ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 600

ญาธิดาขมวดคิ้ว รู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าว ไม่ใช่เพราะความอายแต่โกรธเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ คิดเองเออเองเก่งไปแล้ว

ตอนนั้นเอง เธอเห็นธีทัตกับคุณวิศเดินมาทางนั้น ก็มองดูพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

เพราะว่าธิชาหันหลังให้พวกเขาอยู่ จึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขากำลังเดินมาทางนี้ เธอจ้องเธออย่างเย็นชา “ที่คุณธีทัตทำวันนี้นับว่าเอ็นดูเธอ ทั้งน้ำส้ม ทั้งปอกกุ้ง แทบจะประเคนให้เธอทุกอย่าง แต่ฉันจะบอกอะไรให้นะ เป็นเมียน้อยก็แค่เมียน้อยแหละ จะไปสู้บ้านหลักเขาได้ยังไง พูดก็พูดนะ...”

ธิชามองญาธิดาหัวจรดเท้า “อย่างน้อยก็ถือโอกาสตอนยังสาวยังสวยยังมีคนเอาอยู่เนี่ย เก็บเกี่ยวของมีค่าไว้ให้ได้เยอะๆ!”

เธอพูดพลาง เขย่าสร้อยข้อมือบนมือของเธอแล้วใช้มืออีกข้างลูบจี้ระหว่างคอของเธอ

ญาธิดายิ้มแล้วพูดอย่างใจเย็น “ถ้าเธอพูดแบบนี้ เธอกับคุณวิศก็ไม่มีความรักเลยสินะ”

ธิชาเหลือบมองเธอแล้วพูดเบ้ปากพูด “ความรงความรักอะไร มีอะไรทำให้อุ่นใจได้กว่าสิ่งของอีกหรือไง”

เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น ญาธิดาก็ยิ้มเล็กน้อย เธอก็ไม่รีบต่อบทอะไร ได้แต่มองไปทางด้านหลังของธิชา

ธิชาสังเกตเห็นความผิดปกติ ก็รีบหันขวับกลับไป ตอนที่เห็นคุณวิศยืนอยู่ข้างหลังเธอ ใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันที “คุ……คุณวิศ”

เห็นคุณวิศมองเธอด้วยสายตาเย็นชา สีหน้าเข้มครึมยิ่งน่ากลัวขึ้นอีก เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว แววตาของเขาดุราวกับจจะมองให้ทะลุผ่านเธอยังไงอย่างนั้น พยายามเก็บอารมณ์ไว้อยู่

ประธานหลายคนตามหลังมาก็เดินมาถึงแล้ว คุณวิศไม่ได้พูดอะไร แต่ท่าทีที่เขามีต่อธิชานั้นเย็นชาลงมาก

ผู้หญิงอีกหลายคนเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีนัก ก็รีบเอาใจเสี่ยของพวกเธอทันที แสร้งทำตัวน่ารัก ทั้งป้อนน้ำ ทั้งเช็ดเหงื่อให้

ญาธิดาแอบโล่งใจ ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินเสียงของธีทัตเข้ามา “เธอได้ทำอะไรกับคุณหรือเปล่า”

ญาธิดาเงียบไป ส่ายหน้า ไม่พูดอะไร

แม้ว่าเขาจะเห็นเธอส่ายหน้า แต่ธีทัตก็ยังดูไม่สบายใจ เขาเอื้อมมือไปโอบไหล่เธอและมองไปยังคุณวิศกับธิชาที่อยู่ข้างๆ เขา

“ผมยังไม่ได้แนะนำเลย นี่คือภรรยาของผม ญาธิดา พวกเราแต่งงานกันมานานแล้ว”

คำพูดของเขาชัดถ้อยชัดคำมาก หลังจากที่เขาพูดจบ ใบหน้าของธิชาก็ดูน่าเกลียดยิ่งขึ้นไปอีก

ประธานหลายคนที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ยินไปด้วย แล้วก็มองดูญาธิดาอย่างตะลึง

ไม่คิดเลยว่า สาวสวยคนที่จู่ๆ ก็โผล่มาข้างกายธีทัตกลับเป็นภรรยาของเขา เธอไม่นึกเลยว่าสถานะของเธอ...

ธิชาตื่นตระหนกมองไปในทิศทางของญาธิดาทันที แล้วขยับริมฝีปากพูดว่า “ฉันขอโทษ ฉันนึกว่า…”

“นึกว่าอะไร” ญาธิดาพูดขัดขึ้นมาอย่างเย็นชา “คิดว่า ฉันเป็นเมียน้อยธีทัตหรอ เหมือนกับเธอหรอ”

ดวงตาของธิชาเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่เพราะว่าไม่มีอะไรจะไปสู้ พออ้าปากก็ต้องหุบลงไม่พูดอะไร

ธีทัตยังพูดต่อ “คุณวิศ ผู้หญิงของคุณยังติดค้างคำขอโทษภรรยาผมอยู่”

คุณวิศมองธิชาอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างเย็นชาว่า “ยังไม่ขอโทษอีก! ปากเธอนี่มันพูดอะไรดีๆไม่ได้เลยนะ!”

ธิชาตัวสั่นไปทั้งตัว ไฟโกรธที่มีก็ดับสนิทลงไปทันที เธอกัดริมฝีปาก มองไปที่ญาธิดาแล้วพูดว่า “ฉัน... ฉันขอโทษ”

คุณวิศพูดอย่างเย็นชา “ ไม่จริงใจเลย พูดอีกรอบ!”

น้ำตาของธิชากำลังจะร่วงหล่น เสียงของเธอค่อย ๆ ดังขึ้นเล็กน้อย เธอโค้งตัวไปทางญาธิดา เสียงดังขึ้น “ฉันขอโทษ!”

เพราะแบบนี้ คนอื่นๆรอบๆก็สังเกตเห็นแล้ว ทุกคนมองไปที่คุณวิศกับธิชาแววตาคลุมเครือ

ธีทัตที่อยู่ข้างๆมองญาธิดา เอ่ยปากถาม “แบบนี้โอเคไหม”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดเบา ๆ “พอแค่นี้เถอะ”

ญาธิดาจ้องเขา มีความรู้สึกมากมายในใจ

เสียงอันไพเราะของชายหนุ่มดังเข้ามาช้าๆ “ผมไม่อยากให้คุณต้องรู้สึกแย่อีกแล้ว ไม่อยากให้ใครมามองคุณว่าเป็นเมียน้อยผมด้วย ผมอยากให้ทุกคนรู้ว่าคุณเป็นภรรยาของธีทัต”

ญาธิดาหนักใจ ความคิดของเธอเต็มไปด้วยความลังเล ไม่รู้ว่าจะตอบตกลงดีไหม

เสียงหนึ่งในใจอยากจะตอบตกลง แต่มีอีกเสียงหนึ่งพยายามจะยับยั้งไว้ ครู่หนึ่งที่เธอไม่รู้ว่าจะเลือกอะไร

ในตอนนั้น เธอรู้สึกเหน็บหนาวอย่างบอกไม่ถูก ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเข็นรถเข็นเข้ามา

ความรู้สึกคุ้นเคยที่อธิบายไม่ได้ก็กลับมา จากมุมของเธอ มองเห็นแต่แผ่นหลังของหญิงสาวเท่านั้น เธอถูกบังอยู่พอดี แต่ว่ารถเข็นนั่นดูคุ้นตามาก

ในตอนนั้นเอง เสียงทุ้มๆของชายหนุ่มก็ดังขึ้น “นั่งนี่สิ”

“ค่ะ ตามใจคุณค่ะ”

หญิงสาวยิ้มแย้ม ชายที่เข็นรถเข็นก็นั่งลงตรงข้ามเธอ รถเข็นหันกลับออกมา ญาธิดาถึงได้เห็นหน้าเขาชัดๆ

เป็นเขาจริงๆด้วย! ภวินท์!

เธอทำบาปทำกรรมอะไรกับเขานักหนา ทำไมถึงมาเจอกันที่นี่ได้!

เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เขา พอดีกับที่ภวินท์ก็มองมาที่เธอด้วย นัยน์ตาสีดำของเขาดุจอัญมณี เป็นประกาย จ้องมาที่เธออย่างแน่วแน่ไม่ขยับ...

ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นเธอมานานแล้ว

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ พอเพ่งสายตาไป ก็เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นคือดาราสาวแพรวาใช่ไหมน่ะ พวกเขาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง อย่าบอกนะว่า...