ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 912

ญาธิดาโดนตีที่หลังศีรษะจนมึนไปเล็กน้อย แต่ดีที่ไม่ได้สลบ

เธอลูบศีรษะตะเกียกตะกายขึ้นจากพื้น

เวลานี้ ลมแรงพัดเข้าหลังใบหู เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกำลังจะซ้ำกลอุบายเดิม

ญาธิดาเตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว เบี่ยงตัวเล็กน้อยหลบการโจมตี และเอื้อมมือไปคว้าแขนของคนร้าย

ผอม เล็ก น้ำหนักในมือเบามาก

นี่คือความรู้สึกแรกของญาธิดา

เป็นเด็ก

เด็กที่อยู่ในมือเธอดิ้นไม่หยุด ปากส่งเสียงครวญคราง เมื่อเห็นว่าเธอไม่ปล่อย จึงกัดเข้าที่แขนของญาธิดา

ความเจ็บปวดโจมตีเข้ามา เลือดพุ่งกระฉูด ญาธิดาส่งเสียงในลำคอด้วยความเจ็บปวด พยายามไม่ส่งเสียงร้อง แม้เจ็บเกินทนก็ไม่ปล่อยเด็กไป

ญาธิดาหันหลังไป ด้วยแสงจันทร์อ่อนข้างนอก แทบมองไม่เห็นหน้าเด็ก

ผมสีดำยุ่งเหยิง เสื้อผ้าบนตัวก็ถูกสิ่งสกปรกเปื้อนจนกลายเป็นสีดำ ดวงตาดุร้าย

เมื่อเห็นญาธิดาหันมา เด็กก็ยิ่งดิ้นรนหนักขึ้น

ญาธิดาสูดอากาศเพราะถูกเขากัด แต่เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่ขวัญตาพูดถึง

พยายามแต่ไม่เจอพอไม่พยายามกลับเจอง่ายๆ อยู่ดีๆ ตนก็พบเขาที่นี่

ญาธิดาทนต่อความเจ็บ เสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ “อย่ากลัว ฉันไม่ใช่คนเลว”

แต่เด็กกลับยิ่งกัดลึกอีก ขนมปังกลิ้งหล่นจากมือ สองมือดิ้นรนพยายามสลัดให้หลุดจากการบีบรัดของญาธิดา

คราวนี้ญาธิดาสังเกตเห็นขนมปังในมือเล็ก

เขาคงจะหิว

คิดถึงตรงนี้ ญาธิดาก็เอามือข้างหนึ่งหยิบช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วส่งไปตรงหน้าเด็ก “นี่ ให้เธอ”

นี่คือกำแพงสูงที่คนธรรมดาไม่สามารถปีนข้ามได้ ญาธิดามองดูครู่หนึ่ง และในที่สุดก็พบรูสุนัขในมุมที่ซ่อนอยู่

เธอนอนราบกับพื้นมองเข้าไปข้างใน เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในก็ตกใจมาก

สภาพแวดล้อมภายในเลวร้ายเกินไป เหมือนจะได้กลิ่นเหม็นคละคลุ้งออกมาจากข้างใน บางครั้งได้ยินเสียงสุนัขเห่า

ในคฤหาสน์ตระกูลสมิท มีสถานที่แบบนี้ได้อย่างไร

ขณะที่ญาธิดากำลังจะเข้าไปสำรวจให้แน่ชัด ค้นหาร่องรอยเด็กน้อยต่อไป เสียงฝีเท้าวุ่นวายก็ใกล้เข้ามา พร้อมกับเสียงกร่นด่า

“ผู้หญิงคนนั้นหนีไปเมื่อไร!”

“รีบหาเร็ว”

“เด็กเหลือขอนั่นก็หาไม่เจอ ให้ตายสิ!”

กำลังถูกพบแล้ว