ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 927

คราแรกเธออึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะกัดฟันพูด “เวรเอ๊ย...แกวิ่งออกมาได้ยังไง ไอ้พวกขยะ เลี้ยงเสียข้าวสุก!”

ถ้าถูกคนรู้การมีอยู่ของเขา เรื่องนี้ต้องเป็นปัญหาแน่!

เห็นได้ชัดว่าทีน่ารู้ตัวตนของเด็กคนนี้ สีหน้าขุ่นมัวฉับพลัน เอื้อมมือไปพยายามคว้าแขนของเด็กน้อย

แต่ลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองกำลังประคองมาเลน่าเมื่อเธอปล่อยมือ มาเลน่าจึงล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

“ซี๊ด...คุณแม่!” มาเลน่าร้องเจ็บ

ทีน่าตกใจ ก้มลงไปช่วยมาเลน่าอีกครั้ง

ฉวยโอกาสที่ทั้งสองคนไม่ทันได้สนใจเขา เด็กน้อยพยายามอุ้มสุนัขสีครีมตัวใหญ่ขึ้นจากพื้น และเพราะรูปร่างเล็ก จึงหายตัวไปท่ามกลางฝูงชนอย่างรวดเร็ว

“เร็ว...อย่าเพิ่งสนภวินท์กับนังสารเลวนั่น จับเขาให้ฉันก่อน!”

ตอนนี้มาเลน่าไม่สนใจเธอแล้ว เธอกลัวว่าเด็กน้อยจะฉวยโอกาสนี้หนีออกจากคฤหาสน์ตระกูลสมิท จึงรีบสั่งลูกน้อง

แต่เวลานี้เด็กน้อยหายตัวไปนานแล้ว เหลือเพียงมาเลน่าที่โกรธจัดอยู่ตรงนี้

“ไปจับเขามาให้ฉัน! ถ้าหาไม่เจอ พวกแกอย่าได้คิดจะเจอครอบครัวของพวกแกอีกเลย!”

เมื่อโดนเธอข่มขู่แบบนี้ พวกนักเลงก็จิตใจตึงเครียด กระจายตัวเหมือนฝูงแมลงวันหัวขาด เริ่มมองหาร่องรอยของเด็กน้อย

……

ญาธิดาซบในอ้อมกอดภวินท์ ฟังการหายใจอันไม่คงที่ของเขา และรีบพูดว่า “วิน ปล่อยฉัน ฉันเดินเองได้”

ภวินท์หันหลังไปมอง มั่นใจว่าข้างหลังไม่มีใครตามทันแล้ว จึงปล่อยญาธิดา

เขาถอดชุดทักซิโด้สีดำที่เป็นอุปสรรคต่อการเคลื่อนไหว ไม่มีเวลาจะพูดอะไรกับญาธิดามาก พูดด้วยเสียงหนักแค่ว่า “ไป”

ญาธิดาที่ถูกเขาจูงวิ่งหายใจถี่ “วิน เราไปหาขวัญกัน ฉันติดต่อเธอไม่ได้”

เมื่อครู่พยายามติดต่อขวัญตา แต่ไม่มีการตอบกลับใดๆ เลย

ญาธิดาเป็นห่วงว่าขวัญตาจะเกิดเรื่อง

ภวินท์กลับไปหาญาธิดาอีกครั้ง

“เป็นยังไงบ้าง” ญาธิดาถามอย่างตึงเครียด

ภวินท์ขมวดคิ้วส่ายหน้า “ในนั้นไม่มีใคร”

“หรือว่าเราหาผิดที่”

“ผมมั่นใจว่าไม่ผิด” ภวินท์เสียงหนัก

ญาธิดามีสีหน้าสับสนพอสมควร

ถ้าขวัญตาเกิดเรื่องเพราะเธอ เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต!

“ไม่ได้...ฉันต้อง ต้องไปตามหาขวัญ!” ญาธิดาพูดหนักแน่น

ตอนนั้นเอง มีเสียงฝีเท้าหนักดังมา