ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 672

เฮลิคอปเตอร์จากไปอย่างรวดเร็ว แต่ญาธิดายังคงรู้สึกถึงเสียงที่ดังก้องอยู่ในหูจนไม่สามารถเรียกคืนสติของตัวเองได้

“ญาธิดา!”

ภวินท์ลุกขึ้นรถเข็นเดินไปหาเธอ เรียกชื่อเธอหลายต่อหลายครั้งกว่าเธอจะรู้สึกตัว

แต่ไม่รู้ทำไม พอเธอผ่อนคลายลงแล้วแขนขากลับอ่อนแรง จู่ ๆ ร่างกายก็เอนเอียงเหมือนจะล้มพับไป

ภวินท์ก้าวเข้าไปหาและพยุงร่างของเธอเข้ามากอดไว้แน่น พลางขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างกังวลใจ “ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่แล้ว”

หลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ไป ญาธิดาก็หมดแรง ร่างกายทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในใจ เธอไม่สนใจร่างกายของตัวเองแต่กลับเอื้อมมือไปจับข้อมือของภวินท์ไว้แล้วพูดว่า “ภูผาหนีไปแล้ว พวกเราจะทำยังไงดี!”

ปีศาจตัวนั้นหนีไปอีกแล้ว และเมื่อเขาซ่อนตัวในความมืดถึงอยากจะจัดการเขาก็จะคงยากยิ่งกว่าเดิม

เกมในวันนี้ไม่มีใครชนะ

ภูผาคิดว่าตัวเองจะชนะ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าญาธิดาจะร่วมมือกับภวินท์ ซึ่งพวกเขาเองก็คิดว่าสุดท้ายตัวเองจะชนะ แต่กลับเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมาจนได้

เมื่อเห็นท่าทางไม่สบายใจของญาธิดา ภวินท์ก็แอบกังวล เขาแตะไหล่ของญาธิดาเบา ๆ แล้วพูดว่า “ฉันจะจับเขาให้เร็วที่สุด ไม่ต้องกังวลนะ”

แม้ว่าจะยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย แต่ญาธิดาก็พยักหน้า

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าอึกทึกครึกโครมก็ดังมาจากประตูทางเข้าดาดฟ้า ก่อนที่หลุยส์จะรีบวิ่งออกมาพร้อมกับกำลังคน

เมื่อเขาเห็นญาธิดาทรุดอยู่กับพื้นก็รีบเอ่ยปากถามทันทีว่า “เกิดอะไรขึ้น บาดเจ็บเหรอ?”

“เปล่า” ภวินท์ขมวดคิ้ว ประคองญาธิดาไว้ไม่ยอมปล่อย แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ภูผาหนีไปแล้ว นั่งเฮลิคอปเตอร์หนีไป”

“แม่งเอ้ย!”

หลุยส์สบถคำด่าออกมาอย่างโมโห พลางยกเท้าขึ้นถีบกำแพงข้าง ๆ “ไอ้บ้าเอ้ย! พากลุ่มคนเข้ามาก่อความวุ่นวายข้างล่าง ที่แท้ก็มีเป้าหมายอื่น!”

ภวินท์เงียบไป เขาหรี่ตาลงมองใบหน้าซีดขาวของญาธิดา ก่อนโอบเอวแล้วอุ้มเธอขึ้นและเดินออกไป

เขาเพิ่งจะเดินออกไปได้แค่สองก้าวเสียงของหลุยส์ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังว่า “เดี๋ยวก่อน!”

“วิน แกจะอุ้มเธอออกไปแบบนี้ไม่ได้นะ!”

ภวินท์ขมวดคิ้ว “ทำไม”

ผู้หญิงของเขา เขาจะอุ้มออกไปแล้วใครจะทำไม? อีกอย่างญาธิดาแขนขาอ่อนแรงแบบนี้คงเดินไม่ไหวแน่ ๆ

“ไม่ใช่ แกไม่เข้าใจความหมายของฉัน!” เมื่อเห็นว่าเขาตีความความหมายผิดจึงรีบอธิบาย “เรื่องขานายยังไม่ได้ประกาศให้คนภายนอกรู้ ถ้าอุ้มเธอออกไปแบบนี้ คนทั้งบริษัทก็คงจะรู้กันหมด คนในบริษัทรู้ก็เท่ากับคนทั้งเมือง J รู้ ยังจับไอ้บ้านั่นไม่ได้ ถ้ามันรู้ว่าแกขาหายดีแล้ว มันจะไม่ยิ่งระวังตัวมากกว่าเดิมเหรอ?”

คำพูดของเขาเตือนสติของภวินท์ทันที

ถ้าวันนี้จับภูผาได้ก็คงดี แต่ดันปล่อยให้เขาหนีไปซะได้ ต่อจากนี้ไปเขาจะเล่นไม่ไหนอีกก็ยังไม่รู้ แล้วแบบนี้จะเผยไต๋แบไพ่ในมือให้อีกฝ่ายรู้ทั้งหมดได้ยังไงล่ะ?

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้ครู่หนึ่ง เขาก็หายใจเข้าลึก ๆ ก้มหน้าลงมองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา และยังคงลังเลอยู่เล็กน้อย ญาธิดาเหลือบมองและพูดว่า “ฉัน...เดินได้”

เธอแค่รู้สึกเหมือนเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์ร้ายครั้งใหญ่ แต่ก็ไม่ได้สูญเสียเรี่ยวแรงทั้งหมดไปขนาดนั้น

ภวินท์ลังเลเล็กน้อยก่อนจะวางเธอลง

ไม่รู้ว่าเธอกับภวินท์ยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่เมื่อไร อาจเป็นเพราะมิตรภาพที่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน บางทีก็อาจจะเป็นความเข้าใจกัน สรุปคือแม้ว่าได้ประสบพบเจอเรื่องพวกนี้ แต่เธอกลับรู้สึกอิ่มใจและมั่นคงอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ทำเอาหลุยส์ที่อยู่ข้าง ๆ ทนดูต่อไปไม่ไหว และรีบขัดจังหวะทั้งสองคนขึ้นมาทันที “เอาเหอะ ๆ จับพวกคนร้ายได้แล้วค่อยว่ากัน พวกนายจะแสดงความรักกันก็ช่วยเลือกเวลาดูสถานการณ์หน่อยจะได้ไหม?”

พูดจบเขาก็แสร้งทำเป็นกลอกตาใส่อย่างไม่พอใจ

ญาธิดาเห็นแบบนั้นก็อดขำไม่ได้

บรรยากาศที่ตึงเครียดเริ่มผ่อนคลายลงบ้างเล็กน้อย ทุกคนต่างมองหน้ากัน ความรู้สึกภายในใจสงบลงมาก

เพียงไม่นานคงบนดาดฟ้าก็ทยอยแยกย้ายกันออกไป ภวินท์กลับไปนั่งรถเข็น และลงลิฟต์ไปพร้อมกับคนอื่น ๆ เมื่อลงมาถึงหน้าบริษัทพวกเขาก็ออกไปพร้อมกับรถตำรวจ

หลังจากขึ้นรถ ภวินท์ถึงค่อย ๆ สงบลง เขาหลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะหันไปถามพายุที่อยู่ข้าง ๆ “ทีมตรวจสอบไปหรือยัง?”

พายุรายงานตามจริง “ไปแล้วครับ ผู้อาวุโสแจ้งว่าไม่พบอะไร”

คิ้วที่เคยขมวดเข้าหากันแน่นค่อย ๆ คลายลง เขาพยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไรสักคำ

นับตั้งแต่เข้ามารับช่วงต่อSTN Group เขาก็เข้มงวดกับบริษัทมาก เขาไม่อนุญาตให้ใครเอาของผิดกฎหมายหรือของสกปรกเข้ามาในบริษัท น้ำสกปรกของภูผาที่เขาเตรียมการไว้ในครั้งนี้ก็ไม่สามารถทำลายพวกเขาลงได้

แต่เรื่องในวันนี้ย่อมมีผลกระทบอย่างแน่นอน

ไม่ต้องพูดถึงสถานการณ์ภายในของบริษัท แค่รถตำรวจที่จอดอยู่หน้าบริษัทก็เพียงพอจะทำให้ใครหลายคนคิดไปไหนต่อไหนแล้ว

หลายวันนี้คงหนีไม่พ้นข่าวลือหนาหู