าก๊อซมาปิดบาดแผลอย่างเร่งรีบ พลางเอาเสื้อคลุมอาบน้ำที่อยู่ด้านข้างหยิบติดมือมาพาดลงบนร่างกายตัวเอง และออกคำสั่งด้วยเสียงเคร่งขรึม “ออกไปรอผมข้างนอก”

ญาธิดาหลุดจากอาการตกอกตกใจและหวาดหวั่นได้ วินาทีอยู่ชั่วพริบตา จากนั้นก็เดินจ้ำอ้าวเข้าไปในห้องน้ำทันที

เธออ้าปากพูด น้ำเสียงสั่นเทาเล็กน้อย “ตกลงว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณหรือคะ?”

ภวินท์ย่นคิ้ว “คุณไม่จำเป็นต้องรู้”

“ภวินท์!”

จู่ ๆ ญาธิดาก็ทำเสียงสูงขึ้นทันที น้ำเสียงที่เรียกชื่อของเขานั้นดูเคร่งขรึมขึ้น จากนั้น เธอก็เดินจ้ำอ้าวมาทางด้านหน้า พลางยื่นมือออกไปจับมือของเขาโดยที่ไม่ความลังเลสักนิด “ทำไมต้องปิดบังฉันด้วย...”

เขาสามารถไม่บอกเธอว่าไปบาดเจ็บมาได้อย่างไร และสามารถไม่บอกเธอว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่ว่าอย่างน้อยเรื่องที่เขาได้รับบาดเจ็บมายังต้องบอกเธอสิ!

ภวินท์ขมวดคิ้วไว้แน่น พลางเตรียมจะอ้าปากเพื่อให้เธอออกไป ทว่าใครเล่าจะรู้เมื่อตอนหันศีรษะกลับมานั้น ก็เห็นดวงตาน้ำตาคลอเบ้าของญาธิดา และเบ้าตาแดงก่ำ

เมื่อมองท่าทางเสียใจจนปลายจมูกแดงแจ๋ของเธอแล้ว ภวินท์ก้มหน้าลง จากนั้นก็ประกบริมฝีปากเธอ

วินาทีที่ริมฝีปากสัมผัสกันนั้น ทั้งสองคนต่างตกตะลึงกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะทำเช่นนี้ เขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกันที่ตนเองจะทำเช่นนี้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

วินาทีต่อมานั้น ร่างกายของทั้งสองคนเหมือนมีแรงผลักออกจากกันในเวลาเดียวกัน ทว่าแววตานั้นยังสบตากันอยู่ ชั่ววินาทีนั้น บรรยากาศภายในห้องกลับกลายเป็นเคอะเขินทันที

ญาธิดาทำตาโต และกลั้นลมหายใจเอาไว้ ราวกับแน่นิ่งไปแล้ว

ส่วนภวินท์นั้นตั้งสติได้ก่อน เขากระแอมออกมาสองครั้ง และเบนสายตาและดึงเสื้อคลุมอาบน้ำบนตัวให้ดี จากนั้นก็พูดทันที “อาหารเย็นน่าจะทำเสร็จแล้ว”

เขาพูด พร้อมทั้งเดินออกจากห้องน้ำทันที

กระทั่งร่างกายของชายหนุ่มหายไปจากสายตาของเธอแล้ว ญาธิดาถึงได้คิดจะหายใจได้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และคลี่มุมปากยิ้มไปพร้อมกัน และฉีกยิ้มกว้างขึ้นเรื่อย

การจูบที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้น แม้ว่าจะเร็วเพียงแค่สองวินาที ทว่ากลับหวานชื่นเสียจริง

เธอตบแก้มที่ร้อนผ่าว และแสร้งทำตัวสงบนิ่งลงไปยังชั้นล่าง

ภวินท์นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งสีหน้าเป็นปกติทุกอย่างอย่างไม่มีข้อแตกต่าง

ญาธิดานั่งลง ป้าจันทร์ที่กำลังตักน้ำซุปอยู่ทางด้านข้างอดใจถามไม่ไหว “ทำไมถึงแดงขนาดนี้ล่ะ?”

ญาธิดาราวกับตอบทันควัน “หา? เปล่าค่ะ ฉันร้อนมากเลยค่ะ หน้าเลยแดง ไม่เป็นไรหรอกค่ะ!”

หลังจากที่เธอได้อธิบายจนหมดเปลือกแล้ว จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าบรรยากาศมันเงียบสงบจนน่ากลัว

เธอเงยหน้าขึ้น และมองสีหน้าป้าจันทร์ที่จ้องมองเธอด้วยความสงสัย “ป้าพูดว่าทำไมครั้งนี้ต้มถั่วเขียวต้มจนกลายเป็นสีแดงขนาดนี้ล่ะ คุณนาย คุณกำลังพูดอะไรอยู่เหรอคะ?”

ญาธิดาตกตะลึงทันที ถึงได้ค้นพบว่าป้าจันทร์กำลังตักต้มถั่วเขียวอยู่ เธอดันไปคิดว่า...

นี่มันช่างน่าอายชะมัด!

พลางกวาดสายตามองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่ม ธิดารีบพูดเน้นย้ำทันที “ฉัน...ฉันไม่ได้พูดอะไรนี่”