เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 67

ฮู๋ห่ายเม่ย สีหน้าหยิ่งผยองและอวดดี

ฝงกวงนั้นแสดงอำนาจ ขับไล่ซ่งซานสี่ผู้นี้ ทำให้ภายในหัวใจของเธอรู้สึกสบายใจขึ้น

อย่างไรก็ตาม หลี่เจิ้งกังไม่สามารถทนได้

เขารู้ว่าไอ้หมูอ้วนต้องการจะตามจีบหญิงสาววัยรุ่นคนนี้ กำลังอวดอำนาจและศักดิ์ศรีอยู่!

ในขณะนั้น หลี่เจิ้งกังเอ่ยถามด้วยเสียงเยือกเย็น “นายคือใคร?”

ฮู๋ห่ายเม่ยกล่าวเย้ยหยัน “ไอ้คนชนบท นายถามว่าเขาคือใครงั้นเหรอ? ฮะๆ ท่านประธานฝงกวงแห่งร้านสเตลล่าเบนซ์จงไห่ เป็นหนึ่งในคณะกรรมการสมาคมจงไห่”

ซ่งซานสี่ดึงหลี่เจิ้งกังไว้ในทันใด “อาหลี่ ไปกันเถอะครับ ตีกอล์ฟสำคัญกว่า อย่างไรเสียพวกเราก็ต้องออกไปจากที่นี่อยู่แล้ว คนหน้าโง่เป็นเฒ่าหัวงูเลี้ยงเด็กผู้หญิง ปล่อยให้เขาได้สนองความต้องการของเขาไปเถอะ”

ในขณะกล่าว เขาพลางลอบขยิบตาให้กับหลี่เจิ้งกัง

ฝงกวงแผดเสียงคำรามด้วยความโกรธ “สารเลว! แกว่าใครเป็นคนหน้าโง่? ใครเลี้ยงเด็กผู้หญิง? แกกำลังสบประมาท...”

ยังไม่ทันจะด่าจบ ซ่งซานสี่ก็ลากหลี่เจิ้งกังเดินออกไป

ใบหน้าของฮู๋ห่ายเม่ยแดงก่ำ “พอเถอะประธานฝง อย่าลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับคนทรามแบบนี้เลยนะคะ? คุณยังคงไม่รู้จักเขา เขาก็แค่ผีพนันคนหนึ่ง เป็นคนล้างผลาญ ทุบตีภรรยา ตบตีหญิงสาวและเด็ก”

เมื่อครู่ ฮู๋ห่ายเม่ยนั้นแนะนำซ่งซานสี่ให้ฝงกวงได้รู้จักอย่างแท้จริง

ฝงกวงพยักหน้า “ได้ ไอ้ขยะแบบนี้ ไม่คู่ควรที่ผมจะไปพูดคุยด้วยหรอก มาเถอะ ห่ายเม่ย ผมจะสอนคุณตีกอล์ฟเอง แคดดี้ สองคน สะพายกระเป๋าเป้มาด้วย...”

“…..”

ทางด้านนี้ ขณะที่หลี่เจิ้งกังเดินลงไปยังชั้นล่าง เขาเอ่ยด้วยท่าทีไร้ความสุข “ซานสี่ นายลากฉันมาทำไม? ไม่อย่างนั้นวันนี้ฉัน...”

“ฮะๆ อาหลี่ ลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับขยะ นั่นไม่เท่ากับว่าสถานะของคุณก็ลดค่าลงหรอกเหรอ? เขา คู่ควรที่คุณจะไปพูดจาด้วยงั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าก็แค่เพียงโทรศัพท์ ให้คนตรวจสอบภาษีอุตสาหกรรมและการค้า ราคาการให้บริการของร้านเบนซ์4Sหรอกหรือ ผมไม่เชื่อว่าพวกเขานั้นไม่มีปัญหาอะไร? อีกอย่าง สมาคมจงไห่ ลดกรรมการบริหารที่ชื่อว่าฝงกวงไปสักคนหนึ่ง จะเป็นเรื่องใหญ่อะไรกัน? ไม่สั่งสอนเด็กที่ชื่อฮู๋ห่ายเม่ยให้ดี กล้าเรียกคุณว่าไอ้คนชนบท นี่กำลังหมายความว่าไม่อยากทำงานอีกแล้วหรือเปล่านะ?”

นัยน์ตาของหลี่เจิ้งกังเป็นประกาย

ฝีเท้าของเขาหยุดลง จ้องมองสำรวจซ่งซานสี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า “เฮ ไอ้เด็กคนนี้...อืม ตอนนี้พกพาสมองมาด้วยแล้วเหรอ?”

“ฮะๆ....”

ทันใดนั้น หลี่เจิ้งกังหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออกติดต่อกันถึงสองสาย

สายแรก ตรวจสอบร้านเบนซ์จงไห่ให้ฉันด้วย จากนั้นคนที่ชื่อว่าฮู๋ห่ายเม่ยให้ไล่หล่อนออกไปเสีย

อีกสายหนึ่ง สมาคมจงไห่ ฝงกวงในฐานะกรรมการ ปลดเขาออกเดี๋ยวนี้และไล่เขาออกไป

ดังนั้น...

สิบนาทีถัดมา ฝงกวงที่กำลังสอนฮู๋ห่ายเม่ยตีกอล์ฟ สอนให้เธอยืนขึ้น แกว่งสะโพกและบิดเอวเพื่อออกแรง

ได้สัมผัสและแตะเนื้อต้องตัวกันจริงๆ ทำให้ชายรูปร่างอ้วนมีความสุขเป็นอย่างมาก

ทว่า โทรศัพท์พลันดังขึ้น

แคดดี้ยื่นโทรศัพท์ให้ด้วยมือทั้งสองข้าง

ฝงกวงชำเลืองมอง เซี่ยหยางรองประธานสมาคมจงไห่

“ฮะๆ ประธานสมาคมเซี่ย มีเรื่องอะไรดีๆงั้นเหรอครับ?”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายไม่ใช่สมาชิกกรรมการของสมาคมจงไห่อีกต่อไป โปรดอย่าได้เข้ามาร่วมกิจกรรมใดๆของสมาคมจงไห่อีก ร้านสเตลล่าเบนซ์จงไห่ ไม่ว่าจะจะขยับขยายรวมถึง...”

น้ำเสียงที่เยือกเย็นดังขึ้น ราวกับค้อนกระแทกเข้ากับหัวใจอย่างรุนแรง

ใบหน้าของฝงกวงซีดเผือด ราวกับว่ากำลังระลึกถึงผู้เป็นแม่ “ไอ ไอ ไอหยา ประธานสมาคมเซี่ย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ผมฝงกวงทำงานให้กับสมาคมด้วยใจจริง...”

“หุบปากเสีย! เพราะว่านายได้ล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินยังไงล่ะ”

เซี่ยหยางเป็นฝ่ายตัดสายโทรศัพท์ไปก่อน

ใบหน้าของฝงกวงเริ่มกระตุก การแสดงออกนั้นน่าเกลียดเป็นอย่างมาก

ล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินงั้นเหรอ?

ใครกัน?

เขาใช้มือเกาศีรษะ คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก

เขาจำต้องกลับไปสอนฮู๋ห่ายเม่ยเล่นกอล์ฟต่อ

ช่าง ช่างมันเถอะ สมาคม ไม่เข้าร่วมก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

อย่างไรเสียเงินที่หามาได้ที่มีอยู่ในกำมือ ใช้ตลอดทั้งชีวิตก็ยังคงใช้ไม่หมด

ฮู๋ห่ายเม่ย เห็นว่าการแสดงออกและสีหน้าของเขาแปลกไปเล็กน้อย หล่อนจึงกล่าว “ประธานฝง เกิดอะไรขึ้นคะ?”

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ต้องห่วง มาเถอะ พวกเรามาเล่นกันต่อ...”

หลังจากที่ตีกอล์ฟได้ไม่ถึงสิบนาที โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกสาย

เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่อีกคนหนึ่งภายในร้าน ภายในสายโทรศัพท์ก่นด่าเขาทันที

“ฝงกวง ไอ้เวรตะไลนี่! แกไปทำให้ใครไม่พอใจมา? ร้านของพวกเราถูกสงสัยว่าเลี่ยงภาษี มีการให้บริการอย่างไม่เป็นธรรมและยังโดนอีกหลายเรื่อง ต้องจ่ายค่าปรับสามสิบล้าน! ไอ้เวรอย่างแกนี่มัน....”

ภายในสมองของฝงกวงเกิดเสียงหึ่งหึ่งดังขึ้น

ในวันที่แดดจ้า กลับมีฟ้าผ่าเกิดขึ้น！

ร่างกายของเขาราวกับว่ากำลังพังทลายและทรุดลง!

เงินค่าปรับสามสิบล้าน...

แม่งเอ้ย เขาต้องจ่ายออกไปมากกว่าสิบสามล้านหยวน!

นี่ แทบจะเป็นทรัพย์สินทั้งหมดของเขาแล้ว

เขาไม่รู้ว่าผู้ถือหุ้นรายใหญ่พูดอะไรอีก ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับกระดาษ

“แม่งดิ หลุมถัดไป ทวยเทพทำให้นายร้องไห้แน่” หวางฮุยท้วงติง “นายดูสิ พี่เฉียนเองก็เบอร์ดี้เหมือนกันว่ะ”

เฉียนหยงหงยิ้มเล็กน้อย จากนั้นใช้ไม้พัตเตอร์ตีลูกกอล์ฟออกไปและทำเบอร์ดี้ได้เช่นกัน

ในหลุมแรก เสมอกัน

หลุมถัดมา หวงชางหยงกล่าวว่าเขาเหนื่อยแล้ว รู้สึกปวดตามร่างกายเล็กน้อย เขาไม่เล่นแล้ว เขาจะนั่งชม

หวางฮุยนับว่ายังดี เขาตีไปสี่ครั้ง

หลี่เจิ้งกังนั้นไม่เลวเลยทีเดียว เขาตีเพียงสามครั้งก็ลงหลุมไป

ซ่งซานสี่เองก็ตีไปสามครั้งและลงหลุมไป

แต่เฉียนหยงหง สามารถทำเบอร์ดี้ได้อีกครั้ง เขาตีเพียงสองครั้งและลงหลุมไป

เขาหยิบลูกกอล์ฟขึ้นมาและส่งยิ้มให้ซ่งซานสี่ “ขอโทษด้วย ฉันนำหน้านายไปหนึ่งช็อตว่ะ หลุมถัดไป ฉันแน่ใจว่าฉันจะจบด้วยสี่ช็อต ส่วนนายน่ะ อย่างน้อยก็ต้องสองช็อต หรือไม่ก็ต้องอีเกิ้ลถึงจะสามารถเอาชนะฉันได้ แต่มีโอกาสสูงมากที่นายจะแพ้”

ซ่งซานสี่ยิ้มเล็กน้อยและไม่กล่าวอะไร

ในหลุมที่สามนั้นค่อนข้างยากและเป็นหลุมที่ตัดสินผลแพ้ชนะ

หวางฮุยจบเกมด้วยการตีไปหาครั้ง

หลี่เจิ้งกัง ยังคงรักษามาตรฐานจบเกมด้วยการตีไปสี่ครั้ง เขาอายุมากและยังคงแข็งแกร่ง

ส่วนตัวเขาเองรู้สึกที่ดีในความสำเร็จ แต่กลับจ้องมองไปทางซ่งซานสี่ด้วยความกังวลใจ

ซ่งซานสี่ยังคงใช้ไม้กอล์ฟอันเดิมตั้งแต่แรกจนกระทั่งตอนนี้ ซึ่งเป็นหัวไม้ขนาดกลาง สามารถตีลูกออกไปได้ แต่ไม่สามารถตีตรงจุดสิ้นสุดของเกมได้

เฉียนหยงหงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “นี่คือจุดจบของการไม่มีแคดดี้ ดูฉันสิ หัวไม้ขนาดยาวใช้ตีตรงจุดสิ้นสุดของเกม โอกาสชนะอยู่ในกำมือ”

หวางฮุยส่ายศีรษะพลางยิ้ม “เขายังบอกว่าฉันน่ะสอนเขาเล่นกอล์ฟหรือ? ตอนนี้ เขาแพ้แน่นอน!”

จากนั้น เฉียนหยงหงเหวี่ยงไม้กอล์ฟ ฟุ่บ!

ลูกกอล์ฟขึ้นไปยังจุดสิ้นสุดของเกมแล้ว

แต่ทว่าในขณะนั้น ซ่งซานสี่กลับยิ้มอย่างมีความนัย “ขอโทษด้วย ผมอาจจะชนะแล้ว”

หลี่เจิ้งกังขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด

แต่โดยอะไรบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ เขาเชื่อในซ่งซานสี่

หวางฮุยส่งเสียงดัง “ให้ตายเหอะ! ซ่งซานสี่ นายบ้าหรือเปล่า? หลุมนี้เป็นหลุมพาร์สี่ นายเพิ่งจะตีไปเพียงจังหวะแรก นายจะชนะแล้วงั้นเหรอ?”

หวงชางหยงยิ้มเยือกเย็น “เขาช่วยพี่เฉียนพูดยังไงล่ะ เป็นพี่เฉียนที่จะชนะ”

เฉียนหยงหงแอบภาคภูมิใจ เขาพยักหน้า “ไปเถอะ ซ่งซานสี่ พวกเราไปตีจังหวะที่สองกันไหม?”

“ฮะๆ ผมชนะแล้ว” ใบหน้าของซ่งซานสี่ปรากฏรอยยิ้มแห่งความมั่นใจ