ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 928

เสียงฝีเท้าหนักดังขึ้น แม้จะยังไม่เห็นใคร แต่ญาธิดาก็ได้ยินการหายใจที่ไม่เป็นระเบียบของอีกฝ่ายหนึ่งแล้ว

ใจญาธิดาเกิดการแจ้งเตือนในทันใด เงยหน้าขึ้นมองภวินท์ ภวินท์กันเธอไว้ข้างหลัง กล้ามเนื้อทั่วร่างตึงเครียด

เมื่อย่างก้าวใกล้เข้ามา ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจ ภวินท์ก็เตรียมพร้อมสู้กลับทุกขณะ

วินาทีถัดมา ขาสั้นๆ เล็กๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าทั้งสอง

เมื่อมองขึ้นไปอีกที ปรากฏว่าเป็นเด็กน้อยที่ทั้งคู่เคยพบก่อนหน้านี้

เขาอุ้มสุนัขตัวโตสีครีมตัวหนึ่งมาอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นว่ามีคนอยู่ที่นี่จึงวางลงก่อน ดวงตาเกิดแววระแวดระวัง แต่หลังจากเห็นหน้าทั้งสองคนชัดๆ ก็โล่งใจอย่างเห็นได้ชัด แล้วนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยมาก

ญาธิดากับภวินท์สบตากัน ร่างกายค่อยๆ ผ่อนคลาย

ญาธิดาก้าวเข้าไปหาก่อน “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เด็กน้อยก้มหน้าไม่พูดอะไร เพียงแค่ลูบสุนัขสีครีมตัวใหญ่ที่อ่อนแอในอ้อมแขนเงียบๆ ดวงตามีเพียงความเศร้า

ญาธิดาเห็นสีหน้าของเขา ญาธิดารู้ว่าสุนัขตัวนี้มีความสำคัญต่อเด็กน้อยมาก จึงโน้มตัวลงไปตรวจอาการบาดเจ็บของสุนัขสีครีมตัวใหญ่

เด็กน้อยไม่ได้ห้าม ปล่อยให้ญาธิดาตรวจดูสุนัขสีครีมตัวใหญ่

สุนัขสีครีมตัวใหญ่หันมาใช้ลิ้นเลียหลังมือของญาธิดา น่ารักเชื่อฟังมาก ไม่ดุเหมือนในงานแต่งงานก่อนหน้านี้

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ญาธิดาถอนหายใจโล่งอก “ไม่ต้องกังวล แผลไม่ลึก ไม่บาดเจ็บอวัยวะภายใน ดูหนักก็จริงแต่เลือดหยุดไหลแล้ว รอโอกาสล้างแผลเสร็จก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

ดวงตาของเด็กน้อยเป็นประกาย ยิ้มให้ญาธิดาจนเผยฟันขาว

เมื่อเขายิ้มแบบนี้ ญาธิดารู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำลังจะละลาย ยื่นมือไปลูบศีรษะเด็กน้อย อีกฝ่ายไม่ขัดขืนเลย

“ที่นี่อันตรายมาก เราออกไปจากที่นี่กันก่อนค่อยว่ากัน” ภวินท์พูดเสียงหนัก

ญาธิดาพยักหน้ามองเด็กน้อย “เราจะไปแล้ว เธออยากไปกับเราไหม”

“เธอชื่ออะไรเหรอ”

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้น ขมวดคิ้ว แล้วส่ายหน้า

ญาธิดาชะงักไปทันที เดาว่าเด็กคนนี้อาจไม่มีชื่อ จึงรู้สึกปวดใจลางๆ

เด็กที่ไม่ทราบที่มาคนนี้ ใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสมิทมาอย่างไรกันแน่

เธอครุ่นคิดแล้วพูดว่า “งั้น ฉันเรียกเธอว่าไรอันดีไหม”

ไรอัน

เด็กน้อยดวงตาสดใส พยักหน้าหนัก

ในที่สุดเขาก็มีชื่อแล้ว