ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 56

ทว่าเธอยิ่งแสดงอาการเช่นนี้ออกมา มันยิ่งเป็นการเปิดเผยเรื่องที่ต้องการปกปิดเอาไว้ ป้าจันทร์มองเธอ และหันมามองการแสดงออกของภวินท์ ก็พอจะเดาอะไรได้อยู่ในใจ พลางยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินหลีกมาทางด้านข้าง เพื่อเป็นการไม่รบกวนทั้งสองคนอีก

ภวินท์มองหญิงสาวที่ก้มหน้าก้มตา และคอยกินอาหารจานนั้นที่อยู่ด้านหน้า ใบหน้าแดงแจ๋จนไม่ยอมเงยหน้า รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขายิ่งลึกขึ้นเรื่อย

ท่าทางเช่นนี้ของเธอถือว่าน่ารักมาก จนทำให้เขาอดใจไม่ไหวจนอยากจะหยอกล้อเธอ

เขาจงใจกระแอมเสียง พลางพูดเตือนเล็กน้อย “อย่ากินแต่ผักสิ กินเนื้อสัตว์ด้วย บำรุงสักหน่อย”

แม้ว่าโดยปกติแล้วเธอกินเยอะอยู่แล้ว ทว่าร่างกายกลับไม่มีเนื้อมีหนังสักเท่าไร ครั้งที่แล้วตอนที่พวกเขากลับมาจากคฤหาสน์ตระกูลสถิรานนท์นั้น คุณย่าก็ยังกำชับให้เขาคอยกระตุ้นให้ญาธิดากินเยอะๆ จะได้บำรุงร่างกาย ทางที่ดีที่สุดคือการเพิ่มน้ำหนักให้หนักขึ้นหลายกิโลกรัม

“อื้อ” ญาธิดาตอบรับไปตามน้ำ จากนั้นถึงตอบสนองกลับมา “บำรุงอะไรหรือคะ?”

ราวกับว่าเธอไม่จำเป็นต้องบำรุงอะไร ในทางกลับกันควรเป็นเขา เพราะได้รับบาดเจ็บตรงช่วงเอวมา จำต้องได้รับการบำรุง

พอคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ไม่รอให้ภวินท์ตอบ เธอจึงหันศีรษะออกไป พลางเรียกป้าจันทร์ทันที “ป้าจันทร์คะ มีของอะไรบ้างที่จะช่วยบำรุงช่วงเอวหรือบำรุงไตมีไหมคะ?”

“บำรุงไตงั้นเหรอคะ?” ป้าจันทร์หยุดมือที่กำลังยุ่งอยู่กับงานทันที พลางเอ่ยปากพูด “ตะพาบเอย ไตหมูเอย ไข่นกพิราบสามารถเอามาบำรุงช่วงเอวได้หมดค่ะ”

ญาธิดาได้ยินแล้ว พลางพูดอย่างไม่ลังเลสักนิด “งั้นสองสามวันนี้ป้าจันทร์ไปจ่ายตลาดก็ต้องซื้อพวกวัตถุดิบของบำรุงช่วงเอวมาเยอะๆ นะคะ ไม่ว่าจะเป็นการตุ๋นหรือว่าผัดอะไรก็ได้หมดค่ะ บำรุงภวินท์เยอะๆ หน่อยค่ะ”

เมื่อเธอพูดคำพูดนี้ออกไป การแสดงออกทางสีหน้าของป้าจันทร์เริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่บ้าง พลางมองมาทางภวินท์ จากนั้นก็ตอบรับ “ได้ค่ะ”

ภวินท์จับสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มบนสีหน้าของป้าจันทร์ ราวกับมีบางอย่างผิดปกติไปในชั่ววินาทีนั้น มือที่กำลังจับตะเกียบอยู่นั้นลงแรงเพิ่มเล็กน้อย พลางเอ่ยปากพูดทันควัน “ไม่ต้อง”

สภาพร่างกายของเขาในเช่นนี้ ต้องบำรุงหรือไม่ ญาธิดายังไม่เข้าใจอีกเหรอ?

“ทำไมไม่ต้องล่ะ?” ญาธิดากินซี่โครงหมูไปหนึ่งคำ พลางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ซึ่งไม่ได้คิดถึงความหมายอื่นที่แฝงอยู่ในหัวข้อเรื่องที่พูดสักนิด “ฉันรู้สึกว่าคุณน่าจะบำรุงสักหน่อยนะคะ”

เมื่อพูดจบ สีหน้าของภวินท์ยิ่งย่ำแย่หนักกว่าเก่า

ผู้หญิงคนนี้ ช่างไม่รู้เรื่องเอาซะเลย...

ภวินท์ทั้งโมโหและเบื่อหน่ายไปพร้อมกัน พลางมองท่าทางที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยของญาธิดา จะโกรธก็โกรธไม่ลงคอ ทำได้เพียงเงียบปากและไม่พูดอะไรต่อ

ป้าจันทร์มองคนสองคนนี้ ยิ้มและส่ายหน้าไปมา และเดินเข้าไปในห้องครัวทันที

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว ญาธิดาก็อยากจะกลับไปอาบน้ำที่ห้อง แต่ยังเดินได้ไม่กี่ก้าว ด้านหลังก็มีคนเดินตามมา

ทันใดนั้น ข้อมือถูกกำแน่น เมื่อเธอหันหน้ากลับมา ก็เห็นว่าเป็นภวินท์

ญาธิดาตะลึงพรึงเพริด พลางเอ่ยปากถามกลับ “ทำไมเหรอคะ?”

และไม่รู้ว่าตนเองเข้าใจผิดไปหรือเปล่า เพราะญาธิดารู้สึกว่าเหมือนชายหนุ่มไม่ค่อยดีใจสักเท่าไหร่

หัวคิ้วของภวินท์อดใจไม่ไหวจนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด“คุณรู้สึกว่าเอวผมมันใช้การได้ไม่ดีใช่มั้ย?”

การพูดเช่นนั้นต่อหน้าป้าจันทร์ หรือว่าไม่ไว้หน้าเขาแล้วงั้นเหรอ?

ญาธิดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “คุณ... บาดเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ? สิ่งที่ฉันทำมันดีกับคุณนะ!”

เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของหญิงสาวแล้ว ภวินท์เองก็ไม่รู้ว่าจะพูดให้มันชัดเจนได้อย่างไร ทำได้เพียงเลิกคิ้วขึ้นอย่างเบื่อหน่าย

เขาปล่อยมือเธอ และสาวเท้ายาวเดินมุ่งหน้าไปยังห้องหนังสือทันที

ญาธิดามองแผ่นหลังของชายหนุ่ม ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงเรียกรั้งเขาเอาไว้อย่างกะทันหัน “เดี๋ยวค่ะ!”

ภวินท์หยุดฝีเท้าทันที “มีอะไรเหรอ?”

ญาธิดาพลางฉุกคิดถึงภารกิจที่คุณหญิงปภาวีได้ฝากฝังเธอไว้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณค่ะ…”

เรื่องจัดงานแต่งงาน ถ้าเธอไม่ยอมพูดกับภวินท์ เกรงว่าคุณหญิงปภาวีคงร้อนใจจนเต้นเร่า ๆ ถึงขึ้นถ่อมาถามเขาด้วยตัวเองนะสิ

“วันนั้นฉันกลับไปกินข้าวที่บ้านมา...” จู่ ๆ ญาธิดาก็รู้สึกอายขึ้นมาทันที พลางใช้มือขยี้ชายเสื้อ “แม่ฉันถามฉันว่าจะจัดงานแต่งงานได้เมื่อไหร่ค่ะ”

ส่วนภวินท์ที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้น กลับมีสภาพจิตใจตรงกันข้ามกัน

แค่เกรงว่าไม่ช้าหรือเร็วต้องมีสักวันหนึ่ง ญาธิดารู้เป้าหมายที่แท้จริงของเขาแล้ว ก็จะไม่ยิ้มให้เขาเช่นนี้อีกแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น ญาธิดาไปทำงานตามปกติ เพิ่งมาถึงห้องทำงาน ก็เห็นเอกสารกองพะเนินอยู่บนโต๊ะทำงานแล้ว

เธอไม่ต้องไปถามไถ่ ก็เดาออกว่าพิชญ์สินีเป็นคนทำ การโยนงานพื้นฐานตั้งมากมายขนาดนี้ให้เธอทำ เป็นการจงใจอย่างเห็นได้อย่างชัดเจน

ญาธิดาครุ่นคิดแล้วคิดอีก และขี้เกียจจะไปต่อล้อต่อเถียงกับเธอ ทำได้เพียงเริ่มต้นทำงานทันที

เธอยุ่งตลอดทั้งวัน งานที่พิชญ์สินีแบ่งงานให้เธอก็ยังทำไม่เสร็จ ดูเหมือนวันนี้เธอจำต้องทำโอทีอย่างเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว

ญาธิดาถอนหายใจ พลางยื่นมือบิดขี้เกียจ และนั่งทำงานต่อไปเรื่อย โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็มีเสียง “ติ่งต่อง” ดังขึ้นมาหนึ่งเสียง

เธอหยิบโทรศัพท์ติดมือมาพลางกวาดตามอง ตอนที่เห็นว่าคนที่ส่งข้อความมาหาเธอนั้นคือภวินท์ พลางตกใจอย่างไม่รู้ตัว

เดิมเธอจะเป็นคนส่งข้อความหาภวินท์เองในทุกครั้ง การที่เขาเป็นคนออกตัวส่งข้อความหาเธอก่อนถือว่าร้อยวันพันปีจะมีสักครั้ง

“คืนนี้หลังเลิกงาน จะรอคุณอยู่ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน”

เมื่อเห็นประโยคนี้เท่านั้นแหละ อารมณ์โกรธเคืองที่อัดแน่นอยู่ในใจของญาธิดาพลางผ่อนคลายลงทันที จนปรากฏรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าขึ้นมาทันควัน

ดูเหมือนว่า ภวินท์กำลังรอเธอกลับบ้านพร้อมกัน!

ยากนักที่เธอจะปิดบังความรู้สึกยินดีปรีดาที่อยู่ในหัวใจเอาไว้ก่อน พลางกำโทรศัพท์ด้วยความดีใจอยู่นาน

ทันใดนั้น ประตูห้องทำงานก็ถูกผลักเข้ามา ชมพู่เร่งฝีเท้ารีบเดินเข้ามา “ธิดา พี่แนนเรียกหาแกอยู่ แกรีบไปห้องทำงานของเธอเร็วสิ!”

เมื่อเห็นสีหน้าแววตาอันตื่นเต้นของชมพู่แล้ว ญาธิดาตะลึงเล็กน้อย และรีบถามทันที “ทำไมล่ะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก?”