เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 56

ซ่งซานสี่เลิกคิ้วและรับรู้ได้ในความหมาย 

ไอ้เฉียนหยงหงนั่นคิดจะโกง

เขายิ้มพลางลุกตัวขึ้น แล้วพยักหน้า “โอเค ขอบคุณเพื่อน”

กู้หยุนม่งส่ายหน้า “ขอบคุณอะไร? ฉันขอเตือนนายไว้ก่อน ตอนที่อยู่ต่อหน้าประธานเฉียน อย่าทำอะไรผลีผลามจะดีกว่า อย่าทำให้ตัวเองซวยไปด้วย”

“เหอะ ๆ ขอบคุณสำหรับความห่วงใย กู้หยุนม่งในอดีตกลับมาแล้วสินะ”

หลังจากพูดจบ ซ่งซานสี่ก็เดินจากไปโดยตรง

ใบหน้าของกู้หยุนม่งแดงก่ำไปทั้งหน้า

รู้สึกว่าซ่งซานสี่น่าจะหมายถึงเธอสมัยมัธยมปลาย

นึกย้อนกลับไปถึงช่วงเวลานั้น มันเป็นปมที่ไม่สามารถลบล้างออกไปจากความทรงจำได้จริง ๆ 

เพราะเธอชอบเขามาก ๆ

ยิ่งกว่านั้นคือเธอยังเคยเป็นฝ่ายที่โผเข้าไปกอดเขา จูบเขา……

จ้าวเหลียงโย่วขมวดคิ้ว ราวกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

แต่ทว่าเมื่อเขาหันไปมองกู้หยุนม่งรอบหนึ่ง ใบหน้าอันเรียวบางที่แดงระเรื่อนั่นยังคงยั่วยวนจิตใจเล็กน้อย

“ยุนม่ง เมื่อกี้……ขอโทษทีนะ! ฉันวู่วามมากไปหน่อย เธออย่าเก็บเอาไปใส่ใจเลยนะ”

กู้หยุนม่งตอบกลับอย่างขุ่นเคือง: “ช่างมันเถอะ ฉันจะไปมีค่าอะไรล่ะ? คุณเป็นลูกค้าวีไอพี อำนาจครอบครัวก็ยิ่งใหญ่ ฉันเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง จะกล้าเก็บเอาไปใส่ใจเหรอ?”

“อย่า อย่าพูดแบบนี้สิ เที่ยงนี้เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเธอเป็นไง?”

“ไม่ต้องแล้ว เที่ยงนี้ฉันยังมีธุระอีก……”

“นะนี่……”

จ้าวเหลียงโย่วรู้สึกหมดคำจะพูดและเก้อเขินเล็กน้อย 

นึกคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า: “ก็ได้ ถ้ามีธุระเธอก็ไปจัดการเถอะ! ฉันก็เตรียมพร้อมที่จะจากไปแล้ว ลาก่อน!”

“ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”

“อ้อ โอเค”

จ้าวเหลียงโย่วรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ชอบประจบเอาใจผู้มีอำนาจมากเกินไปแล้ว……

ซึ่งกู้หยุนม่งไม่กระตือรือร้นต่อเขาเหมือนในอดีตแล้ว

แกแพ้ให้ซ่งซานสี่จนหมดตัวแล้ว ทำไมเจ๊ถึงยังต้องประจบแกด้วย?

ตอนนี้ซ่งซานสี่ถึงจะเป็นเขยเต่าทองคำของเจ๊ต่างหาก

จ้าวเหลียงโย่วแกมีเมียแล้ว แต่ยังคิดที่จะลิ้มลองเจ๊อีก มันจะเป็นไปได้ยังไง?

ในฐานะที่กู้หยุนม่งเห็นว่าสมัยเรียนมัธยมปลายในอดีต ตนมีพื้นฐานบุพเพสันนิวาสเล็กน้อย

อีกอย่างในฐานะที่เป็นนักวิเคราะห์คนหนึ่ง เธอก็ทราบเช่นกันว่าซ่งซานสี่มีซูโหย่วหรงแล้ว ตนจึงถูกลิขิตไว้แล้วว่าไม่มีทางมีความสุขแน่นอน

ตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่ใช่ไม่รู้สักหน่อยว่าระหว่างซ่งซานสี่และซูโหย่วหรง ไม่มีความรู้สึกใด ๆ เลย

มิหนำซ้ำฉันกู้หยุนม่งเป็นคนที่มีทั้งความสวย รูปร่างและความสามารถ ฉันแย่กว่าซูโหย่วหรงตรงไหนหรือ?

ตอนนี้เขาทำกำไรได้เยอะขนาดนั้น

เธอจึงต้องคิดหาวิธีสยบเขาให้ได้

ฝั่งนี้ ซ่งซานสี่ก็เดินเข้าไปในออฟฟิศของเฉียนหยงหงอย่างรวดเร็วเช่นกัน

เฉียนหยงหงกำลังยิ้มหน้าบาน เทชาร้อน ๆ แก้วหนึ่ง ก่อนจะยื่นบุหรี่ไป 

“ฮ่าฮ่า! พี่สี่ พี่ช่างเป็นพี่ผมจริง ๆ! เทพหุ้นแห่งจงไห่ บัฟเฟตต์เมืองจีน ต้องเป็นพี่อย่างแน่นอน!”

ซ่งซานสี่จุดบุหรี่ “พี่เฉียน อย่าอวยขนาดนี้สิครับ ผมเริ่มเหลิงแล้ว ยังไงการพนันระหว่างผมและพี่ ผมก็เป็นฝ่ายที่ชนะแล้ว ทั้งรักษาโหย่วหรงเอาไว้ได้และทำกำไรได้ด้วย ไม่ใช่หรือ?”

หลังจากพูดจบเขาก็หัวเราะ

เสียงหัวเราะดูถูกเหยียดหยามอย่างไม่มีความเคารพเล็กน้อย 

“น้องชาย พี่สี่ อย่าทำแบบนี้สิ! เราเป็นเพื่อนกันมานานขนาดนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องจริงจังขนาดนี้หรอกมั้ง? โหย่วหรงคือเมียพี่ ผมแค่เอามาล้อเล่นน่ะครับ!”

“พร่ำเชี่ยไร! เฉียนหยงหง คิดว่ากูไม่รู้จักมึงเหรอ? ถ้าเกิดกูเป็นฝ่ายที่แพ้การพนันในครั้งนี้ เกรงว่าตอนนี้มึงคงกำลังคิดอยู่ว่าจะไปซื้อยาชูกำลังที่ไหนแล้วสินะ?”

ใบหน้าเฉียนหยงหงแดงเถือกไปทั้งหน้า พลางหัวเราะ “พูดอะไรน่ะเพื่อน? อย่าทำแบบนี้สิ! ฉันไม่ต้องการยาชูกำลังอะไรหรอกนะ! เราก็เป็นเพื่อนกันมานานขนาดนี้แล้ว อย่าฝืนเหมือนอย่างที่กู้หยุนม่งบอกสิ ลดให้หน่อยบ้างสิ นายทำแบบนี้ฉันรู้สึกไม่คุ้นเคยเลย!”

ใบหน้าของซ่งซานสี่เปี่ยมล้นไปด้วยความจริงจัง “ตอนที่มึงกับพวกหวงชางหยงชนะเงิน บ้านและรถยนต์กูไป พวกมึงก็ไม่ได้เกรงใจขนาดนี้หรือเปล่า? มีครั้งไหนบ้างที่พวกมึงเคยลดให้กู?”

สีหน้าของเฉียนหยงหงเปลี่ยนไปเล็กน้อย รอยยิ้มดูฝืนเล็กน้อย “เมื่อก่อนเป็นความผิดของพวกพี่เอง คุณให้อภัยหน่อยได้ไหม? อีกอย่าง ผมชนะเงินคุณแค่เท่าไหร่เอง ก็แค่เงินสดสี่ล้านกว่าเองไม่ใช่เหรอ?”

ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที เงินในบัญชีธนาคารของซ่งซานสี่ก็มีเพิ่มขึ้น 37900000 หยวน

รู้สึกอกผายไหล่ผึ่งขึ้นมาภายในพริบตา

แต่ทว่าสีหน้ากลับดูเรียบนิ่งมาก 

ลุกตัวขึ้นแล้วเดินจากไปโดยที่ไม่อยากหันหน้ากลับมาอีกเลย 

แต่เฉียนหยงหงกลับหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า: “เฮ้ ซานสี่ เที่ยงนี้เดี๋ยวฉันเป็นเจ้าภาพ เรียกม่งม่งและพนักงานสวย ๆ อีกสามสี่ไปกินข้าวเป็นเพื่อนนายดี ๆ หน่อย ไม่เมาไม่กลับ ตอนเย็นค่อยไปตีกอล์ฟด้วยกันต่อ เป็นไง?”

“เมาแล้วยังจะตีกอล์ฟอีกทำไม เล่นไพ่มากกว่ามั้ง?”

“ฮ่าฮ่า! ต้องอย่างนี้สิถึงจะใช่ซ่งซานสี่ นายอยากเล่นไพ่ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะจัดการทุกอย่างเอง”

เฉียนหยงหงรู้สึกมีความสุขมาก ขอแค่ไอ้หมอนี่เมา มันก็ต้องแพ้แน่นอน และไม่ว่าจะเป็นการเดิมพันที่ใหญ่แค่ไหนมันก็กล้าเล่น

ซ่งซานสี่หัวเราะ “ไม่ต้องแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับน้ำใจไมตรีที่เปี่ยมล้น ตอนเที่ยงฉันต้องทำอาหารให้ลูกสาว ขอตัวก่อน แต่ตีกอล์ฟน่ะฉันสามารถไปเป็นเพื่อนนายได้อยู่ และถ้าจะพนันกันสักตั้งก็ได้เหมือนกัน”

เมื่อพูดจบ เขาก็บดก้นบุหรี่ทิ้ง อมยิ้มพลางเดินจากไปโดยที่ไม่หันหน้ากลับมาอีกเลย

ไสหัวไปเถอะไอ้เวร คิดจะวางกับดักใส่กูงั้นเหรอ ไม่มีทาง!

ถ้ากูเมา พวกมึงเป็นเจ้าของบอน ซึ่งมีกลโกงทุกอย่าง แล้วกูจะชนะได้เหรอวะ!

คิดว่ากูยังเป็นซ่งซานสี่ในอดีตอีกเหรอ?

วันนี้มึงแพ้ให้กู อย่าคิดว่ากูจะลดให้แม้แต่หยวนเดียว 

คอยดู!

เฉียนหยงหงยืนบื้ออยู่ตรงนั้น 

รู้สึกไม่ชอบมาพากล 

ไอ้ลูกหมานี่……ฉลาดขึ้นแล้วเหรอ?

แต่แล้วยังไง กูเฉียนหยงหงแพ้การพนัน แต่มึงกล้าของเงินกับกูไหมล่ะ?

มึงยังอยากพนันการตีกอล์ฟอีกงั้นเหรอ?

ฮ่าฮ่า ถ้าเกิดมึงกล้ามาจริง ๆ กูก็กล้าพนันกับมึงจริง ๆ!

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เฉียนหยงหงคิดไม่ถึงคือ……