ดวงชีวันพสุธา นิยาย บท 7

“ไม่ต้องมากพิธี” เมื่อหมิงโร่ได้ยินการทักทายที่ฟังดูน่าอึดอัดเป็นพิเศษ ก็เกือบจะหันไปแล้วตอบกลับว่า----ลุกขึ้นเถอะ......

หญิงรับใช้สุ่ยลู่ลุกยืนขึ้น สายตาและมือของนางลดต่ำลง

หมิงโร่สูดหายใจเข้าลึก เธอไม่ต้องการสาวใช้โบราณเช่นนี้อยู่เคียงข้างเธอ : “เจ้าชื่ออะไร ?”

เมื่อหญิงรับใช้สุ่ยลู่ได้ยิน ก็รีบโค้งคำนับ : “พระชายาโปรดพระราชทานชื่อให้ด้วยเพคะ”

หมิงโร่ลูบหน้าผาก เธอรู้ว่าหลายแห่งมีธรรมเนียมปฏิบัติเรื่อง “การเปลี่ยนชื่อเพื่อแสดงความจงรักภักดี” ศิษย์พี่ที่เรียนวิชาแพทย์กับคุณปู่ โดยจะมีการใช้คือว่า “จื่อ” แทนเข้าไปในชื่อ เช่น ศิษย์พี่ใหญ่เฉียวจื่อเยี่ยน หรือศิษย์พี่เจ็ดที่เอ็นดูเธอที่สุดชื่อเฉิงจื่อยี่

แต่ว่า เธอเป็นนักตั้งชื่อที่ไม่ได้เรื่องอย่าสมบูรณ์แบบจริง ๆ

“เจ้ามีชื่อเดิมว่าอะไร ?” หาตัวอย่างเพื่อประกอบการพิจารณาดูสักหน่อย

“หม่อมฉันมีชื่อเดิมว่าชาเขียวเพคะ”

“เอ่อ......” หมิงโร่หมดคำจะวิจารณ์ได้อีก “ชาเขียว......หรือว่ายังมีดอกบัวขาวด้วย......”

ชาเขียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และรีบเอ่ยตอบว่า : “พี่บัวขาวเป็นนางกำนัลขององค์ไท่เฟยเพคะ......”

หมิงโร่รู้สึกเหมือนมีสัตว์ในตำนานเป็นหมื่นตัววิ่งพล่านอยู่ในใจ มีบัวขาวด้วยจริง ๆ หรือนี่......หมิงโร่ถอนหายใจ ถึงเวลาแสดงฝีมือของตนเองแล้ว สมุนไพรจีนมีเป็นพันเป็นหมื่นชนิด หาสักชนิดที่ฟังดูคล้ายชื่อคน ก็นับว่าไม่ยากเท่าไรนัก : “เช่นนั้นให้เจ้าชื่อว่าจือซูก็แล้วกัน”

“ขอบพระทัยพระชายาที่พระราชทานนามให้” จื่อเฉ่าคารวะอีกครั้ง

“ต่อไปไม่ต้องคารวะบ่อยครั้งนักหรอก” หมิงโร่สงสัยว่าเด็กสาวคนนี้คงจะติดสปริงอยู่ที่หัวเข่า จึงได้คุกเข่าได้อย่างคล่องแคล่วเช่นนี้ “เจ้าจงรีบไปทำอาหาร......เช้ามาหน่อย จากนั้นก็เตรียมน้ำร้อน ข้าจะอาบ......อาบน้ำ” เพื่อไม่ให้องค์หญิงหงสาผู้นี้ต้องเสื่อมเสีย หมิงโร่รู้สึกว่าตนเองพูดอะไรก็ผิดไปเสียหมด

“เพคะ” จือซูไปทำตามคำสั่ง

ในที่สุด หมิงโร่ก็สามารถพักผ่อนสมองที่กำลังปิดเครื่องได้เสียที

จือซูทำงานอย่างคล่องแคล่วว่องไว ผ่านไปแค่ประมาณสิบห้านาที โต๊ะที่อยู่ตรงหน้าหมิงโร่ก็เต็มไปด้วยอาหาร----มีติ่มซำสี่อย่าง อาหารจานเล็ก ๆ อีกสี่อย่าง โจ๊กหนึ่งถ้วย และก๋วยเตี๋ยวอีกหนึ่งถ้วย

ถึงแม้หมิงโร่จะหิว แต่ก็กินได้ไม่มากขนาดนั้น เธอกินโจ๊กเข้าไปก่อนหนึ่งคำ : “ต่อไปไม่ต้องเตรียมอาหารเช้ามากมายขนาดนี้ แค่ครึ่งเดียวก็พอแล้ว”

“หม่อมฉันจดจำไว้แล้วเพคะ” จือซูรีบขานรับ

หลังจากหมิงโร่กินมื้อเช้าเสร็จ ก็เข้าไปในห้องนอน ถึงแม้ห้องนอนจะมีการตกแต่งที่ไม่วิจิตรนัก แต่ก็ดูสง่างาม ให้ความรู้สึกสละสลวย เพียงแต่ก่อนหน้านี้อาจเป็นเพราะถูกใช้เป็นห้องรอ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องนอน หรือแม้กระทั่งเบาะบนเก้าอี้ล้วนเป็นสีแดงสด ดูแล้วยากจะอธิบาย

ตรงมุมห้องใช้ฉากกั้นพื้นที่เอาไว้ พอจะมองเห็นราง ๆ ว่ามีถังอาบน้ำวางอยู่ด้านใน

มีผ้าเช็ดตัวหนึ่งพับวางไว้บนถาดที่จือซูถืออยู่ มีช้อนไม้ด้ามยาว สบู่หอม และกลีบดอกไม้ตพกร้าเล็ก ๆ

นางวางถาดลงบนโต๊ะตัวเตี้ย จากนั้นจึงหยิบกลีบดอกไม้โปรยลงไปในถังอาบน้ำ : “พระชายา หม่อมฉันจะถอดเสื้อให้นะเพคะ”

“ไม่ต้อง เจ้าออกไปเถอะ” หมิงโร่เห็นจือซูออกจากห้องนอนแล้ว ก็ถอดเสื้อผ้าออก แล้วหย่อนร่างกายลงไปในน้ำอุ่น พลางถอนหายใจออกมา เมื่อครู่คงเป็นวิธีการในการเปิดที่ถูกต้องของการย้อมเวลาสินะ”

ที่เท้าของหมิงโร่มีบาดแผล ไม่เหมาะที่จะแช่น้ำ จึงอาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว

มองดูเสื้อผ้าที่จือซูจัดเตรียมเอาไว้ให้เธอหนึ่งชุด รวมไปถึงซับในตัวเล็กอีกด้วย เด็กคนนี้ถึงแม้จะดูแข็งทื่อไปสักหน่อย แต่ก็ทำงานได้ละเอียดลอออย่างยิ่ง

พ่อบ้านโจวรับใบสั่งยาที่หมิงโร่เขียนมา ไม่รู้ว่าควรจะทำตามดีหรือไม่ ยาที่ท่านอ๋องใช้ก่อนหน้านี้ หมอเทวดาเซวล้วนเป็นคนเตรียมให้ทั้งสิ้น พ่อบ้านโจวตัดสินใจไปหาใต้เท้าไป๋เพื่อถามความเห็น เมื่อรู้ว่าใต้เท้าไป๋อยู่ในห้องหนังสือของท่านอ๋อง จึงเดินไปหา

“หม่อมฉันคารวะท่านอ๋อง” พ่อบ้านโจวเดินขึ้นไปทำความเคารพ

“มีเรื่องอะไร” ซือห้าวเฉินนั่งพิงพนักเก้าอี้อยู่ ใบหน้าดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย

พ่อบ้านโจวยื่นใบสั่งยาให้กับซือห้าวเฉิน : “พระยาชาเขียนใบสั่งยามา บอกว่าจะปรุงยาให้กับท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

ซือห้าวเฉินมองเห็นใบสั่งยาที่ถืออยู่ในมือ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาไม่ได้รู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่หมิงโร่ต้องการ เพียงแต่ตัวอักษรนี้ ถึงแม้จะมีทักษะอยู่ในระดับปานกลาง แต่กลับแฝงไปด้วยความแข็งแกร่งและสง่างาม ไม่เหมือนกับลายมือของหญิงสาวชาววัง

หากหมิงโร่รู้ว่าซือห้าวเฉินคิดเช่นนี้ ตาขาวของเธอคงจะกลอกไปถึงท้ายทอยแน่นอน----ตัวอักษรที่เธอฝึกเป็นแบบของราชวงศ์ซ่ง ถึงแม้จักรพรรดิซ่งฮุ่ยจงจะไม่จักรพรรดิที่แข็งแกร่งนัก แต่ก็ถือเป็นจักรพรรดิองค์หนึ่ง ย่อมไม่ใช่วิถีของหญิงสาวในชาววังอย่างแน่นอน !

ซือห้าวเฉินยื่นใบสั่งยาที่หมิงโร่เขียนให้กับไป๋เชิน : “คัดลอกสำเนาให้พ่อบ้านโจวหนึ่งฉบับ”

เมื่อไป๋เชินเห็นลายมือของหมิงโร่ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ก็อดไม่ได้ที่จะแอบชื่นชมอยู่ในใจ----ราชวงศ์หนานหรงเลี้ยงดูองค์ชายอย่างไร เขาไม่อาจรู้ได้ แต่คงใช้ความพยายามอย่างมากในการเลี้ยงดูฝึกฝนองค์หญิง ลายมือขององค์หญิงหงสา หญิงสาวตระกูลสูงศักดิ์ในตงเหิงไม่มีทางเทียบได้เลย

ไป๋เชินนำสำเนาที่คัดลอกใบสั่งยายื่นให้กับพ่อบ้านโจว : “รีบไปจัดการให้เรียบร้อย อย่าทำให้การปรุงยาของพระชาต้องล่าช้า”

“ขอรับ” พ่อบ้านโจวรับใบสั่งยามา แล้วรีบไปจัดการทันที

ห้องหนังสือกลับสู่ความเงียบ ซือห้าวเฉินมองดูใบสั่งยาแผ่นนั้น ในสมองก็ปรากฏภาพของสิ่งที่หมิงโร่ทำตลอดสองวันที่ผ่านมา บนโลกใบนี้คนที่เขาไม่สามารถมองออกได้ มีอยู่ไม่มากนัก และหมิงโร่ก็คือหนึ่งในนั้น