ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 792

เมื่อร่างของเด็กสองคนหายไปจากห้อง รอยยิ้มบนใบหน้าของแตงโมก็ค่อยๆ แข็งทื่อ และก็เย็นลงในที่สุดอย่างสมบูรณ์ หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหานพเก้า “คุณเก้าคะ เด็กสองตัวนั่นหนีไปแล้วค่ะ”

“เจ้าโง่!” นพเก้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ “รีบไสหัวกลับมาทำแผนการก่อนหน้านี้ซะ แล้วคิดหาวิธีลบบันทึกการติดต่อของฉันกับวีริศด้วย!”

ตัวตนของแตงโมถูกเปิดเผยแล้ว เธอที่ซ่อนอยู่ในที่มืดก็ซ่อนต่อไปไม่ได้แล้ว

ภวินท์จะต้องตามสืบสาวถึงตัวเธอแน่ เธอจะต้องเตรียมการไว้ล่วงหน้า ลบการบันทึกการเคลื่อนไหวก่อนหน้านี้ทั้งหมด พยายามลดความสงสัยในตัวเองให้น้อยที่สุด และอาจจะต้องโจมตีเมื่อจำเป็น

ตอนที่อีธานกับเอลล่าเดินออกมาจากโรงแรมนั้น ภวินท์ได้สืบมาถึงที่นี่แล้ว รถมายบัคยังไม่ทันจอดสนิท ญาธิดาก็พุ่งออกจากที่นั่งข้างคนขับ เห็นลูกน้อยสองคน เบ้าตาของเธอก็แดงก่ำ

อีธานกับเอลล่าซบอยู่ที่อกของเธออย่างเชื่อฟัง กล่าวปลอบโยนเบาๆ “คุณแม่ หนูกับน้องดูแลตัวเองอย่างดี คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”

ดวงใจของญาธิดาก็ยิ่งบีบรัดขึ้น อดไม่ได้ที่จะพึมพำเบาๆ “เป็นแม่เองที่ไม่ดี ดูแลพวกหนูไม่ได้”

เอลล่าจับแขนเสื้อของเธอไว้แน่น มือน้อยๆ ลูบที่แก้มของเธอแล้วกล่าวปลอบประโลมเบาๆ “หนูกับพี่ต่อไปจะปกป้องคุณแม่ให้ดีๆ คุณแม่ไม่ต้องร้องนะ”

สายตาของภวินท์ตกกระทบไปที่หน้าประตูโรงแรม แล้วหันไปมองอีธาน สองพ่อลูกสบตาประสานกัน ต่างคนต่างเห็นความเย็นชาของกันและกัน

เขาเดินมาด้านหน้าสองก้าวแล้วตบที่แผ่นหลังของญาธิดา สื่อให้เธอใจเย็นลงก่อน จากนั้นก็พาคนเหล่านี้กลับไปที่บ้านตระกูลสถิรานนท์

อีธานจับมือน้อยๆ ของน้องสาวอย่างเงียบๆ เอลล่าก็รู้ตัวในทันใด ปากจึงพึมพำไม่หยุดว่ากลัว ต้องการให้ญาธิดาขึ้นไปพักผ่อนเป็นเพื่อนเธอ

ในห้องรับแขกจึงเหลือเพียงสองพ่อลูกสองคน เสียงเชิงตำหนิของภวินท์ดังขึ้น “ต่อไปห้ามทำเรื่องที่อันตรายแบบนี้อีกรู้ไหม คุณแม่จะเป็นห่วงได้”

อีธานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วกล่าวตอบเบาๆ “เป็นห่วงวันนี้ดีกว่าต้องเป็นห่วงทุกๆ วันนะครับ แต่ว่าครั้งหน้าหนูจะระวังให้มากขึ้นอย่างแน่นอน”

ภวินท์ได้ยินดังนั้น ราวกับดูออกถึงความตั้งใจของเขาแล้ว จึงวางแล็ปท็อปลงตรงด้านหน้าของเขาที่เตรียมไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ “ว่ามาสิเจออะไรบ้าง”

มือน้อยๆ ของอีธานระบำอยู่บนแป้นพิมพ์อย่างไม่หยุด บนหน้าจอไม่นานก็ปรากฏข้อมูลของแตงโมขึ้น

“เป็นคุณน้าคนนี้ที่พาหนูกับน้องสาวไป ชั้นเชิงค่อนข้างอ่อน ยังสู้คนแก่ที่หลอกเด็กไปขายไม่ได้เลย คงเห็นว่าหนูกับน้องสาวเป็นเด็กที่สามารถใช้ลูกอมมาหลอกล่อแล้วก็ตามไปมั้งครับ”

คู่ดวงตาของภวินท์หรี่ลงเบาๆ มองดูข้อมูลของแตงโมอย่างเย็นชา

ผู้หญิงคนนี้เป็นพนักงานของบริษัทคลาวด์ ธีทัตเป็นผู้ต้องสงสัยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ อีกอย่าง…..

หัวหน้าของเธอคือนพเก้า……

เมื่อคิดโยงไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมากมายก่อนหน้านี้ สีหน้าของเขาก็ยิ่งเย็นชาลงเรื่อยๆ กล่าวเตือนกับอีธาน “เช็กความเคลื่อนไหวอย่างละเอียดของนพเก้าก่อนหน้านี้หน่อย เวลาปกติก็ต้องจับตาดู เป็นไปได้สูงที่เธอเป็นคนที่ทำร้ายคุณแม่”

อีธานพยักหน้าอย่างตั้งใจ มองไปทางเขาด้วยความสงสัยแล้วถามขึ้น “น้าเก้าคนนี้ซ่อนตัวได้อย่างลึกลับมาก ก่อนหน้านี้สืบสาวไปไม่ถึงตัวเธอ หรือว่าเธอก็เคยผ่านการฝึกอย่างมืออาชีพมาครับ”

“ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนขององค์กร” ภวินท์ตอบกลับอย่างเย็นชา

อีธานเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วตอบกลับเบาๆ “หนูคิดว่าเรื่องนี้น่าจะพูดกับลุงจรณ์สักหน่อย คงจะดีที่สุดถ้าเขาสามารถทำการรายงาน”

ภวินท์ลูบศีรษะของเด็กน้อย “พักนี้ห้ามไปที่ ozone และห้ามติดต่อกับลุงจรณ์เด็ดขาด”

มือของคนภายนอกนั้นยาวมาก สามารถสาวไปถึงได้แม้กระทั่งใน ozone ตอนนี้ ozone ไม่ใช่สถานที่ปลอดภัยอีกแล้ว อีธานกับเอลล่าจะเสี่ยงอันตรายเพราะเรื่องของธิดาไม่ได้อีกแล้ว

ขณะที่เธอพูด สายตาจดจ่อไปที่คอมพิวเตอร์แล้วถามด้วยความสงสัย “คุณกับพี่กำลังคิดจะทำอะไรกันอีก ทำไมถึงไม่ยอมให้หนูรู้”

อีธานผลักเธอออกด้วยสีหน้าที่รังเกียจเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่อะไรก็ไม่รู้ ถามมากมายขนาดนั้นทำไมกัน”

เอลล่ามือเท้าสะเอวอย่างไม่พอใจ จ้องมองเขาด้วยความโมโห “หนูสามารถปกป้องแม่ด้วยกันกับพี่ได้ ทำไมพี่ถึงไม่เชื่อหนูบ้างเลยนะ พี่ช่างเป็นคนที่บื้อจริงๆ เลย!”

เสียงของทั้งสองคนเบามาก เบาถึงขั้นที่แม้แต่เสียงฝีเท้าที่วิ่งลงมาด้านล่างตึกของญาธิดาอย่างรีบเร่ง ก็ได้ยินอย่างชัดเจน อีธานหันไปมองตามเสียง “คุณแม่จะออกไปด้านนอกเหรอครับ”

“จ้ะ อีธานอยู่บ้านดูแลน้องสาวให้ดีๆ นะ” เธอกล่าวอย่างรวดเร็ว กำชับอย่างรีบเร่งแล้วหยิบกระเป๋าออกไปจากบ้านทันที เหมือนกับนึกอะไรบางอย่างได้ ฝีเท้าของเธอชะงัก แล้วหันกลับมาถามด้วยความสงสัย “คุณพ่อล่ะ”

“คุณพ่อ……” เอลล่ามองพี่ชายแวบหนึ่ง

อีธานรีบตอบกลับอย่างสุขุมเยือกเย็น “คุณพ่อบอกว่าที่บริษัทยังมีงานอื่นที่ต้องจัดการ จึงออกไปแล้วครับ คุณแม่ก็รีบไปทำธุระของตัวเองเถอะครับ”

ญาธิดาไม่ได้สงสัยอะไรมาก ได้ยินเขาพูดเช่นนี้แล้วก็ตรงออกจากบ้านไป

เธอนึกอย่างไรก็นึกไม่ถึงว่านพเก้าจะโทรศัพท์มาหาเธอ อีกทั้งราวกับว่าจะเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของอีธานกับเอลล่า

ไม่ว่าจุดประสงค์ของนพเก้าคืออะไร เธอก็จะต้องไปเจอหน้าให้ได้

ร่างของเธอหายไปจากบ้าน ความไร้เดียงสาแบบเด็กๆ บนใบหน้าของอีธานได้หายเป็นปลิดทิ้ง สายตาจ้องมองไปทางแล็ปท็อปอีกครั้ง

ไม่กี่วินาทีต่อมา ตำแหน่งของญาธิดาก็ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เห็นวิถีการเคลื่อนไหวของเธอ สีหน้าของอีธานก็เคร่งขรึมขึ้นอย่างมาก “แย่แล้ว……”