ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 795

เห็นภวินท์ไม่สนใจตัวเอง สุดท้ายเธอก็ทนไม่ได้จึงเอ่ยปากก่อน จากนั้นได้เรียกขึ้นอย่างออดอ้อน

ในห้องสำนักงานยังคงเงียบสนิท แม้แต่เข็มตกก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน

เธอทนต่อไปไม่ได้ จึงเดินไปด้านข้างของภวินท์อย่างช้าๆ แล้ววางแท็บเล็ตที่กำลังเล่นคลิปวิดีโออยู่ลงบนโต๊ะทำงานตรงหน้าเขา

ภวินท์เงยหน้าขึ้น สายตาตกกระทบไปที่คลิปวิดีโอ

ในนั้นคือฉากที่ญาธิดากับนพเก้าเจอกันที่ร้านกาแฟ

ท่าทางของญาธิดาในคลิปไม่ได้อ่อนโยนเหมือนปกติ แต่เป็นท่าทางที่ดุดัน กำลังทำร้ายนพเก้าอย่างไม่หยุด นพเก้าถึงแม้จะโกรธ แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้กลับแต่อย่างใด

ภวินท์ดูจบ สายตาก็หันไปยุ่งกันงานที่ยังทำไม่เสร็จต่อ

นพเก้าเห็นปฏิกิริยาเช่นนี้ของเขา ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วเอ่ยปากกล่าวเบาๆ “ญาธิดามักจะแสร้งแสดงท่าทางอ่อนแอต่อหน้าคุณ แต่ในความเป็นจริงแล้วนี่ต่างหากถึงจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ คุณอย่าได้ถูกเธอหลอกเชียวนะ”

“คุณชอบยุ่งเรื่องที่ไร้สาระมากเหรอ” เสียงเฉยเมยของภวินท์ค่อยๆ ดังขึ้น

นพเก้าได้ยินดังนั้นก็มองเขาด้วยความงุนงง ราวกับคิดไม่ตกว่าทำไมภวินท์ถึงมีปฏิกิริยาแบบนี้ 

คนปกติเมื่อเห็นคลิปนี้ต่างมีความรู้สึกเหมือนกับว่าถูกหลอก แต่ทำไมเขาถึงได้สงบเช่นนี้ ราวกับว่ารู้เรื่องเหล่านี้ตั้งแต่แรกแล้ว

“วิน คุณเชื่อใจญาธิดาขนาดนี้เลยเหรอ” เธอรีบเอ่ยปากกล่าว “ต่อให้เธอโกหกคุณ คุณก็ไม่เป็นไรเลยเหรอ”

“ผู้หญิงของผม เกี่ยวอะไรกับคุณ” ดวงตาของเขาเคร่งขรึม ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หัวใจของนพเก้าบีบรัดแน่น พุ่งมาที่ด้านหน้าโต๊ะแล้วจ้องมองเขา“ภวินท์ ญาธิดาใช้ยาเสน่ห์อะไรกับคุณ ถึงทำให้คุณเพิกเฉยต่อหลักฐานเหล่านี้ และช่วยเธอพูดได้ขนาดนี้”

“หลักฐานเหรอ” ภวินท์ยิ้มอย่างดูแคลน และลุกขึ้นจับคางของเธอไว้ จากนั้นกล่าวถามกลับอย่างเย็นชา “ในเมื่ออยากจะกล่าวหาเธอ ทำไมถึงเพิ่งส่งคลิปนี้มาให้ผมตอนนี้ล่ะ”

“ฉัน……” น้ำเสียงนพเก้าหยุดชะงัก

เธอคงจะบอกไม่ได้ว่าไปจัดการเรื่องที่สำคัญกว่าหรอกมั้ง

พัฒนาการของเรื่องราว ความคิดของภวินท์ ดูเหมือนจะไม่เป็นไปตามที่เธอคิดไว้ เธอแทบจะนึกไม่ถึงปฏิกิริยาแรกของเขาเมื่อเห็นหลักฐานเหล่านี้ ไม่เพียงแต่ไม่สงสัยญาธิดา แต่กลับมาสงสัยตัวเธอแทน!

ความเย็นชาในดวงตาของภวินท์ยิ่งเข้มข้นขึ้น เขาแอบใช้แรงมือผลักเธอออกไป แล้วสอบถามเธอขึ้นอีกครั้ง “นี่ไม่ใช่กล้องวงจรปิดจากทางร้าน คุณไปได้ข้อมูลนี้มาจากที่ไหนอีก”

นพเก้าเดินเซไปสองก้าว เผชิญหน้ากับสายตาที่ดุดันของเขา หัวใจได้ตกลงไปถึงตาตุ่มแล้ว และเธอถึงได้สงบสติขึ้น สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วตอบกลับอย่างช้าๆ “มันเป็นอีเมลนิรนามที่ฉันเพิ่งได้รับเมื่อเช้านี้”

เพื่อให้สมจริง เธอฝืนตัวเองให้สบตากับสายตาที่ดุดันของภวินท์ “ฉันอยากจะเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของญาธิดามาโดยตลอด แต่ว่าไม่มีหลักฐาน วันนี้ได้รับอีเมลมาหนึ่งฉบับก็รีบนำมาให้คุณดู ก็เพราะกลัวว่าคุณจะถูกผู้หญิงคนนั้นหลอก!”

อีเมลนิรนาม……

ภวินท์เหมือนกับนึกอะไรขึ้นได้ และเมื่อบทสนทนาเปลี่ยนไป น้ำเสียงของเขาก็ดูเย็นลงเล็กน้อย “ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เชิญคุณคุณเก้ากลับไปเถอะ”

นพเก้าสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียงของเขาอย่างเห็นได้ชัด ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจ กล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “วิน ผู้หญิงคนนั้นก็อย่าเก็บไว้ข้างกายคุณเลย หวังว่าคุณจะตาสว่างตั้งแต่เนิ่นๆ”

“คุณเหมือนกับเมื่อก่อน ที่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด” ภวินท์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เรื่องนี้ผมรู้ว่าจะจัดการยังไง ลำบากคุณที่เดินทางมาบอกแล้วนะ”

เห็นน้ำเสียงของเขาไม่เย็นชาเหมือนกับก่อนหน้านี้ อีกทั้งยังเอ่ยถึงความทรงจำในอดีต แก้มของเธอทั้งสองข้างแดงก่ำขึ้นเล็กน้อย ขณะเดียวกันในใจก็เข้าใจดี ยิ่งพูดมากเขาก็ยิ่งฟังไม่เข้าหูเท่านั้น

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ แต่น้ำเสียงของนิธิศฟังดูเหมือนจะไม่ได้มีความผ่อนคลายลงแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับกังวลมากยิ่งขึ้น “คืนนี้มีงานเลี้ยงที่ถือได้ว่าสำคัญกับผมมากๆ แต่ว่าไม่มีคู่ควงที่เหมาะสม ไม่ทราบว่าคุณจะสะดวกไหมครับ”

“ฉัน……” เธอกำลังที่จะปฏิเสธ ราวกับนึกอะไรขึ้นได้ แล้วเปลี่ยนเป็นการถามขึ้น “เป็นงานเลี้ยงแบบไหนเหรอคะ”

“เป็นงานเลี้ยงในองค์กรของพวกเรา โดยพื้นฐานแล้ว จะมีแต่บุคลากรระดังสูงทั้งหมด ไม่มีคู่ควงรู้สึกไม่ค่อยดี” เขาตอบกลับอย่างอึดอัด

ญาธิดาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และสมองก็แล่นอย่างรวดเร็ว หากว่าเป็นงานเลี้ยงบุคลากรระดับสูงจะต้องสามารถสานสัมพันธ์กับคนสำคัญได้อย่างแน่นอน และจะต้องมีคนที่สามารถแก้ไขเอกสารของ STN Group ที่ติดอยู่ในศุลกากรได้แน่

ผ่านการแก้ไขเรื่องนี้จากคนอื่น ดีกว่าการรบกวนนิธิศให้คอยช่วยเหลือซ้ำๆ อย่างแน่นอน

เมื่อคิดได้อย่างนี้ ญาธิดาก็รับปากคำขอของเขาทันที

นิธิศถอนหายใจโล่งอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงก็ดูผ่อนคลายลงไม่น้อย “งั้นคุณก็ส่งตำแหน่งมาให้ผม อีกสักครู่ผมจะไปรับคุณ ชุดราตรีผมก็ได้เตรียมไว้ให้กับคุณแล้ว คุณจะได้ลองชุดเลยว่าขนาดพอดีไหม”

“ไม่ต้องแล้วค่ะ” น้ำเสียงที่อ่อนโยนของญาธิดาดูเหมือนพกความรู้สึกเหินห่าง “คุณนิดส่งที่อยู่ของคุณมาก็พอค่ะ ฉันจะไปหาคุณเอง”

“แต่ว่า……”

เขาเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ญาธิดาก็รีบขัดจังหวะเขาทันที ด้วยการถามติดตลกว่า “คุณคงไม่ได้คิดหรอกนะว่าฉันจะไม่มีชุดที่ดีๆ สักชุดเดียว”

“ผมแค่เป็นห่วงว่าเวลาจะไม่ทันเท่านั้นครับ” เขารีบกล่าวอธิบาย

หลังจากวางสาย ดวงตาของนิธิศค่อยๆ มองไปทางกล่องของขวัญที่วางอยู่ข้างที่นั่งคนขับ ความโกรธและไม่พอใจในดวงตาของเขากำลังกลิ้งไปมา