เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 58

หวงชางหยงเพิ่งออกจากโรงพยาบาล 

เพิ่งขับรถรถมายบัคที่ได้มาจากซ่งซานสี่ด้วยเงินหกล้านเข้าบ้าน 

วินาทีนี้ เขากำลังแหกปากตะคอกอย่างบ้าคลั่งอยู่ในห้องสมุด 

ตะคอกจนบริเวณแผลผ่าตัดปวดเล็กน้อย

เฉียนหยงหงที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่รู้สึกแสบแก้วหู ใบหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยความขมขื่น “พี่หยง เกรงว่าถ้าพี่ไม่ให้คงไม่ได้แล้วล่ะ”

“อะไรนะ? ทำไมถึงไม่ได้? กูไม่เชื่อ! ไอ้ลูกกะหรี่ซ่งซานสี่นั่นจะทำอะไรกูได้?”

“เพราะไอ้แซ่ซ่งนั่นเป็นเพื่อนกับจ้าวเหลียงโย่วแล้ว จ้าวเหลียงโย่วแม่งก็สมองมีปัญหาเหมือนกัน เสียให้ซ่งซานสี่ 40 กว่าล้าน แต่กลับพูดเข้าข้างมัน มาข่มขู่กู”

“กู……”หวงชางหยงถลึงตาจนลูกตาใกล้จะระเบิดแล้ว “มัน มัน……จ้าวเหลียงโย่ว……เชี่ย!!!”

นั่งอยู่บนโซฟา โกรธมากจนตัวสั่น

ฟาดโทรศัพท์ลงบนโซฟาหนัง

โทรศัพท์จึงเด้งและตกลงบนพื้น

เมื่อเฉียนหยงหงได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจึงถอนหายใจ แล้วตะโกนเรียนอยู่พักหนึ่ง

หวงชางหยงไร้เรี่ยวแรงแล้ว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ไอ้เฉียน คือว่าส่งเลขบัญชีของซ่งซานสี่มาให้ฉัน! แต่ว่า……”

“แต่ว่าอะไร?”เฉียนหยงหงเริ่มรู้สึกสุขใจ ในที่สุดไอ้หมอนี่ก็ตกใจกลัวตระกูลจ้าวแล้ว

“ตอนนี้ในมือฉันไม่มีเงินที่มากขนาดนั้น!”

“มีเท่าไหร่ครับ?”

“16 ล้านกว่ามั้ง! ที่เหลือล้วนลงไว้ในสถานบันเทิงบิ๊กเรกัลแล้ว เอางี้ไหม นายไปเจรจาเงื่อนไขกับซ่งซานสี่ดูหน่อยไหม? ถ้าเกิดฉันแม่งได้คุยกับมันละก็ คงอดไม่ได้ที่จะฆ่ามันแน่ กลัวควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ จากความสัมพันธ์ของมันและจ้าวเหลียงโย่ว พวกเรา……น่าจะยังทำอะไรมันไม่ได้”

“เรื่องนี้……”เฉียนหยงหงนึกคิดอยู่ครู่หนึ่ง “โอเค เดี๋ยวผมลองคุยกับซ่งซานสี่ดู แต่ถ้าเกิดมันดึงดันที่จะเอาละก็ ผมก็ทำอะไรไม่ได้แล้วนะครับ พี่เองก็ลองคิดหาวิธีดูไหม?”

“โอเค ๆ ๆ ……แม่งเอ๊ย เฮงซวยจริง ๆ เลย!”

หวงชางหยงกดวางสายไป โกรธมากจนอยากฆ่าคน

ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา มีแต่เขาที่รังแกกดขี่ซ่งซานสี่ ซ่งซานสี่เคยขี่มาถึงหัวเขาตอนไหน?

แม้แต่รถมายบัค เซ็พเพอลีนรุ่นท็อปที่ซ่งซานสี่ซื้อมาในราคา 12 ล้าน สุดท้ายก็ตกอยู่ในมือเขาด้วยราคาครึ่งหนึ่งไม่ใช่เหรอ?

หลังจากผ่านไป 15 นาที เลขบัญชีธนาคารของซ่งซานสี่ก็ถูกส่งมาก่อน 

หวงชางหยงแค่ดูก็รู้สึกโกรธแล้ว แต่จากนั้นสายของเฉียนหยงหงก็โทรเข้ามาตาม

“พี่หยง ซ่งซานสี่บอกว่ารีบโอน 16 ล้านไปตอนนี้เลย อีกสี่ล้านที่เหลือ จะขาดไม่ได้แม้แต่หยวนเดียว ถ้าเกิดไม่มีเงินก็เอารถไปจำนำ”

“เชี่ย! มันจะเอามายบัคคันนั้นของมันเหรอ? รถคันนั้นซื้อมายังไม่ถึงสองปีเลย ราคาเดิม 12 ล้าน ตอนนี้คงไม่ต่ำกว่าสิบล้านหรอกมั้ง? แต่มันคิดกับกูแค่สี่ล้านงั้นเหรอ?”หวงชางหยงแหกปากตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

“พี่หยง รถคันนั้น ตอนนั้นพี่ก็วางแผนให้มันเสียให้หวางฮุยก่อน และได้มาในราคาหกล้านไม่ใช่เหรอครับ? ช่างมันเถอะ ๆ พี่หยง อนาคตยังอีกยาวไกลนะ! อดทนไว้ก่อน! ไอ้หมอนั่นมีความสัมพันธ์กับตระกูลจ้าว เราจึงยังจัดการมันตอนนี้ไม่ได้”

“แม่งเอ๊ย……ตระกูลจ้าว! ไอ้แก่จ้าวใกล้จะตายแล้ว ยังกําเริบเสิบสานขนาดนี้อีกเหรอวะ?”

“พอแล้วพี่หยง งั้นผมตอบกลับซ่งซานสี่แล้วนะครับ?”

“ตอบเลย ๆ แม่งเอ๊ย! ให้มันเอากุญแจที่บ้านฉัน!”

“ครับ พี่หยง อดทนไว้ เราจะปล่อยให้ไอ้หมอนั่นอยู่อย่างสุขสบายไม่ได้ อีกอย่าง บ่ายนี้มันจะไปตีกอล์ฟ ซึ่งมีโอกาสพนันกับผมสูงมาก พี่จะมาไหม?”

“กู……”หวงชางหยงลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง “ได้! ถ้ามันกล้าพนัน กูก็จะเล่นเป็นเพื่อนมันให้ถึงที่สุด!”

จากนั้น ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เงิน 16 ล้านของหวงชางหยงก็ถูกโอนเข้าไปในบัญชีธนาคารของซ่งซานสี่

หลังจากโอนเข้ามาในบัญชีแล้ว ไม่นานนัก ประตูบ้านของหวงชางหยงก็ถูกเคาะ

เขาเดินไปเปิดประตู และซ่งซานสี่ก็กำลังยืนยิ้มแฉ่งอยู่นอกประตู

ในมือยังถือกระเช้าผลไม้สองกระเช้า

“ให้ครับ พี่หยง ยินดีด้วยนะครับที่ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว!”

คำพูดนี้ดูเกรงอกเกรงใจถึงที่สุดเลย

หวงชางหยงใกล้จะร้องไห้แล้ว

อดกลั้นจนใบหน้าแดงเถือกเป็นสีตับหมู “มึง……แม่งเลิกเสแสร้งได้แล้ว กูหวงชางหยงไม่มีปัญญาซื้อผลไม้เหรอ?”

“อ้อ โอเค……”ซ่งซานสี่เบ้ปากทีหนึ่ง ก่อนจะวางกระเช้าผลไม้ไว้ข้างประตู “งั้นเอาแบบนี้เถอะ ผมจะวางไว้ตรงนี้ เผื่อมีหมาบ้านอื่นมากิน พี่หยงกุญแจรถผมล่ะ?”

“รอแป๊บหนึ่ง”

ไม่นานนัก หวงชางหยงก็ได้นำกุญแจหลักและกุญแจสำรองอีกสองดอกให้ซ่งซานสี่

เมื่อคำนวณดูแล้ว ครั้นเมื่อพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ ตอนที่เขายังไม่เป็นลูกล้างผลาญ บ้านเรือน รถยนต์และโรงงานผลิตเสื้อของทางครอบครัว รวมแล้วทรัพย์สินมีไม่เกิน 70 ล้าน 

ตอนนี้ทุกอย่างกลับคืนมาหมดแล้ว แถมยังได้กำไรเล็กน้อยด้วย

ซ่งซานสี่กำลังขับรถพลางพูดอย่างเรียบนิ่ง: “ไอ้เศษสวะ ฉันว่านายโชคดีเกินไปหรือเปล่า? พอละ เที่ยงนี้ไปซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนโหย่วหรงดีกว่า!”

12 นาฬิกา 15 นาที รถยนต์ของเขาได้จอดตรงประตูใหญ่โรงเรียนมัธยมซานจงแล้ว

ผู้ปกครองที่มารับเด็กนักเรียน และรปภ. หน้าโรงเรียนต่างคุ้นเคยเขาแล้ว

ครั้งนี้เขาเปลี่ยนรถยนต์อีกครั้ง ซึ่งดูแข็งกร้าวมากกว่าเดิม สวยงามมากกว่าเดิม

สว่างวาบจนทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุแทบจะตาบอด

มันก็จริง รถคันนี้ถูกดูแลรักษาอย่างดีมากจริง ๆ เหมือนของใหม่

มีคนจำเขาได้แล้วตะโกนพูดเสียงดัง: “พระเจ้า มายบัค เซ็พเพอลีน รุ่นท็อป 12 ล้านเลยนะเนี่ย พระเจ้า……”

คนจำนวนมากรู้สึกช็อกจนใกล้จะเป็นลมแล้ว 

นี่คือปี 2010 จำนวนเงิน 12 ล้านหยวนนั้นมีความหมายว่าอย่างไร?

โคตรรวย!

สีหน้าอารมณ์ของซ่งซานสี่เรียบนิ่ง ถือปิ่นโตพลางเดินเข้าไปในโรงเรียนอย่างสุขุม

ในขณะที่ส่งข้าวไปตึกหอพักอยู่นั้น ซูโหย่วซินก็รออยู่ตรงทางเข้าตึกหอพักแล้ว

ช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ เธอเองก็เริ่มคุ้นเคยแล้ว

ไม่อยากให้พี่เขยเดินขึ้นตึกหอพัก ปีนท่อน้ำมันอันตรายมากเกินไป อีกอย่างเธอเองก็รู้สึกเกรงใจจริง ๆ

เธอยังอธิบายกับป้าเมิ่งที่เฝ้าหออีกด้วยว่านั่นคือพี่เขยเธอจริง ๆ เขาเปลี่ยนมาส่งข้าวให้เธอทุกวันแล้ว 

ป้าเมิ่งไม่ค่อยเชื่อ จึงแอบสอดส่องซ่งซานสี่อยู่ตลอด

เที่ยงของวันนี้ ซูโหย่วซินรับปิ่นโตไป แล้วส่งปิ่นโตของเมื่อวานให้พี่เขย แน่นอนอยู่แล้วว่าพวกหยางเสว่เป็นคนล้าง

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา: “พะ……พรุ่งนี้พี่ไม่ต้องมาส่งข้าวให้หนูแล้วได้ไหม? ต่อไปก็ไม่ต้องมาส่งแล้วได้ไหม?”

ซ่งซานสี่ขมวดคิ้ว มองดูใบหน้าอันเล็กบางที่แดงระเรื่อจนน่าหลงใหลนั่นของเธอ แล้วถามอย่างไม่เข้าใจ: “มีอะไรหรือเปล่าโหย่วซิน? นี่ก็เป็นสิ่งที่พี่ควรทำไม่ใช่เหรอ?”