เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 57

ซ่งซานสี่กลับไปถึงห้องวีไอพี

กู้หยุนม่งนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน กำลังศึกษาและวิจัยสถิติของจิ๋วเสวียนเทคโนโลยีอยู่

“หยุดศึกษาได้แล้ว ต่อไปจิ๋วเสวียนจะเข้าสู่โหมดขึ้นและลง”

“ห๊ะ? นาย……”กู้หยุนม่งเงยหน้าขึ้นมามองซ่งซานสี่ “กลับมาแล้วเหรอ? ไม่ได้ทะเลาะกับประธานเฉียนใช่ไหม?”

น้ำเสียงเธอฟังดูห่วงใยขึ้นมาเล็กน้อย 

ซ่งซานสี่ตอบกลับว่า: “จ้าวเหลียงโย่วล่ะ กลับแล้วเหรอ?”

“ใช่! กลับแล้ว แพ้อย่างอนาถต่อหน้านายขนาดนั้น เขาจะยังมีหน้าอยู่ที่นี่ต่อได้ยังไง? ซานสี่ ยินดีกับนายด้วยนะ! ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่านายจะศึกษาวิจัยเกี่ยวกับเรื่องหุ้นด้วย แถมยังเทพเจ้าขนาดนี้อีก เที่ยงนี้เราไปกินข้าวด้วยกันไหม เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”

ซ่งซานสี่ยิ้ม “เธอเลี้ยง? นี่เธอมุ่งหวังอะไรเนี่ย?”

“ก็นายเป็นลูกค้าที่มหัศจรรย์ที่สุดของฉันไง! และเป็นลูกค้าที่สร้างค่าคอมมิชชั่นให้ฉันไม่น้อย! ฉันก็ควรขอบคุณนายสิ ใช่ไหมล่ะ? เป็นมนุษย์น่ะ ฉันกู้หยุนม่งยังไม่บรรลุถึงขั้นที่ไร้ความเป็นมนุษย์หรอก”

“ตอนเที่ยงฉันต้องไปทำอาหารให้เถียนเถียน ขอบคุณสำหรับความหวังดีของเธอ ฉันรับรู้และขอบคุณด้วยใจ ลาก่อน”

หลังจากพูดจบ ซ่งซานสี่ก็หันหลังแล้วเดินจากไป

กู้หยุนม่งรู้สึกว่าตัวเองประจบเลียแข้งคนอื่นมากเกินไปแล้ว

จ้าวเหลียงโย่วอยากเลี้ยงข้าวเจ๊มาโดยตลอด แต่เจ๊ยังไม่เคยตกลงเลย!

แต่นายนี่ไม่เลวเลยนะ เจ๊จะเลี้ยงข้าวนาย แต่นายกลับเชิดหน้าหนีงั้นเหรอ?

“เฮ้ ซานสี่ นายรอฉันก่อน!”

“มีเรื่องอะไรเหรอ?”

“ประธานเฉียนไม่ได้ทำให้นายรู้สึกลำบากใจใช่ไหม? ฟังฉันนะ อย่าไปเอาจริงเอาจังกับคนที่มีเงินมีอำนาจอย่างพวกเขาเลย ไม่งั้นนาย……เห้อ นาย……เห้อ หนีไปอีกแล้ว!”

ใบหน้าของกู้หยุนม่งเต็มไปด้วยความงอน พลางใช้เท้าย่ำพื้น

ซ่งซานสี่ นายเริ่มถือดีแล้วใช่ไหม?

เจ๊ไม่เชื่อหรอกว่าจะสยบนายไม่ได้!

หึ!

ด้านล่างตึก ซ่งซานสี่นั่งอยู่ในรถเบนซ์

หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วค้นหาเบอร์โทรศัพท์เบอร์หนึ่ง ก่อนจะกดโทรออก

โทรติดแล้ว 

“ผมคือจ้าวเหลียงโย่ว ไม่ทราบว่าคุณคือใครครับ?”

“คุณจ้าว ผมเอง ซ่งซานสี่”

“โอ๊ย! น้องซานสี่ คุณมีเบอร์ผมได้ยังไงเนี่ย? ไปขอกับกู้หยุนม่งมาใช่ไหม?”จ้าวเหลียงโย่วดูเคารพนอบน้อมและอ่อนโยนขึ้น

ซ่งซานสี่นึกในใจ รากเหง้าจ้าวเหลียงโย่วนายเป็นคนยังไง คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ?

หลังจากวันแรกที่ได้เจอหน้านาย ฉันก็เก็บเบอร์โทรนายเอาไว้แล้ว 

ซ่งซานสี่ตอบกลับ: “คุณจ้าว ปัญหาของผมมาแล้ว เกรงว่าคุณคงต้องออกโรงแล้วล่ะ”

“ฮ่า! น้องซานสี่ ถ้ามีปัญหาคุณก็พูดมาเลยครับ แซ่จ้าวจะทุ่มสุดกำลังสามารถเอง”

ซ่งซานสี่จึงบอกเล่าเรื่องราวของเฉียนหยงหงให้เขาฟังทันที 

เมื่อจ้าวเหลียงโย่วได้ฟัง “แฮะ! ไอ้เฉียนหยงหงนั่น มันคิดว่าตัวเองใหญ่โตมากเลยสินะ? กล้าเล่นพนันแต่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ มันยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า? น้องซานสี่ พูดมาเถอะ คุณจะให้มันจ่ายเท่าไหร่ ไม่ลดให้เลยแม้แต่หยวนเดียว หรือว่าจะลดให้มันครึ่งหนึ่ง?”

“ผมจะเอาครบจำนวน”

“โอเค! เดี๋ยวผมช่วยคุณจัดการมันเอง! คุณรอดูได้เลย!”

“หลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จ ผมจะให้คุณ 20 ล้านเพื่อเป็นคำขอบคุณ”

“เอ่อ นี่……”หัวใจของจ้าวเหลียงโย่วร้อนผ่าว ซึ่งนี่ก็เท่ากับว่าการพนันกับซ่งซานสี่ในครั้งนี้ เขาจะไม่ขาดทุนเลยแม้แต่น้อย

แต่เขากลับตอบกลับทันทีว่า: “ซ่งซานสี่ ฉันเป็นคนที่คบเพื่อนด้วยหัวใจจริง นายอย่าเอาเงินมาหยามฉัน! ฉันแพ้ให้นายก็จริง แต่ว่าฉันก็ยังหากลับมาได้อีกไม่ใช่เหรอ?”

“แต่คำพูดที่ฉันซ่งซานสี่พูดออกไปแล้ว ก็เหมือนน้ำลายที่ถ่มลงบนพื้น สามารถเอากลับคืนมาได้เหรอ? ฉันจะรอฟังข่าวดีอย่างสงบ”

หลังจากพูดจบ ซ่งซานสี่ก็กดวางสายไปเลย

พลางแอบหัวเราะอย่างเยือกเย็นในใจ เฉียนหยงหง มึงแม่งไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าจ้าวเหลียงโย่วสามารถปราบปรามมึงได้จริง ๆ?

พูดตามตรงเลยว่าเฉียนหยงหงเป็นลูกเศรษฐีคนหนึ่ง อีกอย่างพ่อเขาที่อยู่ในเมืองจงไห่ก็ถือเป็นคนใหญ่คนโตเช่นกัน

แต่ทว่าแม้ปู่ของจ้าวเหลียงโย่วที่อยู่ในจงไห่จะปลดเกษียณไปแล้ว ทว่ากลับเป็นผู้ที่มีอำนาจยิ่งใหญ่กว่า

จ้าวเหลียงโย่วที่อยู่ต่อหน้าฉัน อย่างมากก็แค่จองหองไปหน่อย แต่ทว่าเขาเป็นคนที่ฉลาดและมีภูมิหลัง ซึ่งสามารถใช้งานเขาได้ เงินของเขาฉันซ่งซานสี่ไม่เอาก็ไม่เป็นไร

ส่วนไอ้พวกเฉียนหยงหงเคยหลอกอดีตเจ้าของร่างนี้ ยอมใช้ทุกวิถีทางเพิ่มบรรลุเป้าหมาย แล้วทำไมซ่งซานสี่กูถึงต้องเกรงใจกับพวกมึงด้วย?

เงินที่เขามีอยู่นั้นไม่พอใช้หนี้อยู่แล้ว และเขาก็ไม่อยากเอาเงินตัวเองออกมาจ่ายเช่นกัน

ดังนั้นเขาจึงโอนเงิน 22417000 จากบัญชีสาธารณะของบริษัทเงินทุนไป๋หุ้ยไปที่บัญชีของซ่งซานสี่

ซ่งซานสี่ได้รับสายที่โทรมาจากจ้าวเหลียงโย่วตั้งนานแล้ว บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงน้องซานสี่ เฉียนหยงหงจะต้องจ่ายให้นายครบจำนวนแน่นอน

และจ้าวเหลียงโย่วก็รวดถามซ่งซานสี่ด้วยว่ามีเวลาว่างเมื่อไหร่ จะได้มานั่งคุยกินข้าวและระบายความในใจซึ่งกันและกัน

ซ่งซานสี่ตอบกลับว่าธุระของตนค่อนข้างยุ่ง ถ้ามีเวลาเขาจะเป็นฝ่ายที่นัดจ้าวเหลียงโย่วเอง 

จ้าวเหลียงโย่วกำลังมีความสุขอยู่เลย จึงตอบกลับว่าโอเค ๆ ๆ ฉันรอสายจากนายอยู่นะเพื่อน!

จากนั้นไม่นานนักซ่งซานสี่ก็ได้รับเงิน ก่อนที่เขาจะโทรหาเฉียนหยงหง

“ไอ้เฉียน อีก 20 ล้านล่ะ?”

เฉียนหยงหงตอบกลับอย่างลำบากใจมาก ๆ ว่า: “ซานสี่ รอเดี๋ยวนะ ฉันกำลังรวบรวมเงินอยู่! ใจเย็นนะเพื่อน บ่ายนี้นายต้องมาตีกอล์ฟกับฉันให้ได้นะ……ฮัลโหล ฮัลโหล……”

“แม่งเอ๊ย!”เฉียนหยงหงโกรธมากจนใกล้จะระเบิดแตกแล้ว “ไอ้ลูกหมานี่ สันดานเดียวกันกับจ้าวเหลียงโย่วเลย ตัดสายอีกแล้ว!”

จากนั้นเขาก็กดโทรหาหวงชางหยง

เมื่อหวงชางหยงได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด จิตใจเขาก็พังทลายลงไปเลย 

“ไอ้เชี่ยแม่ง มันจะเป็นไปได้ยังไง? ไอ้เฉียน มึงแม่งหมายความว่ายังไงวะ?”

“เหอะ ๆ พี่หยง ผมจะหมายความว่าอะไรได้ล่ะครับ? ผมบอกแล้วว่าถ้าเกิดผมชนะ ผมจะแบ่งค่าดอกเบี้ยและค่านายหน้าของซ่งซานสี่ให้พี่ครึ่งหนึ่ง ถ้าเกิดผมแพ้ พี่ต้องช่วยผมจ่ายครึ่งหนึ่ง ตอนนี้ผมจ่ายไปแล้ว 20 กว่าล้าน ยังเหลืออีก 20 ล้านพี่จ่ายนะครับ!”

“มึง……มึง……มึงบอกว่าซ่งซานสี่ต้องแพ้แน่นอนไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ถึง……”

ร่างกายของหวงชางหยงสั่นไปทั้งตัว 

นี่มันเสียเปรียบเกินไปแล้ว

ตั้งแต่เริ่มต้นจนกระทั่งถึงตอนนี้ เขาไม่เคยเห็นแม้แต่หยวนเดียวเลย แต่ก็เสียไป 20 ล้านแล้ว

บวกกับฝั่งสถานบันเทิงบิ๊กเรกัล เงินที่เสียให้กับซ่งซานสี่และเฉียนหยงหง รวม ๆ แล้วแม่งเสียไป 26 ล้านกว่าเลยนะเนี่ย!

แพ้ได้เสียเปรียบมาก!

เฉียนหยงหงพูด: “พี่หยง ใจเย็น ๆ นะครับ! เราเป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว เรื่องนี้คุณต้องช่วยผมประคองไว้จริง ๆ ไม่งั้น……”

“ไม่งั้นทำไม? ซ่งซานสี่มันใหญ่โตมาจากไหนวะ? มึงจะถอนให้มันจริง ๆ เหรอ? ไม่ต้องให้มันสักหยวน มันจะกระทืบพวกเราได้เหรอ มันมีปัญญาทำแบบนั้นได้เหรอ? เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเรา มันแม่งจะไปมีค่าอะไร? เงินนี่กูบอกว่าไม่ให้ก็คือไม่ให้!”