ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 623

เมื่อญาธิดาและธีทัตกลับมาถึงแกรนด์ บูเลอวาร์ดก็ดึกมากแล้ว

ด้วยความเหนื่อยเธอกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำ เพิ่งไปที่ห้องครัวชั้นล่างเพื่อชงชา ใครจะรู้ว่าจะได้เห็นคุณปภาวีและดร.ยติภัทรนั่งอยู่บนโซฟา

พวกเขาไม่พูด ไม่ดูทีวี นั่งอยู่ตรงนั้นเฉยๆ เห็นได้ชัดว่ารอใครอยู่

ญาธิดาหัวใจเต้นแรง “ตึกตัก” เธอสูดหายใจเข้าลึก เดินไปชงชากับน้ำร้อนข้างๆ แล้วนำมันไปตรงพวกเขา รินใส่ถ้วยให้ แล้วพูดเสียงเบา “คุณพ่อคุณแม่ ดื่มชาค่ะ”

คุณปภาวีขมวดคิ้ว สีหน้าดูแย่มาก “แกยังมีกะจิตกะใจมาดื่มชาอยู่อีกเหรอ”

คำวิจารณ์ภายนอกทำให้ท้องฟ้าพลิกผันได้ แต่เธอยังสามารถนิ่งเฉยได้อยู่อีก

เธอจิบชาหนึ่งอึกและพูดเสียงเบา “ตอนนี้ร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์ ต่อให้ฉันอธิบายไปว่าฉันกับคนนั้นเป็นแค่เพื่อนกัน เกรงว่าคนอื่นก็คงไม่เชื่อ”

คุณปภาวีขมวดคิ้วพลางไล่บี้สอบถาม “งั้นแกบอกพวกเรามา แกกับผู้ชายคนนั้นสรุปเรื่องมันเป็นยังไง”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกแล้วพูดอย่างจริงจัง “เขาชื่อชวิศ ชเยมะ เป็นเพื่อนของฉัน ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันตามหาเณรศีลเขาเป็นคนช่วยฉัน ฉันเป็นหนี้บุญคุณเขา ครั้งนี้เขาต้องการซื้อของขวัญให้น้องสาวของตัวเอง ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดี ดังนั้นจึงให้ฉันไปช่วยแนะนำ แค่ไปช็อปปิ้งเลือกของขวัญและทานอาหารด้วยกันเท่านั้น ไม่มีอะไรอย่างอื่น”

ทันทีที่เธอพูดอย่างนี้ คุณปภาวีกับดร.ยติภัทรก็มองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไร

“จริงเหรอ”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก แล้วพูดเน้นคำต่อคำ “คุณพ่อคุณแม่ หนูไม่จำเป็นต้องโกหกพวกท่าน”

คนแก่ทั้งสองนิ่งไป ไม่ได้พูดอะไรอีก

ผ่านไปครู่หนึ่ง ดร.ยติภัทรถึงได้พูดว่า “แต่ครั้งนี้ เรื่องมันใหญ่มาก ต่อให้ครอบครัวของเราจะรู้ว่าเป็นการเข้าใจผิด แต่ทางฝั่งตระกูลกรเวช เราจะอธิบายยังไง”

ประโยคนี้ ทำให้ญาธิดาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรไปชั่วขณะ

ทั้งสามตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร ในขณะนั้นเอง เสียงต่ำของชายคนหนึ่งดังขึ้น “พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะไปอธิบายให้ทางฝั่งคุณพ่อคุณแม่ของผมเอง”

ทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นมองไปตามเสียงพร้อมกัน เห็นธีทัตยืนอยู่ตรงปากบันได

ดร.ยติภัทรถอนหายใจเบาๆ “ทัต เรื่องวันนี้...”

“คุณพ่อครับ ไม่เป็นไรครับ”

“เธอ...เธอไม่โทษธิดาเหรอ”

“ผมเชื่อใจเธอครับ”

ธีทัตพูดอย่างนั้นด้วยสายตาที่มองเธออย่างอบอุ่น

ญาธิดาค่อนข้างมึนงง แต่กลับสะเทือนใจอย่างไม่มีเหตุผล

เธอยังไม่มีเวลาอธิบายให้เขาฟัง คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ ทำให้เธอประหลาดใจและสะเทือนใจมาก

ลำคอตีบตันและแสบจมูก คำขอบคุณมาจ่อที่ริมฝีปากแต่กลับพูดไม่ออก “ทัต...”

ดร.ยติภัทรกับคุณปภาวีที่อยู่ด้านข้างมองหน้ากัน ลุกขึ้นยืนพร้อมกัน แล้วออกไปอย่างรู้ตัว

ไม่นาน ทั้งห้องนั่งเล่นก็เหลือแค่เธอกับธีทัตสองคน

ธีทัตมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าซึ่งขอบตาแดงเรื่อ เขาอมยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “เป็นอะไรไป”

เขาพูดอย่างนั้นแล้วดึงทิชชู่มาสองแผ่น จะเช็ดน้ำตาให้เธอ

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก ก้าวเข้าไปกอดเขาเบาๆ แนบศีรษะลงบนหน้าอกของเขาพลางพูดเสียงเบา “ทัต ครั้งนี้ขอบคุณคุณจริงๆ ขอบคุณที่เชื่อฉัน ขอบคุณที่เข้าใจฉัน และขอบคุณที่ไม่โทษฉัน...”

เธอรักภูผา แต่ความรักมีมากพอๆ กับความเกลียดชัง เธอต้องการไป หนีไปไกลๆ ยิ่งไกลยิ่งดี

เธอนั่งอยู่ริมหน้าต่าง สัมผัสแสงแดด เรื่องราวต่างๆ ผ่านเข้ามาในความคิด สมองที่งัวเงียจากความง่วงค่อยๆ ตื่นขึ้น เธอเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกาย เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงบันไดไปชั้นล่าง

ภูผานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว เขาวางแท็บเล็ตไว้ข้างหน้า กำลังดื่มกาแฟไปพร้อมกับดูวิดีโอที่กำลังเล่นอยู่อย่างสบายอารมณ์

เกล้าแก้วลดตาลง ท่าทางดูอ่อนโยนและอ่อนน้อม เธอค่อยๆ นั่งลงตรงข้ามเขา หยิบอาหารตรงหน้าขึ้นโดยแทบไม่มีเสียง และค่อยๆ กัด

ในเวลานี้ จู่ๆ ภูผาซึ่งอยู่ตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมองเธอ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงพลิกแท็บเล็ตหันหน้าจอมาตรงหน้าเธอ

เกล้าแก้วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปที่หน้าจอ แล้วร่างกายก็แข็งทื่อ

สื่อบันเทิงกำลังรายงานข่าวงานแต่งงานของตระกูลภูสิทธ์อุดมกับกรเวช คำอธิบายเกินจริงและน้ำเสียงเหน็บแนมขำขันตั้งแต่ต้นจนจบ

ภูผาเลิกคิ้ว น้ำเสียงเจือความเยาะเย้ย “เพื่อนสนิทของเธอคนนี้ช่างมีเส้นทางแห่งความรักที่ขรุขระ เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวหล่อนอย่างกับละครน้ำเน่า”

ทันใดนั้นเกล้าแก้วไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปทางอื่น จิบนมถั่วเหลือง และพูดต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อเห็นเธอมีปฏิกิริยาแบบนี้ ภูผาไม่ได้พูดอะไร ขดยิ้มมุมปาก หยิบเอาแท็บเล็ตแล้วลุกขึ้นเดินออกไป

เกล้าแก้วนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ทานอาหารเช้า ซึ่งมีรสชาติเหมือนเคี้ยวขี้ผึ้ง หัวใจถูกความรู้สึกผิดท่วมท้น

จะว่าไป ใจเธอยังรู้สึกผิดต่อญาธิดามาก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ญาธิดาต้องมีความสุขมากกว่าตอนนี้ ตอนนั้นเธอทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำร้ายเธอเพื่อภูผา จากนี้ไปเธอไม่มีหน้าไปสู้หน้าเธอแล้ว

ในตอนนั้นเอง ป้าจากครัวก็ออกมาพร้อมอาหารจานหนึ่ง มองซ้ายขวาแล้วพูดอย่างแปลกใจ “คุณผู้ชายไปไหนแล้วคะ”

พูดอย่างนั้นแล้ววางฟัวกราส์ที่เพิ่งทำใหม่ไว้บนโต๊ะ

เมื่อได้กลิ่น ทันใดนั้นเกล้าแก้วก็สีหน้าเปลี่ยน ความรู้สึกคลื่นไส้ตีรวนขึ้นมาจากในท้อง