ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 911

ภวินท์ฟังความหมายจากปากเทอรี่ออก

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวเข้าขวางญาธิดาไว้เบาๆ และพูดอย่างเย็นชา “คุณเทอรี่ ผมจะนำสินค้าล็อตนี้มาถึงตรงหน้าคุณในสภาพดีอย่างแน่นอน เพียงแต่ชาวจีนไม่เคยชอบสร้างปัญหาให้คนอื่น ให้วิเวียนอยู่ที่บ้านก็พอ”

ตัวตนในครั้งนี้ของพวกเขาคือลูกครึ่งจีน เติบโตขึ้นในประเทศจีน ข้อแก้ตัวนี้ก็สมเหตุสมผล

เพียงแต่เทอรี่ตั้งใจแน่วแน่ที่จะเก็บญาธิดาไว้ในตระกูลสมิธ “พวกเราชาวยุโรปชอบเพื่อนใหม่เสมอ วางใจเถอะโจอี้ เราจะดูแลเธออย่างดี”

พูกจบเขาก็โบกมือ ชายร่างใหญ่กำยำสองคนเดินเข้ามาพาญาธิดาไป

ญาธิดาคิดประมวลผลว่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างไรดี

อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมา ญาธิดายอมแพ้ที่จะต่อสู้

จู่ๆ เธอก็นึกถึงเด็กที่ขวัญตาได้พบ

บางที...การไปคฤหาสน์ตระกูลสมิท ก็ไม่นับว่าเลวร้าย

ญาธิดายอมแพ้ที่จะดิ้นรน เดินออกไปอย่างเชื่อฟัง

ก่อนไป ญาธิดาส่งสายตาให้ภวินท์เพื่อให้เขาสบายใจ

ภวินท์เม้มปากไม่พูดอะไรอีก

ตอนนี้ความปลอดภัยของธิดาอยู่ในมือเขา

……

อีกด้านหนึ่ง ญาธิดาถูกนักเลงสองคนจับจ้อง ขึ้นรถและมาถึงคฤหาสน์ตระกูลสมิท

คนที่นี่ไม่ได้สร้างความลำบากให้เธอ ระหว่างทางก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอสักคำ

เมื่อเข้าไปในคฤหาสน์ ถึงขั้นมีสาวใช้คอยรับใช้เธอ

เธอสามารถออกจากห้องได้ แต่ออกจากคฤหาสน์ไม่ได้ และข้างหลังเธอต้องมีนักเลงคอยตาม

ญาธิดาถอนหายใจโล่งอก การกักตัวครั้งนี้ดีกว่าครั้งที่แล้วที่อยู่กับอาริโอมากนัก

แต่ตอนที่เธอเพิ่งเข้าไปในครัว มีลมพัดผ่านหู และเจ็บปวดที่หลังศีรษะทันที

ในเวลาเดียวกัน

ภวินท์ก็นำกำลังคนที่เทอรี่ให้เขามาถึงท่าเรือที่กำลังจะส่งมอบสินค้ากัน

ในทะเลมีเรือลำหนึ่งที่เงียบสงัด คนผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าเฝ้าดูลม

ภวินท์นำคนไปซ่อนตัวในที่มืด ไม่ได้โผล่เข้าไป

หลังจากรอสักพักก็มีคนกลุ่มหนึ่งมาจากด้านหน้าที่ไกลๆ

กลุ่มคนที่แต่งตัวเหมือนกันและดูได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ลากรถเข็นยาวมาข้างหลังซึ่งเต็มไปด้วยลังไม้

ดวงตาของคนบนดาดฟ้าเรือเป็นประกาย วิ่งเข้าไปในห้องโดยสาร และมีคนสามคนออกมาจากข้างในอย่างว่องไว ทั้งสองฝ่ายแลกเปลี่ยนกันอย่างรวดเร็ว

ภวินท์รู้ว่าใกล้หมดเวลาลงแล้ว จึงยื่นนิ้วออกทำสัญญาณมือ และนำคนพุ่งออกไป