ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 624

“คุณแก้วเห็นคุณผู้ชายไหมคะ”

เกล้าแก้วอดกลั้นอาการคลื่นไส้ สูดหายใจเข้าลึกแล้วพูดว่า “เหมือนว่าจะกลับห้องไปแล้ว”

ป้าเดินบ่นพึมพำขึ้นบันไดไป “วันนี้คุณผู้ชายอยากทานฟัวกราส์ เลยสั่งให้ฉันทำเป็นพิเศษ เดี๋ยวฉันจะไปถามเขาว่ายังอยากทานอยู่ไหม”

รอจนเธอเดินไกลออกไป สีหน้าของเกล้าแก้วก็แดงขึ้น เธอเลื่อนสายตาขึ้นเหลือบมองไปยังฟัวกราส์ในจานสีขาว จมูกได้กลิ่นรุนแรง ทันใดนั้นอาการคลื่นไส้ก็หนักขึ้นอีก

เธอรีบดื่มนมถั่วเหลืองจนหมดแก้ว แล้วลุกขึ้นจากไปทันที

หลังจากกลับมาที่ห้องได้สักพักเธอถึงได้รู้สึกดีขึ้น

เธอนั่งตรงขอบเตียง ขมวดคิ้วครุ่นคิด เป็นอะไรไป หรือเป็นเพราะก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้ทานอะไร ตอนนี้จึงมีอาการเบื่ออาหาร

เธอคิดไปคิดมาแต่ก็หาคำตอบไม่ได้ จนกระทั่งถึงมื้อเที่ยง เธอเห็นอาหารตรงหน้า แต่กลับไม่มีความอยากอาหาร ในเวลานี้ เธอถึงได้ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ตั้งแต่เธอกลับมาทานอาหารตามปกติ ภูผาก็ส่งป้ามาจับตาดูเธอ ทุกวันต้องรายงานสถานการณ์การกินของเธอ ครั้งนี้ป้าเสิร์ฟเนื้อหมูตุ๋น เกล้าแก้วเพียงเหลือบมองก็อดไม่ได้ที่จะคลื่นไส้...

ป้าตกใจรีบสอบถาม “เป็นอะไรไปคะ”

เกล้าแก้วส่ายหน้า เพิ่งนั่งตัวตรง ใครจะรู้ว่าเมื่อถามถึงรสชาติของอาหารอีกครั้ง ความรู้สึกคลื่นไส้ก็กลับมาอีก

ไม่รู้ทำไม ตอนนี้ความรู้สึกในกลิ่นของเธอแผ่ขยายกว้าง เมื่อได้กลิ่นของไขมัน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขยะแขยง

ป้าค่อนข้างเป็นห่วง รีบเข้าไปช่วยลูบหลัง “เป็นยังไงบ้างคะ จะบอกคุณผู้ชายให้พาไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยไหมคะ...”

เกล้าแก้วโบกมือ “คงจะไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”

ป้าส่ายหัว ยังคงไม่สบายใจ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็นึกอะไรได้ และโพล่งออกมาด้วยความตกใจ “หรือว่าจะตั้งครรภ์!”

เกล้าแก้วเองก็แอบแปลกใจ วินาทีต่อมาพลันส่ายหน้าปฏิเสธทันที “เป็นไปไม่ได้”

“นี่ยังไม่พอนะคะ ควรทดสอบเพื่อความมั่นใจดีกว่า”

ป้าพูดอย่างนั้นแล้วไปเอาของทันที

ในเวลาไม่กี่นาที เธอก็รีบกลับมาพร้อมกล่องสีชมพูในมือ แล้วยื่นให้เกล้าแก้วและพูดว่า “คุณแก้ว ถ้ายังไงไปทำการทดสอบก่อนเถอะค่ะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เกล้าแก้วก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ เธอมองดูกล่องสีชมพูด้วยอาการต่อต้าน ลังเลแต่ไม่พูดอะไร

เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดหนักแน่นว่า “คุณป้าคะ ฉันไม่ได้ตั้งครรภ์แน่นอน ก็แค่เบื่ออาหาร…”

ป้าเองก็หนักแน่นมาก “ทดสอบหน่อยทุกคนจะได้สบายใจนะคะ ไม่อย่างนั้นฉันจะไปบอกคุณผู้ชาย แล้วเราไปตรวจที่โรงพยาบาลกัน”

ภูผาสั่งให้ดูแลเธอ ถ้าเธอตั้งครรภ์จริงๆ นั่นเป็นเรื่องใหญ่ โดยธรรมชาติแล้วป้าจึงระมัดระวัง ไม่กล้าให้มีอะไรผิดพลาด

เกล้าแก้วเม้มริมฝีปากมองป้าแล้วถามว่า “ถ้าทดสอบแล้วไม่มีอะไรก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาลได้ไหมคะ ฉันรู้จักร่างกายของฉันดี”

ป้าครุ่นคิดแล้วพยักหน้า “ได้ค่ะ”

เกล้าแก้วหยิบกล่องแล้วเดินไปห้องน้ำอย่างไม่เต็มใจ

เธอเป็นพยาบาล รู้กระบวนการเป็นอย่างดี ถึงแม้จะเป็นการทดสอบการตั้งครรภ์ครั้งแรก แต่ไม่นานก็เสร็จสิ้น เธอวางแท่งอุปกรณ์ลงบนอ่างรอผลเงียบๆ

เธอมองดูของเหลวค่อยๆ ชุ่มแถบทดสอบ เส้นสีแดงขีดแรกปรากฏขึ้น ตามด้วยขีดสีแดงที่สอง

วินาทีนั้น เธอรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า แข็งทื่อไปทั้งตัว

เธอหลับตา สูดหายใจเข้าลึก แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง แท่งอุปกรณ์ยังคงแสดงสองขีด!

เธอนั่งบนโถส้วม กัดฟัน ผสมปัสสาวะและน้ำในภาชนะ แล้วทดสอบอีกครั้ง เป็นอย่างที่คาดไว้ คราวนี้มันแสดงขีดเดียว

เธอแอบถอนหายใจโล่งอก ในใจรู้สึกขอบคุณมากที่บังเอิญได้ยินเพื่อนร่วมงานที่สถานพยาบาลพูดว่าปัสสาวะของเธอถูกเจือจาง เลยอาจตรวจไม่พบการตั้งครรภ์

เธอลุกขึ้นทันที ล้างมือแล้วยัดแท่งอุปกรณ์ที่มีสองขีดลงในกระเป๋าเสื้อ จากนั้นหยิบอันที่มีขีดเดียวออกไปยื่นให้ป้า

ป้ามองดู แล้วรู้สึกค่อนข้างผิดหวัง “ไม่ได้ตั้งครรภ์หรอกเหรอคะ”

เกล้าแก้วเหลือบมองเธอแล้วพูดเสียงเบา “ฉันก็บอกแล้วว่าฉันแค่กระเพาะมีปัญหา”

ป้ายังคงไม่วางใจ จึงตามเข้ามาพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปบอกคุณผู้ชายสักหน่อย วันหลังไปตรวจที่โรงพยาบาลดีกว่า”

เกล้าแก้วขมวดคิ้ว รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หากทำการตรวจจริงๆ คงหนีไม่พ้นการตรวจร่างกายเต็มรูปแบบแน่นอน ถึงเวลานั้นเธอก็ไม่สามารถปิดบังเรื่องการตั้งครรภ์ได้อีก

จู่ๆ เธอก็เกิดความคิด หยุดก้าวเดินทันทีแล้วหันไปมองป้า ทันใดนั้นสีหน้าเธอกลายเป็นเย็นชาผิดปกติ “คุณป้า คนอื่นไม่รู้สภาพร่างกายของฉัน คุณป้าก็ไม่รู้เหรอ”

เธอจ้องตรงไปที่ป้าของเธอและพูดต่อ “ช่วงเวลานี้ ฉันทานอาหารไปมากเท่าไร ดื่มน้ำไปมากเท่าไร คุณน่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ การกินและการขับถ่ายที่ผิดปกติเปลี่ยนนิสัยการทำงานของอวัยวะต่างๆ ในร่างกายของฉัน วันนี้เพิ่งเริ่มทานได้ตามปกติ การคลื่นไส้อาเจียนเป็นปรากฏการณ์ปกติ ถ้าคุณไม่วางใจ ต้องการพาฉันไปตรวจก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าสุดท้ายพบสาเหตุว่าเป็นเพราะพฤติกรรมการกินในช่วงนี้ แล้วสาเหตุนั้นเป็นความรับผิดชอบของคุณหรือความรับผิดชอบของคุณผู้ชายกันล่ะ”

คำพูดของเธอทำให้ป้าสีหน้าเปลี่ยนทันที

ก่อนหน้านี้เกล้าแก้วไม่ยอมกิน ภูผาเป็นคนสั่งให้บังคับป้อนอาหารเธอ ถ้าตรวจพบว่านี่คือสาเหตุ เกรงว่าเธอก็ไม่สามารถหลุดพ้นความเกี่ยวข้อง

เธอพูดไม่ออก มองเกล้าแก้วด้วยความตื่นตระหนก “งั้น...”

เกล้าแก้วมองเธอและพูดอย่างหนักแน่น “วิธีที่ดีที่สุดคือตั้งแต่นี้ไปเลิกพูดถึงอีก ฉันรู้จักร่างกายของตัวเองดี ถ้ามีปัญหาอะไร ฉันจะบอกเขาเอง”

เมื่อพูดจบ เธอก็ก้าวเดินตรงกลับห้อง