เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 117

หยางจวินกุมส่วนกระดูกซี่โครงอยู่ เจ็บเข้าถึงในหัวใจ

ร่างกายยืนไม่ตรงแล้ว

ตอนที่ออกมาแข็งแกร่งกล้าหาญและหล่อเท่ต่างก็หายไปแล้ว

หล่อไม่ถึงสามวินาที ที่พูดก็คือคนชนิดนี้

เขาเจ็บปวด อัปยศ ไม่พอใจ“ฉันต่างก็เป็นอย่างนี้แล้วควรจะรับการรักษา แกยังให้ฉันคุกเข่า？แกยังเป็นคนหรือเปล่า？”

ซ่งซานสี่มองฝ่ายตรงข้ามอยู่จากที่สูงลงต่ำ กระโดดแต่ละคำออกมา

“นายยั่วยุหยางเสว่ตีโหย่วซินของพวกเราอย่างทารุณ ก็เป็นคนเหรอ？ไม่คุกเข่าฉันก็หักกระดูกซี่โครงของนายสองสามเส้นอีก ตีจนคุกเข่าหรือว่าตีจนนายนอนราบลงไปก็ได้”

นิสัยเฉพาะตัวนี้ถึงเป็นความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง

หยางจวินขี้ขลาดแล้ว

ทำได้เพียงคุกเข่าลงมา

ไม่กล้าขยับมั่ว ๆ พอขยับก็เจ็บกระดูกที่หัก

หยางเสว่สี่คนหมดหวัง พังทลายอย่างสิ้นเชิง

คุกเข่าด้วยกัน！

โดยเฉพาะหยางเสว่ตะลึงอย่างคิดไม่ถึง

ลูกพี่ลูกน้องที่ได้แชมป์มวยจีน อยู่ต่อหน้าซ่งซานสี่จะพลังอ่อนแอมากอย่างนี้

ก็คือแม่งเหมือนกับคนที่อ่อนแอขี้โรคอย่างนั้น

น่าขายหน้ามากแล้ว！

แต่เรื่องที่ขายหน้ามาอย่างต่อเนื่องกัน

เพิ่งคุกเข่าเสร็จประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกแล้ว

ซูโหย่วซินนอนราบบนรถเปลหามถูกเข็นออกมาแล้ว

ปักเข็มน้ำเกลือของยาแก้อักเสบ

บนหัวมีผ้าพันแผล

เปลี่ยนชุดผู้ป่วยแล้ว

ใบหน้าเล็กขาวซีด

รับความทุกข์ทรมานมากแล้ว ใบหน้าไม่มีสีเลือด

สภาพการณ์ที่ด้านนอกประตู หล่อนตกตะลึงแล้ว

มองเห็นซ่งซานสี่ร้องเรียกพี่เขยเสียงหนึ่งอย่างโศกเศร้าเสียใจในทันที น้ำตาก็เหมือนฝนตก

สาวน้อยไม่ได้รับความเป็นธรรม น้ำตาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด

และพี่เขยคนรองถึงเป็นที่พักพิงที่แข็งแกร่งที่สุดของหล่อน

ซ่งซานสี่รีบไปบ่งบอกให้บุคลากรทางการแพทย์รอเดี๋ยว

เขากุมมือเล็กของซูโหย่วซินอยู่ รู้สึกเย็นเล็กน้อย

สาวน้อยได้รับความการกระตุ้นมากไปแล้ว มือเท้าเย็นก็เป็นธรรมดา

“โหย่วซินไม่ต้องกลัว พี่เขยอยู่คนที่ทำร้ายเธอเหล่านี้ต่างก็คุกเข่าให้เธอแล้ว”

“หยางจวินลูกพี่ลูกน้องของหยางเสว่คนนี้กำเริบเสิบสาน ยั่วยุพวกหล่อนรังแกเธอหักกระดูกซี่โครงของเธอแล้วสองเส้น ดังนั้นฉันก็หักกระดูกซี่โครงของเขาแล้วสองเส้น”

“ฉันเคยพูดใครรังแกเธอคนนั้นก็ต้องได้รับการตอบแทน ไม่ไปห้องผู้ป่วยก่อนดูพี่เขยระบายความโกรธแทนเธออยู่”

ซูโหย่วซินตะลึงแล้ว

คิดไม่ถึงพี่เขยดุร้ายอย่างนี้

แต่เหมือนรู้สึกสบายมาก

ยังไงหยางเสว่สี่คนและหยางจวินคุกเข่าบนพื้นอยู่ไม่กล้าขยับมั่ว ๆ

บุคลากรทางการแพทย์ก็ตะลึงแล้ว

ยังมีหมอคนหนึ่งอยากที่จะพูดอะไร ซ่งซานสี่กลับพูดอย่างจาง ๆ “หมอ ไม่ต้องพูดแล้ว บุญคุณความแค้นยุทธจักร เดี๋ยวโรงพยาบาลเตรียมหมอรักษากระดูกซี่โครงของหยางจวิน หาเงินทำการค้าขายก็พอ”

หมอ“……”

ไม่มีอะไรจะพูด

เรื่องของยุทธจักร พวกเขาหาเรื่องไม่ไหว

ซ่งซานสี่พูดต่อหยางจวินพวกเขา“คุกเข่าให้ดี ๆ รอฉันกลับมา ฉันกลับมาพบว่ามีคนยืนขึ้นมาปัญหาก็รุนแรงแล้ว”

พูดจบเดินไปแล้ว

ห้าคนบนพื้นไม่กล้าลุกขึ้น

พวกเขาไม่รู้ซ่งซานสี่ต้องการไปทำเรื่องอะไร

เพียงแต่รู้สึกไม่ดีมาก

คุกเข่าด้านข้างเปลหามของซูโหย่วซินยิ่งรู้สึกไม่สบาย

ศักดิ์ศรีของแต่ละคนไม่มีแล้ว ก้มหน้าคอตกอยู่

ไม่นานซ่งซานสี่กลับมาแล้ว เข็นรถเข็นอยู่

บนรถเข็นมีถังขาวใหญ่อันหนึ่ง

ในถังน้ำกระเพื่อมอยู่

ในมือของเขายังถือขันตักน้ำอยู่

ผีต่างก็รู้เขาต้องการทำอะไร

หยางเสว่ร้องเสียงแหลม“ไม่เอานะ！ซ่งซานสี่……เฮียซ่ง พี่เขย พวกเราผิดไปแล้วปล่อยพวกเราไปเถอะ！”

น้ำตานั่นไหลผ่านข้างปากต่างก็ถูกลมหายใจพ่นออกมาแล้ว

จงเยี่ยนพวกหล่อนก็ทยอยอ้อนวอน น้ำตาไหลอย่างรู้สึกผิด

ซ่งซานสี่ยิ้มอย่างเย็นชาแล้ว“วันหลังไม่ว่าอยู่ที่ไหนมองเห็นฉันหรือโหย่วซินก็เดินอ้อมไป หยางเสว่พวกเธอสี่คนไม่ต้องเรียนที่ซานจงแล้ว ฉันพูดแล้วก็เป็นคำพูดเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายกลับไปฉันจะไปเอาที่พ่อของเธอ”

พูดจบเขาเข็นซูโหย่วซินขึ้นมา เข็นไปด้วยพูดไปด้วย“ต่างก็ลุกขึ้น ไสหัวไปเถอะ！หมอ รบกวนรักษาหยางจวินคนนี้สักหน่อย เค้าเป็นแชมป์มวยจีน”

หยางจวินรู้สึกละอายใจมากฟังการเหน็บแนมที่เข้มข้นออกแล้ว

“ใช่แล้ว พยาบาล น้องสาวของผมต้องการห้องผู้ป่วยที่ดีที่สุด เอามีคนดูแลอยู่เป็นเพื่อนตลอด24ชั่วโมง ได้ไหม？”

“ตกลง ๆ คุณผู้ชายเชิญทางนี้ เชิญทางนี้……”

พยาบาลจะไม่รับปากได้ที่ไหน

ผู้ชายที่กล้าหาญแข็งแกร่งคนนี้ ผู้ชายที่ทำเรื่องมีความมั่นใจมากไม่ขาดเงิน！

ไม่ถึงห้านาทีซ่งซานสี่เอาซูโหย่วซินเข็นเข้าในห้องผู้ป่วยเดี่ยวหรูหราแล้วด้วยตัวเอง

จากนั้นไม่ต้องพยาบาล เขาเป็นมืออาชีพมากแล้ว

สองมือเอาโหย่วซินยกขึ้นมาวางไปที่บนเตียงผู้ป่วยอย่างมั่นคงแล้ว

“โหย่วซินไม่ต้องกลัว พี่เขยอยู่เธอจะฟื้นตัวได้เร็วมาก”

“เรื่องนี้พวกเราเก็บเป็นความลับ ไม่ให้พี่ใหญ่ พี่รองและเถียนเถียนรู้ชั่วคราวจะได้ไม่ให้พวกหล่อนโกรธ เป็นห่วงโอเครไหม？”

ใบหน้าเล็กของซูโหย่วซินตื่นเต้นจนแดงแล้ว พยักหน้าแล้ว“อืม เก็บเป็นความลับ พี่เขยขอบคุณ ถ้าไม่ใช่คุณ ถ้าไม่ใช่คุณ……”

พูดอยู่คิดถึงเหตุการณ์ที่พบเจอมาอย่างไม่ยุติธรรม น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างทำให้ผิดหวังแล้ว

ใบหน้าเล็กนั่น เฮ้อ เห็นหล่อนแล้วยังน่ารัก

พวกพยาบาลที่อยู่ด้านข้างมองอยู่ต่างก็อยากจะเช็ดน้ำตา

น้องสาวตัวน้อยทำให้คนรักมากแค่ไหน！

หัวใจของซ่งซานสี่ก็แวบผ่านความสงสารมา

หยิบกระดาษเช็ดน้ำตาของหล่อนแล้ว พูดอย่างอ่อนโยน“โหย่วซินไม่ร้อง ชีวิตคนต้องการรอยยิ้มเธอนอนให้ดี ๆ หลังอยู่โรงพยาบาลสิบกว่าวันโดยพื้นฐานแล้วร่างกายก็สามารถฟื้นคืนเป็นปกติได้ ก็สามารถกลับบ้านฉลองปีใหม่แล้วเรื่องในโรงเรียนเธอต่างก็ไม่ต้องเป็นห่วง พี่เขยไปจัดการพอแล้วตอนนี้พี่เขยออกไปจ่ายยาให้เธอ ยาที่สามารถให้ร่างกายเธอฟื้นคืนเป็นปกติได้เร็วยิ่งขึ้น”

พูดจบจับมือเล็กเบา ๆ แล้วให้แสดงถึงการให้กำลังใจ

พยาบาลที่มองอยู่ด้านข้างดีใจแทนซูโหย่วซินจริง ๆ

ดูสิพี่เขยคนนี้ของเค้ารอบคอบมากแค่ไหน สงสารน้องสาวมาก！

“อืม ขอบคุณพี่เขย พี่เขยคุณ……”

พูดอยู่บนหน้าของซูโหย่วซินก็แดงแล้ว ไม่ได้พูดต่อไป

ดีจริงสองคำ ฝืนกลืนกลับไปแล้ว

ซ่งซานสี่ยิ้มเล็กน้อยมาถึงด้านนอก ควักมือถือออกมาเตรียมโทรศัพท์

ผลคือพบว่าชุยหย่งเหนียนส่งข้อความมาแล้ว อธิบายรูปแบบการจัดการของเขาแล้วแสดงให้เห็นเพื่อสหายซานสี่ทำเรื่องเล็กน้อย หวังว่าจะสามารถพอใจ

ซ่งซานสี่ส่ายหน้ามีความดีใจเล็กน้อย ประธานชุยคนนี้เอาใจใส่แล้ว

เขารู้ลึก ๆ ความชอบสอดคล้องกับจุดสนใจของมนุษย์ได้อย่างแม่นยำ เป็นทางลัดของการผูกมัดรวมกันเป็นกลุ่ม……